Сымон Караль Агінскі

Сымон Караль Агінскі
	Брама[d]
	; Герб «Агінскі»
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	каля 1625
Памёр	3 ліпеня 1694
Пахаваны	Касьцёл Сьвятой Тэрэзы ў Вільні[d];
Род	Агінскія
Бацькі	Самуэль Леў Агінскі; Соф’я зь Білевічаў
Жонка	Тэадора з Корсакаў; Тэрэза Ясянецкая
Дзеці	Марцыян Міхал Агінскі,; Элеанора Агінская,; Багуслаў Казімер Агінскі,; Аляксандар Агінскі;

Сымон Караль Агінскі^[a] (каля 1625 — 3 ліпеня 1694^[4]) — дзяржаўны і вайсковы дзяяч Вялікага Княства Літоўскага. Падкаморы віцебскі (з 1654), мечнік вялікі літоўскі (1679—1687), ваявода амсьціслаўскі (1685—1688)^[4].

Валодаў Еўем і Лёзнам. У 1690 годзе атрымаў спадчыну стрыечнага брата Марцыяна Аляксандра.

Біяграфія

Прадстаўнік старэйшай княскай лініі роду Агінскіх, сын Самуэля Льва, цівуна троцкага, і Соф’і зь Білевічаў.

У 1641—1655 гадох атрымліваў адукацыю ва ўнівэрсытэце Франэкера ў Галяндыі, дзе на лацінскай мове выдаў кнігу пра паводзіны пры двары. Тамака ж ажаніўся з Т. Стаакман, якая неўзабаве па прыезьдзе ў Літву пакінула яго і вярнулася дадому.

У 1654 годзе атрымаў пасаду падкаморыя віцебскага. Па захопе Віцебску 22 лістапада 1654 году маскоўскім генэралам Шарамецьявым, разам з бацькам пераехаў у Вільню. У 1660 годзе далучыўся да войска гетмана вялікага літоўскага Вінцэнта Гансеўскага. У 1660—1663 гадох удзельнічаў у бесьперапынных вайсковых апэрацыях паручнікам. Па тым, як у выніку Андрусаўскага замірэньня Віцебск вярнуўся ў склад Вялікага Княства Літоўскага, застаўся на пасадзе падкаморыя.

У шлюбе з Тэадорай Корсак меў сыноў Багуслава Казімера, Марцыяна Міхала і 2 дачок. У шлюбе з Тэрэзай Войнай-Ясянецкай — сына Аляксандра.

Сябар Віленскага праваслаўнага Сьвятадухаўскага брацтва^[5]. У 1680 годзе перайшоў у каталіцтва. Быў фундатарам Віленскага касьцёла кар��элітаў босых, дзе і быў пахаваны.

Заўвагі

^ Таксама Шыман Караль Агінскі

Крыніцы

^ Sejm-Wielki.pl (пол.) — 2002.
^ Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku (пол.) / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 316.
^ Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku (пол.) / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 315–317.
^ ^а ^б Грыцкевіч А. Агінскія // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 203.
^ Грыцкевіч А. Агінскія // ЭГБ. — Мн.: 1993 Т. 1. С. 33.

Літаратура

Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — 684 с. — ISBN 985-11-0314-4
Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: М. В. Біч і інш.; Прадм. М. Ткачова; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 1993. — Т. 1: А — Беліца. — 494 с. — ISBN 5-85700-074-2

[4] Таксама Шыман Караль Агінскі

[_e79cfac1fd0a7b65-1] Sejm-Wielki.pl (пол.) — 2002.

[_36dd4440874b1352-2] Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku (пол.) / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 316.

[_c3eec15fae2446c7-3] Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku (пол.) / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 315–317.

[evkl-5] а ^б Грыцкевіч А. Агінскія // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 203.

[6] Грыцкевіч А. Агінскія // ЭГБ. — Мн.: 1993 Т. 1. С. 33.

[1]