Partíu Socialdemócrata d'Alemaña

Partíu Socialdemócrata d'Alemaña
Sozialdemokratische Partei Deutschlands (de)
partíu políticu
Direición	Alemaña República de Weimar Imperiu alemán
Historia
Fundación	23 mayu 1863
Organigrama
Presidente	Saskia Esken (6 avientu 2019) Lars Klingbeil (11 avientu 2021)
Sector
Industria	Tercer sector (es)
Participación empresarial
Filiales	ver SPD Baden-Württemberg (en) BayernSPD (es) SPD Berlin (en) SPD Brandenburg (en) SPD Bremen (en) SPD Hamburg (en) SPD-Landesverband Hessen (en) SPD Mecklenburg-Vorpommern (en) SPD Lower Saxony (en) SPD North Rhine-Westphalia (en) SPD Saarland (en) SPD Sachsen (en) SPD Saxony-Anhalt (en) SPD Schleswig-Holstein (en) Sozialdemokratische Partei Deutschlands. Landesverband Thüringen (en) Q117600119 Q123821085
Forma parte de	ver Partíu de los Socialistes Europeos Alianza Progresista (es) Internacional Socialista Movimientu Européu Alemaña Internacional Obrera y Socialista
Formáu por	Q117600119
Web oficial

El Partíu Socialdemócrata d'Alemaña (alemán: Sozialdemokratische Partei Deutschlands; SPD) ye un partíu políticu alemán d'ideoloxía socialdemócrata. Ye unu de los partíos políticos más importantes d'Alemaña, según unu de los más antiguos del mundu.

Foi fundáu en 1863 por Ferdinand Lasalle, consideráu unu de los fundadores del movimientu socialdemócrata, sol nome d'Asociación Xeneral de Trabayadores d'Alemaña, lo que convierte al SPD nel partíu políticu democráticu más antiguu del mundu.^[1] En 1890 adoptó'l so nome actual. Ocupó la presidencia de la República de Weimar y, tres la Segunda Guerra Mundial, trés socialdemócrates ocuparon la cancillería d'Alemaña, formando parte del Gobiernu en numberoses ocasiones.

Dende avientu de 2013, el SPD ocupa'l Gobierno federal d'Alemaña xunto a la Unión Demócrata Cristiana (CDU) y la Unión Social Cristiana de Baviera (CSU). Ye sociu de gobiernu en catorce Länder y preside el gobiernu estatal en siete d'ellos. Ye l'únicu partíu políticu alemán que tien representación parllamentaria nos dieciséis estaos d'Alemaña.

El SPD afirma tener los sos raigaños ideolóxicos nel xudeocristianismu, el humanismu, la Ilustración, l'analís social marxista y la esperiencia histórica del movimientu obreru.^[2]

El SPD, fundáu como un partíu obreru d'ideoloxía marxista convertir a lo llargo de la so historia nun partíu socialdemócrata moderáu de gran algame popular. El so actual programa, decidíu nel congresu de Hamburgu de 2007, define l'oxetivu de gobernar al traviés de la "mayoría solidaria" de la población. Reafita'l "socialismu democrático" como la "visión d'una sociedá llibre, xusta y solidaria".

El SPD afirma tener "los sos raigaños nel xudaísmu y el cristianismu, l'humanismu y la ilustración, l'analís social marxista y la esperiencia del movimientu obreru". [5]

Unu de los valores políticos centrales del partíu ye la xusticia social. Defende un fortalecimientu de la economía social de mercáu y la xusta distribución de los sos beneficios pa fomentar el bienestar del total de la población. Pa caltener un estáu del bienestar fuerte nel futuru, el SPD fai fincapié nuna política fiscal equilibrada que nun perxudique a xeneraciones futures.

Tocantes a la política social, el SPD defende una ampliación de los derechos civiles, una apertura de la sociedá y un fomentu de la participación política de los ciudadanos. En política esterior, busca'l fortalecimientu de la paz nel mundu al traviés d'un equilibriu d'intereses. Amás, quier influyir nel desenvolvimientu de la globalización al traviés de la política democrática. El SPD defende la intensificación de la integración europea y tamién l'ampliación de la XE.

Dientro del SPD, esisten distintes ales entamaes en grupos o foros informales. Mientres los socialdemócrates más izquierdistes entamar nel "Foru Izquierda Democrática 21" y na "Izquierda Democrática", l'ala moderada del partíu axuntar nel "Círculu de Seeheim" y el "Foru Centro de Núremberg". Amás, mientres los últimos años, dellos dirixentes nuevos axuntar na "Rede de Berlín", criticando la partición tradicional n'ales. Dende 2003, la piedra de toque ente les ales fueron les reformes socioeconómiques conocíes como Axenda 2010, inducíes pol entós canciller Gerhard Schröder. Mientres el "Círculu de Seeheim" defende estes reformes ensin fisuras, los socialdemócrates más izquierdistes criticar, yá que, según ellos, ponen en peligru'l perfil del partíu.

El primer antecedente del Partíu Socialdemócrata d'Alemaña atopar na fundación, nel 23 de mayu de 1863, de l'Asociación Xeneral de Trabayadores d'Alemaña (Allgemeiner Deutscher Arbeiterverein n'alemán, ADAV, la primer organización obrera alemana) per parte de Ferdinand Lassalle. Trátase d'una organización socialista de calter reformista, na que nun participaben los marxistes alemanes.

L'añu siguiente fundóse l'Asociación Internacional de Trabayadores (AIT, o Primer Internacional), y en 1868 celebrar en Núremberg el Congresu d'Asociaciones Culturales Obreres d'Alemaña, que les sos organizaciones participantes xuntar a la Internacional, y en 1869 celebrábase'l Congresu constituyente del Partíu Obreru Socialdemócrata d'Alemaña (Sozialdemokratische Arbeiterpartei Deutschlands, n'alemán, SDAP). El nuevu partíu obreru, lideráu por Wilhelm Liebknecht y allegáu al marxismu, adoptó naquel congresu'l llamáu Programa d'Eisenach (pela ciudá en que se celebró), nel que se definía'l partíu como la seición alemana de la AIT y esixíase, ente otres coses, la separación ente Ilesia y Estáu, el sufraxu universal masculín, la sustitución del exércitu imperial por una milicia popular, l'abolición del trabayu infantil y l'establecimientu d'una xornada normal de trabayu, el desenvolvimientu d'un modelu fiscal progresivu y el respaldu estatal al cooperativismu.

En 1875, nel Congresu de Gotha, producióse la unificación de l'asociación lassalleana colos eisenachianos nel nuevu'l Partíu Socialista Obreru d'Alemaña (Sozialistische Arbeiterpartei Deutschlands, SAPD). El SAPD adoptó como primer programa'l llamáu Programa de Gotha, que recibió dures crítiques de Marx y Engels por incorporar demasiaes concesiones ideolóxiques a la teoría política lassalleana. En 1890 adoptó'l nome actual.

Otto von Bismarck punxo'l partíu fora de la llei en 1878 poles sos postures revolucionaries y pol so republicanismu, anque'l partíu siguió presentando candidatos, como independientes, a les eleiciones, convirtiéndose nel principal partíu d'Alemaña. En 1890 foi llegalizáu de nuevu, cuntando nesi añu, nes eleiciones xenerales, con 1.400.000 votos que-y dieron 35 diputaos nel Reichstag. Amás cuntaba con 19 diarios y 41 selmanarios, ente ellos el so órganu teóricu Die Neue Zeit (1883-1923; 6.000 exemplares). En 1905 cuntaba con 400.000 afiliaos. En 1912 convertir na primer fuercia del Parllamentu alemán con 110 diputaos de 409.

Nel congresu de 1891 el SPD adoptó reemplazar el Programa de Gotha col Programa de Erfurt, ellaboráu por Karl Kautsky, Eduard Bernstein y August Bebel, nun sentíu revolucionariu más radical que l'anterior. Sicasí, el partíu asume que'l tresformamientu socialista de la sociedá tien de ser efectudada por un gobiernu legitimado por unes eleición democrátiques.

Mientres la Primer Guerra Mundial sofitó la participación d'Alemaña na guerra, lo que supunxo la salida del partíu, en 1917, de la so ala esquierda, que formó'l Partíu Socialdemócrata Independiente d'Alemaña (USPD), y de la Lliga Espartaquista. Esta postrera dio orixe al Partíu Comunista d'Alemaña (KPD) en 1918.

Tres la cayida del emperador Guillermu II en 1918, el SPD convertir n'unu de les pilastres de la República de Weimar, la primer república alemana. Xunto col USPD, formó'l "Conseyu de los Encargaos del Pueblu", un órganu de índole revolucionariu qu'abrió'l camín a la eleición de l'Asamblea Constituyente en 1919. Nestes eleiciones, el SPD foi'l partíu más votáu (col 37,9% de los votos) y formó la llamada "coalición de Weimar" col Partíu de Centru y el Partíu Democráticu Alemán. Esta coalición (qu'en total axuntó más del 75% de votos) ellaboró la constitución republicana y formó los primeros gabinetes. El primer canciller de la República foi'l socialdemócrata Philipp Scheidemann; nes eleiciones presidenciales de 1919, el tamién socialdemócrata Friedrich Ebert convertir nel primer presidente d'Alemaña escoyíu democráticamente, cargu qu'ostentó hasta la so muerte en 1925.

Sicasí, bien llueu los trés partíos empezaron a sufrir derrotes eleutorales, lo cual supunxo la rotura de la coalición de Weimar y la salida del SPD del gobiernu. En 1922, el USPD se reintegró nel SPD, anque munchos de los sos miembros tamién dexaron el partíu p'afiliase al KPD. A partir d'esti momentu, el SPD yá namái participaba esporádicamente nos gabinetes de la república, anque sí nel gobiernu de dellos estaos federaos, como'l de Prusia.

Ente 1928 y 1930 el SPD volvió liderar una coalición de gobiernu a escala nacional: la "gran coalición" sol canciller Hermann Müller, na que participaben práuticamente tolos partíos democráticos alemanes d'esti momentu y que resultó siendo'l gabinete más duraderu de la república de Weimar. Sicasí, les diferencies ente los partíos sobre la reacción a la crisis económica mundial finalmente llevaron a que'l SPD abandonara la coalición, provocando la rotura del últimu gobiernu basáu nuna mayoría parllamentaria de la República de Weimar.

El 23 de marzu de 1933, na Ópera de Kroll, nueva sede del Reichstag, presentóse la Llei habilitante de 1933. Anque la llei inutilizaba al Reichstag, nun tocaba los poderes del Presidente. Na histórica ocasión, Hitler realizó un discursu moderáu, asegurando que la llei sería utilizada en llindaos casos. Sicasí, Otto Wels, el líder socialdemócrata, respondiólu:

Nós [...] comprometemos nesta hora histórica a los principios d'humanidá y xusticia, de llibertá y socialismu. Nenguna llei habilitante puede date'l poder de destruyir idees que son eternes ya indestruyibles.^[3]

Otto Wels

Sicasí, tol Reichstag, sacante los 84 socialdemócrates, votaron a favor de la llei. Los centristes fueren atraíos por Hitler, depués de que los prometiera que'l Presidente podría vetar toles lleis del Canciller,^[3] ente que los diputaos comunistes fueren deteníos y unviaos a campos de concentración. A la fin de la sesión, los diputaos socialdemócrates empezaron a cantar "Deutschland, Deutschland, über alles", mientres lloraben.^[4] Tres esto, Hitler facer con mayores poderes que-y dexaron gobernar ensin cuntar col parllamentu o la constitución. L'actividá del partíu amenorgóse, anque primeramente Hitler nun prohibió al partíu. Esto camudó cuando'l 22 de xunu de 1933 el partíu foi prohibíu poles autoridaes nacionalsocialistes so l'acusación de ser un enemigu del Estáu alemán; les sedes del SPD fueron clausuraes, los sos bienes confiscados pol Estáu y unos 3.000 trabayadores y/o militantes del partíu fueron deteníos.^[4]

El SPD estableció la so sede xeneral nel exiliu, primero en Praga y depués en París y Londres.

Tres el fin de la Segunda Guerra Mundial el SPD volvió a la normalidá na Alemaña Occidental. Nel Programa de Godesberg de 1959 el partíu abandonó oficialmente'l conceutu de llucha de clases y los principios marxistes y, tres un periodu nel que s'opunxo a la entrada na OTAN, convertir n'unu de los sos principales valedores.

Mientres los primeros dos decenios de la República Federal, el SPD consiguió ameyorar les sos resultancies eleutorales en cada eleición federal. En 1966, dempués de que los lliberales (FDP) rompieren el so pactu de gobiernu cola Unión Demócrata Cristiana (CDU), el SPD entró nel gobiernu federal con esta postrera, formando la primera "gran coalición" sol canciller Kurt Georg Kiesinger (CDU).

En 1969, el SPD abandonó esta coalición y formó gobiernu col FDP, siendo escoyíu canciller el socialdemócrata Willy Brandt. Mientres los próximos años, el gobiernu social-lliberal impulsó la llamada Ostpolitik ("política del Este"), estableciendo rellaciones diplomátiques colos Estaos de la Europa Oriental y buscando un acercamientu a la RDA. Esto fixo posible que, en 1973, los dos Estaos alemanes entraren na ONX. En 1974, Willy Brandt dimitió y asocedió-y Helmut Schmidt, quien gobernó hasta 1982.

En 1982, el FDP sofitó una moción de censura promovida pola CDU, colo cual el SPD volvió pasar a la oposición.

Na Alemaña Oriental s'unificaron el Partíu Socialdemócrata y el Partíu Comunista d'Alemaña pa dar pasu al Partíu Socialista Unificáu d'Alemaña, que gobernó la RDA como parte del Frente Nacional d'Alemaña Democrática mientres casi tola so esistencia. Poco tiempu antes de la reunificación alemana'l Partíu Socialista Unificáu convertir nel Partíu del Socialismu Democrático y volvióse a crear como tal el Partíu Socialdemócrata, afiliáu col so par occidental.

Sol lideralgu de Gerhard Schröder, venció nes eleiciones de setiembre de 1998 y volvió al gobiernu en coalición con Los Verdes. Sicasí, les midíes económiques aplicaes pol Gobiernu a partir de 2003 (la llamada Axenda 2010), consideraes neolliberales pola ala izquierda del partíu, provocaron un fuerte descontentu nes sos bases, qu'habíen alloriáu menguando dende 1.000.000 de militantes en 1976 a 775.000 en 1998 y 600.000 en marzu de 2005.

En xineru de 2005 una parte de l'ala izquierda abandonó'l partíu pa formar Trabayu y Xusticia Social – L'Alternativa Eleutoral (WASG), a la que se xunió Oskar Lafontaine, antiguu presidente del SPD. Darréu la WASG y el PDS fundaron Die Linke (La Izquierda), un nuevu partíu socialista. Nes eleiciones federales del 18 de setiembre de 2005 el SPD consiguió'l 34,2% de los votos y 222 escaños nel Bundestag, por detrás de la coalición conservadora CDU-CSU. Estos trés partíos formaron un gobiernu de coalición sol lideralgu d'Angela Merkel (CDU), col líder socialdemócrata Franz Müntefering como Vicecanciller y Ministru de Trabayu y Asuntos Sociales. Dempués de la retirada provisional de Franz Müntefering de la vida política en 2007, la vicecancillería foi asumida pol Ministru d'Asuntos Esteriores, Frank-Walter Steinmeier, tamién del SPD.

Pola mor del refugu de les bases a les polítiques económicu y social del Gobiernu de Gerhard Schröder, el SPD sufre dende 2003 una fonda crisis interna, que se manifestó nuna serie d'eleiciones perdíes y nun ciertu fulanismo na presidencia del partíu. Asina, en 2004, Gerhard Schröder arrenunció como líder del partíu (anque non como canciller federal), asocediéndo-y Franz Müntefering, entós voceru del grupu parllamentariu del SPD. Dempués de la derrota nes eleiciones federales de 2005, Müntefering tamién abdicó, dexando'l cargu en manes de Matthias Platzeck, primer ministru de Brandemburgu. N'abril de 2006, tamién dimitió Platzeck, aduciendo problemes de salú pol estrés del cargu. El so socesor foi Kurt Beck, primer ministru de Renania-Palatináu, qu'arrenunció al cargu'l 7 de setiembre de 2008. N'ochobre de 2008, un congresu estraordinariu volvió escoyer a Franz Müntefering como presidente del SPD.

Escontra 2008, los sondeos d'opinión amosaben una mala situación pa los socialdemócrates (20%-25% de los votos) lo que señalaba que'l sofitu pal SPD yera cada vez inferior ente qu'aumentaba la intención de votu pal partíu de La Izquierda. A esto sumábase la falta de lideralgu dientro del partíu: la popularidá de Kurt Beck esbarrumbóse dempués de que, en diciendo que'l SPD nun apautaría enxamás con La Izquierda, anunciara un alcuerdu que toleraba un gobiernu socialdemócrata cola formación izquierdista en Hesse (un alcuerdu que fracasó finalmente pol refugu de miembros del grupu parllamentariu del SPD nesti estáu federáu). Amás, la fuga de militantes llevó a que, en xunetu de 2008, per primer vegada na so hestoria'l SPD tuviera menos afiliaos que la CDU.

Esta situación confirmar nes eleiciones alemanes de 2009, onde'l SPD presentó como candidatu a la cancillería federal a Frank-Walter Steinmeier, daquella vicecanciller y ministru d'Asuntos Esteriores. Los socialdemócrates sufrieron ellí un verdaderu colapsu eleutoral al algamar malapenes el 23% del votu popular, más d'once puntos per debaxo de la eleición de 2005 y 17% menos qu'en 1998. Pela so parte, la unión conservadora CDU-CSU llogró'l 33.8% del sofitu popular, el Partíu Lliberal un 14.9%, el Partíu de La Izquierda'l 12.1% y Los Verdes un 10.2%. Estes resultancies, que ratificaron el lideralgu de la canciller democristiana Angela Merkel, dexaron a la CDU-CSU dar per rematada la "gran coalición" colos socialdemócrates y empecipiar un nuevu periodu de gobiernu, esta vegada puramente de dereches, xunto al so aliáu natural, el Partíu Lliberal de Guido Westerwelle, qu'asumió les funciones de Steinmeier como vicecanciller y ministru d'Esteriores. Per primer vegada dende 1998, el SPD pasó a la oposición. Tou esto llevó a pensar que'l Partíu Socialdemócrata d'Alemaña atopar nuna difícil situación que podía causar que'l SPD dexara de ser un partíu de mases.^[5]

Mientres l'añu 2012, sicasí, la situación política alemana concedió esperances pal SPD. La crisis económica qu'afectaba a la zona Euru, y delles discrepancies na alianza conservadora de gobiernu, producieron cierta gastadura nos dos partíos al comandu en Berlín. Esto púdose apreciar direutamente nos socesivos comicios rexonales nos "lands" alemanes, onde hubo fuertes retrocesos tantu pa los democristianos de Merkel como pa los lliberales. Nos comicios de mayu de 2012 nel importante estáu federáu de Renania del Norte-Westfalia, el más grande y populosu d'Alemaña, el SPD - que recuperara'l tao dos años antes de manes de los conservadores - afaró col 39% de los votos, contra'l 26% de la CDU. La debacle nesa eleición significó un duru golpe pa Merkel, y ratificó la mayoría de la opositora coalición de socialdemócrates y verdes nel Bundesrat, la Cámara Alta del Parllamentu alemán. Arriendes de estes resultancies, una importante porción de la opinión pública creyó que la coalición de gobiernu de centru derecha llegaría con incertidume a los comicios xenerales de 2013. Sicasí esto nun se concretó yá que nes eleiciones federales de 2013, la CDU llogró más del 41% de los votos y, al formar una coalición col mesmu SPD (25%), Merkel caltúvose como canciller. Como sociu de coalición minoritariu nel Gobiernu Merkel III, el SPD ocupó seis cargo ministeriales nel gabinete (ente ellos el de Vicecanciller, por Sigmar Gabriel).

Nes eleiciones federales de 2017 el SPD presentó al so nuevu presidente Martin Schulz como candidatu a Canciller, pero llogró la peor resultancia de la so historia con un 20,5%. El partíu primeramente decidió pasar a la oposición,^[6] pero darréu llegó a un alcuerdu cola CDU/CSU pa formar nuevamente una gran coalición. Anguaño'l SPD ocupa la vicecancillería y seis cargo ministeriales nel Gobiernu Merkel IV.^[7]

Importante: Esta páxina ye sospechosa de nun respetar la neutralidá nel puntu de vista. Esti avisu nun ha quitase hasta que s'esclarie na páxina d'alderique la supuesta falta de neutralidá.

Nos estaos federaos, la crisis del partíu reflexar na perda de delles eleiciones, ente elles la de Renania del Norte-Westfalia en 2005, daqué que nun asocediera dende 1966.

Sicasí, nes últimes eleiciones rexonales de 2007 y 2008, notóse una ciertu enclín a l'alza, debida, primero de too, a la bonanza económica del país y a la meyora de la situación fiscal. Ésta dexó-y al SPD volver xirar a la izquierda y esixir midíes populares como un aumentu de l'ayuda a persones mayores desemplegaes o la introducción d'un salariu mínimu. Asina, el SPD pudo ampliar la so mayoría nes eleiciones de Bremen (2007) y romper les mayoríes absolutes que tuviera la CDU en Hesse y Hamburgu (2008). Sicasí, el refugu a un pactu de gobiernu o de toleración con La Izquierda llevó a que'l SPD siguiera na oposición tantu en Hesse como en Hamburgu. L'enclín alcista del SPD ratificar nes eleiciones rexonales de Renania del Norte-Westfalia de 2010, onde los socialdemócrates algamaron el 34.5% de los votos y quedaron apenes dos décimes porcentuales per debaxo de la CDU, que cola so 34.7% perdió casi diez puntos respeuto de los comicios de 2005 nesi estáu. L'esbarrumbe de los lliberales al 6.5% punxo fin a la coalición de gobiernu democristiana-lliberal en Renania-Westfalia, y abrió nueves opciones al centru esquierda, a partir de la gran eleición de Los Verdes que doblaron el so porcentaxe y llograron más del 12% de los sufraxos. A partir d'estes resultancies, y tres fallíes negociaciones colos lliberales y el Partíu de La Izquierda, el SPD conformó un gobiernu en minoría n'alianza con Los Verdes, consagrando como xefa del gobiernu rexonal a la socialdemócrata Hannelore Kraft, líder del SPD de Renania del Norte-Westfalia.

La coalición de minoría rojiverde de Renania, y el SPD en particular, recibieron una fuerte llombarada en mayu de 2012, cuando se celebraron eleiciones antemanaes nel Estáu productu de la falta de sofitu parllamentariu al Presupuestu unviáu por Kraft a finales de 2011. Productu d'una bona xestión local, un ampliu carisma per parte de la líder socialdemócrata, y una gastadura del gobiernu federal de democristianos y lliberales, el SPD llogró'l 39% de los votos, y consiguió sumáu al 11,3% de Los Verdes, una amplia mayoría pa siguir gobernando l'Estáu. La debacle de la CDU (26.2%) constituyó unu más de los reveses eleutorales pal partíu de la canciller Merkel nes socesives eleiciones nos "lands" alemanes, dexando una interrogante respeuto de si dichu retrocesu de los conservadores, podría reproducise nos comicios federales de 2013.

Gobierna con Los Verdes en:

• Bremen
• Hamburgu
• Renania-Palatináu (adicional col Partíu Democráticu Llibre)

Gobierna cola CDU en:

• Baxa Saxonia
• Mecklemburgu-Pomerania Occidental

Gobierna con La Izquierda en:

• Brandeburgu

Ye sociu de gobiernu de la CDU en:

• Saxonia-Anhalt
• Saxonia
• Sarre

Ye sociu de coalición de La Izquierda en:

• Turinxa

Gobierna colos Verdes y La Izquierda en:

• Berlín

Ta na oposición en:

• Baden-Wurtemberg
• Baviera
• Hesse
• Renania del Norte-Westfalia
• Schleswig-Holstein

Añu	# de votos	% de votos	# d'escaños llograos	+/–
1979	11,370,045	40.8 (#1)	33/81
1984	9,296,417	37.4 (#2)	32/81	1
1989	10,525,728	37.3 (#1)	30/81	2
1994	11,389,697	32.2 (#1)	40/99	10
1999	8,307,085	30.7 (#2)	33/99	7
2004	5,547,971	21.5 (#2)	23/99	10
2009	5,472,566	20.8 (#2)	23/99	0
2014	7,999,955	27.2 (#2)	27/96	4

• Paul Singer, Alwin Gerisch 1890–1892
• August Bebel, Paul Singer 1892–1911
• August Bebel, Hugo Haase 1911–1913
• Friedrich Ebert, Hugo Haase 1913–1916
• Friedrich Ebert 1916–1917
• Friedrich Ebert, Philipp Scheidemann 1917–1919
• Hermann Müller, Otto Wels 1919–1922
• Hermann Müller, Otto Wels, Arthur Crispien 1922–1928
• Otto Wels, Arthur Crispien 1928–1931
• Otto Wels, Arthur Crispien, Hans Vogel 1931–1933
• Otto Wels, Hans Vogel 1933–1939
• Hans Vogel 1939–1945
• Otto Grotewohl 1945–1946
• Kurt Schumacher 1946–1952
• Erich Ollenhauer 1952–1963
• Willy Brandt 1964–1987
• Hans-Jochen Vogel 1987–1991
• Björn Engholm 1991–1993
• Rudolf Scharping 1993–1995
• Oskar Lafontaine 1995–1999
• Gerhard Schröder 1999–2004
• Franz Müntefering 2004–2005
• Matthias Platzeck 2005–2006
• Kurt Beck 2006–2008
• Franz Müntefering 2008–2009
• Sigmar Gabriel 2009–2017
• Martin Schulz 2017–2018
• Olaf Scholz 2018–2018
• Andrea Nahles 2018–2019
• Manuela Schwesig 2019–2019
• Thorsten Schäfer-Gümbel 2019–2019
• Malu Dreyer 2019–2019
• Norbert Walter-Borjans 2019–2021
• Saskia Esken 2019–presente
• Lars Klingbeil 2021–presente

• Fundación Friedrich Ebert
• Política d'Alemaña
• Partíos políticos d'Alemaña