Παρασκευή μεσημέρι γυρνάω απο το σχολείο. Φορτωμένη με χαρτόνια για να φτιάξω 26 κουκουβάγιες και 26 βατραχάκια. Μαζί και ένα πακέτο φωτοτυπίες για διόρθωμα.Μέσα στην καλη χαρά αφού είναι Παρασκευή. Εντάξει αγαπάω το σχολείο, αγαπάω τους μαθητές μου, αλλά αγαπάω και τα Σαββατοκύριακα , τις διακοπές, τις αργίες.
Μπαίνω στον Ηλεκτρικό, κάθομαι και ξεκινάω διάβασμα. Νέα συνήθεια αυτή. Διαβάζω μέσα στα ΜΜΜ.Και το πρωί και το μεσημέρι. Περνάει απίστευτα γρήγορα η ώρα. Στο λεωφορείο δε το κάνω γιατί θα χάσω τη στάση και θα χαθώ γενικότερα.
Δίπλα μου κάθεται μια κοπέλα που διαβάζει το ιστολόγιο της αγαπημένης μου φίλης
Μαμάς Μαμαδοπούλου. Όση ώρα ήταν μέσα στο τρένο αυτό διάβαζε. Εδώ το είχα να της πω "εεεε είναι φίλη μου" αλλά αν έπεφτα σε καμιά περίεργη θα με έλεγε αδιάκριτη οπότε δε μίλησα. Δε μίλησα και για ένα ακόμα λόγο.
Δυο στάσεις μετά κάθεται απέναντι μου μια κοπέλα και λίγο μετά δίπλα της μία γνωστή της. Αρχίζουν την κουβέντα και ακολουθεί ο διάλογος....
-Είσαι πάλι στο γραφείο που ήσουν ε; Στον βουλευτή;
-Ναι, ναι. Εσύ;
-Και εγώ τα ίδια. Ευτυχώς τελευταία στιγμή με πήρε και μένα στο τσακ. Πήγες καθόλου σχολείο;
-Όχι καλέ. Σιγά μην πάω. Το ήξερα απο νωρίς εγώ.
Μπλα μπλα μπλα κάτι άσχετα.....
-Λένε πως θα τις κόψουν τις αποσπάσεις. Φωνάζουν όλοι για τους βυσματίες , τα κλασσικά δηλαδή. Ελπίζω να προλάβω να πάρω μετάθεση. Τώρα τους έπιασε όλους ο πόνος.
-Ναι τα ακούω και εγώ αλλά σιγά μη τις κόψουν ρε. Αποκλείεται. Πάντα θα υπάρχει τρόπος. Ελπίζω και εγώ να πάρω τη μετάθεση. Αλλη όρεξη δεν ειχα να πάω στο κατσικοχώρι να κάνω μάθημα τα βλαμμένα.
Μπλα μπλα μπλα
...και ακούω και την Μαρία ξέρεις που είναι στο .... και μου λέει πως ποτέ δε άφηνε την τάξη της και τα παιδιά. Το πόσο δημιουργική νιώθει , για αγάπες και λουλούδια.Βλακείες.
-Ναι ας είχε και αυτή τον τρόπο να δω τι θα έλεγε.Η ψωνάρα. Να τανε η ζήλεια ψώρα...Μετά άρχισαν τα άσχετα....
Τώρα να σας πω πως έβραζα απο θυμό; Να σας πω πως μου ήρθε να τους την πω; Να τους φέρω τα χαρτόνια που κρατούσα και τις φωτοτυπίες στο κεφάλι;Τίποτα δεν έκανα αλλά απο τα νεύρα μου ήρθε να βάλω τα κλάματα.
Γιατί πέρυσι πέρασα μια χρονιά μακρυά απο τον άντρα μου. Να μετράω τις μέρες για να τον δω. Και τι ήθελα; Αντί να δουλεύω στην Κρήτη θα δούλευα στην Αθήνα.
Γιατί φέτος πολλές οικογένειες ζουν ακόμα χωριστά και εγώ νιώθω τυχερή.
Γιατί συνάδελφος μου πέρυσι ζούσε αλλού αυτή, αλλού ο άντρας της και άλλού το μωρό της.
Την ίδια στιγμή που όσοι είχαν το μέσο ήταν στον τόπο τους και στις οικογένειες τους. Και το ήξεραν πολύ πολύ νωρίς ενώ οι υπόλοιποι έμαθαν 27/8 που πρέπει να είναι 1/9 . Στην δευτεροβάθμια το έμαθαν νομίζω στις 30.
Γιατί τους πληρώνουμε σαν δασκάλους και κάνουν άλλη δουλειά. Και μετά μιλάμε για κενά στα σχολεία....
Βλέπετε ο δάσκαλος είναι πιο χρήσιμος στην Μητρόπολη, στο βουλευτικό γραφείο από το να είναι στο σχολείο.
Γιατί αυτοί αύριο μεθαύριο στην αξιόλογηση θα αξιολογηθούν απο τον βουλευτή.....
Για όλα αυτά και για πολλά άλλα νευρίασα απίστευτα.
Εντάξει δεν λέω πως όλοι είναι έτσι. Αφού τους αφήνει το σύστημα και οι εγκύκλιοι να είναι εκτός τάξης και το θέλουν καλά κάνουν. Αλλά προτεραιότητα έχουν τα σχολεία.Με αυτούς που υποτιμούν όμως τη δουλειά των άλλων παίρνω ανάποδες. Βροντοφωνάζουν "σιγά μην κάνω μάθημα στα βλαμμένα".
Βλαμμένη είσαι εσύ κοπέλα μου. Και αν φωνάζω και διαφωνώ με αυτές τις αποσπάσεις για σένα θα κάνω μια εξαιρεση. Να την παίρνεις την απόσπαση. Κάθε χρόνο. Μην μπεις ποτέ στην τάξη. Δε θα σου αρέσει αλλά δε θα αρέσει και στα παιδιά....Και δεν προκειται ποτέ να καταλάβεις τη φίλη σου τη Μαρια....
Και σκέφτομαι πως για κάτι τέτοιους που βρέθηκαν στην τάξη μας έχει πάρει όλους η μπάλα. Και μόλις πω σε κάποιον πως είμαι δασκάλα ακούω το κλασσικό.
"Δουλεύεις λίγες ώρες, κάθεσαι πολύ, σιγά τι διάβασμα έχεις,θέλει διάβασμα η αλφαβήτα; δε ξέρεις πόσο κάνει 1+1;"
Γύρισα σπίτι την Παρασκευή μέσα στα νεύρα...
Μετά όμως πήρα ένα μήνυμα στο skype απο ένα μαθητή μου γυμνασιόπαιδο πια .
"Κυρία πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε. Μου λείψατε. Εμαθα απο τα παιδιά πως είστε Αθήνα. Να σας δούμε ε ;".
Και μετά με έπιασε και άνοιξα το κουτί μου και διάβασα γράμματα, μηνύματα, κάρτες....
Εχω τόσα κουτιά όσες οι τάξεις που έχω πάρει. Εδώ έχω μόνο της Αθήνας.
Διάβασα το τετράδιο που γράφαμε με τα παιδιά την χρονιά που είχα έκτη τάξη εδώ στην Αθήνα...
Και ηρέμησα...
Και σκέφτηκα πως δεν αξίζει να χαλιέμαι....
 |
| Τι πιο όμορφες ευχές και σκέψεις για το γάμο μου; |
Και κλείνοντας μια ερώτηση : Σε πόσες μέρες έχουμε Χριστούγεννα ;
Να έχετε μια όμορφη Κυριακή και ακόμα μια πιο όμορφη εβδομάδα...
Φιλιά πολλά
