Generasie van '98
Die generasie van '98[1] is die naam waarmee 'n groep Spaanse skrywers, essayiste en digters wat diep geraak is deur die morele, politieke en sosiale krisis wat in Spanje ontketen is deur die militêre nederlaag in die Spaanse Oorlog, tradisioneel saamgebring is die gevolglike verlies van Puerto Rico, Guam, Kuba en die Filippyne in 1899. Al die skrywers en groot digters wat in hierdie generasie ingesluit is, is tussen 1864 en 1876 gebore.
Hulle is geïnspireer deur die kritiese stroom van Canovism genaamd regenerationism en het 'n gesamentlike artistieke visie aangebied in La generación del 98. Clásicos y modernos.
Hierdie skrywers, uit die sogenaamde Grupo de los Tres (Baroja, Azorín en Maeztu), het begin skryf in 'n jeugdige, hiperkritiese en linkse trant wat later gerig sou wees op 'n tradisionele opvatting van die oue en die nuwe. Kort voor lank het kontroversie egter gevolg: Pío Baroja en Ramiro de Maeztu het die bestaan van so 'n generasie ontken, en later het Pedro Salinas dit, na noukeurige ontleding, in sy universiteitskursusse en in 'n kort artikel wat in Revista de Occidente (Desember 1935) verskyn het, bevestig), na aanleiding van die konsep van "literêre generasie" wat deur die Duitse literêre kritikus Julius Petersen gedefinieer is; Hierdie artikel het later in sy Literatura española. Siglo XX (1949). José Ortega y Gasset het twee generasies rondom die datums van 1857 en 1872 onderskei, een bestaan uit Ganivet en Unamuno en die ander bestaan uit die jonger lede. Sy dissipel Julián Marías, met behulp van die konsep van "historiese generasie", en die sentrale datum van 1871, het vasgestel dat Miguel de Unamuno, Ángel Ganivet, Valle-Inclán, Jacinto Benavente, Carlos Arniches, Vicente Blasco Ibáñez, Gabriel en Galán daaraan behoort, Manuel Gómez-Moreno, Miguel Asín Palacios, Serafín Álvarez Quintero, Pío Baroja, Azorín, Joaquín. Álvarez Quintero, Ramiro de Maeztu, Manuel Machado, Antonio Machado en Francisco Villaespesa. Dit het nie vroue ingesluit nie, maar in werklikheid kon Carmen de Burgos "Colombine" (1867-1932), Consuelo Álvarez Pool "Violeta" (1867-1959) en Concha Espina (1869-1955) daaraan behoort, aangesien hulle daarin is. reeks datums en hul kenmerke val saam.[2]
Kritiek op die konsep van generasie is aanvanklik gelewer deur Juan Ramón Jiménez in 'n kursus wat in die 1950's aan die Universiteit van Puerto Rico (Río Piedras) aangebied is, en daarna deur 'n belangrike groep kritici wat wissel van Federico de Onís, Ricardo Gullón, Allen W. Phillips, Ivan Schulman, en eindig met die jongste bydraes van onder andere José Carlos Mainer, Germán Gullón. Almal van hulle het die opposisie van die konsep van die generasie van '98 en modernisme bevraagteken.
