Οτι περνα απ το στομαχι

Έζησα σε ένα σπίτι  που πάντα υπήρχαν συνοδευτικά για το τραπέζι , όπως τουρσιά και ελιές που έφτιαχνε η γιαγιά μου και που ήταν δύσκολο μερικά απ αυτά να τα βρείς στο εμπόριο , λόγω της μοναδικότητά τους εκείνη την εποχή . Μπορεί βέβαια να κάνω λάθος , αλλά ποτέ δεν είχα δεί ακόμα και στα μεγάλα μπακάλικα και λέω μεγάλα γιατί ήταν κάτι σαν πρόδρομοι των σημερινών  delicatessen να πουλάνε π.χ. τουρσί κρίτταμο ή καυκαλήθρα που φτιάχναμε εμείς . 

Και λέω "εμείς"  αστειευόμενη βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα , αφού ποτέ  δεν έβαζα το χεράκι μου να βοηθήσω στην κουζίνα που δεν με ενδιέφερε κιόλας .

- Να δώ τί σπίτι θα ανοίξεις εσύ  μου έλεγε η γιαγιά μου ...που δεν ξέρεις που πάνε τα τέσσερα ..

Παρ όλα αυτά , όπως αποδείχτηκε αργότερα το μυαλό μου αποθήκευε τις εικόνες που έβλεπα χωρίς να τις δίνω τότε σημασία . Και όχι μόνο αυτό , αλλά μεγαλώνοντας μπόρεσα να αξιοποιήσω αυτό που είχα αποτυπώσει ή προχωρώντας το παραπέρα ή ψάχνοντας τι υπήρχε στην βιβλιογραφία γι αυτό.

Τα αγγουράκια τουρσί τα αγοράζαμε πάντα έτοιμα . Όπως και τις μικρές πιπεριές .

Δεν έμοιαζαν μ αυτά που πουλάνε στα σούπερ μάρκετ τα οποία δεν τα πλησιάζω λόγω ενός μπαχαρικού που βάζουνε μέσα ..νομίζω σπόρους άνηθου ή μάραθου .Ταυτόχρονα είναι το αγαπημένο μου τουρσί και έτσι έψαξα να βρώ πως γίνεται . Διάβασα τόσο πολλές συνταγές που στο τέλος δεν θυμόμουν τίποτα , οπότε αυτοσχεδίασα , το πέτυχα και το καθιέρωσα .

Αγοράζω τα αγγουράκια και όπως είναι στεγνά τα βάζω σε μια λεκάνη και τους ρίχνω αλάτι.

Τα αφήνω 7-8 ώρες και μετά τα ξεπλένω καλά κόβοντας τα κοτσανάκια τους .

Τα στριμώχνω σφιχτά σε αποστειρωμένα βάζα βάζοντας στην βάση τους μερικά φύλλα χρένου και μια μια δυο καυτερές πιπερίτσες  καθώς και μια σκελίδα σκόρδου.

Βράζω νερό και γεμίζω μέχρι πάνω τα βάζα με τα αγγουράκια το αφήνω 5-10 λεπτά  το αδειάζω και το ξαναβράζω . Κάνω άλλες δυό φορές τις ίδιες κινήσεις , σύνολο δλδ τρία ζεματίσματα .

Όταν τελειώσω φτιάχνω ένα μίγμα με νερό , αλάτι , ζάχαρη και ξύδι λευκό ,καθώς και σιναπόσπορους και ολόκληρα πιπέρια ,  το βράζω και το ρίχνω στα βάζα αφήνοντας λίγο κενό πάνω πριν τα κλείσω σφιχτά . Τα αναποδογυρίζω τα αφήνω να κρυώσουν και τα αποθηκεύω  σε σ��οτεινό και δροσερό μέρος .

 Σ.Σ. ( Τα υλικά της σαλαμούρας αφορούν την γεύση του καθενός μας .)

Μέχρι την πρώτη τάξη  την "μικρή " . Σε όλη τη ζωή  . Απορίας άξιο πως αντιμετωπίζεται ένας κόσμος μ αυτές τις γνώσεις . Πως αναγνωρίζεται το δύσκολο, το επικίνδυνο , το ψεύτικο .Και πως γίνεται η επιλογή μέσα απ τα σκουπίδια , του ηθικού,  και του αληθινού χωρίς κάποιος να φωτίζει τον δρόμο ? Ποιος είναι ο οδηγός που φωνάζει μέσα σου , ποιος ο δάσκαλος που σε μαλώνει τις νύχτες και ποιος αυτός που σου επιβάλλει σιωπηλά να κάνεις το σωστό για σένα ? 

Απορίες και ερωτήματα ανθρώπων δίχως γνώσεις .. της πρώτης μικρής του νηπιαγωγείου που αμφιβάλω αν ποτέ θα απαντηθούν .. 

Τέλος εισαγωγής 

Έμαθα να γνωρίζω τους ανθρώπους μέσα απ το φαγητό . Ένοιωθα ποιος με τάιζε απ τον τρόπο που με κοιτούσε καταλάβαινα τι ήταν αυτός που μου έδινε το ψωμί και το τυρί στο χέρι μαζί με τα παιδιά του όταν παίζαμε μικρά. 

Ακόμα καταλάβαινα ποιος μαγείρευε με την καρδιά του απ το πρόσωπό του που έλαμπε , πριν ακόμα δοκιμάσω το φαγητό του. Δεν έτρωγα ποτέ  για να γεμίσω απλά το στομάχι μου αλλά έδινα μεγάλη σημασία στην τροφή , ασχέτως αν αυτό ήταν ένα πλούσιο φαγητό , ή μια ντομάτα με ελιές και ψωμί στην θάλασσα. Το επισφράγισμα σ αυτές τις ιδιοτροπίες μου : Δεν έτρωγα ποτέ φαγητό από ανθρώπους που δεν συμπαθούσα .

Μέσα λοιπόν απ αυτά τα γευστικά μου ταξίδια  και συγχρόνως  " χαρτογραφικά " αν υποθέσουμε πως ο άνθρωπος είναι ένας χάρτης , μου άνοιγε η όρεξη να γνωρίσω άλλους κόσμους μέσα απ την διατροφή του...... αν είναι δυνατόν !! Ετσι άρχισα να διαβάζω , να ψάχνω , και να τολμώ έστω άτσαλα να μαγειρεύω συνταγές διαφορετικές απ την Ελληνική κουζίνα , που μη έχοντας  μέτρο σύγκρισης  μπορεί να μην ήταν και σωστά . Όμως για μένα ήταν αρκετά για να γνωρίσω λίγο μια ξένη χώρα που δεν πρόκειται ποτέ να πάω , και να προχωρήσω ακόμα παραπέρα διαβάζοντας την ιστορία και την παράδοση της χώρας  του νοερού μου ταξιδιού . 

Στις φωτογραφίες , βλέπετε  τις λίγο καλύτερες , ή λίγο χειρότερες  αλλά άπειρες δοκιμές μου  απ αυτά τα περίεργα ταξίδια μου. 

Στον ατμό

Ξέρω .. χρειάζομαι βελτίωση  στην τεχνική του τυλίγματος αλλά από γεύση  είτε είναι η σωστή είτε όχι είναι τέλεια , αφού το νταμπλινγκ το φτιάχνω πια μια φορά την εβδομάδα , παρ όλο που είναι χρονοβόρα και κουραστικά που σκέπτομαι να αγοράζω έτοιμα φύλλα  από Ασιατικά μαγαζιά ή άλλης εθνικότητας .

Κιμ��σί

Παέγια  (Μάθαμε και πως παέγια είναι το όνομα του σκεύους )

Με ξινή κρέμα

Το πρώτο μου γλυκό του κουταλιού το έφτιαξα στα Βατερά . Ήμουν δεν ήμουν οκτώ χρονών και το έφτιαξα μέσα σε ένα μπρίκι του καφέ κόβοντας σταφύλι απ το αμπέλι μας και παίρνοντας ζάχαρη απ το κουτί  του καφέ με τις δυο θέσεις μια για τον καφέ και η άλλη για την ζάχαρη. Φώναξε για λίγο η γιαγιά μου για την ζάχαρη , γιατί αν τέλειωνε θα έπρεπε να ανεβούμε στην Βρισιά για να αγοράσουμε  και θα ήταν δύσκολο αφού το πήγαινε έλα γινόταν με τα ζώα .

Η πρώτη μου απόπειρα δεν στέφτηκε με επιτυχία αφού το γλυκό μάλλον με άνοστη κομπόστα έμοιαζε . Και έκανα πολλές προσπάθειες ξανά και ξανά μέχρι που τα κατάφερα . Παρ όλο που το σταφύλι που χρησιμοποίησα ήταν ακατάλληλο για γλυκό - γκντούρα  το ονόμαζαν – το γλυκό έγινε λαμπερό  καλοδεμένο  και μοσχομύριζε όπως τ�� γλυκά των μεγάλων. Έγινε όμως στην τύχη και γι αυτό δεν το κατάφερα άλλη φορά ..δεν ήξερα τι σωστό έκανα όπως και τις προηγούμενες φορές τι λάθος .

Σωστό ή λάθος …. Πάντα το λάθος με βασάνιζε .Αντίθετα το σωστό με άφηνε αδιάφορη σαν κάτι φυσιολογικό Σαν κάτι που έτσι έπρεπε να γίνει . Αν κρίνω απ την χαρά που παίρνω τώρα όταν πετύχω κάτι όμορφο , αναρωτιέμαι πόση χαρά θα έπαιρνε ένα παιδί αν γνώριζε πως κατάφερε το σωστό , αναρωτιέμαι αν θα γινόταν πιο σίγουρο για τον εαυτό του , αν θα αποκτούσε αυτοπεποίθηση ή θα γινόταν ένα εγωιστικό πλάσμα γεμάτο σιγουριά για τον εαυτό του νομίζοντας πως είναι αλάνθαστο . Ακόμα και τώρα δεν έχω την απάντηση και απορώ πως μεγάλωσα ένα πάρα πολύ καλό παιδί.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Με αφορμή το γλυκό καρπούζι που ούτε είχα φάει άλλη φορά , ούτε είχα επιχειρήσει να φτιάξω ποτέ , θυμήθηκα το πρώτο μου γλυκό σταφύλι με την αυτοσχέδια  μη συνταγή , κι όλα τα υπόλοιπα . Σε διάστημα τριών ημερών έφτιαξα δύο φορές το γλυκό. Την πρώτη φορά δεν μου πέτυχε … Όλα πήγαν στραβά , όλα έγιναν λάθος παρόλο που ακολούθησα κατά γράμμα την συνταγή. Την δεύτερη είπα δεν θα ακολουθήσω καμιά συνταγή και θα κάνω του κεφαλιού μου . Ούτε μέτρησα ούτε ζύγισα …..σαν να έκανα γλυκό σταφύλι μέσα σε μπρίκι . Και έγινε τέλειο! Τόσο που κόντεψα να το φάω μέσα όλο μέσα  απ την κατσαρόλα.

Είναι δύσκολο και βασανιστικό να μαθαίνεις από μόνος σου τι είναι σωστό και τι όχι , αλλά έτσι , ότι μάθεις  έχει μια μικρή έστω αξία γιατί είναι το δικό σου σωστό που ανακάλυψες μόνος σου χωρίς προσθήκες καλού ή κακού ��αρακτήρα  και γνώσης  γονιών που οφείλουν να σε διαπαιδαγωγήσουν .

Αν ανήκετε κι εσείς στα άτομα που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αγνά υλικά , όπως π.χ. πραγματικό γάλα και όχι τυποποιημένο υπάρχουν μερικές λύσεις αν θέλετε να φτιάξετε ένα σπιτικό προϊόν που θα μοιάζει μ αυτό που υπάρχει στην μνήμη σας απ τα παιδικά σας χρόνια .

Το νωπό ανάλατο βούτυρο – που σημειωτέον ως παιδί δεν το έβαζα στο στόμα μου αν δεν μου έταζαν κάτι π.χ. σοκολάτα ή τηγανιτές πατάτες – θυμάμαι ότι το έβαζαν στο ψυγείο μέσα σε ένα μπολάκι με νερό. Ισως να έφταιγε η χαμηλή ψύξη του ψυγείου με πάγο και το νερό μάλλον θα βοηθούσε να παραταθεί η ζωή του. Δεν μπορώ να θυμηθώ την συσκευασία του όταν το αγόραζαν και δεν ξέρω αν και τότε το έλεγαν βούτυρο Κερκύρας – και όχι «τύπου» - Δεν γνωρίζω ακόμα αν έφτιαχναν στο σπίτι τους βούτυρο όσοι είχαν ζώα , ενώ είχα δεί να φτιάχνουν το τελειότερο τυρί που έχω φάει ποτέ ..φέτα στην σαλαμούρα της Βασιλείας και λαδοτύρι της θείας Ειρήνης .Και τα δυο αυτά τυριά τα οποία έτρεχαν τα σάλια μου όταν τα έβλεπα και περίμενα πως και πως μήπως και μου έδιναν να φάω κι εγώ, πράγμα που έκανε την γιαγιά μου να ντρέπεται για μένα , αποκαλώντας με «λιμάρα» .

Επί το έργον.

Πριν συνεχίσω θα σας δώσω μια συμβουλή . Οργανωθείτε .. Εγώ  ανυπόμονη ως συνήθως δεν το έκανα  , δεν απομάκρυνα απ τον πάγκο μου ότι είχε πάνω με αποτέλεσμα όταν τελείωσα να υπάρχουν πιτσιλιές  παντού . Πάνω μου , στα κουτιά του καφέ και της ζάχαρης , οι κατσαρόλες που ήταν πάνω στην κουζίνα , ακόμα και στο δάπεδο. Εκτός αν χρησιμοποιήσετε  τα κατάλληλα εργαλεία όπως μίξερ ανάμειξης με καπάκι .

 Το μόνο υλικό που μου χρειάστηκε ήταν ένα κιλό κρέμα γάλακτος ζωικής προέλευσης με όλα της τα λιπαρά.

Χτύπησα την κρέμα ( απ το ψυγείο ) αρκετά μέχρι να κόψει. Τότε με μαγικό τρόπο αρχίζει να διαχωρίζεται το βούτυρο απ το γάλα και βλέπεις μέσα στον κάδο σου να επιπλέουν κομμάτια λίπους μέσα στο βουτυρόγαλα  γιατί περι βουτηρόγαλου πρόκειται . Εκεί ακριβώς σας λέω να προσέξετε γιατί  συνεχίζοντας να χτυπάτε το υγρό θα σας κάνει λούτσα ..

Βάζουμε πλαστικά γάντια και μαζεύουμε το βούτυρο σε μπάλα που το πιέζουμε να φύγουν τα υγρά. Αφού το παιδέψουμε αρκετά και γρήγορα για να μην πάρει θερμότητα απ τα χέρια μας,  το βουτάμε σε ένα μπολ με παγωμένο νερό και παγάκια κανα δυό φορές μέχρι το νερό του μπολ να μείνει καθαρό. Βάζουμε το βούτυρο σε φόρμα ( εγώ το έβαλα στο κουτί που ήταν η κρέμα γάλακτος αφού το έκοψα στα δύο , και το έβαλα στο ψυγείο .

Πήρα απ όλη την διαδικασία της παρασκευής 395 γραμμάρια βούτυρο  και περίπου 500 γραμ. βουτυρόγαλα .

Σημείωση

Για το ένα κιλό της κρέμας πλήρωσα περίπου 4 και κάτι ευρώ

Μπορείτε πριν το βάλετε στην φόρμα να το αλατίσετε ακόμα και να το ανακατέψετε με βότανα, όπως μαϊντανός , δεντρολίβανο , σκόρδο , η εστραγκόν - όχι βέβαια όλα μαζί - 

Οι πειραματισμοί δεν βγαίνουν πάντοτε σε καλό. Το αποτέλεσμά τους απέχει πολύ απ την φαεινή ιδέα που είχες αρχικά.

Με τους λωτούς λοιπόν δεν « το ‘χω » . Ως αγαπημένο φρούτο κυρίως γιατί μου φέρνει αναμνήσεις στον νού, προσπάθησα να επεκτείνω  τον χρόνο ζωής του πέρα απ τους Φθινοπωρινούς  μήνες . Θα μπορούσα να τους κάνω μαρμελάδα αλλά δεν ήθελα .

Έτσι δοκίμασα την μέθοδο της αποξήρανσης ( χοσνιγιάκι ) που δεν πέτυχε και την μέθοδο της κατάψυξης , γνωρίζοντας πως όταν ξεπαγώσει το φρούτο θα είναι ένας πολτός που θα τρώγεται με κουταλάκι . Όμως  έτσι δεν τρώγεται και ο ώριμος λωτός απ το δέντρο ?

Ε λοιπόν ο κατεψυγμένος λωτός , τρώγεται μεν , αλλά δεν τραβιέται το κατακαλόκαιρο. Είναι ακριβώς όπως μερικά φαγητά που δεν κάνεις όρεξη να τα μαγειρέψεις  π.χ. γεμιστά  τον χειμώνα η στιφάδο το καλοκαίρι. Οπότε , κατά την προσφιλή μου συνήθεια έπρεπε να βρώ τρόπο να τα αξιοποιήσω για να μην τα πετάξω.. αν και μερικές φορές υπάρχει  κίνδυνος κι αυτό να αποτύχει κι αντί να πετάξεις ένα προϊόν απ την αρχή , φτάνεις σε σημείο να το πετάξεις «αξιοποιημένο»

Το γλυκό που έφτιαξα βγήκε καλό αν και όπως είπα σε φίλη μου όταν με ρώτησε πως θα το ονομάσω , της απάντησα : Ομήρου Οδύσσεια λόγω των μετατροπών που του έκανα στην διάρκεια της παρασκευής του αλλά, και σερβιρίσματος όπως δείχνουν οι φωτογραφίες .

Εν ολίγοις όμως ήταν ένα παντεσπάνι με φέτες λωτού γλασαρισμένες πρώτα στον φούρνο σκέτες με ζάχαρη και βούτυρο , και μετά σκεπασμένες με το μείγμα της ζύμης .

Εδώ παραθέτω το μείγμα για παντεσπάνι , όχι γιατί είναι άγνωστο , αλλά γιατί είναι συνταγή  που μου την έμαθε η θεία  μου Βίκυ Λαμπρέλλη και μου φάνηκε όταν την άκουσα σαν παιχνίδι.

Θυμάμαι σαν τώρα τις οδηγίες της στο τηλέφωνο.

Βάζεις μου λέει :

1 ποτήρι κρόκους

1ποτήρι ασπράδια

1 ποτήρι ζάχαρη  και

1 ποτήρι αλεύρι ( κοσκινισμένο )

Και έγινε το κέικ , και δεν το τρώει κανείς γιατί δεν τους αρέσουν οι λωτοί , και μου έκαναν το γλυκό ορνιθοσκαλίσματα γιατί βγάζουν τα φρούτα και τρώνε το γύρω-γύρω…

Τα υλικά : 

Ρύζι 2 1/2 κούπες 

Ζωμός  5 κούπες ( νερό με μισό κύβο κνορ )

Κόκκινες και πράσινες πιπεριές από μία 

Σκόρδο τριμμένο συν δυο σκελίδες ολόκληρες με το φλούδι τους

Χοιρινό σε κύβους 300 γραμ. ( μπορούμε να βάλουμε και κοτόπουλο ) 

Καλαμάρια κομμένα 300 γραμ. 

Μύδια 300 γραμ. 

Γαρίδες 8 μέτριες 

μερικά όστρακα μικρά 

Σουρίμι αν θέλουμε

Μαϊντανός 

Αρακάς  ( έβαλα ανάμικτο )  

Πάπρικα γλυκιά 3 μύτες μαχαιριού 

Σαφράν 

Ελαιόλαδο

Λεμόνι 

Ρίχνουμε λάδι στην παεγέρα  ή σε ένα μεγάλο τηγάνι και βάζουμε τις πιπεριές  και τις δυο ολόκληρες σκελίδες σκόρδου να πάρουν χρώμα .

Τα μεταφέρουμε σε πιατέλα .

Βάζουμε αμέσως στο τηγάνι τις γαρίδες για πολύ λίγο χρόνο και τις μεταφέρουμε στην πιατέλα .

Βάζουμε το κρέας ( στο ίδιο λάδι όλα ) και όταν τηγανιστεί το προσθέτουμε μαζί με τ άλλα .

Προσθέτουμε στο τηγάνι τα μαλακά θαλασσινά ( καλαμάρια , ή σουπιά  μικρές γαριδούλες καθαρισμένες ) καθώς και τα όστρακα. 

Ρίχνουμε και τα μύδια , αφήνοντας μερικά χωρίς να τα καθαρίσουμε  για να γαρνίρουμε στο τέλος  ( εγώ το ξέχασα ) τον μαιντανό , το τριμμένο σκόρδο , τα γυρίζουμε μια δυο βόλτες και ρίχνουμε την ντομάτα , αλάτι και πιπέρι . 

Μόλις σωταριστεί  η ντομάτα  ρίχνουμε το κρέας απ την πιατέλα και μέχρι να πάρει μια δυο βράσεις ,

φτιάχνου��ε τον ζωμό .

Ρίχνουμε στο κρέας την πάπρικα  τον αρακά ,  τις δυό σκελίδες του ψημένου σκόρδου και το ρύζι .

Ανακατεύουμε να πάει το ρύζι παντού και ρίχνουμε προσεκτικά τον ζωμό . 

Στολίζουμε με τις γαρίδες  τις πιπεριές  και τα μύδια με το όστρακό τους που είχαμε αφήσει στην άκρη.

Βράζουμε σε χαμηλή φωτιά και δέκα λεπτά πριν γίνει το ρύζι σβήνουμε το μάτι της κουζίνας και σκεπάζουμε το σκεύος με αλουμινόχαρτο ώστε να τελειώσει τι φαγητό με την θερμότητα της εστίας .

Σερβίρουμε με φέτες λεμονιού.

Το ζυμωτό ψωμί της γιαγιάς μου δεν με ενθουσίαζε καθόλου . Ευτυχώς δεν υπήρχε λόγος να ζυμώνει συχνά παρά μόνο όταν είχε κέφι . 

Αυτό όμως που μ άρεσε όταν άναβε ο φούρνος ήταν τα διάφορα φαγητά  που έψηνε για να μην πάει η θέρμανση χαμένη . Απλά φαγητά , ακόμα και γλυκίσματα προς το τέλος της διαδικασίας του φουρνίσματος του ψωμιού, για να μην αρπάξουν , αφού άλλη θερμοκρασία απαιτούσε το ψωμί και άλλη το ταψί με το φαγητό ή το γλυκό. Μέχρι σήμερα δεν έχω μπορέσει να καταλάβω πως είναι δυνατόν να μετρήσεις  την θερμοκρασία του ξυλόφουρνου με το μάτι , το μυαλό , και το χέρι . Αν μερικές φορές δεν έβρισκε την θερμοκρασία κατάλληλη , έβαζε ένα καπάκι πάνω απ το ταψί και σώριαζε από πάνω αναμμένα κάρβουνα που μέχρι εκείνη τη στιγμή σιγόκαιγαν στα τοιχώματα του φούρνου.

Ένα  απ τα αγαπημένα μου φαγητά ήταν οι πατάτες στον φούρνο , έτσι όπως τις έφτιαχνε εκείνη που πολύ αργότερα έμαθα πως ήταν μια παραλλαγή του " Pomme de terre en gratin dauphinois ". Και μάλιστα η πιο σωστή εκδοχή αφού μέσα δεν υπήρχε τυρί και το gratin προέκυπτε απ την επιφάνεια του ψημένου πια φαγητού. Ούτε κρέμα γάλακτος , ούτε αυγά ( !!!!!!!!!!!!! ) ούτε μπέικον . 

Η παρασκευή τους πανεύκολη και εξαιρετικά γρήγορη . 

Καθάριζε και έκοβε τις πατάτες σε φέτες όπως τις κόβουμε για να τις τηγανίσουμε στον μουσακά και όχι σε λεπτές στο μαντολίνο όπως διαβάζω σε διάφορες συνταγές . 

Τις άπλωνε στο ταψί σε δυο τρείς στρώσεις , τις αλάτιζε και τις σκέπαζε με γάλα , υπολογίζοντας πόσο θα χρειαστεί για να βράσουν μέσα σ αυτό οι πατάτες ανάλογα με τις στρώσεις ώστε να μην καούν . Μετά σκορπούσε από πάνω μπόλικα κομμάτια βούτυρο - τότε Φυτίνη - . Το τελικό αποτέλεσμα είναι να μείνει στο ταψί μια παχύρευστη σάλτσα . 

σε διαδικασία ψησίματος

Σε ανάμνηση εκείνης  της γεύσης έτσι τις φτιάχνω κι εγώ μόνο που βάζω βιτάμ ή Lurpak και πάντα με γάλα με όλα του τα λιπαρά . Προσφάτως επιχείρησα να βάλω με λιγότερα λιπαρά , αλλά το φαγητό δεν είχε καμιά σχέση μ αυτό που περιγράφω. Τότε το τρώγαμε ως κύριο φαγητό μαζί με το ζεστό ζυμωτό ψωμί , αλλά με τα χρόνια το ενέταξα κι εγώ στα συνοδευτικά . 

Αν καμιά φορά χωράει και δεύτερο ταψί στον φούρνο σας μαζί με το κοτόπουλο τα μπιφτέκια ή την μπριζόλα βάλτε και ένα ταψάκι  μ αυτές τις πατάτες . Είμαι σίγουρη πως δεν θα μετανιώσετε , και θα το ξανακάνετε .