Podobno króliki nie istnieją.... Uwierzycie?
Kilka lat temu przeprowadziłam dochodzenie w tej sprawie, które ujawniło zaskakujące fakty!
Królik mianowicie jest podobno jedynie nazwą zwyczajową pewnej odmiany zająca, ale w nomenklaturze naukowej, ciągle pozostaje zającowatym.
Niektórzy mawiają, że św. Mikołaja też nie ma, ale nawet dzieci wiedzą, że to bzdura, więc  trwam w wierze w króliki, z całą stanowczością:)

Wczoraj, kierowana chyba li jedynie tą wiarą, bo na pewno nie zdrowym rozsądkiem, postanowiłam uszyć pewnego królika, już  z intencją około świąteczną. Ba, miałam nawet zamiar uszyć kilka, a co najmniej 2, lecz.... co innego plany a zderzenie z rzeczywistością.
Rzeczywistość okazała się, może nie trudna, ale kłopotliwa, a kilka nieprzyjemnych ukłuć, które zaliczyły moje paluchy ręcznie przyszywające część podszewki do suwaka, skutecznie zniechęciły mnie do zabrania się za szycie kolejnych egzemplarzy. Dodatkowo, jak zwykle, nieumiejętność i brak cierpliwości do szycia wszelkich rączek, przelało szalę goryczy. Powstał więc na razie jeden HUNGRY BUNNY, który prezentuje się tak:

I tak również, tylko bliżej:

zły po głodny...;)

I jeszcze tak:

No i w końcu z zamkniętą buzią:



A tak szczerze, szczerze. Owszem,  w niektórych momentach uszycie królika było niewygodne, jest on bowiem dość niewielki ( około 30 cm) jednak to jaki jest efekt, mocno złagodziło moje zniecierpliwienie i złorzeczenia. Mam nadzieję, że dziewczynka, do której dziś leci polubi tego dziwoląga. Jak ją znam, to jestem prawie pewna, że tak.

Gdybyście same chciały pokusić się o uszycie takiego sympatycznego stworka, podaję namiary na stronkę z tutorialem i wykrojem.
http://www.lilblueboo.com/2013/03/the-hungry-bunny-download-and-tutorial.html

A tu, protoplasta:) Mniej krzywy niż młodszy brat;)


Kilka uwag do tutka:

1) Proponuję, żebyście od razu odrysowały królika o 5 cm większego niż pattern, który jest bardzo mały. Ja uszyłam właśnie taką powiększoną wersję. Wyszła w sam raz.

2) Coś tam jest dziwnego na etapie przyszywania podszewki do suwaka. Szczerze mówiąc, nie jest to dobry pomysł. Co prawda, zrobiłam to tak jak na tutku, ale ostatecznie, gdybym szyła kolejnego, zastanowiłabym się jednak,  jak to zrobić inaczej. Już nawet mam pewien plan w głowie, ale muszę go sprawdzić, wtedy edytuję posta i powiem Wam, jak to zrobić inaczej, żeby nie bawić się w ręczne przyszywanie podszewki do suwaka, okupione w moim przypadku dość nieprzyjemnymi ukłuciami;)

Teraz już tylko pozostaje zorganizować Egg Hunt, czyli tradycyjny angielski wyścig w poszukiwaniu czekoladowych jajek, ukrytych w różnych zakątkach domu lub ogrodu. Myślę, że to świetna zabawa dla dzieciaków, które w takiego głodnego królika mogą zapakować swoje wielkanocne łowy.

Wychodząc codziennie z psowatą na spacer, nie mogę zrozumieć.... kiedy umknęła mi zmiana pejzażu zimowego na wiosenny? Przecież 3 razy dziennie chodzimy do parku i dopiero dziś zobaczyłam metamorfozę!!!
Na drzewach wszak, to już nie pączki tylko pąki. Trawa bujna i zielona. Temperatura coraz korzystniejsza i czapka wylądowała głęboko w szafie. Cudnie jest! Zielono! Nareszcie!
Z zielenią lubimy się od zawsze i jest ze mną gdziekolwiek nie pójdę i czegokolwiek się nie podejmę.
Z tym chodzeniem to wręcz dosłownie..... zielone adidaski, zielony rower, zielone oczy:)
Znów wzięłam udział w pewnym całkowitym szaleństwie forumowym i wymieniłam się drobiazgami z wizażankami w temacie ptaków.
Ograniczenie: 2 zł na materiały
Wykonanie: bez ograniczeń! Gdzie nas wyobraźnia lub inspiracja poniesie.
Stąd też otrzymałam całą chmarę różnych ptaszków:  zdekupażowanych na desce, na kawałku brzozy, uszytych, w broszce, wyhaftowanych, z masy solnej itd.
Sama pokusiłam się o uszycie pewnych ptaszków, oczywiście zielonych.
Jedyną trudnością okazała się liczba ( 22 sztuki) i czas, bo jak zwykle zostawiłam sobie na to jedynie.... 1 wieczór i wcześniej popołudnie na przygotowanie materiału, wycięcię, wyprasowanie i inne takie nieprzyjemne okołoszyciowe działania.
I tak o to, z zielonkowa do 22 osób wyleciała taka chmara ptaszków:

Moje ulubione matrioszkowe

zdj. Emila dla lubiących delikatne motywy

                             

różne oczy, różne skrzydła

miłosne:)

Zdjęcia robione w pośpiechu, komórką, więc jakość.... pożal się Boże, robiłam co mogłam, ale dziękuję Emili za podarowanie chociaż jednego, ładnego zdjątka:)

Witajcie słonecznie!!!!

Przede wszystkim bardzo Wam dziękuję za wzięcie udziału w candy.
Jest dużo prawdy w przysłowiu, że milej jest dawać niż dostawać, bo to małe rozdawnictwo sprawiło mi więcej frajdy niż gdybym to ja coś wygrała:)
No i losowanie, również uszczęśliwiło pewne stworzenie kudłate, któremu zwykle zabrania się pewnych praktyk.... ale nie dziś:)
Otóż, wszystkie moje drogie, w ilości 15stu byłyście dziś na łasce kudłacza i jej zębów.
Kudłacz uwielbia pożerać wszelkie papiery i papieropodobne, więc... dlaczego by nie mogła wylosować zwyciężczyni candy w swój własny sposób! Pomysł udany, a oto realizacja w krokach:

zwierzyna losująca jeszcze nieco nieśmiała, jednak nie trwało to długo.....

......bo pewna karteczka z numerkiem zaczęła być chwilę później konsumowna.....

...na szczęście w ostatniej chwili została uratowana!

Witajcie:)

Nadeszła wiekopomna chwila! Z zamiarem zorganizowania Candy nosiłam się już dobrych kilka miesięcy, i wreszcie się udało.

Zapraszam Was więc na Candy z nutką włoskiej nostalgii, czyli tęsknoty za ciepłem, pięknem, zapachami, kuchnią i pewną naturalną syntezą przyjemności i życia, czyli Dolce Vita.
Podczas listopadowego pobytu w Rzymie, pomyślałam też o Was, a konkretnie o tym, żeby przywieźć Wam, czytelnikom bloga, to słodkie życie w pigułce.
Trochę miłości (foremki), szczyptę uczucia (zaparzaczyk w kształcie serce), ciut ciut smaku ( serduszkowy makaron) i coś dla duszy, czyli kadr z ulubionego starego filmu  "Rzymskie wakacje", mogącego służyć za przewodnik po wiecznym mieście, z ulubioną przez wielu aktorką z tamtego czasu: Audrey Hepburn i niemniej ulubionym, przynajmniej przeze mnie Gregorym Peckiem.





Ale , ale to nie wszystko, bo....