Hubble bubble for the world

Uzun zamandır internetten ya da gazeteden haber okumuyorum. Çeşitli sebeplerim var kendime göre. Hiçbir gazetenin tarafsızlığına inanmıyorum mesela. Bir gazete, benim inandığım şeyler çerçevesinde yayın yapıyor olsa bile tarafsız olmadıkça takip etmek istemiyorum. Sonuçta benim öyle veya böyle tarafsız bir şekilde haber alma özgürlüğüm olmalı ki bağnazlık yapıp tüm algılarımı kapatmadan bişeylerden haberdar olabileyim. Yorum yapmak bana kalsın. Bilmediğim şeyler benden gizlenmesin ve ben sadece gaza gelmişliğimle taraf tutmıyım.


Ama tabi tüm bunlar benim fazla iyi niyetli hayallerim olabiliyor ancak. Nerde bizde öyle medya, öyle basın mensubu, öyle denetim kurulu, öyle köşe yazarı... Vardır illa ki bi yerlerde ama gözümüze gözümüze çarpıyor olmaları gerekirdi, 3 saniye içinde hepsinin adını hatırlamamız gerekirdi. Öyle değil..


Başka bir sebep ise, memleketimde hiç güzel olay olmuyor gibi (hakikaten olmadığına inanmak istemiyorum) nereye baksam kan, vahşet, sapıklık, cahillik, seviyesizlik görüyorum. Artık dayanamaz hale gelince de bıraktım bakmayı. İçim almıyor Filistin'de kameraya bakıp kelime-i şahadet getirip ölen insanlar görmeyi, magazin güllerinin saçma haberlerine uzun uzun yer verilmesini, değerli devlet büyüklerimizin dakika bazlı saçmalayıp gaf yarışı yapmalarını.. Ve daha nicelerini...


Durum böyleyken ben haberleri genel olarak bloglardan ya da ailem/arkadaşlarımdan duyuyorum. Zaman zaman bihaber kaldığım bile olabiliyor bazı şeylerden. Ama gel gör ki bu sabah hava soğuktu, çayımı aldım, geç kaldığımdan markete uğrayıp poğaça alamamıştım, arkadaşlardan poğaça buldum, eh bu durumda gazete keyfi yapmamak olmazdı. Ama sonuç ne oldu? Değişen birşey yok. Yine tövbeliyim... İşte örnekler ;


* Yine el kadar kız çocuğuna tecavüz ediliyo, defalarca, sonra sokağa atılıyo. Babası hapiste, annesi akrabalarına bırakıp terketmiş. Çocuğun hayatında bundan sonrası nasıl şekillenecek belli değil. Dayanılacak gibi değil.


* Filistin'de yüzlerce kişi bir anda katlediliyor. Buna değecek şeyin ne olduğunu hiçbir zaman anlamadım ve anlayamayacağım. İzleyince mantığım bile acı çekiyor.


* Sağlık konusunda kendi ülkesine hiçbir fayda sağlayamayan, özel sigorta şirketlerinin havadan kazandığı paralara rağmen muayenede bile problem çıkartarak hastaları mağdur ettiği, özel olmayan sigortasında zaten hiçbirşeye çözüm olmayıp insanlara kan ağlattığı ülkemde, özel hastaneler yabancı uyruklu müşterilerine turistik hizmetler vermeye başlıyor ve krize çalım atıyor (!).

* Bakın bunu sonradan görüp ekledim. Eğitim adı altında öğrencilere çeşitli derslerin ve birtakım öğretene has tekniklerin sunulduğu, birşey vermeden çokşey isteyen bir sınav sistemi üzerine kurulmuş düzene ait bir haber. Körler sağırlar birbirini ağırlar misali.

Pazartesi günü, yeterince sinir bozucu bi gün zaten.. Sabah sabah öyle şeyler okudum ki bunlar sadece 4 tanesi ve bu durumda insanda sendrom falan bile kalmıyor haliyle..
Yılbaşı öncesi ne güzel haberlerle başlıyoruz haftaya, 2009 daha iyi olacak diye umut etmenin yanından bile geçemeden...

Blog hadisesi giderek daha da enteresanlaşıyor gözümde, aynı zamanda daha da olağanlaşıyor ironik bir şekilde. Yoksa ben de şizofreniyi teğet mi geçiyorum ey halkım? Belki benim bu kararsızlığım da psikolojiktir ha?

Dün akşam, gelme gitme sırasını sallamadan Tanya ve Ersin Abi'nin -bizim yaş grubuna göre- Disneyland sayılacak müthişlikte evlerine gittik. Tanya bizi davet ederken telefonda bir iki çıtlatmıştı ama ben böyle bir manzara beklemiyordum açıkçası. Zapping yapa yapa okumaya başladığım blogırlar toplanmış yeni yılı kutluyorlardı şimdiden.

Asansör kapısı açılır açılmaz patlayan flaşla ne oldum derken, bir de baktık bir sürü insan! E hemen hemen hepsini de bir şekilde ucundan kıyısından okuya okuya tanıyoruz. Bir cümbüş bir neşe. Kaynaşmamız çok da zaman almadı haliyle. Tanışıklığımız ete kemiğe bürünmüş oldu. O telefon teli saçlı minik yumuk Defdef'in anası (!) sevgili adaşım Tuğba, meğer bi dönem farkında olmadan iş yeri komşuculuğu oynadığımız Seden, second life denemesiyle beni benden alan Aslıcin, hiç tanışmasak da bize de bir yılbaşı tebrik kartı hazırlayarak ve lösev'den minik ama büyük (teğet diyorum seyirci!) bir hediyeyle yeni yılımızı kutlayarak bizi mutlu eden Şebo ve Depeche Mode hayranlığı ile dikkatleri çeken Hasan Bey ile her kafadan bir sürü ses çıkartarak sohbet ettik, güldük, eğlendik. Biz herkesi çok sevdik ve eve büyük gülümsemelerle döndük. Uzun zamandır iş güç derken topladığımız stresi bir kalemde atıverdik hamdolsun.

Cenk köfteleri hüpletti, ben cır cır konuştum. Bolca müzik dinledik. ,Bir sürü fotoğraf çektirdik (bazılarında kafam yamuk, bazılarında kaynadım, bazılarında beynime nur inmiş). Çok güzeldi çok.

Bizde fotoğraf makinası henüz olmadığı için fotoğraf falan çekemedik ne yazık ki ama ben utanmadan, belediye yardımına ihtiyaç bırakmadan, Tanya'nın sayfasından araklıyorum iki resim ve bana kızmaması için (nelere kızmadı buna hiç kızmaz sanırsam :D) dua ediyorum.

İşte yenilen içilen sohbet edilen o kıymetli masa ve iştirakçiler. Resmi Tanya çekti bu sebeple kendisini normal olarak burada göremiyoruz ama hemen aşağıda kendisi de var.

Yarın yine işe gideceğim, gün içinde bi yarım saat de olsa yazı yazmaya ayırırım umuduyla. Sonra bir sürü koşturmayla geçecek günüm. Kaçak kaçak severek okuduğum bloglara bakınacağım. Ancak kendim yazı yazacak bir fırsat bulamayacağım ve sonraki güne erteleyeceğim. Madem öyle olacak, tophanenin dumanlı taburelerinde otururken bir iki satır karalıyım dedim kendime. Ve yerleştirdim parmaklarımı harflerin üzerine.

Yine parmak izlerim yeterli gelmeyecek bana bu sayfalarda biliyorum, uzun zamandır olduğu gibi. Geçenlerde eski yazılarıma baktım bu sayfadaki. Sanki daha korkusuz, daha hovarda, daha pozitif, daha iç açar gibiler. Bu aralar ruh halimden mi yoksa biriktirdiklerimin dolup dolup taştığından ve vitaminimin taşan kısımla gittiğinden mi bilmem, tat vermiyor fazla cümlelerim. kısır olmuşlar gibi sanki.

Olsun, geçiş sürecidir belki diyerek bir umut egzersiz yapıyorum hala. Bir sürü güzel blog okudukça memleketimin insan manzaraları daha bir panoramik daha bir leb-i derya geliyor. Mutlu oluyorum...

"Başkan Cthulhu!"

Çok uzun zamandır blog yazmıyoruz, blog okuyoruz ama blog yazmıyoruz. Hayatımızın bir parçası oldu blog, onsuz yapamıyoruz. Ama bazen blog yazmak için blogu sevmekten daha da fazlası gerekiyor. Sonuçta kendinizle veya başka birşeyle alakalı bir yazı yazıyorsunuz. Biraz da havanızın yerinde olması gerekiyor herhalde. Ne bileyim.

Bak Dutchman öyle mi, adam her daim yazıyor, bizim siteye de dadanmış saolsun, bol bol okumuş bizim siteyi. Her sabah açıyorum Dutchman'i. Biraz okuyorum, kalanını öğlen yemeği sonrasına bırakıyorum, hemen bitmesin diye. :)

Merak edenler:

Yine EVE-Online'a dadandık bu aralar. Batu da başlıyor bu hafta itibariyle. Müthiş savaşlar dönüyor ve kardeşiniz listelerde epeyce yukarılara tırmanmış durumda. Bakın göstereyim.

Kelimeleri ne yan yana ne alt alta dizesim var bu aralar. Tıpkı yemek yapmak, birikmiş çamaşırları yıkamak, işe gitmek, tv izlemek, düşünmek, kitap okumak istemediğim gibi. İçimde onlarca ben var da sürekli savaşıyolar, nedenini bile bilmediğim kavgalarla bağırış çağırış kaynatıyolar içimi. Bu hengamede kendimi duyamıyorum. Bir dakika düşünüp, nefes alıp, yoluma karar veremiyorum. Bu hengameden de, içimdeki tubiklerden de, sorumluluklarımdan da ölümüne kaçıyorum. Arkama bakmadan tazı gibi koşuyorum günde belki yüzlerce kez.

Bir yerlerde büyükçe bir hata yapmışım, bir kaç tubik eksik kalmış ve içimdeki diğerleri de o boşluğun karmaşasıyla düzeni oturtamıyorlar, karıştıkça karışıyolar. Sanki eksik olanlar da gelse, herkres vazifesini bilecek, herkes köşesinde sakince işini yapacak. Ama hangisi ya da hangileri eksik, onu bir türlü keşfedemedim, bulamadım. Eksiği bulsam, tamamlamak için neler yapmam gerek bilicem belki ama yok.

İçim karışık. Hem de çok. Yorgun bile değilim çünkü saatlerce uyuyorum. Uyanmak istemeyerek, rüyalarda kayboluyorum. Rüyalar gerçek olmadıklarından daha kolay geliyor bana. Sığınıyorum. Bunları burada anlatmam yersiz belki ama, ben giderek kayboluyorum. Çünkü içimdeki her tubik farklı bir tabela gösteriyor bana. Beynimin algıladığı en bana ait yer burası, o yüzden parmaklarım gidiyor klavyeye.

Söyleyecek pek de bişey yok. Tadım tuzum yok, keyfim yok, neşem yok. Atlamışım sonsuzuncu kattan, hala yere çakılamıyorum.

Tüm zamanların çekilmiş en ama en iyi Türk filmi. Tamamen doğal, özentilikten uzak, harika oyuncularla dolu, dünya çapında bir film. İzledikten 1 gün sonra bile halen etkisindeyim. Sömürü yapmadan ve kesinlikle aşırıya kaçmadan, bir aşk hikayesinin bu kadar iyi anlatıldığı bir filmi bir Türk yönetmenin çekmiş olması beni inanılmaz sevindirdi ve umutlandırdı. N'olur gidin, n'olur.

Çok uzun uzun konuştuk biz filmden çıktıktan sonra. Düşündükçe yeni şeyler bulduk filmde. Muhteşem bir sonu vardı filmin, ben burda satırlarca yazarım. Ama yazma yeteneğim kısıtlı olduğu için pası sevgili karıcım Tubik'e atıyorum. :)

O istediği gibi yorumlasın filmi.

Siz deli gibi çalışıyosunuz, para kazanmaya uğraşıyosunuz, birikim yapıyosunuz, evinize üç beş eşya alıyosunuz ve birileri gelip kapınızın kilidini iki hareketle kırıp malınızı, paranızı, eşyalarınızı çalıyorlar.

Bugün öğleden sonra canım annem ve canım babamın evine hırsız girmiş. E tabii ki her zaman olduğu gibi olayı en son ben öğreniyorum. Sebep de üzülürmüşüm. Sanki şimdi duyunca üzülmedim!

Abim beni arayıp durumu söylediğinde ilk başta hırsızın gece girdiğini ve annemle babama zarar verdiğini düşündüm. Ne de olsa hırsız gece girerdi ve akşamın 19:00'ında haber bana geldiğine ve bizimkiler hala polise ifade verdiğine göre fiziki ve maddi zarar büyük olsa gerekti. Ama bilemedim tabi, artık bir çok insan taklidi yapan mahlukun son yıllarda cahil cesaretine sahip olduğunu ve bu pastadan hırsızların da pay aldığını düşünemedim.

Meğer adam gündüz gözü, güneşli bir İstanbul öğleden sonrasında (Ne de güzel olur şehrimin kış güneşi) Göztepe'nin minibüs caddesi üzerindeki evimize (ki biz bu lokasyona şehrin göbeği diyoruz) girivermiş. Tıkladığınızda gelen çın çın metal sesinden çelik kapı olduğunu sandığımız kapının kilidini büyük bir hünerle kırmış, bir güzel, evimizin gezmedik köşesini bırakmamış ve bir takım etkiler bırakarak çıkmış. Bilanço komik, zannedersem bu arkadaş namusuyla çilingirlik yaparken bir gün bu Banker Sülo gibi namusundan nefret edip hırsızlığa merak sarmış, sms becerememiş. Kapı açmadaki hünerini hırsızlık yapmakta gösterememiş.

Annemin incecik altın kolyesini almış ama aynanın önünde kabak gibi duran mücevher kutusundan pırlanta yüzüğünü almamış. Dedemden kalma cep saati ve sedef tesbihi almış (ki her kayıptan daha büyük kayıptır bunlar bana göre) ama ucu elmaslarla kapatılmış uzun, erzurum taşından sigara filtresini almamış. Televizyonu götürebilmek için dolapların üzerinden örtü almış ama televizyonu götürmeyi beceremeyip apartmanın birinci katında bırakıvermiş.

İşin daha da komiği, televizyonu alsa elini kolunu sallaya sallaya çıkacak. Kimse de birşey sormayacak. Ama bu salak, televizyonu birinci kata bırakıp ortalığı kolaçan edicem diye apartman kapısının önünde dolanırken, 2. kattaki dişçinin sekreteri de orada köpek gezdiriyor. Adamın tuhaf hallerinden şüphelenip "Kimi aradınız ?" diye soruyor. Bu garibim de tek gördüğü isim olan dişçinin ismini söyleyip orada daha önce çalışmış birini soracağını söylüyor. E tabi sekreter de boş durmayıp orada çalıştığını, yardımcı olabileceğini söylüyor. İşler bu noktadan sonra karışıyor. Kapıcımız nihayet (ve bir zahmet) olaya dahil oluyor ve adamcağızın şakaklarından boncuk boncuk terler çıkıyor. En sonunda da bir bahane bulup sıvışıyor ve canım babamın en büyük akşam eğlencesi televizyona bir veda busesi bile veremeden apartmanın birinci katında kendisini terkedip olay mahalliinden kaçıyor. (Bu arada uzaktan kumandayı da cebine sokmuş, hatıra olarak saklar artık :)

Sonuç ne? Hiç bir zaman para etmeyecek ama hatıra değeri bize göre büyük bir takım eşya, televizyonu olmayan bir kumanda, incecik bir altın kolye.. Bir de abimin pantolonuna dadanmış ama zannederim bedeni olmadı ki evin kapısının önünde de onu bırakıvermiş.

Neyse değerli sevgili birtanecik okurlar. Demem odur ki artık para kazanmak, televizyon sahibi olmak çok kolay. Ne taksite gerek var, ne vadeye, ne ödemeye. Giriyorsunuz bir eve, alıyosunuz eşyaları ve çıkıyosunuz. Bizimki kadar salak da değilseniz, karlı bir iş olabilir.

Bizimki de keşke çilingirlik konusunda bir kariyer planlaması yapsaydı da, en azından bu kadar strese girmesine, korkmasına, tanımadığı köpekli bir kadına hesap vermek zorunda kalmasına, bu kadar zaman harcamasına gerek kalmasaydı. O kilidi değiştirmek için bizimkiler ne de olsa yarın bir 100 YTL verecek çilingire :D


Bizimkilerin morali epeyce bozulmuş, annem Allah'tan evde yoktu, ona zarar veremedi. Çok şükür bu kadar dalga geçilecek malzeme bıraktıracak bir durumda atlattık bu konuyu. Ama yine de hazmedemiyorum, göremediğim, ellerini öpemediğim iki dedemden kalma iki parça hatırayı aldı ve gitti elin adamı... Kıyamıyorum evlatlara bırakılacak o hatıralara...