Livadya Sarayı
Genel bilgiler | |
---|---|
Tür | Saray |
Mimari tarz | Rönesans mimarisi |
Konum | Kırım, Ukrayna |
Koordinatlar | 44°28′04″K 34°08′37″D / 44.46778°K 34.14361°D |
Başlama | 1910 |
Tamamlanma | 1911 |
Tasarım ve inşaat | |
Mimar(lar) | Nikolay Krasnov |
Livadya Sarayı (Rusça: Ливадийский дворец, Ukraynaca: Лівадійський палац) son Rus çarı II. Nikolay ve ailesinin Livadya, Kırım'da bulunan yazlığıdır.[1]
Saray, Franklin D. Roosevelt ve diğer Amerikan heyeti üyelerini barındırdığında Yalta Konferansı 1945 yılında burada yapılmıştır. Saray bugün bir müzedir, fakat bazen uluslararası zirveler için kullanılmaktadır.[1]
Tarihi
[değiştir | kaynağı değiştir]Mimar Ippolit Monighetti, önceden Lambros Katsonis'e verilen ve sonra Potocki ailesi'nin bir mülkü olan Livadya arazisinde büyük bir saray, küçük bir saray ve bir kilise inşa ederken Livadya arazisi 1860'larda Rus kraliyet ailesinin yazlığı haline geldi. Halefi III. Aleksandr daha küçük sarayda yaşamak için kullanırken mesken, II. Nikolay tarafından sık sık ziyaret edildi.
1909 yılında Nikolay ve eşi, Aleksandra, III. Vittorio Emanuele tarafından kendilerine gösterilen Rönesans sarayları onları büyüleyerek İtalya'ya seyahate çıkmalarına sebep oldu. Dönüşleri sırasında Nikolay Krasnov'la, Yalta'nın en gözde mimarı, Koreiz'de büyük dükalık konutlarından sorumlu, yepyeni bir imparatorluk sarayının planlarını hazırlaması için anlaştılar. Çarın günlüğü, sarayın tasarımının imparatorluk ailesi içinde çok tartışıldığı belirtilir; sarayın her dört cephesi farklı gözükmesi karar verilir. İnşaatan 17 ay sonra yeni saray 11 Eylül 1911 tarihinde açılır. Kasım ayında Grandüşes Olga, 16. doğum gününü sarayda kutlar.
Şubat Devrimi'nden sonra 1917'de, Nikolay'ın annesi, İmparatoriçe Maria Fyodorovna, imparatorluk ailesinin bazı diğer üyeleriyle saraya kaçar. Fakat sonunda imparatoriçenin yeğeni olan Kral V. George tarafından gönderilen Britanya gemisi HMS Marlborough tarafından kurtarıldılar.
II. Dünya Savaşı sırasında Sivastopol'un General Erich von Manstein komutası altındaki Alman 11. Ordu'su tarafından ele geçirilmesi ve Manstein'ın Generalfeldmarschall rütbesine terfi edilmesi ile birlikte Kırım Seferi'nin başarıyla tamamlanması sebebiyle 6 Temmuz 1942 tarihinde Livadya Sarayı'nın bahçesinde bir seremoni düzenlendi. Katılımcılar (memurlar dahil), onbaşılar ve askerler, Ritterkreuz ve Deutsches Kreuz ile ödüllendirildiler.[2]
Saray bir kez akıl hastanesi olarak kullanıldı ve günümüzde ise bir tarihi bir müzedir. Çoğu tarihi mobilya kaybolmuştur. Ağustos 2007'de saray Ukrayna'nın Yedi Harikası projesi tarafından modern tarihin bir dönüm noktası olarak tanınmıştır.
Saray, sayısız akademik konferanslara ev sahipliği yapmıştır.
Mimarisi
[değiştir | kaynağı değiştir]Livadya Sarayı, Neo-Rönesans tarzında beyaz Kırım granitinden yapılmıştır. Yapıyı Carrara mermerinden yapılma bir kemerli revak, geniş bir Arap bahçe avlusu, bir İtalyan bahçe avlusu, bir Florentine kulesi, süslü Bramantesque pencereleri, bir taraça balkonu ve jasper vazoları oluşturuyor. Sarayın galerisi, 1866 yılında Monighetti tarafından yapılan bir Neo-Bizans kilisesiyle saraya bağlanıyor.
Saray, farklı stillerden oluşan iç mekan mobilyalarıyla 116 odadan oluşuyor. Sarayda bir Pompei antresi, bir İngiliz bilardo odası, bir Neo-Barok yemek odası ve II. Nikolay'ın özel olarak hayranlık duyduğu Jacob tarzında bir akçaağaç ahşap çalışması bulunmaktadır.
Galeri
[değiştir | kaynağı değiştir]-
İtalyan Bahçesi
-
Şapel
-
III. Aleksandr eşiyle birlikte, 1895
-
Şubat 1945 tarihinde Yalta Konferansı
Dış bağlantılar
[değiştir | kaynağı değiştir]- Livadia Sarayın fotoğraf albümü 4 Temmuz 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce)
- Livadya Sarayı'nın resmi sitesi
- Livadya Sarayı (Yalta) 15 Mart 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- Tarihi ve mimarisi (Rusça)
- Tarihi ve sarayın manzarası 3 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Rusça)
- Fotoğraf (1024x768) 24 Eylül 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- 1945 Yalta Konferansı hakkında 21 Eylül 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.