Sasani Ermenistanı

Hristiyanlık 301 yılında Ermenistan'ın devlet dini haline gelmiştir. 387 yılında Ermenistan, Sasani İmparatorluğu ile Doğu Roma İmparatorluğu arasında paylaştırılmıştır. Doğu Roma, Arşak Hanedanı'nın Ermeni Krallığı'nın 428'de yıkılmasından sonra Doğu Ermenistan'da kontrolü sağlamıştır.

428 yılında, IV. Artashir'in yönetiminden memnun olmayan Ermeni soyluları nakharar, imparator V. Behrâm'ın onu tahttan indirmesi için dilekçe verdiler.^[2] V. Behram, Ermenistan Krallığı'nı kaldırdı ve Veh Mihr Şapur'u ülkenin marzban'ı (sınır eyaletinin valisi, " uçbeyi ") olarak atadı.

465 yılında Adhur Gushnasp, Sasani imparatoru I. Fîrûz (h. 459-484) tarafından Adhur Hürmüz'ün yerine Ermenistan'ın marzban'ı olarak atandı.^[4] 475 yılında Mamikonyan prenses Şuşanik, Zerdüştlüğe yeni geçmiş olan kocası Prens Varsken tarafından din değiştirmeyi reddettiği ve Hıristiyan kalmak istediği için öldürüldü. Varsken daha sonra İberya kralı I. Vahtang tarafından idam edildi.

Varsken'in intikamını almak isteyen I. Fîrûz, generali Shapur Mihran'ı İberya'ya gönderdi. Vahtang daha sonra Hristiyanlar arasındaki dayanışmayı öne sürerek Hunlara ve Ermeni soylulara çağrıda bulundu. Mamikonyalı prens Vahan Mamikonyan, kararı dikkatle değerlendirdikten sonra Sasanilere karşı isyan etmeyi kabul etti. Adhur Gushnasp'ı mağlup edip öldürdü ve ardından II. Sahak Bagratuni'yi yeni marzban ilan etti. Ayrıca birçok Sasani karşı saldırısını da püskürtmeye devam etti.

482 yılında Şapur Mihran'ın İberya'nın güvenliği için büyük bir tehdit olmaya başlaması Vahtang'ın Ermeni yardımı istemesine neden oldu. Vahan ve Sahak kısa sürede büyük bir ordunun başında İberya'ya vardılar ancak Sahak'ın öldürüldüğü Akesga'da mağlup oldular. Vahan, Ermeni ordusunun kalıntılarıyla birlikte dağlara kaçtı ve burada Sasanilere karşı gerilla eylemlerine öncülük etti. Şapur Mihran ise Ermenistan'ın kontrolünü yeniden ele geçirmeyi başardı. Ancak Şapur Mihran'a kısa süre sonra Sasani başkenti Tizpon'a dönmesi emredildi. Vahan bu fırsatı hızla kullanarak Ermenistan'ın kontrolünü yeniden ele geçirdi.

Ancak 484 baharında Şapur Mihran yeni bir ordunun komutanı olarak geri döndü ve Vahan'ı Bizans sınırı yakınındaki Tao ve Taron'a sığınmak için kaçmaya zorladı.^[5] Aynı dönemde Karenid ailesinden Sasani soylusu Zarmihr Karen, Ermenilere karşı bir sefer daha başarıyla gerçekleştirdi ve aralarında Kamsarakan soyundan gelen soyluların da bulunduğu çok sayıda Ermeniyi ele geçirmeyi başardı. Zarmihr kısa süre sonra Ermeni esirleri Shapur Mihran'a teslim etti, o da onları İzad Gushnasp'a teslim etti ve Ermeni esirlere Fîrûz'un onları kurtarmasını sağlayacağına söz verdi.^[6]

Ancak beklenmedik bir olay olayların seyrini değiştirdi: Sasani kralı I. Fîrûz'un 484 yılında Ak Hun İmparatorluğu karşı savaşta ölümü, Sasanilerin Ermenistan'dan çekilmesine ve Divin ile Eçmiyazin'in kurtarılmasına neden oldu. Kardeşi Zarir'in isyanını bastırmak için çabalayan Fîrûz'un halefi Belâş (h. 484-488), Ermenilerin yardımına ihtiyaç duydu: askeri destek karşılığında, Hristiyanlara dini özgürlük tanıyan Nvarsak Antlaşması'nı imzalamayı kabul etti ve Ermenistan'da Zerdüştlüğün yasaklanması ve nakharar'a daha fazla özerklik tanınması. Vahan aynı zamanda sparapet olarak tanındı ve Mamikonyan ailesi ile müttefiklerinin malları iade edildi.

515-516 yılları arasında birçok Hun kabilesi Ermenistan'a saldırılar düzenlemeye devam etti; Ermeni asilzade I. Mjej Gnuni daha sonra bir karşı saldırı düzenlemeye karar verdi ve onları başarılı bir şekilde geri püskürtmeyi başardı. Ödül olarak Kavadh onu 518 yılında Ermenistan marzbanı olarak atadı. Bu valilik sırasında Mjej dini barışı korudu. 527'de diğer birçok Hun istilasını püskürttü. 548'de yerine Gushnasp Bahram geçti.

Suren ailesinin bir üyesi olan^[7] ve bizzat I. Hüsrev'in akrabası olan^[7][8] Chihor-Vishnasp, 564 yılında marzban olarak atandı.^[8] Bu dönemde Ermeni aristokrasisi Mamikonyan ailesinden bir kişinin başkanlık ettiği ulusal hizip ve Siunia ailesinden bir üyenin başkanlık ettiği Sasani yanlısı hizip olmak üzere ikiye bölünmüştü.

Çihor Vişnasp, gizlice Bizanslıların safında yer aldığından şüphelenilen Hristiyan Ermenilere sert davrandı ve aynısını diğer Hristiyan Ermeni nüfusuna da yaptı. Kralın emriyle istismar iddiasında bulunarak Hristiyan Ermenilere zulmetmiş, hatta Divin'de bir ateş tapınağı inşa ettirmiştir.^[7] Bu eylemler kısa süre sonra 571'in sonlarında veya 572'nin başlarında III. Vardan Mamikonyan'ın önderliğinde büyük bir ayaklanmayla sonuçlandı. 23 Şubat 572'de Ermeni isyancılar Divin'i ele geçirdi ve Çihor-Vişnasp'ı öldürdüler.^[7]

Sasani kralı II. Yezdicerd, Kuzey topraklarındaki Hristiyanlığı İran imparatorluğunun bütünlüğüne yönelik siyasi bir tehdit olarak görmeye başladı. Anlaşmazlık, Elçilerin İşleri'ndeki 2:9'a göre Pentekost'ta Hristiyanlığa geçen ilk yeni kişiler arasında Persler, Partlar ve Medler (tüm İran kabileleri) olduğu göz önüne alındığında, İran'ın o dönemdeki askeri değerlendirmelerine dayanıyor gibi görünüyor ve Hristiyanlık bu dönemde Hristiyanlığa geçmiştir. İran'da bir azınlık dini olarak, inancın ilk yıllarına kadar uzanan uzun bir geçmişi vardı. Bununla birlikte, Kuzey'deki Ermenilerin Hristiyanlığa geçmesi II. Yezdicerd'i özellikle endişelendiriyordu. Doğu Roma İmparatorluğu'nun başarılı bir şekilde işgal edilmesinin ardından Yezdicerd, Ermeni soylularını Tizpon'a çağırmaya başladı ve onları yeniden Zerdüştlüğe (Hristiyanlıktan önce birçok Ermeni'nin İranlılarla paylaştığı bir inanç) dönüştürdü. Bu durum Ermeni halkını rahatsız etti ve Vardan Mamikonyan'ın önderliğinde 66.000 kişilik bir Ermeni ordusu Sasani imparatorluğuna isyan etti. Yezdicerd, Avarayr Muharebesi'nde isyanı hızla bastırdı.

İranlıların askeri başarısı, Ermenistan'ın yüzyıllar boyunca Sasani imparatorluğunun bir parçası olarak kalmasını sağlamıştır. Ancak Ermenilerin itirazları, Sasani yönetimi altında Ermenistan'a daha fazla özgürlük ve din (Hristiyanlık) özgürlüğünü garanti eden Nvarsak Antlaşması'na kadar sona ermemiştir.

Sasani hükûmeti Ermenistan'da altın, gümüş ve bronz para basmıştır. Bu sikkelerin 813 adedi çoğu Divin ve Gümrü olmak üzere Ermenistan'ın 34 bölgesinde;^[9] bulunmuştur. Bu paraların çoğu gümüş paralardır.

Özel

Genel

• Daryaee, Touraj (2009). Sasanian Persia: The Rise and Fall of an Empire. I.B.Tauris. ss. 1-240. ISBN 978-0857716668. 
• Basmadjian, Krikor Jacob (1914). "Chronologie de l'histoire d'Arménie". Revue de l'Orient chrétien (Fransızca). IX (XIX). ss. 293-294. 
• Chaumont, M. L. (1986). "ARMENIA AND IRAN ii. The pre-Islamic period". Encyclopaedia Iranica, Vol. II, Fasc. 4. ss. 418-438. 
• Greatrex, Geoffrey; Lieu, Samuel N. C., (Ed.) (2002). The Roman Eastern Frontier and the Persian Wars (Part II, 363–630 AD). New York, New York and London, United Kingdom: Routledge (Taylor & Francis). ISBN 0-415-14687-9. 
• Grousset, René (1947). Histoire de l'Arménie des origines à 1071 (Fransızca). Paris: Payot. 
• Toumanoff, Cyrille (1990). "Vice-rois iraniens (Marzpans) d'Arménie". Les dynasties de la Caucasie chrétienne de l'Antiquité jusqu'au xixe siècle : Tables généalogiques et chronologiques (Fransızca). Rome. ss. 506-507. 
• Settipani, Christian (2006). Continuité des élites à Byzance durant les siècles obscurs. Les princes caucasiens et l'Empire du vie au ixe siècle (Fransızca). Paris: de Boccard. ISBN 978-2-7018-0226-8. 
• Dédéyan, Gérard (2007). Histoire du peuple arménien (Fransızca). Toulouse: Éd. Privat. ISBN 978-2-7089-6874-5. 
• Kurdoghlian, Mihran; Hayots, Badmoutioun; Hador, A (1994), Armenian History (Ermenice), I, Athens, Greece, ss. 56-57, 61-62 .
• Babayan, Yuri, Historical province of the Greater Armenia .
• Bournoutian, George A, A History of the Armenian People, II, s. 1, Prior to the third century AD, Iran had more influence on Armenia's culture than any of its other neighbours. Intermarriage among the Iranian and Armenian nobility was common .

• Plontke-Lüning, Annegret (2006). "Persarmenia". Salazar, Christine F.; Landfester, Manfred; Gentry, Francis G. (Ed.). Brill's New Pauly. Brill Online. 

• Ermeni tarihinin zaman çizelgesi