Friedrich Schelling

Friedrich Wilhelm Joseph Schelling (sonradan Friedrich Schelling; 27 Ocak 1775 – 20 Ağustos 1854), Alman İdealist düşünür. Fichte'nin temel kavrayışını ve idealist bakış açısını paylaşmakla birlikte, onun mutlak ego'nun bir ürünü olarak yalnızca bireysel bilinçle iradeye karşı koyan bir engel işlevi gören doğa anlayışına karşı çıkmıştır.^[1]

Friedrich Wilhelm Joseph Schelling
Tam adı	Friedrich Wilhelm Joseph Schelling
Doğumu	Ocak 27, 1775, Leonberg, Almanya
Ölümü	Ağustos 20, 1854, Bad Ragatz, İsviçre
Çağı	19. yüzyıl felsefesi
Bölgesi	Batı felsefesi
Okulu	Alman idealizmi
İlgi alanları	Naturphilosophie, Doğa bilimleri, Estetik, Din, Metafizik, Epistemoloji
Etkilendikleri Aristoteles, Anselm, Descartes, Goethe, Spinoza, Rousseau, Boehme, Kant, Fichte
Etkiledikleri Hegel, Coleridge, Kierkegaard, Heidegger, Tillich, Peirce

Gerçeklik; temelde insan ruhuna ya da tinine çok benzer olan ve kendi kendini belirleyen canlı bir süreç ise, doğa yalnızca iradeye karşı koyan, ölü, mekanik bir düzen olamaz. Schelling'e göre; biz insan varlıkları doğayı anlayabiliriz, çünkü doğanın bizimle bir yakınlığı vardır, çünkü o dinamik bir zihnin ifadesi olup, onda yaşam, akıl ve amaç vardır.

Schelling, romantiklerle birlikte, tin, zihin ya da akıl kavramını bilinçsiz, içgüdüsel ve amaçlı bir gücü de içerecek şekilde genişletir. Var olan her şeyin mutlak temeli ya da kaynağı yaratıcı enerji, mutlak irade ya da egodur, her şeyde hüküm süren dünya-ruhudur. Aktüel olan her şey, Schelling'e göre ondan çıkar. Şu halde, ideal olan ile gerçek, düşünce ile varlık bir ve aynıdır.

Schelling, Fichte'yle birlikte, değişmez töz düşüncesini reddeder ve onun yerine evrensel yaşamı, bilinçsizlikten bilince doğru gelişen ve nihai amacı, insandaki kendi kendisinin bilincine varan akıl olan, canlı, yaratıcı ve amaçlı bir evrim ilkesini geçirir.^[2][3]