เสียง

• สยง (เลิกใช้)

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *siəŋᴬ¹ (Jonsson, 1991), จากจีนยุคกลาง 聲 (MC syeng)^[1]; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩈ᩠ᨿᨦ (สยง), ลาว ສຽງ (สย̂ง), ไทลื้อ ᦵᦉᧂ (เสง), ไทดำ ꪎꪸꪉ (สย̂ง) หรือ ꪹꪎꪉ (เสง), ไทขาว ꪎꪸꪉ, ไทใหญ่ သဵင် (เสง), ไทใต้คง ᥔᥥᥒᥴ (เส๋ง), อ่ายตน ꩬိင် (สิง์), พ่าเก ꩬိင် (สิง์), อาหม 𑜏𑜢𑜂𑜫 (สิง์); เกี่ยวข้องกับ สำเนียง

เสียง (คำลักษณนาม เสียง)

1. สิ่งที่รับรู้ได้ด้วยหู

   เสียงฟ้าร้อง

   เสียงเพลง

   เสียงพูด

2. ความเห็น

   เรื่องนี้ฉันไม่ออกเสียง

3. ความนิยม

   คนนี้เสียงดี มีหวังได้รับเลือกตั้งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร

4. คะแนนเสียง

   ลงมติกันแล้วเขาชนะเพราะได้เสียงข้างมาก

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /siaŋ˨˦/

เสียง

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩈ᩠ᨿᨦ (สยง)