ปู

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *puːᴬ¹, จากภาษาไทดั้งเดิม *pɯwᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸᩪ (ปู), ภาษาลาว ປູ (ปู), ภาษาไทลื้อ ᦔᦴ (ปู), ภาษาไทดำ ꪜꪴ (ปุ), ภาษาไทใหญ่ ပူ (ปู), ภาษาไทใต้คง ᥙᥧ (ปู), ภาษาอาหม 𑜆𑜥 (ปู), ภาษาจ้วง baeu, ภาษาปู้อี baul

ปู

1. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในชั้น Crustacea มีรยางค์ขา ๕ คู่ คู่แรกเป็นก้าม รยางค์ที่ปล้องท้องไม่ใช้ในการว่ายน้ำ มีหลายวงศ์ เช่น ปูดำหรือปูทะเล ปูม้า ปูแสม
2. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุษยะ มี ๕ ดวง, ดาวปุยฝ้าย ดาวพวงดอกไม้ ดาวดอกบัว ดาวโลง ดาวสิธยะ ดาวสมอสำเภา ดาวบุษย์ ดาวปุษยะ หรือ ดาวปุสสะ ก็เรียก

(สัตว์): ดูที่ อรรถาภิธาน:ปู

ปู (คำอาการนาม การปู)

1. วางทอดลงเป็นพื้น เช่น ปูกระดาน ปูหินอ่อน, วางแผ่ลง กับพื้น เช่น ปูเสื่อ ปูผ้า.

เทียบภาษาเขมร ពូ (พู)

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /puː/

ปู

1. อา, น้าชาย

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /puː˧˧/

ปู

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩖᩪ (พลู)
2. อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩪ (พู)

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /puː˨˦/

ปู (คำลักษณนาม ตัว)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨸᩪ (ปู)

• (บ้านละอูบ) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /pu/

ปู

1. หนา

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /pu/

ปู

1. หนา