ตาย

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *taːjᴬ², จากภาษาไทดั้งเดิม *p.taːjᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨲᩣ᩠ᨿ (ตาย), ภาษาอีสาน ตาย, ภาษาลาว ຕາຍ (ตาย), ภาษาไทลื้อ ᦎᦻ (ตาย), ภาษาไทดำ ꪔꪱꪥ (ตาย), ภาษาไทขาว ꪔꪱꪥ, ภาษาไทแดง ꪔꪱꪥ, ภาษาไทใหญ่ တၢႆ (ตาย), ภาษาไทใต้คง ᥖᥣᥭ (ตาย), ภาษาคำตี้ တၢဲႈ, ภาษาพ่าเก တႝ (ตย์), ภาษาอาหม 𑜄𑜩 (ตย์), ภาษาจ้วง dai, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง tai หรือ hai; เทียบภาษาเบดั้งเดิม *ɗaːjᴬ¹, ภาษาออสโตรนีเซียนดั้งเดิม *(m-)aCay (“ตาย”)

ตาย (คำอาการนาม การตาย หรือ ความตาย)

1. สิ้นใจ, สิ้นชีวิต, ไม่เป็นอยู่ต่อไป, สิ้นสภาพของการมีชีวิต

   สภาวะสมองตาย

2. เคลื่อนไหวไม่ได้

   มือตาย

   ตีนตาย

3. ไม่เดินเพราะเครื่องเสียหรือหยุดเป็นต้น

   รถยนต์ตาย

   นาฬิกาตาย

4. ยืนแต้มอยู่อย่างเดียว

   ลูกเต๋าตายหก

5. ลักษณะที่ประตูในการเล่นการพนันบางประเภท เช่น โป ถั่ว ไม่ออกเลย หรือนาน ๆ จึงจะออกสักครั้งหนึ่ง
6. ผิดตามที่กติกากำหนดไว้ในการเล่นกีฬาหรือการละเล่นบางชนิด

ดูที่ อรรถาภิธาน:ตาย

• → เขมร: តាយ (ตาย)

ตาย

1. (ภาษาปาก, hyperbolic, sarcastic) คำประกอบท้ายประโยคหรือหน้าประโยค หมายความว่า แย่, เต็มที, ยิ่งนัก

   ร้อนจะตาย

   ตายละทีนี้

ตาย

1. คำเปล่งเสียงแสดงความตกใจหรือประหลาดใจเป็นต้น

   อุ๊ยตาย

   ตายแล้ว