பக்கம்:மலரும் உள்ளம்-1.pdf/216

எத்திசையும் சுற்றிக் காற்றொருநாள்—அங்கு
எமனைப் போலவே வந்ததடா.
எத்தனையோ உயிர் மாண்டிடவே—மிக்க
இன்னல் புரிந்துமே சென்றதடா.

எண்ணரும் உயிர்கள் எத்தனையோ—அதில்
இன்பற்ற வாழ்வினை நீத்தனவே.
கண்ணினைப் போன்றநம் ஆலமரம்—அந்தக்
கணக்கில் ஒன்றெனச் சேர்ந்ததுவே!

வேரற்று அம்மரம் வீழ்ந்ததுவே—பெரும்
வீரனைப் போலக் கிடந்ததுவே.
ஊரினர் யாவரும் கூடிவந்தே—அதன்
உன்னத நன்மையைப் பேசினரே.

அத்தனை மக்களும் வாடினரே—“இது
ஐயோ போனது!” என்றனரே.
இத்தலம் விட்டே போய்விடினும்—அது
எல்லார் உள்ளத்தும் நின்றதுவே!