Arsenije Loma

Arsenije Loma
Portret Arsenija Lome
Datum rođenja	1778.
Mesto rođenja	Gojna Gora, Osmansko carstvo, danas Srbija
Datum smrti	1815.
Mesto smrti	Brusnica, Srbija

Arsenije Loma (Gojna Gora, oko 1778 — Brusnica, 1815) bio je vojvoda Kačerski. Rođen je u Gojnoj Gori, od oca Joksima Kneževića, koji se, u vreme doseljavanja novih stanovnika, ubrzo nakon Arsenijevog rođenja, preselio u Dragolj.^[1] Po rodovskom predanju, daljom starinom potiče od starog roda Lomigorića.^[2]

Ovog velikog junaka u mnogim borbama savremenici su ovako opisali: „Stasa je bio visok, snage krupne, pune; smeđ; dugih, a retkih brkova; niz leđa mu je uvek visila pletenica kose, a na sebi je svakad nosio zelenu dolamu, imao je na kantar 110 oka.“

Rođen je oko 1770. godine u Dragolju. Njegov otac, Joksim Knežević, po nagovoru Stevana Savića, dede čuvenog srpskog državnika Ilije Savića Garašanina, sredinom XVIII veka došao je iz Gojne Gore i naselio se u Garaše odakle se dalje selio u Polom, na planini Bukulji, da bi se na kraju skrasio u dragoljskom kraju Lisine.^[3]

U Gojnoj Gori je reka Lovnica, koja se ranije zvala Lomnica, kao i potes oko nje Lom, za koji postoji pretpostavka da je mesto gde se nalazila baština Lominih predaka Kneževića. Od ovog toponima potiče prezime Loma a kasnije Lomić.

Kada je Arsenije odrastao naseljava se kod izvora Prskovača odakle se sa omanje zaravni pruža lep pogled na Kačersku dolinu i carski put koji je preko Bosute, vencem Dudinca i Širokovca preko Glavice, vodio između Živkovaca sa jedne i Jelovaika i Garaša sa druge strane, preko Vagana za Kolubaru i dalje za Beograd.

Jedna od legendi kazuje kako je Loma došao u Dragolj:

Veruje se da su Arsenije Loma i Vasa Čarapić zajedno učestvovali u Austrijsko-turskom ratu kao frajkorci 1787-1788. godine i da su tada sa Karađorđem i Jovanom Krstovićem iz Bukovika naučili veštini ratovanja oružjem.

Početkom maja 1788. napali su Turci na Austriju od Vidina prema Požarevcu i došli do Beograda. Uplašeno srpsko stanovništvo ili se povlačilo ili bežalo preko Save i Dunava a Turci su se, zbog učešća Srba u borbama protiv njih, svetili i strogo ih kažnjavali.

Po dolasku na vlast u Turskoj 1789. godine, Sultan Selim III se iskreno trudio, da tursku upravu i ceo sistem oslobodi truleži i digne državu na evropski nivo. Među prvim merama u sultanovim reformama, bila je zabrana janičarima da žive u Srbiji, odnosno u Beogradskom pašaluku, jer su se odmetnuli od sultana i zavodili svoju torturu u narodu.^[3]

Bio je među začetnicima Prvog srpskog ustanka. Pokazao se junakom među ustanicima koje je vojvoda Milan Obrenović doveo Karađorđu u Boj na Rudniku. Postao je buljukbaša u Kačeru. Isticao se velikim junaštvom i ranjavan je više puta. Neke od rana nikad nisu zarasle.

Karađorđe ga je 1811. postavio za vojvodu u Kačeru. Godine 1813, držao je sa Kačercima veliki šanac u Deligradu mesec dana po turskom zauzeću Beograda i propasti Srbije, odakle se sam povukao. Turcima se predao staranjem kneza Miloša.

Posle osvajanja Rudnika 6. marta on, zajedno sa Mutapom, kreće ka Čačku te uz pomoć Milića Drinčića sa 300 konjanika, grad biva oslobođen 24. marta. Slede pobedničke bitke za Karanovac (Kraljevo) 9. jula i Užice 12. avgusta 1805. godine.

Porta postavlja za vezira Beogradskog pašaluka Hafiz- pašu iz Niša koji takođe okuplja izbegle Turke oko sebe sa namerom da napadne Srbe. Tako pođe 17. avgusta prema Nišu ali ga zaustavi na Ivankovcu Milenko Stojković i ne dade mu prolaz. Posle velike borbe Srbi odbiju Turke i to je bila prva borba Srba protiv Paše koga  je sultan poslao. Kad se za to u Carigradu saznalo , nastalo je veliko nezadovoljstvo. Sultan je objavio čak “Sveti rat” ustanicima i imenovao Ibrahim-pašu za komandanta.

Ratuje dalje 1806. u Sandžaku i Raškoj pod komandom Milana Obrenovića. Pojavljuje se i u Prijepolju gde je prvi od Srba došao u kontakt sa Crnogorcima iz plemena Vasojevića. Posle povlačenja Srba iz Sjenice i Prijepolja 1806. godine zbog najezde Turaka, mnoge familije dolaze u Kačer,( navodi se da je došlo 74 familije koje danas čine starosedeoce ovog kraja), kada se formiraju kačerska naselja.

Velike pobede Srbi su ostvarili 1806. godine, prva na Mišaru u avgustu, a zatim pobeda nad Sulejman pašom kod Sjenice. Posle tih pobeda oslobođen je Beograd.

Bogdan Sekendek opisujući „Mišarsku bitku“ kaže:

Među 67 prvaka iz Srbije 10. januara 1811. godine Arsenije Loma dobija visoko zvanje vojvode. Loma je sa svojim Kačercima išao sa fronta na front, ali je izgleda najviše ratničkih dana proveo na Deligradu, na veoma važnom utvrđenju između Ražnja i Aleksinca. Svoje Kačerce ušančio je desno od glavnokomandujućeg Mladena Milovanovića a do njega je bio Lazar Mutap sa vojskom iz Moravske knežine. Vožd  je posle boja na Mišaru sa delom svojih snaga stigao u Deligrad, pojačao srpske snage na 10.000 ustanika i preuzeo komandu.^[3]

Kobne 1813. godine Srbija je bila pregažena i pokorena, a dotadašnji prvaci rastureni i rastrojeni. Najveći broj narodnih vođa napustio je Srbiju i prešao u Austriju međusobno zavađeni i podeljeni. Kasnije su prešli u Rusiju.

Srbi su ubrzo izgubili svako samopouzdanje; u zemlji je vladao haos, malaksalost i očajanje počelo je da ovlađuje kod većine. Gradovi i utvrđenja, koje su nekada Srbi sa neobičnom hrabrošću i velikim naporima osvajali, predavani su Turcima gotovo bez otpora. Srbija  je u jesen 1813 god. nanovo pokorena. Sulejman-paša, koji je imenovan za beogradskog vezira, želeo je da nasilno povrati mir i red u Srbiji. Sproveden je teror nad Srbima i nastao pravi pokolj. Svi bolji, čestitiji i viđeniji ljudi u narodu bili su, u toku godine, za vreme obnovljene turske vladavine u beogradskom pašaluku, ubijani, klani i naticani na kolje.

Vreme, između Prvog i Drugog srpskog ustanka 1813-1815. godine, zapamćeno je po najgorem zulumu Turaka. Srbi su se hvatali za oružje primoravani nasiljem koji je imao oblik genocida. Javno su stavljeni van zakona, pa su sultanovi odmetnici, dahije, a potom zvanične turske vlasti, sa sultanovim naredbama 1813-1815. godine masovno, bukvalno naterali Srbe na oružje.

Na jednom sastanku je doneta odluka da se Miloš Obrenović obaveže da pristane sa narodom na ustanak, a ako se ne složi i ne pođe u borbu protiv Turaka, da ga ubiju. Mada je na zboru u Rudovcima bilo je i onih kojima Miloš nije bio po volji, pogotovo što je bio protiv Hadži Prodanove bune, te je smatran i “turskim čovekom”. Zbor je odredio Lomu i on se zakleo da on to “zaključenje njeno izvrši”. Loma se primi ovoga, zakune se i zaveri zboru:

Loma je sam je na cvetni četvrtak pokrenuo ustanak proteravši Turke sa Rudnika. Milošu su zapretili i Milutin Garašanin, Lazar Mutap, boraveći kraj njegove kuće spremni da ga ubiju ako se ne priključi ustanku, nego pređe na stranu Turaka kao što je to učinio za ustanka Hadži Prodana kada je na stotine Srba predavao Turcima da se na kolje nabijaju u Beograd. Tako je Miloš barjak razvio tek sutradan i to pred svojom kućom, Paštrmčev barjak.

Sestrić Age Tokatlića ubio je Arsenija Lomu iz osvete. Postoje porodice sa prezimenima Lomić, Loma, Lomović i Lomigorić, koje se smatraju njegovim potomcima. Po njemu su nazvane ulice u mnogim gradovima Srbije.

Lomina smrt izazvala je veliku žalost u narodu koji ga je postakao, odajući mu priznanje za energičniju borbu sa Turcima.

Knez Mihailo je 23. maja 1865. godine povodom 50 godina od Drugog srpskog ustanka kod crkve u Topčideru posmrtno odlikovao Arsenija Lomu čije su odlikovanje primili, mlađa ćerka Perunika i unuk Sreten Lomić artiljerijski major (bio je komandant okružne ćuprijske vojske u ratovima 1876/77. godine).

Sahranjen je u centru varošice Rudnik, ispod prigodnog spomenika od belog mermera, pored ulaza u školu koja se zove po njemu. Spomenik je posvećen Lomi i svim ratnicima sa Rudnika palim u ratovima 1812-1820.

Po njemu je nazvana OŠ „Arsenije Loma” Rudnik.

O Lomi postoji mnogo legendi, ali malo pesama koje je zabeležio Vuk Karadžić koji je posle 1813. godine napustio Srbiju sa Karađorđem.

Sačuvana je pesma Boj na Čačku u kojoj vila beogradskom veziru Sulejman–paši kazuje ove stihove:^[3]

Loma je bio i darodavac knjiga. Njegov Triod čuva se u belanovačkoj crkvi, gde stoji zapis koji je napisan za treću godišnjicu Lomine smrti:^[3]