Radomir Vujović

Rođen je 8. septembra 1895. godine u Požarevcu. Otac Dimitrije bio je kovač, a majka Angelina domaćica. Osnovnu školu i gimnaziju završio je u Požarevcu. Početkom Prvog svetskog rata bio je u đačkom bataljonu u Skoplju, ali je zbog bolesti oslobođen i ostatak rata proveo je kao apotekarski pomoćnik u nemačkoj vojnoj bolnici u Smederevu. U to vreme je pod njegovim uticajem i najmlađi brat Grgur postao je privržen idejama socijalizma.

Po završetku rata nastavio je studije na medicinskom fakultetu u Parizu (1919–1920) i Beču (1921–1924), ali ih nije završio. Tokom studija 1923. oženio se Elizabetom-Lizom Arval, mađarskom Jevrejkom koja je učestvovala u stvaranju Mađarske Sovjetske Republike 1919. godine. Sa njom je imao sina Vladimira.

Funkcioner Kominterne postao je još u Parizu gde je radio u francuskom savezu socijalističke omladine. U Beč je došao septembra 1921. i do avgusta 1924. radio na zadatku Izvršnog komiteta komunističke inernacionale Moskve, kao sekretar Balkanskog sekretarijata Kominterne mladih, sa prekidom u 1923. kada je bio uhapšen u Jugoslaviji.

Učestvovao je 1925. u radu Kominterne u Moskvi i bio kooptiran za člana Centralnog komiteta KPJ. Na Trećem kongresu KPJ 1926. bio je izabran za člana CK KPJ, a potom za člana Politbiroa kao organizacioni sekretar KPJ. Početkom 1927. godine, putovao je po zemlji (Zagreb, Ljubljana, Niš, Novi Sad) i radio na sprovođenju zaključaka plenuma CK. Kao organizacioni sekretar KPJ, borio se protiv grupašenja i frakcionaštva.

Bio je uhapšen jula 1927. godine. Na robiji je proveo pet godina, najpre u sremskomitrovačkoj kaznioni (1927–1930), a potom u mariborskoj (1930–1932). Po izlasku sa robije kratko se zadržao u Požarevcu i već 1933. otišao je na kratko u Beč, a potom u Moskvu, gde je po odluci CK KPJ bio imenovan za vršilac dužnostivršioca dužnosti predstavnika KPJ u Izvršnom komitetu Kominterne.

U Staljinovim čistkama najpre su mu bila uhapšena braća Vojislav i Grgur (1901–1937), a 1938. uhapšen je i on pod optužbom da je pripadao „trockističko-zinovjevskoj grupi“. Iste je godine stradao u Leftorovki, Moskva.

Odlukom Vojnog kolegijuma Vrhovnog suda Sovjetskog Saveza rehabilitovan je 10. juna 1958, a brat Grgur godinu dana kasnije.

Kao novinar saradnik radio je u „Radničkim novinama“, u redakciji francuskog omladinskog lista „L'avangard“, ilegalnog lista SKOJ-a „Mladi boljševik“ čiji je bio osnivač, listovima „L'imanite“, „Borbi“ i u „Novoj Evropi“. Na robiji je preveo Engelsov „Anti-Diring“.

Pored srpskog jezika govorio je dobro nemački, ruski i francuski, a čitao slovenački, bugarski, engleski i italijanski. Koristio je pseudonim Franc Liht.

• Srpski biografski rečnik (knjiga druga). „Matica srpska“, Novi Sad 2006. godina.

• Revolucionar („Politika”, 12. oktobar 2019)