Brave New World

Brave New World
Autor(i)	Oldus Haksli
Originalni naslov	Brave New World
Naslov prijevoda	Vrli novi svijet
Država	Ujedinjeno Kraljevstvo
Jezik	engleski
Izdavač	Chatto & Windus
Datum izdanja	4. 2. 1932 (1932-02-04)
Stranica	311 (originalno izdanje)

Vrli novi svijet je roman Oldusa Hakslija napisan 1931, a objavljen 1932. godine.^[1]

Radnja se odvija u Londonu 2540. godine (632. godine Fordove ere, po romanu). Roman predviđa razvoj reproduktivne tehnologije i učenja u snu koji u spoju dovode do stvaranja novog društva. Društvo budućnosti je otjelotvorenje ideala koji čine osnovu futurizma. Haksli je kao odgovor na ovu knjigu napisao i esej, Brave New World Revisited 1958. godine, i svoje završno djelo, roman pod naslovom Ostrvo (Island) 1962. godine

Vrli novi svijet je najpoznatiji Hakslijev roman. Ironičan naziv (Brave New World) je izveden iz riječi lika Mirande iz Šekspirovog djela Bura, čin V, scena I:^[2]

O wonder!
How many goodly creatures are there here!
How beauteous mankind is!
O brave new world!
That has such people in't!

Isti izraz se javlja i u engleskom prevodu djela „Žerminal“ od Emila Zole (iz 1885. godine):

He laughed at his earlier idealism, his schoolboy vision of a brave new world in which justice would reign and men would be brothers.

(Po prevodu Rodžera Parsona)

Novije i bliskije pominjanje istog izraza javlja se u pjesmi The Gods of the Copybook Headings Radjarda Kiplinga, iz 1919. godine:

And that after this is accomplished, and the brave new world begins
When all men are paid for existing and no man must pay for his sins

Prevodi naziva romana na drugim jezicima takođe ponekad aludiraju na slične izraze korištene u jeziku prevoda.

Oldus Haksli je napisao Vrli novi svijet 1931. godine, dok je još živio u Francuskoj i Engleskoj (Haksli je britanski pisac koji se 1937. godine preselio u Kaliforniju).^[3][4][5] Do tog vremena Haksli se već istaknuo kao pisac i satiričar društvenih odnosa. Već je pisao je za časopise Vaniti fer i Vog, objavio zbirku poezije (The Burning Wheel, 1916. godine) i četiri uspješna satirična romana: Crome Yellow 1921. godine, Antic Hay 1923. godine, Those Barren Leaves 1925. godine i Kontrapunkt 1928. godine. Vrli novi svijet je Hakslijev peti romani prvo djelo na temu distopije.

Na pisanje romana Vrli novi svijet Hakslija je podstaknuo utopijski roman H. Dž. Velsa Men Like Gods.^[6][7] Velsov optimistički pogled na svijet kod Hakslija je stvorio zamisao da napiše parodiju na taj roman, koja je postala Vrli novi svijet. Nasuprot najpopularnijim optimističkim romanima tog vremena, Haksli je htio da pruži zastrašujuću sliku budućnosti. Haksli je Vrli novi svijet nazivao „negativnom utopijom“ (pogledajte pojam „distopija“). Neki smatraju da je roman „Mi“ Jevgenija Zamjatina (završen deset godina ranije, 1921. godine) takođe imao uticaja na Hakslija, ali Haksli je izjavio da u to vrijeme nije bio čuo za tu knjigu.

Haksli je posjetio tada novootvorena i tehnološki napredna postrojenja Brunner and Mond koja su bila dio Imperial Chemical Industries i opisao je do u pojedinosti procese koje je tamo vidio. Uvodi u najnovijim izdanjima romana Vrli novi svijet navode da je Haksli za pisanje romana bio nadahnut posjetom toj tvornici.

Iako je radnja romana postavljena u budućnost, on sadrži probleme i pitanja iz ranog 20. stoljeća. Industrijska revolucija je upravo donosila ogromne promjene u svijetu. Masovna proizvodnja je omogućila da automobili, telefoni i radio-uređaju budu jevtini i lako dostupni u cijelom razvijenom svijetu. Oktobarska revolucija i Prvi svjetski rat su još uvijek odjekivali svijetom. Mnogi likovi iz romana su nazvani po ljudima koji su uticali na promjene u svijetu u tom vremenu, kao na primjer Benito Huver ili Bernard Marks.

Haksli je u dešavanjima i likovima svog naučno-fantastičog romana izrazio neka opšta razmišljanja, naročito strah od gubljenja ličnog identiteta. Jedan njegov raniji put u Sjedinjene Američke Države je umnogome doprinio romanu. Osim što je bio iznenađen kulturom mladalačke komercijalne živosti, seksualnog promiskuiteta i samosvojne naravi mnogih Amerikanaca, Haksli je na brodu za Ameriku došao do jedne knjige Henrija Forda. U Evropi je postojao strah od američkog uticaja, tako da su pogled na Ameriku iz prve ruke i pročitane zamisli i planovi jednog od njenih najistaknutijih građanina podstakli Hakslija da Vrli novi svijet poveže sa Amerikom. „Taktiloskop“ (feelies) je njegov odgovor na „bioskop“ (talkie), a žvakaća guma sa polnim hormonima je parodija na sveprisutnu žvakaću gumu, koja je bila neka vrsta simbola Amerike u to vrijeme. U jednom članku od 4. maja 1935. godine u novinama Illustrated London News, Dž. K. Česterton je objasnio da je Hakslija revoltiralo „doba utopija“, uglavnom pred Prvi svjetski rat, inspirisano djelima H. Dž. Velsa i Džordža Bernarda Šoa o socijalizmu i Svjetskoj državi.

„Nakon doba utopija nastupilo je ono što možemo da nazovemo dobom Amerike, koji je trajao koliko i eksplozija. Za ljude kao što su Ford ili Mond činilo se da ih je previše da bi riješili društvenu zagonetku i da bi učinili kapitalizam opštim dobrom. Ali nama ono nije bilo urođeno; ono je išlo uz tečan, ako ne i bučan optimizam, što naš nehajni ili negativni optimizam nije. Mnogo više nego viktorijanska pravičnost ili čak viktorijanska samosvojnost, taj optimizam je povukao ljude u pesimizam. Jer, recesija je dovela do mnogo više razočarenja nego rat. Nova gorčina i nova zbunjenost su prožimale cjelokupan društveni život, a odražavale se se u cjelokupnoj književnosti i umjetnosti. Prezirala je ne samo stari kapitalizam, već i stari socijalizam. Vrli novi svijet je više revolt protiv Utopije nego protiv Viktorije.”

Za Vrli novi svijet Hakslija su negativno ocijenili skoro svi onovremeni kritičari, mada je roman kasnije prihvaćen. Čak su i oni malobrojni kojima se svidio njegov roman uglavnom ublažavali svoje hvale omalovažavajućim primjedbama.

• Tomas „Tomi“, alfa, Direktor „Centra za inkubatorsku proizvodnju i sistematsku obradu“ za London; kasnije otkriven kao otac Džona Divljaka.
• Henri Foster, alfa, Administrator u Centru i Leninin partner.
• Lenina Kraun, beta-plus, nosi zeleno ali joj je svejedno drago što je iznad gama; Radnica na vakcinaciji u Centru; u nju je zaljubljen Džon Divljak.
• Mustafa Mond, alfa-dvostruko plus, Svjetski upravljač za zapadnu Evropu (postoji još 9 upravljača, za razne dijelove svijeta).
• Pomoćnik direktora odsjeka za predoređivanje.
• Bernard Marks, alfa-plus, psiholog (specijalista za hipnopediju).
• Fani Kraun, beta, radnica na flaširanju emrbriona; Leninina prijateljica.
• Benito Huver, alfa, Leninin prijatelj; Bernard ga nije volio.
• Helmholc Votson, alfa-plus, predavač u Višoj školi za emocionalnu tehnologiju (Odsjek za pisanje tekstova), prijatelj Bernarda Marksa i Džona Divljaka.

Na Misi solidarnosti

• Morgana Rotšild, Herbert Bakunin, Fifi Bredlo, Džim Bokanovski, Klara Deterding, Džoana Dizel, Sarodžini Engels, i „onaj grmalj“ Tom Kavaguči.
• Gospođica Kit, upraviteljica visokotehnološkog koledža u Itonu.
• Arhipojac, kvazi-religijska ličnost sa sjedištem u Kenterberiju.
• Primo Melon, izvještač za Radio-novosti za više kaste, koji pokuša da dobije intervju od Džona Divljaka i koga Džon napadne zbog ometanja.
• Darvin Bonaparte, paparaco koji izvještava svijet o Džonovom pustinjaštvu.

U Malpaisu

• Džon Divljak („Gospodin Divljak“), sin Linde i Tomasa (Tomija, Direktora), stranac i u primitivnom i u civilizovanom društvu.
• Linda, beta-minus. Majka Džona Divljaka, a davno nestala djevojka Tomasova (Tomijeva, Direktorova). Ona je iz Engleske i bila je trudna noseći Džima kada se odvojila i izgubila od Tomasa na jednom putu u Novi Meksiko. Ne vole je divljaci zbog njenog „civilizovanog“ ponašanja, a ni civilizovani ljudi jer je debela i izgleda stara.
• Pope, domorodac iz Malpaisa. Iako podstiče Lindino ponašanje zbog kog je divljaci mrze u Malpaisu on, spava sa njom i donosi joj meskal, svejedno se drži tradicionalnih vjerovanja svog plemena. Džon je kao mladić pokušao da ga ubije.

Oni su izmišljeni likovi ili stvarni likovi koji su umrli prije događaja iz romana, ali se pominju u njemu:

• Henri Ford, koji je postao mesijanska figura za Svjetsku državu. Izraz „Gospod Ford“ se koristi umjesto „Gospod Bog“, kao počast za izum serijske trake.
• Sigmund Frojd, izraz „Gospod Frojd“ se ponekad koristi umjesto „Gospod Ford“ kao asocijacija na Frojdovu psihoanalizu i odgoj ljudi, i Frojdovu popularizaciju shvatanja da je seksualna aktivnost od suštinskog značaja za čovjekovu sreću. Stanovnici Svjetske države vjeruju da su Frojd i Ford jedna te ista osoba.
• H. Dž. Vels, „Dr Vels“, britanski pisac i utopijski socijalista čija knjiga „Men Like Gods“ je bila jedan od podsticaja za „Vrli novi svijet“.
• Ivan Petrovič Pavlov, čije tehnike uslovljenog refleksa se koriste za odgajanje djece.
• Vilijam Šekspir, čija zabranjena djela Džon Dovljak citira u romanu. Citirani komadi uključuju Magbeta, Buru, Romea i Juliju, Hamleta, Kralja Lira, Mjeru za mjeru i Otela. Mustafa Mond ih takođe poznaje jer on, kao svjetski upravljač, ima pristup određenim istorijskim knjigama, kao što je Biblija.
• Tomas Robert Maltus, čijim imenom se opisuju kontraceptivne tehnike (Maltusov opasač) koje primjenjuju žene u Svjetskoj državi.
• Ruben Rabinovič, lik kod kog je prvi put zabilježeno dejstvo hipnopedije (učenja u snu).

Ograničeni izbor imena koja Svjetska država dodjeljuje svojim građanima odgojenim iz flaša može da se poveže sa osobama iz politike i kulture koji su imali uticaja u birokratiji, privredi i tehnologiji Hakslijevog doba, a time i sistemima iz Vrlog novog svijeta:

• Bernard Marks, po Klodu Bernaru (ili možda po Bernaru od Klervoza ili po Bernardu Šou) i po Karlu Marksu.
• Lenina Kraun, po Lenjinu, boljševičkom vođi tokom Oktobarske revolucije.
• Fani Kraun, po Dori Kaplan, poznatoj po neuspješom atentatu na Lenjina. U romanu su, ironično, Lenina i Fani prijateljice.
• Poli Trocki, manje značajan lik. Po Lavu Trockom, vođi oktobarske revolucije.
• Benito Huver, po Benitu Musoliniju, italijanskom diktatoru; i po Herbertu Huveru, tadašnjem predsjedniku SAD.
• Helmholc Votson, po njemačkom ljekaru i fizičaru Hermanu fon Helmholcu i po američkom bihejvioristi Džonu B. Votsonu.
• Darvin Bonaparte, po Napoleonu Bonaparti, vođi prvog francuskog carstva, i po Čarlsu Darvinu, autoru Porijekla vrsta.
• Herbert Bakunjin, po Herbertu Spenseru, engleskom filozofu i darvinistu društva, i po Mihailu Bakunjinu, ruskom filozofu i anarhisti.
• Mustafa Mond, po Mustafi Kemalu Ataturku, osnivaču Turske nakon Prvog svjetskog rata, koji je modernizovao zemlju; a Mond po Bruner Mond, jednom odjeljenju Imperial Chemical Industries.
• Primo Melon, po Migelu Primu de Riveri, španskom premijeru i diktatoru (1923—1930), i po Tomasu Melonu, bankaru.
• Sarodžini Engels, po Fridrihu Engelsu, ko-autoru Komunističkog manifesta (sa Karlom Marksom); i po Sarodžini Naiduu, indijkom političaru.
• Morgana Rotšild, po poznatoj evropskoj bankarskoj porodici Rotšildovih.
• Fifi Bredlo, po britanskom političkom aktivisti i ateisti Čarlu Bredlou.
• Džoana Dizel, po Rudolfu Dizelu, njemačkom inženjeru pronalazaču dizel-motora.
• Klara Deterding, po Henriju Deterdingu, jednom od osnivača Holandske kraljevske naftne kompanije.
• Tom Kavaguči, po japanskom budističkom monahu Ekaiju Kavagučiju, prvom zabilježenom japanskom posjetiocu Tibeta i Nepala.
• Žan-Žak Habibula, po francuskom filozofu Žan-Žaku Rusou; i po Habibula Kanu, koji je početkom 20. stoljeća bio afganistanski emir.
• Gospođica Kit, upraviteljica koledža u Itonu, po upravitelju Džonu Kitu iz devetnaestog stoljeća.
• Arhipojac, parodija na arhiepiskopa iz Kanterberija i odluku anglikanske crkve iz avgusta 1930. godine kojom se odobrava ograničena upotreba kontracepcije.
• Pope, po Popeu, američkom urođeniku pobunjeniku koji je optužen za sukob poznat kao Pueblo Revolt.

Svjetska država je izgrađena na načelima pokretne proizvodne trake Henrija Forda—masovna proizvodnja, homogenost, predvidivost i potrošnja raspoloživih potrošačkih dobara. U isto vrijeme, Svjetskoj državi nedostaje bilo kakav oblik vjere zasnovane na natprirodnim pojavama. Prema samom Fordu se odnosi kao prema božanstvu, a likovi slave Fordovdan i kunu se u njegovo ime (npr, „Forda mi!“). U tom smislu, prisutni su neki djelići tradicionalne vjere, kao što su hrišćanski krstovi, kojima je gornji krak uklonjen kako bi bili izmijenjeni u slovo T. Kalandar Svjetske države godine broji kao godine Fordove ere, gdje je 1. godina jednaka 1908. godini naše ere, što je godina kada je prvi fordov model automobila T izašao iz proizvodnje. Prema tome, godina dešavanja radnje u romanu je 2540. naše ere, jer se u knjizi označava kao 632 F. e.^[8]

Od rođenja, članovima svake kaste se ponavljajućim snimljenim glasovima u toku sna usađuju određena vjerovanja i slogani. Bilo kakvo neraspoloženje koje preostane liječi se antidepresivom i halucinogenim sredstvom koje se naziva soma (grčka riječ za „tijelo“).

• Knjiga je u Irskoj zabranjena 1932. godine
• Godine 1980. roman je povučen iz škola u Mileru u Misuriju. Godine 1993. bio je pokušaj da se roman povuče iz obavezne lektire škola u Kaliforniji jer se „središnja radnja romana bavi negativnom aktivnošću“.
• Udruženje američkih biblioteka roman „Vrli novi svijet“ stavlja na 52. mjesto u spisku knjiga koje izazivaju najoprečnije stavove.
• Neki poljski kritičari smatraju da je Hakslijev roman plagijat dva naučno-fantastična romana iz 1924. godine - Miasto swiatlosci i Podroz poslubna pana Hamiltona, poljskog autora Mječislava Smolarskog.

1. ↑ „Brave New World by Aldous Huxley”. British Library. Arhivirano iz originala na datum 2022-10-12. Pristupljeno 16 October 2022. 
2. ↑ Anon. „Brave New World”. In Our Time. British Broadcasting Corporation. Pristupljeno 9 April 2009. 
3. ↑ Meckier, Jerome (1979). „A Neglected Huxley "Preface": His Earliest Synopsis of Brave New World”. Twentieth Century Literature 25 (1): 1–20. DOI:10.2307/441397. ISSN 0041-462X. JSTOR 441397. 
4. ↑ Murray, Nicholas (2003-12-13). „Nicholas Murray on his life of Huxley” (en-GB). The Guardian. ISSN 0261-3077. Pristupljeno 2020-04-13. 
5. ↑ „A. Huxley in Sanary 1 - Introduction”. www.sanary.com. Arhivirano iz originala na datum 11 January 2017. Pristupljeno 27 September 2019. 
6. ↑ Wickes, George; Fraser, Raymond (1960). „Aldous Huxley, The Art of Fiction No. 24” (en). Paris Review Spring 1960 (23). ISSN 0031-2037. Arhivirano iz originala na datum 22 September 2010. Pristupljeno 24 August 2022. 
7. ↑ Huxley, Aldous (1969). „letter to Mrs. Kethevan Roberts, 18 May 1931”. u: Smith, Grover. Letters of Aldous Huxley. New York and Evanston: Harper & Row. str. 348. »I am writing a novel about the future – on the horror of the Wellsian Utopia and a revolt against it. Very difficult. I have hardly enough imagination to deal with such a subject. But it is none the less interesting work.« 
8. ↑ „Brave New World | Summary, Context, & Reception | Britannica” (en). www.britannica.com. Pristupljeno 2023-05-29.