Olaf II od Norveške

„Sv. Olaf” preusmjerava ovdje. Za ostala značenja, v. Sv. Olaf (razvrstavanje).

Olaf II Haraldsson (995 – 29. jul 1030) bio je kralj Norveške od 1015. do 1028.

Sveti Olaf od Norveške
Srednjovjekovni prikaz Svetog Olafa.
kralj i mučenik
Rođen/a	995
Umro/la	29. jul 995. (dob: -36–-35)
Štuje se u	Rimokatolička crkva, pravoslavna crkva, luteranska crkva
Kanoniziran/a	1164
Glavno svetište	Trondheim
Kalendar svetaca	29. jul; također 3. august (prijenos) i 16. oktobar (preobraćenje)[1][2]
Atributi	kruna, sjekira, zmaj
Zaštitništvo	teški brak; kraljevi; Norveška, Farski Otoci, Åland

Olaf je rođen u Ringerikeu. Majka mu je bila Åsta Gudbrandsdatter a otac Harald Grenske, po predaji praunuk Haralda Lijepokosg, prvog kralja Norveške. Harald Grenske je umro dok je Åsta Gudbrandsdatter Olafa nosila u utorbi. Kasnije se udala za Sigurda Syra, s kojim je imala nekoliko djece, uključujući budućeg kralja Haralda Hardradu.

Prema navodima sage Heimskringla je još kao adolescent nastojao ujediniti Norvešku po uzoru na svog legendarnog pretka. Kao mladić je putovao po Baltiku, Danskoj, Engleskoj i konačno završio na dvoru normandijskog vojvode Richarda II, gdje se krstio. Godine 1015. se iskrcao u Norveškoj i proglasio kraljem, stekavši podršku većine tzv. malih kraljeva. Sljedeće godine je u bitci kod Nesjara porazio svog suparnika jarla Sveina.

U sljedećih nekoliko godina je širio kršćanstvo među svojim podanicima, a svoju vlast na otočje Orkney. Sa švedskim kraljem Olofom je sklopio mirovni sporazum, a 1019. se oženio za njegovu nezakonitu kćer Astrid. S njom je imao kćer Wulfhild, od koje će, između ostalog, nastati vladarska kuća Saxe-Coburg, a čiji je potomak i današnji kralj Harald V.

Kada se sukobio sa danskim kraljem Knutom Velikim, 1026. je izgubio bitku kod Helgeae. Zbog toga je izgubio autoritet među podanicima koji su 1028. digli ustanak i omogućili Knutu da zavlada Norveškom. Olaf se sklonio u Kijevsku Rusiju, ali se, nakon smrti pro-danskog vazalnog kralja Haakona Eirikssona vratio u Norvešku u pokušaju da povrati prijestolje. U bitci kod Stiklesada 1030. je poginuo.

Pet godina kasnije je njegov nezakoniti sin Magnus postao norveški kralj.

Već godinu dana nakon smrti ga je biskup Grymkell kanonizirao, a nakon čega je stekao ime Sveti Olaf. Većina historičara drži da nije igrao važnu ulogu u pokrštavanju Norveške niti se odlikovao nekim kršćanskim vrlinama, te njegovu kanonizaciju objašnjava političkim razlozima.