Koncil u Nablusu

Koncil u Nablusu je bio sinod Katoličke crkve, odnosno skupština vodećih crkvenih ličnosti i svjetovnih feudalaca Jeruzalemskog Kraljevstva održan 16. januara 1120. u gradu Nablusu. Zajedno su ga sazvali patrijarh Gormond od Picquignyja i kralj Balduin II. Na njemu je doneseno 25 kanona koji su regulirali odnose Crkve i svjetovnih vlasti (pa ih se ponekad naziva konkordatom), ali i predstavljali prve pisane zakone Jeruzalema.

Kroničar Fulcher od Chartresa uopće nije spomenuo koncil u svojim kronikama, dok je Guillaume od Tira šet descenija kasnije detaljno opisao sudionike i proceduru, ali ne i same zakone, spomenuvši da su "kanoni tako dobro poznati da se mogu pronaći u svakoj crkvi". Od njih je, međutim, samo jedna kopija preživjela propast križarskih država i iz Sidona došla do papske biblioteke u Avignonu 1330. Ona ukazuje kako su zakoni Jeruzalemskog Kraljevstva bili pod značajnim uticajem bizantskog prava od koga su preuzete česte tjelesne kazne osljepljivanja, sakaćenja i kastracije, ali i da je veliki problem zakonodavaca bio seksualni nemoral, odnosno rašireni preljub, bigamija i spolno općenje kršćana i muslimana. U kanonima se također propisuje smrtna kazna za sodomiju, odnosno homoseksualne odnose što je predstavljalo presedan u zakonodavstvu katoličke Evrope.