Vizantijsko-arapski ratovi
Vizantijsko-arapski ratovi je naziv za niz oružanih sukoba između Vizantijskog Carstva na jednoj, i niza muslimanskih arapskih država na drugoj strani, koji su, sa prekidima, trajali od 629. do, okvirno 1180. godine. Otpočeli su za vreme početnih muslimanskih osvajanja kada su rašidunski, a potom i omajadski kalifi u 7. veku osvojili dotadašnje vizantijske posede na Bliskom Istoku i Severnoj Africi. Prva faza sukoba, u kojoj je Vizantija stalno gubila teritorije, završena je 718. kada je neuspeli pokušaj Arapa da osvoje Carigrad i tako dokrajče Carstvo zaustavio dalje prodore Arapa u Anadoliju. U 9. i 10. veku će, pak, Vizantija izgubiti teritorije Južne Italije i Sicilije u sukobu sa Abasidskim Kalifatom. Pod vlašću Makedonske dinastije će Vizantija početi potiskivati Arape na istok i vraćati teritorije u Maloj Aziji. Taj je proces, međutim, u 11. veku zaustavio prodor Turaka Seldžuka i potakao Vizantince da pomoć zatraže za Zapada, što će dovesti do krstaških ratova u kome Vizantija više neće imati najvažniju ulogu.
Izvori
urediLiteratura
uredi- Kennedy, Hugh N. (2001). The Armies of the Caliphs: military and society in the early Islamic state. Routledge. ISBN 0-4152-5092-7.
- Kennedy, Hugh N. (2006). The Byzantine And Early Islamic Near East. Ashgate Publishing. ISBN 0-7546-5909-7.