πνοές τέχνης - Μαρία Βιλλιώτη

Το σαν τα χιόνια δεν φτάνει για να περιγράψει την επιστροφή μου εδώ μέσα. Ούτε φτάνει ούτε είναι και επίκαιρο. Ήθελα τόσο πολύ να επιστρέψω κάνοντας μια ανάρτηση. Είχα κι έχω τόσα πολλά να σας πω. Μα οι μήνες περνούσαν χωρίς στάλα χρόνου για κάτι τέτοιο. Και διάλεξα την ώρα... Μέσα σε μια τρελή κατάσταση προετοιμασίας, όχι μόνο για διακοπές αλλά και πολλών άλλων δραστηριοτήτων μέσα στον Αύγουστο.    Δεν ξέρω γιατί ένιωσα να πιέζομαι τόσο  για τούτη την ανάρτηση. Η φόρτιση των τραγικών γεγονότων στην Αττική; Ίσως. Δεν ξέρω αλλά δεν με χωράει το ΦΒ αυτές τις μέρες. Όχι μόνο δεν με χωράει, με διώχνει κιόλας, μου φέρνει ένα σφίξιμο στο στομάχι κι ένα ανακάτεμα. Αρχικά η φρίκη που αντικρίσαμε όλοι. Εικόνες χειρότερες του πολέμου, έξω από την πόρτα μας! Εφιάλτες που δεν πιστεύ��με πως θα ζούσαμε ποτέ. Κι αμέσως ένα αμυδρό φως, μια Ελλάδα γροθιά συμπαράστασης σ'αυτούς που πόνεσαν και θα πονούν φρικτά για πάντα. Ναι εδώ είμαστε, πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι μας χωρίζει και να γίνουμε ένα. 

Επιστρέφω μετά από αρκετούς μήνες, η αλήθεια είναι πως τώρα συνειδητοποίησα πόσους, με αφορμή την έκθεση που θα ξεκινήσει την επόμενη εβδομάδα και για την οποία χαίρομαι ιδιαίτερα. Πολλοί οι λόγοι που με κάνουν να νιώθω έτσι και δεν σκοπεύω να σας τους κρύψω.   Αρχικά να πω πως πέρασαν σχεδόν 4 χρόνια από την προηγούμενή μου ατομική έκθεση στην Αθήνα. Αρκετά για να νιώσω την ανάγκη να δείξω την δουλειά μου και πάλι εδώ στην βάση μου, χωρίς να νιώθω πως κουράζω, πως επαναλαμβάνομαι, πως ''μπουκώνω'' με αυτά που εγώ αγαπώ όσους θα θελήσουν να με τιμήσουν με την παρουσία τους. Πέρασε ο καιρός και νέα έργα δημιουργήθηκαν, με άλλη οπτική γωνία, με άλλη ψυχολογία, με άλλη γνώση... με τα ίδια όμως υλικά, τ'αγαπημένα μου μολύβια που όχι μόνο παραμένουν στην κορυφή των επιλογών μου αλλά όσο περνάει ο καιρός και τα γνωρίζω καλύτερα, τόσο περισσότερο τ'αγαπώ και τα απολαμβάνω.     Ο επόμενος λόγος αλλά ίσως και ο πιο σημαντικός, που χαίρομαι ξεχωριστά, είναι

Φαίνεται το ρέμα που με παρέσυρε από την προηγούμενη ανάρτηση, ήταν κομμάτι δυνατό  και με πήγε πολύ μακριά! Ούσα, όμως, δεινή κολυμβήτρια, να που τα κατάφερα και ξαναβγήκα στην επιφάνεια... των αναρτήσεων! Τι μεσολάβησε σ'αυτό το διάστημα, δεν θα σας το πω, όχι πως δεν θέλω αλλά και θα μου κουραστείτε να διαβάζετε και δεν θα καταλάβετε...χαχαχα. Όχι δεν υποτιμώ την νοημοσύνη σας αλλά ούτε κι εγώ τα'χω καταλάβει όλα, για να'μαι ειλικρινής. Μπουρδουκλωμένο το καλοκαιράκι του '16... αλησμόνητο! Έδωσε τροφή για πολλές εσωτερικές διεργασίες, σκέψεις, απολογισμούς, κρίσεις και κριτικές... να'χουμε να πορευόμαστε και τον χειμώνα!    Κέντρο όλων των διεργασιών, ''ο άνθρωπος''.  Λογιών λογιών άνθρωποι στον κόσμο ετούτο, που καλούνται να συνυπάρξουν... όχι πάντα αρμονικά κι όχι πάντα πετυχημένα. Τώρα γι'αυτό μπορούμε να κουβεντιάζουμε ώρες αλλά δεν είναι το ζητούμενο. Αλλού θέλω να καταλήξω... Caran d'ache supracolor pensils on pastelmat

Αυτή τη χρονιά (να μη τα ξαναλέμε, εγώ χρονιά εννοώ την σχολική και δεν μπορώ να το αλλάξω με τίποτα αυτό) νιώθω πως με παρέσυρε ένας χείμαρρος. Εδώ να κρατηθώ, εκεί να πιαστώ, η ορμή του νερού με νικούσε συνεχώς κι όλο παραδερνόμουν (κι ακόμη συνεχίζω) από δω κι από κει, χωρίς ανάσες, παρά μόνο τις ελάχιστες για να επιβιώσω. Ο λόγος; Ο άτιμος ο ρυθμός, ο ρυθμός της καθημερινότητας κι όλων όσων πρέπει να γίνονται χωρίς να σου αφήσουν χρόνο ούτε καν να σκεφτείς. Κι εγώ είμαι άνθρωπος σκεπτόμενος, θέλω την ώρα μου να βάλω κάτω τα πράγματα να τα μελετήσω. Καταπιέζομαι να λειτουργώ σε τέτοιες ταχύτητες αλλά για φέτος πήγε η σκέψη περίπατο κι όλα γίνονταν αστραπιαία.    Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι και να σας πω την αλήθεια, καθόλου δυσάρεστοι οι περισσότεροι. Ίσα ίσα που  όλα όσα έκανα κι ακόμη κάνω, μου δίνουν πολύ μεγάλη χαρά...μόνο που θα χρειαζόμουν καμιά δεκαριά ώρες να μεγαλώσει η μέρα... χαχαχα. Μ'έναν πρωτοετή... στο δημοτικό, δεν θέλεις τίποτε άλλο για να γεμίσει η μέρα σο

  Σήμερα θέλω να'χετε όρεξη γιατί η ανάρτηση θα'ναι λίγο μεγαλούτσικη. Να σας ευχηθώ πρώτα πρώτα, χρόνια πολλά και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα για να μη μου βαρεθείτε και μου φύγετε στα μισά.    Είναι γνωστό πως εδώ και κάποια χρόνια παίρνω μέρος σε κάποιες εκθέσεις εκτός συνόρων με βασική αυτή του Συνδέσμου των Ζωγράφων με Χρωματιστά Μολύβια της Αγγλίας ( UKCPS ). Η συμμετοχή δεν είναι δεδομένη καθώς τα έργα που καταθέτεις περνούν από επιτροπή και πολλές φορές απορρίπτονται...το'χω πιει αυτό το πικρό ποτήρι once (μου ξεφεύγουν κάποια αγγλικά που και που...είναι από την συναναστροφή με την Ελισσάβετ, συγχωρείστε με).    Φέτος επιλέχθηκαν δυο μου έργα και ήταν για μένα η 5η μου φορά. Αυτό, για τους κανόνες του συνδέσμου, σημαίνει ανάδειξη του συμμετέχοντα σε silver member. Έτσι κονόμησα και τίτλο...όχι ευγενείας αλλά βολευτείτε προς το παρόν και βλέπουμε στην πορεία...ουδείς γνωρίζει που μπορεί να φτάσουν δυο Ελληνίδες στο Λονδίνο. Γιατί δυο...Θα μου πείτε. Γιατί φέτος γ

   Με πολλή φόρα μας ήρθε το 2016 και να που κοντεύει το Πάσχα και δεν έχουμε πάρει ανάσα. Δεν ξέρω για σας αλλά για μένα δεν μπορώ να πω πως ήταν από τα πιο εύκολα διαστήματα της ζωής μου. Χωρίς κάτι ιδιαίτερα σοβαρό (ας πούμε)  αλλά με πολλά και διάφορα ''ενοχλητικά'' απ'αυτά που λες ''οκ ας είναι ως εδώ'', κύλησαν οι πρώτοι μήνες του χρόνου κι ενώ είχα τόσα να σας πω, έμεινα άλαλη για πολύ καιρό πάλι.    Ήρθε όμως ένας Απρίλης φωτεινός και χαμογελαστός και κάτι σαν να άλλαξε ξαφνικά. Σαν να φύγανε τα συννεφάκια που είχαν καθίσει όλον αυτόν τον καιρό στον σβέρκο μου (αυτό πάρτε το κυριολεκτικά... μεγάλος μπελάς με βρήκε!) αλλά και στον σβέρκο πολύ δικών μου ανθρώπων (αυτό πάρτε το ψιλομεταφορικά) και αρχίσαμε να παίρνουμε ανάσες.   Μέσα σ'όλη αυτή την αναμπουμπούλα των πρώτων μηνών του έτους έγιναν κι όμορφα πράγματα, με τις δυσκολίες τους...με τις αγωνίες τους... αλλά όμορφα.    Ένα απ'αυτά ήταν μια έκθεση εκεί στις αρχές του Μάρ