Tony La Russa

Tony La Russa

#22 Chicago White Sox – menadżer
drugobazowy/łącznik
Pełne imię i nazwisko	Anthony La Russa, Jr.
Data i miejsce urodzenia	4 października 1944 Tampa
Odbijał	prawą
Rzucał	prawą
Debiut	10 maja 1963
Ostatni występ	6 kwietnia 1973
Statystyki
Średnia uderzeń	0,199
Uderzenia	35
RBI	7
Runy	15
Kariera klubowa
Lata Kluby 1963, 1968–1971 Kansas City/Oakland Athletics 1971 Atlanta Braves 1973 Chicago Cubs
Kariera menedżerska
Lata Kluby 1979–1986 Chicago White Sox 1986–1995 Oakland Athletics 1996–2011 St. Louis Cardinals 2021– Chicago White Sox
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia	2014
Metoda elekcji	Expansion Era Committee
Multimedia w Wikimedia Commons

Anthony La Russa, Jr. (ur. 4 października 1944) – amerykański baseballista, który występował na pozycji drugobazowego i łącznika, menadżer zespołów MLB i działacz sportowy.

W czerwcu 1962 podpisał kontrakt jako wolny agent z Kansas City Athletics i początkowo grał w klubach farmerskich tego zespołu^[1][2]. W Major League Baseball zadebiutował 10 maja 1963 w meczu przeciwko Minnesota Twins jako pinch runner^[1]. Przez następne sześć lat grał w niższych ligach w zespołach farmerskich Athletics^[1][2]. W sierpniu 1971 przeszedł do Atlanta Braves, w którym rozegrał 9 meczów^[1]. W latach 1972–1977 grał w niższych ligach w organizacji Atlanta Braves, Chicago Cubs, Pittsburgh Pirates, Chicago White Sox i St. Louis Cardinals^[2].

Pierwszym zespołem w karierze menadżerskiej La Russy był klub farmerski Chicago White Sox, Knoxville Sox z Double-A, którego objął w 1978 roku. W czerwcu 1978 Larry Doby zastąpił na stanowisku menadżera White Sox Boba Lemona, a La Russa został trenerem pierwszej bazy tego zespołu. Następnie prowadził Iowa Oaks z Triple-A, zaś 2 sierpnia 1979 przejął Chicago White Sox i został najmłodszym wówczas menadżerem w MLB. W 1983 poprowadził zespół do mistrzostwa dywizji AL West z bilansem 99–63, jednak przegrał w American League Championship Series z późniejszym triumfatorem w World Series Baltimore Orioles. W tym samym roku otrzymał po raz pierwszy nagrodę AL Manager of the Year. W sezonie następnym po rozegraniu 64 meczów, White Sox zanotowali bilans 26–38 i w efekcie 19 czerwca 1986 La Russa został zwolniony z funkcji menadżera zespołu^[3].

Dwa tygodnie później został menadżerem Oakland Athletics. W latach 1988–1990 poprowadził zespół do mistrzostwa American League, a w 1989 do zwycięstwa w World Series, po pokonaniu San Francisco Giants 4–0. 23 października 1995 objął St. Louis Cardinals^[3].

W sezonie 2004 La Russa poprowadził Cardinals do 105 zwycięstw w sezonie zasadniczym. W postseason zespół pokonał Los Angeles Dodgers w NLDS i Houston Astros w NLCS. W World Series uległ jednak Boston Red Sox 0–4, którzy przełamali tzw. klątwę Bambino i zdobyli mistrzowski tytuł po 86 latach. Dwa lata później Cardinals uzyskali najgorszy bilans w rundzie zasadniczej (83–78) jako World Series Champion. Po raz ostatni poprowadził zespół 28 października 2011 w decydującym o mistrzostwie meczu numer 7 przeciwko Texas Rangers^[3].

W karierze menadżerskiej zanotował bilans 2728–2365–4 co daje mu trzecie miejsce w klasyfikacji wszech czasów pod względem zwycięstw za Conniem Mackiem i Johnem McGrawem^[3][4]. 12 maja 2012 przed meczem z Atlanta Braves miała miejsce ceremonia zastrzeżenia numeru 10, z którym występował jako menadżer St. Louis Cardinals^[5].

W maju 2014 został członkiem zarządu klubu Arizona Diamondbacks^[6], a w październiku 2020 menadżerem Chicago White Sox^[7].

9 grudnia 2013 został wybrany przez Expansion Era Committee do Galerii Sław Baseballu^[8]. Ceremonia wprowadzenia do Baseball Hall of Fame odbyła się 27 lipca 2014^[9].