Swoboda świadczenia usług

Ten artykuł od 2008-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Swoboda świadczenia usług oznacza prawo świadczenia usług przez podmiot, który ma swoją siedzibę w jednym z krajów Unii Europejskiej, na rzecz podmiotów z innych krajów członkowskich, bez potrzeby posiadania w tych krajach jakiegokolwiek stałego zakładu pracy/filii/przedstawicielstwa.

Usługa w rozumieniu Traktatu o WE to samodzielna działalność zarobkowa, dla wykonywania, której konieczny jest czasowy pobyt świadczącego na terytorium obcego państwa członkowskiego. W grę wchodzi tu zarówno wykonywanie wolnego zawodu, działalność banków, towarzystw ubezpieczeniowych, maklerów, pośredników, rzemieślników, jak i twórczość artystyczna. Również odbiorca świadczenia nie może być ograniczony w swobodnym przekraczaniu granicy celem przyjęcia usługi (na przykład pacjent poszukujący porady lekarza praktykującego w innym państwie członkowskim). Swoboda świadczenia usług dotyczy swobody przemieszczania się nie tylko osób świadczących usługi (na przykład lekarza wykonującego operację w klinice innego państwa członkowskiego UE), ale również osób, które z tych usług korzystają (na przykład pacjent jadący po konsultacje do specjalisty z sąsiedniego państwa członkowskiego).

Negocjacje pomiędzy krajami, do przyjęcia tej swobody, trwały od 1977 r. i zakończyły się w połowie lat dziewięćdziesiątych. Długi okres negocjacji wynikał z faktu, że musiano uzgodnić jednomyślne stanowiska dla każdego zawodu. Swoboda świadczenia usług jest regulowana odrębnymi dyrektywami Unii Europejskiej.

Pozostałe trzy swobody to swobodny przepływ osób, swobodny przepływ kapitału i swobodny przepływ towarów.

Zgodnie z dyrektywą o usługach państwa członkowskie musiały do końca 2009 r. uprościć swoje procedury administracyjne i wprowadzić „punkty kompleksowej obsługi”, pozwalające przedsiębiorstwom na łatwiejsze załatwianie formalności w formie elektronicznej. Dyrektywa przewidywała opracowanie „wspólnej oceny”, która miała umożliwić ewaluację osiągniętych postępów i wykrycie pozostałych do rozwiązania problemów^[1]. Dynamiczny rozwój sektora usług w UE od dawna pozostaje jednym z głównych priorytetów Komisji. W swoim rocznym sprawozdaniu gospodarczym (IP/11/22) KE podkreśla, że Unia Europejska osiągnie cele określone w strategii Europa 2020 tylko wówczas, gdy w sposób priorytetowy zostaną potraktowane reformy strukturalne mające na celu poprawę warunków prowadzenia działalności gospodarczej w sektorach usług i produkcji^[2].