Bologna FC 1909

Bologna FC

Pełna nazwa	Bologna Football Club 1909 S.p.A.
Przydomek	I Rossoblù (Czerwono-niebiescy)
Maskotka	Mascotte Bally
Barwy	czerwono-ciemnoniebieskie
Data założenia	3 października 1909
Debiut w najwyższej lidze	1910
Liga	Serie A
Państwo	Włochy
Region	Emilia-Romania
Adres	via Casteldebole 10 40132 Bolonia
Stadion	Stadio Renato Dall’Ara
Sponsor techniczny	Macron
Właściciel	Saputo Inc.
Prezes	Joey Saputo
Menedżer generalny	Claudio Fenucci
Trener	Vincenzo Italiano
Asystent trenera	Alexandre Hugeux
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Bologna Football Club 1909 – włoski klub piłkarski z Bolonii, założony w 1909 roku.

Bologna Football Club został oficjalnie założony w niedzielę 3 października 1909 roku w browarze Ronzani przy via Spaderie w Bolonii jako sekcja „ćwiczeń sportowych na otwartym boisku” w bolońskim klubie turystycznym^[1]. Prezydentem klubu został wybrany szwajcarski stomatolog Louis Rauch a inicjatywa wyszła od pochodzącego z Czech, Austriaka Emilio Arnsteina który po przybyciu do Bolonii szukał młodych ludzi, których łączyła wspólna pasja do piłki nożnej^[2]. W lasku miejskim Prati di Caprara spotykali się wówczas młodzi mężczyźni, głównie studenci wśród których byli bracia Gradi, Martelli, Puntoni, Nanni, sam Rauch oraz uczniowie Kolegium Hiszpańskiego – Yeste i Antonio Bernabeu, bracia Santiago, piłkarza i prezesa Realu Madryt^[2]. Arrigo Gradi został wybrany pierwszym kapitanem Bologny. Zapoczątkował on również czerwono-niebieskie barwy klubu występując na treningu w koszulce szwajcarskiej uczelni Schoenberg w Rorschach, gdzie studiował^[2]. Wkrótce potem te kolory stały się oficjalnymi barwami klubu. Zimą 1910 boloński klub piłkarski opuścił dotychczasowe miejsca treningowe oraz zmodyfikował projekt koszulek na pionowe pasy – przy zachowaniu oryginalnej kolorystyki: czerwonej i niebieskiej. 20 marca 1910 (sezon 1909/1910) po zwycięstwach w mistrzostwach regionu Emilia-Romania, w dwóch meczach rozegranych tego samego dnia zespół z Bolonii pokonał Semper Avanti 10-0 i SEF Virtus 9-1^[2]. W maju 1910 zorganizowano mecz towarzyski przed liczną publicznością z mistrzem Włoch Interem, który mediolańczycy wygrali 1-0. Wyniki tych meczów pozwoliły zespołowi z Bolonii na zgłoszenie drużyny do krajowych mistrzostw organizowanych przez FIGC. Sezon 1910/1911 był pierwszym w gronie zespołów Pierwszej Kategorii a zespół z Bolonii zajął trzecie miejsce w grupie Campionato Emiliano – Veneto (Wenecja Euganejska – Emilia Romania)^[2]. 26 lutego 1911 drużyna przeniosła się na boisko Campo della Cesoia. Sezon 1911/1912 klub zakończył na czwarte miejscu w swojej grupie. W sezonach 1912/1913, 1913/1914 i 1914/1915 drużyna z Emilii-Romanii również nie zakwalifikowała się do fazy finałowej grupy północnych Włoch. 30 listopada 1913 roku na nowym Stadio Sterlino w inauguracjnym meczu zespół z Bolonii zremisował z Brescią 1-1. W kolejnych latach I wojna światowa przerwała oficjalną działalność piłkarską we Włoszech, rozgrywano tylko mecze towarzyskie i mniejsze turnieje^[1].

Po wznowieniu działalności klub podjął decyzję o zatrudnieniu austriackiego trenera Hermana Felsnera. Po przegranym finale w grupie północnej, w sezonie 1920/1921 z Pro Vercelli 1892, w 1922 roku w drużynie zadebiutował Angelo Schiavio – najlepszy strzelec w historii klubu. Sezony 1922/1923 i 1923/1924 zakończyły się brakiem awansu do finalu rozgrywek o mistrzostwo Włoch. W sezonie 1924/1925 klub wygrał w piątym meczu finał Ligi Północnej z Genoa CFC (2-0), a następnie pokonał w finale zwycięzcę Ligi Południowej zespół Alby Roma (w dwumeczu 4-0 i 2-0) i zdobył swój pierwszy tytuł mistrza Włoch^[1]. W tym samym okresie rozpoczęła się budowa nowego Stadio Littoriale, przeznaczonego dla większej liczby widzów^[3]. W połowie lat dwudziestych XX wieku Bologna była jedną z najsilniejszych drużyn we Włoszech. W sezonie 1925/1926 drużyna ponownie dotarła do finału Ligi Północnej w którym po trzech meczach z Juventusem, nie zdołała awansować do finału krajowego. W finale sezonu 1926/1927 klub z Bolonii zajął drugie miejsce. W sezonie 1928/1929 Scudetto ponownie wróciło do klubu z Bolonii po czterech latach^[1]. Trzeci mecz finałowy w Rzymie przeciwko Torino FC zakończył się zwycięstwem bolończyków 1-0. Bologna prowadzona na ławce trenerskiej przez Węgra Gyula Lelovicsa, który zastąpił Felsnera w styczniu 1931, zdobyła Puchar Mitropa w 1932 po dyskwalifikacji, powtarzając ten wyczyn również w 1934 ostatecznym zwycięstwem nad Admirą Wiedeń. Były to czasy zmian na poziomie organizacyjnym klubu, w 1934 roku prezesem klubu mianowany został Renato Dall'Ara, przemysłowiec z Reggio nell’Emilia i rozpoczął się złoty okres dla bolończyków: cztery zdobyte mistrzostwa Włoch w sezonach 1935/1936, 1936/1937, 1938/1939, 1940/1941 w rozgrywkach bez podziału na grupy^[1]. Kolejnym sukcesem była wygrana z Chelsea w międzynarodowym turnieju Universal Expo 1937 rozgrywanym w Paryżu^[1]. Bologna prowadzona wówczas przez Árpáda Weisza stała się w ten sposób pierwszą włoską drużyną która pokonała angielską drużynę w międzynarodowym turnieju. W październiku 1938 roku na ławkę trenerską powrócił twórca pierwszych sukcesów klubu Hermann Felsner, zastepując Weisza, ponieważ ówczesne prawo faszystowskie zmuszało osoby pochodzenia żydowskiego do opuszczenia Italii. W sezonach 1941/1942 i 1942/1943 Bologna ustępowała silniejszym drużynom z Mediolanu i Turynu w walce o tytuł mistrza Włoch, zajmując odpowiednio siódme i szóste miejsce w ligowej tabeli.

Po zakończeniu II wojny światowej w 1946 roku drużyna zdobyła Coppa Alta Italia, czyli turniej pocieszenia pomiędzy drużynami które odpadły z rund finałowych rozgrywek Divisione Nazionale 1945/1946 oraz Serie B i Serie C. W latach 1946–1954 klub zajmował miejsca między piątym a szesnastym. Sezony 1954/1955, 1955/1956 i 1956/1957 to odpowiednio czwarte i dwa razy piąte miejsca w tabeli. Sezon 1957/1958 to szóste miejsce w tabeli. Sezony 1958/1959 i 1959/1960 to odpowiednio dziesiąte i piąte miejsce w tabeli. Na początku lat sześćdziesiątych XX wieku, wraz z przybyciem Fulvio Bernardiniego, byłego trenera Fiorentiny, mistrza Włoch w latach 1955/1956, do grających już Ezio Pascuttiego i Francesco Janicha dołączyli młodzi zawodnicy: Giacomo Bulgarelli, Romano Fogli, Paride Tumburus, Mirko Pavinato, Helmut Haller oraz młody środkowy napastnik Harald Nielsen^[2]. Sezon 1962/1963 zespół zakończył na czwartym miejscu w tabeli. 4 marca 1964 roku w drużynie wybuchła afera dopingowa: pięciu zawodników (Pavinato, Romano Fogli, Paride Tumburus, Marino Perani i Ezio Pascutti) uzyskało wynik pozytywny po testach przeprowadzonych miesiąc wcześniej przy okazji meczu z Torino FC^[1]. Zawodnicy, trener i klubowy lekarz zostali zawieszeni na 18 miesięcy a klub ukarany trzema ujemnymi punktami^[1]. Analizy wykonane kilka tygodni później nie wykazały nieprawidłowości i piłkarze, trener i lekarz zostali uniewinnieni a trzy punkty zostały zwrócone oraz zawieszenia zostały anulowane^[1]. 7 czerwca 1964 roku, trzy dni po śmierci wieloletniego prezydenta klubu Renato Dall'Ary, na stadionie w Rzymie zespół z Bolonii pokonał Inter Mediolan 2:0 i zdobył swój siódmy tytuł mistrza Włoch^[2]. Rok po siódmym zdobyciu Scudetto drużyna brała udział w Pucharze Europy 1964/1965 i została wyeliminowana w rundzie wstępnej przez Anderlecht, co zostało rozstrzygnięte na korzyść Belgów w meczu barażowym w Barcelonie przez rzucenie monetą^[1]. W sezonie 1964/1965 roku Bologna zajęła szóste miejsce w lidze. Po tym sezonie na trenera klubu został wybrany Argentyńczyk Luis Carniglia^[1]. Wyniki zespołu szybko się poprawiły: zespół zajął drugie miejsce w latach 1965/1966 i trzecie w latach 1966/1967. W kolejnych trzech latach z drużyny odeszło kilku ważnych zawodników: sprzedani do innych klubów zostali Harald Nielsen i Helmut Haller, Ezio Pascutti odszedł na emeryturę a William Negri spędził rok nieaktywny z powodu kontuzji i również został sprzedany^[1]. W 1969 roku trenerem drużyny został Edmondo Fabbri. W pierwszym roku pracy w sezonie 1969/1970 były trener reprezentacji Włoch zdobył Puchar Włoch: w decydującym meczu drużyna Bologny pokonała Torino FC 2-0, po dwóch bramkach Giuseppe Savoldiego. W kolejnych sezonach drużynie nie udało się osiągnąć najwyższych miejsc w tabeli, zajmując odpowiednio piąte, jedenaste i siódme miejsce w latach 1970/1971, 1971/1972, 1972/1973^[1]. W sezonie 1973/1974 zespół zajął dziewiąte miejsce w tabeli i zdobył drugi Puchar Włoch, pokonując po rzutach karnych Palermo na Stadio Olimpico w Rzymie^[1]. Terenem klubu był wówczas Bruno Pesaola^[1]. W sezonach 1974/1975 i 1975/1976 zespół z Bolonii zajął siódme miejsca. Z kolei w latach 1976/1977 i 1977/1978 zespół zakończył rozgrywki na dwunastych pozycjach w ligowej tabeli. W sezonie 1978/1979 drużyna po remisie z AC Perugia Calcio 2-2, uratowała się przed spadkiem do Serie B.

Sezony 1979/1980 i 1980/1981 to siódme miejsca w tabeli, a sezon 1980/1981 drużyna z Bolonii zaczynała z bilansem 5 ujemnych punktów po aferze "Totonero"^[1][2]. W sezonie 1981/1982 drużyna z Bolonii zajęła piętnaste miejsce w tabeli i po raz pierwszy pożegnała się z najwyższą klasą rozgrywek we Włoszech. Sezon 1982/1983 w Serie B klub zakończył na siedemnastym miejscu co zakończyło się kolejnym spadkiem, tym razem do Serie C1^[1]. Po jednorocznym pobycie na trzecim szczeblu rozgrywek we Włoszech, Bologna awansowała w sezonie 1983/1984 do Serie B^[1]. Lata 1984–1988 Bologna spędziła na zapleczu Serie A. W sezonie 1987/1988 drużyna wygrała rozgrywki Serie B i ponownie awansowała do najwyższej klasy rozgrywkowej we Włoszech^[2]. W sezonie 1988/1989 po trudnym starcie, Bologna zdołała uratować się przed spadkiem zajmując czternaste miejsce^[1]. W sezonie 1989/1990 zespół zajął ósme miejsce w ligowej tabeli co pozwoliło na udział w Pucharze UEFA w sezonie 1990/1991. Po pokonaniu Zagłębia Lubin i Heart of Midlothian FC drużyna w 1/4 została wyeliminowana przez Sporting CP.

Początek sezonu 1990/1991 rozpoczął się z zaledwie dwoma punktami w ciągu pierwszych sześciu meczów i zwolniony został trener Francesco Scoglio^[1]. Do klubu na ławkę trenerską powrócił Luigi Radice a klub pod jego wodzą z zaledwie 18 punktami na koncie i 63 golami straconymi spadł do Serie B^[1]. Po spadku do Serie B zespół z Bolonii w sezonie 1991/1992 zajął jedenaste miejsce ex-equo z Piacenzą, Padwą i Modeną. Sezon 1992/1993 okazał się bardzo rozczarowujący dla kibiców Rossoblu^[1]. Kolejnymi zwolnionymi trenerami byli Eugenio Bersellini i Aldo Cerantola, których zastąpił Romano Fogli, ale po tych technicznych przetasowaniach zespół nadal spadał niżej w tabeli i zakończył sezon na osiemnastym miejscu, co było drugim spadkiem do Serie C1 w ciągu jedenastu lat. W 1993 roku, dokładnie 19 czerwca klub piłkarski Bologna zbankrutował. Zobowiązania wynosiły dwa miliardy lirów, zaangażowanie banków sięgało 34 miliardy lirów^[1]. Na podstawie orzeczenia sądu klub został ponownie założony pod koniec czerwca pod nazwą Bologna Football Club 1909, wydzielony z firmy Gnudi's Finsport zaangażowanej w bankructwo i dzięki ambitnemu projektowi udało się zagwarantować udział w kolejnych rozgrywkach Serie C1^[1]. Nowym prezesem został Giuseppe Gazzoni Frascara, trenerem Alberto Zaccheroni a dyrektorem sportowym Eraldo Pecci^[2]. Po bankurctwie i degradacji do Serie C1 zespół w sezonie 1993/1994 nie awansował do Serie B i zakończył zmagania w grupie A na czwartym miejscu, następnie przegrywając baraże o awans do Serie B z drużyną SPAL^[1]. W drugiej próbie awansu do Serie B w sezonie 1994/1995, kierowanej najpierw przez trenera Edoardo Reje i dyrektora sportowego Eraldo Pecciego a następnie przez trenera Renzo Ulivieriego i dyrektora sportowego Gabriele Orialiego, klub zrobił pierwszy krok w kierunku powrotu do Serie B, kończąc rok na pierwszym miejscu z 81 punktami i tylko jedną porażką^[1]. W sezonie 1995/1996 pod okiem trenera Renzo Ulivieriego udało się awansować do Serie A dzięki pierwszemu miejscu w tabeli, dwa lata wcześniej niż początkowo zakładano^[1].

W pierwszym roku po powrocie do Serie A w sezonie 1996/1997, klub zakończył rozgrywki na siódmym miejscu, tuż poza strefą uprawniającą do udziału w europejskich pucharach. Ponadto w Pucharze Włoch 1996/1997 drużyna Renzo Ulivieriego została wyeliminowana w półfinale przez Vicenzę prowadzoną przez Francesco Guidolina, który następnie zdobył trofeum^[1]. Sezon 1997/1998, czwarty z Renzo Ulivierim na ławce trenerskiej zakończył się zajęciem ósmego miejsca. Lokata ta dała bolończykom prawo do udziału w Pucharze Intertoto^[1]. Był to także jedyny sezon w Rossoblu Roberto Baggio, wcześniej zawodnika Fiorentiny, Juventusu i Milanu oraz autora 22 goli dla klubu z Bolonii^[1]. W lecie 1998 roku Baggio został sprzedany do Interu Mediolan, również Renzo Ulivieri opuścił zespół na rzecz SSC Napoli^[1]. W miejsce Ulivieriego przybył nowy trener Carlo Mazzone, asystowany przez dyrektora sportowego Oreste Cinquiniego oraz nowy napastnik Giuseppe Signori, były zawodnik SS Lazio^[1]. Drużyna wygrała Puchar Intertoto 1998, tym samym zakwalifikowała się do Pucharu UEFA, gdzie drużyna wyeliminowała kolejno Sporting CP, Real Betis, Slavie Praga i Olympique Lyon, zanim odpadła z rozgrywek z Olympique Marsylia^[1]. W sezonie 1998/1999 zespół z Bolonii w Serie A zajął dziewiąte miejsce, zwyciężył w play-offach z Interem i zapewnił sobie awans do Pucharu UEFA. W sezonie ligowym 1999/2000 kierownictwo klubu powierzyło drużynę Sergio Buso, byłemu trenerowi drużyny młodzieżowej Bologny i byłemu bramkarzowi Rossoblu w latach 60. Jego przygoda na ławce trwała zaledwie cztery miesiące a na jego miejsce został zatrudniony Francesco Guidolin, także były piłkarz Bologny. Drużyna zakończyła rozgrywki na jedenastym miejscu, natomiast w Pucharze UEFA 1999/2000 odpadła w trzeciej rundzie z Galatasaray. Drugi sezon Guidolina 2000/2001 zakończył się na dziesiątym miejscu. Latem 2001 roku skargi kibiców przeciwko zarządowi, związane z kampanią transferową skłoniły prezydenta klubu Gazzoniego do rezygnacji ze stanowiska i powołania w to miejsce Renato Cipolliniego. Sezon 2001/2002 był pozytywny dla Bologny a drużyna walczyła do końca o miejsce w europejskich pucharach, zajmując siódmą lokatę gwarantującą udział w Pucharze Intertoto 2002. W finale tych rozgrywek zespół z Bolonii przegrał w Londynie z Fulham w sierpniu 2002 roku. W latach 2002/2003 i 2003/2004 zespół zajmował odpowiednio jedenaste i dwunaste miejsce w tabeli. W sezonie 2004/2005 klub zajął osiemnaste miejsce w tabeli i przegrał baraże o pozostanie w lidze z Parmą. Wraz z wybuchem afery Calciopoli odkryto że mecze Bologny z Fiorentiną, Juventusem i Lazio zostały ustawione. Wraz ze spadkiem do Serie B klub opuścił trener Carlo Mazzone a w jego miejsce zatrudniony został ponownie Renzo Ulivieri, który pracował w klubie w latach 1994–1998. Po pierwszych dniach sezonu 2005/2006, były prezes i główny udziałowiec klubu Giuseppe Gazzoni Frascara sprzedał swoje udziały w klubie bolońskiemu przedsiębiorcy Alfredo Cazzoli który został większościowym udziałowcem i nowym prezesem^[2]. W listopadzie 2005 roku Renzo Ulivieri został zastąpiony przez Andre Mandorliniego ale ten nie zdołał poprawić wyników zespołu i został zwolniony w marcu 2006. Renzo Ulivieri został następnie przywrócony na stanowisko trenera drużyny. Sezon 2005/2006 zespół zakończył na ósmym miejscu bez prawa walki o awans do najwyższej klasy rozgrywkowej. W kolejnym sezonie 2006/2007 trenerem nadal był Renzo Ulivieri, ale podobnie jak w poprzednim roku został zwolniony po słabych meczach i zastąpiony przez Luce Cecconiego, jego asystenta. Posunięcie jednak nie przyniosło oczekiwanych efektów i bolończycy zajęli siódme miejsce, po tym jak przez całą pierwszą rundę przebywali w strefie zespołów walczących o awans do Serie A. W sezonie 2007/2008 trenerem zespołu został Daniele Arrigoni. Pod jego wodzą zespół zajął drugie miejsce w tabeli i awansował do Serie A. Po awansie do Serie A władze w klubie przejął Renzo Menarini a prezydentem klubu została jego córka Francesca Menarini. Na początku sezonu Serie A 2008/2009 trenerem drużyny był Daniele Arrigoni. 3 listopada 2008 roku Arrigoni został zwolniony a zespół przejął debiutujący na ławce trenerskiej Siniša Mihajlović. Po dobrym starcie 14 kwietnia 2009, 7 dni przed końcem sezonu, Mihajlović został zwolniony ze stanowiska a jego miejsce zajął Giuseppe Papadopulo. 31 maja 2009 dzięki wygranej 3-1 z Catanią, Bologna zakończyła sezon na siedemnastej pozycji i utrzymała się w najwyższej klasie rozgrywkowej. W sezonie 2009/2010 klub obchodził setną rocznicę powstania. Kilka dni po rozpoczęciu sezonu Giuseppe Papadopulo został zwolniony, a trenerem drużyny został Franco Colomba.

Pod koniec sezonu rodzina Menarini od dłuższego czasu kwestionowana przez kibiców, rozpoczęła negocjacje mające na celu sprzedaż klubu i znalazła porozumienie z sardyńskim przedsiębiorcą Sergio Porceddą, który 7 lipca 2010 nabył pakiet większościowych udziałów klubu i objął urząd prezydenta. Sezon 2009/2010 klub zakończył na siedemnastym miejscu. Z początkiem nowego sezonu 2010/2011 zwolniony został trener Franco Colomba a na jego miejsce zatrudniony został Alberto Malesani. Kierownictwo klubu po kilku miesiącach okazało się całkowicie niewypłacalne do tego stopnia że na klub nałożono karę odjęcia 3 punktów za niezgodności finansowe. W połowie listopada 2010 roku klub ogłosił niewypłacalność i był na skraju bankructwa a gracze od miesięcy nie otrzymywali żadnej pensji. Komitet "Bolonia 2010" zorganizowany przez bankiera Giovanniego Consorte i kierowany przez Massimo Zanettiego, właściciela firmy Segafredo w grudniu 2010 przejął wszystkie udziały w klubie od Porcedda i Menariniego^[4]. 21 stycznia 2011 po 28 dniach w klubie ze stanowiska prezesa zrezygnował Massimo Zanetti. Następnie przez 76 dni prezesem był Marco Pavignani. Od 7 kwietnia 2011 po rezygnacji Pavignaniego nowym prezesem został Albano Guaraldi. Sezon 2010/2011 po zmianach w zarządzaniu klubem zespół z Bolonii zakończył na szesnastym miejscu. Na zakończenie sezonu 2010/2011 nowym trenerem został wybrany Pierpaolo Bisoli, który po rozpoczęciu sezonu 2011/2012 został zastąpiony przez Stefano Pioliego. Sezon 2011/2012 klub zakończył na dziewiątym miejscu a drużynę opuścił najlepszy strzelec Marco di Vaio, by kontynuować karierę w Montrealu Impact^[2]. Po sezonie 2012/2013, który zakończył się na trzynastym miejscu, kolejny sezon 2013/2014 był katastrofą na wszystkich frontach: zespół zakończył rozgrywki na przedostatnim miejscu z 29 punktami i zaledwie 28 strzelonymi bramkami i po raz czwarty w swojej historii spadł do Serie B^[3]. W sezonie Serie B 2014/2015 północnoamerykańska grupa kierowana przez Joe Tacopinę i Joeya Saputo (właściciela CF Montréal) wyraziła zainteresowanie nabyciem klubu po tym jak pojawiła się kolejna oferta od byłego prezesa Massimo Zanettiego^[2]. 15 października 2014 rada dyrektorów zatwierdziła sprzedaż klubu BFC 1909 Lux SPV a nowym prezesem klubu został Joe Tacopina. Nowym trenerem został wybrany Diego López^[2] który pracował do początku maja 2015 roku a drużyna po dwóch remisach w barażach z Pescarą i zajęciu wyższego miejsca po sezonie zasadniczym, zapewniła sobie awans do Serie A już pod kierownictwem Delio Rossiego, którego zatrudniono w pod koniec sezonu 2014/2015^[2]. Tuż po rozpoczęciu sezonu 2015/2016 Joe Tacopina zrezygnował ze stanowiska prezesa po nieporozumieniach z Joeyem Saputo. Po słabym starcie sezonu Delio Rossi został zwolniony a na jego miejsce zatrudniony został Roberto Donadoni^[3]. Rossoblu pod jego wodzą pokonali między innymi SSC Napoli i AC Milan oraz przerywali serię 15 zwycięskich meczów Juventusu^[5]. Ostatecznie zespół zakończył rozgrywki na czternastym miejscu. Kolejne rozgrywki sezonu 2016/2017 i 2017/2018 Bologna zakończyła na pozycjach niżej czyli na piętnastych miejscach. W sezonie 2018/2019 Donadoni został zwolniony a klub postanowił powierzyć ławkę trenerską Filippo Inzaghiemu^[2]. 1 stycznia 2019 Bologna ustanowiła niechlubny rekord, bez zwycięstwa na wyjeździe w całym poprzednim 2018 roku^[6]. Po 11 porażkach i 4 miesiącach bez wygranej Inzaghi został zwolniony a na jego miejsce zatrudniony został ponownie Siniša Mihajlović^[7]. Drugą część sezonu 2018/2019, pod dowództwem Mihajlovica zespół zakończył na dziesiątym miejscu. Sezon 2019/2020 Bologna zakończyła na dwunastym miejscu z 47 punktami, najwyższą sumą punktów od sezonu 2011/2012. Sezon 2020/2021 to ponownie dwunasta lokata na koniec sezonu i największa liczba kolejnych meczów z co najmniej jedną straconą bramką w Serie A. W sezonie 2023/2024 Bologna znajdując się w czołowej piątce ligi zagwarantowała sobie udział w Lidze Mistrzów w następnym sezonie^[8].

• Mistrzostwo: 1925, 1929, 1936, 1937, 1939, 1941, 1964
• Puchar Włoch: 1970, 1974
• Puchar Mitropa: 1932, 1934, 1961
• Puchar Intertoto: 1998

Zarząd Bologna FC 1909^[9]

Imię i nazwisko Funkcja Joey Saputo Prezydent Bologna FC 1909 Claudio Fenucci Dyrektor Generalny Joe Marsilii Doradca Anthony Rizza Doradca Francesco Catenacci Rada Rewidentów Renato Santini Rada Rewidentów Massimo Tamburini Rada Rewidentów

Imię i nazwisko Funkcja Luca Befani Sekretarz Generalny Daniel Maurizi Sekretarz ds. Sportu Riccardo Bigon Dyrektor Sportowy Marco Di Vaio Szef Działu Skautingu Daniele Corazza Kierownik Sektora Młodzieży Valerio Chiatti Kierownik Szkółki Piłkarskiej

Stan na 26 czerwca 2024^[10]

Sztab szkoleniowy i medyczny w sezonie 2023/2024^[10]

Funkcja Imię i nazwisko Trener Thiago Motta Asystent Alexandre Hugeux Asystent techniczny Alessandro Colasante Asystent techniczny Simon Colinet Asystent techniczny Iago Lozano Asystent techniczny Flavio Francisco Garcia Trener bramkarzy Alfred Dossou-Yovo Trener przygotowania fizycznego Nicolò Prandelli Trener przygotowania fizycznego Paolo Aiello

Funkcja Imię i nazwisko Kierownik drużyny Tommaso Fini Lekarz główny Gianni Nanni Lekarz drużyny Giovanbattista Sisca Lekarz drużyny Luca Bini Fizjoterapeuta Juan Manuel Parafita Fizjoterapeuta Luca Ghelli Fizjoterapeuta Luca Govoni Fizjoterapeuta Simone Spelorzi Kitman Matteo Campagna Kitman Nicola Capelli Kitman Davide Nicolini

Przedsiębiorstwo	Lata działalności
Admiral Sportswear	1978–1979
Tepa Sport	1980–1982
Ennere	1982–1988
Uhlsport	1988–1993
Erreà	1993–1996
Diadora	1996–2000
Umbro	2000–2001
Macron	2001–obecnie

Przedsiębiorstwo Lata działalności Febal 1982 Ebano 1985 Idrolitina 1985–1986 Segafredo 1987–1989 Mercatone Uno 1988–1991 Sinudyne 1990–1992 Buona Natura 1993–1994 Carisbo 1995–1997 Granarolo 1997–2001 Area Banca 2001–2004 Amica Chips 2004–2005 Europonteggi 2005–2006 Motor Show 2006–2007 Joe Marmellata 2007–2008 Carisbo 2008

Przedsiębiorstwo Lata działalności Unipol 2008–2009 Ceramica Serenissima 2009–2010 Cogei 2009–2010 Cerasarda 2009–2010 Ceramica Serenissima 2010–2011 Cerasarda 2010–2011 NGM 2011–2012 Ceramica Serenissima 2011–2012 NGM 2012–2015 FAAC 2015–2018 Liu Jo 2018–2019 Facile Ristrutturare 2020–2022 CAZOO 2022–obecnie

Lista prezydentów Klubu^[12]

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 1. Louis Rauch 1909 1910 2. Pio Borghesani 1910 1911 3. Emilio Arnstein 1910 1911 4. Domenico Gori 1910 1911 5. Rodolfo Minelli 1912 1915 6. Arturo Gazzoni 1915 1919 7. Cesare Medica 1919 1921 8. Angelo Sbarberi 1921 1922 9. Antonio Turri 1922 1923 10. Ruggero Murè 1923 1923 11. Enrico Masetti 1923 1925 12. Paolo Graziani 1925 1928 13. Gianni Bonaveri 1928 1934 14. Renato Dall'Ara 1934 1964 15. Luigi Goldoni 1964 1968 16. Raimondo Venturi 1968 1970 17. Filippo Montanari 1970 1972

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 18. Luciano Conti 1972 1979 19. Tommaso Fabbretti 1979 1983 20. Giuseppe Brizzi 1983 1985 21. Luigi Corioni 1985 1991 22. Piero Gnudi 1991 1993 23. Giuseppe Gazzoni Frascara 1993 2001 24. Renato Cipollini 2001 2005 25. Alfredo Cazzola 2005 2008 26. Francesca Menarini 2008 2010 27. Sergio Porcedda 2010 2010 28. Massimo Zanetti 2010 2011 29. Marco Pavignani 2011 2011 30. Albano Guaraldi 2011 2014 31. Joe Tacopina 2014 2015 32. Joey Saputo 2015 obecnie

Lista trenerów Klubu^[13]

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 1. Hermann Felsner 1920 1931 2. Gyula Lelovics 1931 1932 3. József Nagy 1932 1933 4. Achille Gama Malcher 1933 1933 5. Pietro Genovesi Bernardo Perin Angelo Schiavio (Komisja techniczna) 1933 1934 6. Lajos Kovács 1934 1935 7. Árpád Weisz 1935 1938 8. Hermann Felsner 1938 1942 9. Mario Montesanto 1942 1943 10. Bruno Maini 1943 1944 11. Alexander Popovic 1945 1946 12. Pietro Genovesi Angelo Schiavio (Komisja techniczna) 1946 1946 13. József Viola 1946 1947 14. Gyula Lelovics 1947 1948 15. Tony Cargnelli 1948 1949 16. Ted Crawford 1949 1951 17. Raffaele Sansone 1951 1951 18. Giuseppe Galluzzi 1951 1952 19. Gyula Lelovics 1952 1952 20. Giuseppe Viani 1952 1956 21. Aldo Campatelli 1956 1957 22. Ljubo Benčić 1957 1957 23. Raffaele Sansone 1957 1957 24. György Sárosi 1957 1958 25. Ljubo Benčić 1958 1959 26. Federico Allasio 1959 1961 27. Fulvio Bernardini 1961 1965

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 28. Manlio Scopigno 1965 1965 29. Luis Carniglia 1965 1968 30. Cesarino Cervellati 1968 1969 31. Edmondo Fabbri 1969 1972 32. Cesarino Cervellati 1972 1972 33. Bruno Pesaola 1972 1976 34. Gustavo Giagnoni 1976 1977 35. Cesarino Cervellati 1977 1977 36. Bruno Pesaola 1977 1978 37. Marino Perani 1978 1979 38. Cesarino Cervellati 1979 1979 39. Marino Perani 1979 1980 40. Luigi Radice 1980 1981 41. Tarcisio Burgnich 1981 1982 42. Francesco Liguori 1982 1982 43. Alfredo Magni 1982 1982 44. Paolo Carosi 1982 1983 45. Cesarino Cervellati 1983 1983 46. Giancarlo Cadé 1983 1984 47. Pietro Santin 1984 1984 48. Bruno Pace 1984 1985 49. Carlo Mazzone 1985 1986 50. Vincenzo Guerini 1986 1987 51. Giovan Battista Fabbri 1987 1987 52. Luigi Maifredi 1987 1990 53. Francesco Scoglio 1990 1990 54. Luigi Radice 1990 1991 55. Luigi Maifredi 1991 1991 56. Nedo Sonetti 1991 1992

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 57. Eugenio Bersellini 1992 1993 58. Aldo Cerantola 1993 1993 59. Romano Fogli 1993 1993 60. Alberto Zaccheroni 1993 1993 61. Edoardo Reja 1993 1994 62. Renzo Ulivieri 1994 1998 63. Carlo Mazzone 1998 1999 64. Sergio Buso 1999 1999 65. Francesco Guidolin 1999 2003 66. Carlo Mazzone 2003 2005 67. Renzo Ulivieri 2005 2005 68. Andrea Mandorlini 2005 2006 69. Renzo Ulivieri 2006 2007 70. Luca Cecconi 2007 2007 71. Renzo Ulivieri 2007 2007 72. Luca Cecconi 2007 2007 73. Daniele Arrigoni 2007 2008 74. Siniša Mihajlović 2008 2009 75. Giuseppe Papadopulo 2009 2009 76. Franco Colomba 2009 2010 77. Paolo Magnani 2010 2010 78. Alberto Malesani 2010 2011 79. Pierpaolo Bisoli 2011 2011 80. Stefano Pioli 2011 2014 81. Davide Ballardini 2014 2014 82. Diego López 2014 2015 83. Delio Rossi 2015 2015 84. Roberto Donadoni 2015 2018 85. Filippo Inzaghi 2018 2019 86. Siniša Mihajlović 2019 2022 87. Luca Virgiani 2022 2022 88. Thiago Motta 2022 2024 89. Vincenzo Italiano 2024 -

Legenda do wszystkich tabel: Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe

Sezon	Rozgrywki	Runda	Przeciwnik	Dom	Wyjazd	Ogólnie
1964/65	Puchar Europy	Q	RSC Anderlecht	2–1	0–1	2–2, los.
1966/67	Puchar Miast Targowych	1R	Göztepe A.Ş.	3–1	2–1	5–2
		2R	Sparta Praga	2–1	2–2	4–3
		1/8	West Bromwich Albion	3–0	3–1	6–1
		1/4	Leeds United	1–0	0–1	1–1, los.
1967/68	Puchar Miast Targowych	1R	Lyn Fotball	2–0	0–0	2–0
		2R	Dinamo Zagrzeb	0–0	2–1	2–1
		1/8	wolny los
		1/4	Vojvodina	0–0	2–0	2–0
		1/2	Ferencvaros	2–2	2–3	4–5
1968/69	Puchar Miast Targowych	1R	FC Basel	4–1	2–1	6–2
		2R	OFK Beograd	1–1	0–1	1–2
1970/71	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Vorwärts Berlin	1–1	0–0	1–1, Dogr., w.
1971/72	Puchar UEFA	1R	RSC Anderlecht	1–1	2–0	3–1
		2R	FK Željezničar	2–2	1–1	3–3, w.
1974/75	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Gwardia Warszawa	2–1	1–2	3–3, k: 3–5
1990/91	Puchar UEFA	1R	Zagłębie Lubin	1–0	1–0	2–0
		2R	Heart of Midlothian	3–0	1–3	4–3
		1/8	Admira Wacker	3–0	0–3	3–3, k: 6–5
		1/4	Sporting CP	1–1	0–2	1–3
1998	Puchar Intertoto	3R	Progresul Bukareszt	2–0	1–3	3–3, w.
		1/2	UC Sampdoria	3–1	0–1	3–2
		F	Ruch Chorzów	1–0	2–0	3–0
1998/99	Puchar UEFA	1R	Sporting CP	2–1	2–0	4–1
		2R	Slavia Praga	2–1	2–0	4–1
		1/8	Real Betis	4–1	0–1	4–2
		1/4	Olympique Lyon	3–0	0–2	3–2
		1/2	Olympique Marsylia	1–1	0–0	1–1, w.
1999/2000	Puchar UEFA	1R	Zenit Petersburg	2–2	3–0	5–2
		2R	RSC Anderlecht	3–0	1–2	4–2
		3R	Galatasaray SK	1–1	1–2	2–3
2002	Puchar Intertoto	3R	BATE Borysów	2–0	0–0	2–0
		1/2	FK Teplice	5–1	3–1	8–2
		F	Fulham	2–2	1–3	3–5
2024/25	Liga Mistrzów	Faza ligowa	Borussia Dortmund	– (D)		–
			Liverpool	0–2 (W)
			Szachtar Donieck	0–0 (D)
			Benfica	– (W)
			Lille	– (D)
			Sporting	– (W)
			AS Monaco	0–1 (D)
			Aston Villa	0–2 (W)

• Oficjalna strona klubu (wł.)