Przejdź do zawartości

Benedykt Zientara

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Benedykt Zientara
Ilustracja
Benedykt Zientara w latach 60.
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

15 czerwca 1928
Ołtarzew

Data i miejsce śmierci

11 maja 1983
Warszawa

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia, mediewistyka
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1954
Uniwersytet Warszawski

Habilitacja

1961
Uniwersytet Warszawski

Profesura

1971

Grób Benedykta Zientary na cmentarzu Bródnowskim

Benedykt Zientara (ur. 15 czerwca 1928 w Ołtarzewie, zm. 11 maja 1983 w Warszawie) – polski profesor nauk historycznych[1], mediewista, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Przed II wojną światową uczył się w Zegrzu. Pod koniec wojny kształcił się na tajnych kompletach w Ożarowie Mazowieckim. W 1947 zdał maturę w Warszawie, w XXI LO im. Hugona Kołłątaja. Następnie rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim.

W 1949 został asystentem w Muzeum Historycznym miasta stołecznego Warszawy, a rok później na Uniwersytecie Warszawskim. Na tej uczelni pracował do końca życia. W latach 1953–1961 był także pracownikiem Instytutu Historii PAN. W 1954 uzyskał stopień kandydata nauk (doktora) na podstawie pracy Dzieje małopolskiego hutnictwa żelaznego w XIV–XVII w. napisanej pod kierunkiem Mariana Małowista. W 1961 habilitował się na podstawie pracy Kryzys agrarny Marchii Wkrzańskiej w XIV w. W 1967 otrzymał stanowisko docenta, w 1971 tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1981 profesora zwyczajnego.

20 sierpnia 1980 roku podpisał apel 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[2]. Jego książka Despotyzm i tradycje demokratyczne w dawnej historii Rosji została wydana w drugim obiegu w 1983 roku nakładem Biblioteki Obserwatora Wojennego[3].

Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 11B-1-27).

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jego żoną była Maria Płaczkowska. Miał trzech synów: Piotra, Andrzeja i Wawrzyńca.

Uczniowie

[edytuj | edytuj kod]

Do grona jego uczniów zaliczają się m.in. Halina Manikowska i Marek Barański.

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Historia powszechna średniowiecza (1968, 1973, 1994, 1996, 1998, 2000, 2002, 2006, 2008, 2015)
  • Henryk Brodaty i jego czasy (1975)
  • Z dziejów rzemiosła w Polsce
  • Dzieje gospodarcze Polski do roku 1939
  • Świt narodów europejskich: powstawanie świadomości narodowej na obszarze Europy pokarolińskiej
  • Dawna Rosja: despotyzm i demokracja
  • Despotyzm i tradycje demokratyczne w dawnej historii Rosji
  • Dzieje małopolskiego hutnictwa żelaznego XIV – XVII wiek

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Prof. dr hab. Benedykt Zientara, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2021-02-24].
  2. Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])
  3. Benedykt Zientara, Despotyzm i tradycje demokratyczne w dawnej historii Rosji, 1983.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]