Akrobacja lotnicza

Ten artykuł od 2021-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Akrobacja lotnicza – pilotowanie statków powietrznych (samolotów, szybowców, śmigłowców) lub ich grup (akrobacja zespołowa), polegające na wykonywaniu figur. Akrobację lotniczą zalicza się do sportów lotniczych^[1].

Figury te, to manewry statku powietrznego dokonywane przy użyciu sterów i ciągu zespołu napędowego zazwyczaj nie stosowane w zwykłych lotach. Następujące po sobie figury akrobacji lotniczej określane są jako wiązanka. Samoloty wyposażane są w wytwornice dymu, dzięki którym pozostawiają w powietrzu ślad dymny utrzymujący się około kilkanaście sekund.

W zależności od stopnia trudności akrobacja lotnicza dzieli się na normalną (Basic), średnią (Medium), wyższą (Advanced) i wyczynową (Unlimited).

Akrobacja normalna (nazywana również podstawową) to nauka figur takich jak pętla, ranwers, zwrot bojowy, korkociąg, zakręty na wznoszeniu i przeciągnięcia dynamiczne.

Program akrobacji średniej zawiera podstawowe figury wraz z tak zwanymi beczkami i pierwszymi lotami plecowymi. Największy nacisk kładzie się na obroty wokół osi podłużnej oraz wszystkie rodzaje beczek (sterowane, szybkie, wolne). Dochodzą figury łączone (np. Immelman - półpętla i półbeczka) i im podobne.

Akrobacja wyższa to wszystkie figury wykonywane w akrobacji normalnej i średniej, ale w locie odwróconym (plecowym). Występują tam głównie przeciążenia ujemne. Naukę akrobacji wyższej zaczyna się od nauki zakrętów, a następnie figur łączonych. Ten rodzaj akrobacji wykonuje się, używając samolotów takich jak Extra 300, posiadających dużą rezerwę mocy. Do podstawowej i średniej akrobacji można szkolić się na samolotach o mniejszej rezerwie mocy i jednocześnie tańszych, takich jak Zlin 526f.

Najwyższy poziom akrobacji znany jest również jako latanie wyczynowe. Na najwyższym poziomie akrobacji istotne są kąty, piony, a wykonywane figury są ściśle ograniczone czasowo. Kolejne stopnie kwalifikacji pilotów to obniżanie wysokości minimalnej podczas wykonywania akrobacji.

W innym podziale wyróżnia się akrobację klasyczną (występują w niej przeciążenia dodatnie) i odwróconą (występują w niej przeciążenia ujemne).

Akrobacja lotnicza może być pojedyncza – gdy wykonuje ją jeden samolot lub szybowiec, oraz grupowa – wykonywana przez zespół akrobacji lotniczej.

Do wykonania akrobacji lotniczej zespołowej konieczne jest opanowanie umiejętności akrobacji indywidualnej oraz pilotażu w lotach grupowych odbywających się w ustalonych szykach. Na czele szyku leci tzw. prowadzący.

Podstawowymi szykami w akrobacji lotniczej zespołowej są:

• schody w lewo lub w prawo;
• kolumna;
• ława;
• klin;
• grot;
• kwadrat (lub romb).

Specjalnymi lotami grupowymi są np. układy literowe (napisy).

• Jerzy Domański, 1000 słów o samolocie i lotnictwie, Warszawa: Wydawnictwo MON, 1974, s. 17-18.

Zobacz multimedia związane z tematem: Akrobacja lotnicza

• figury akrobacji lotniczej
• samolot akrobacyjny