Przejdź do zawartości

Czarnca

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czarnca
wieś
Ilustracja
Kościół pw. św. Floriana
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

włoszczowski

Gmina

Włoszczowa

Liczba ludności (2021)

734[2]

Strefa numeracyjna

41

Kod pocztowy

29-100[3]

Tablice rejestracyjne

TLW

SIMC

0277664[4]

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Czarnca”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Czarnca”
Położenie na mapie powiatu włoszczowskiego
Mapa konturowa powiatu włoszczowskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Czarnca”
Położenie na mapie gminy Włoszczowa
Mapa konturowa gminy Włoszczowa, w centrum znajduje się punkt z opisem „Czarnca”
Ziemia50°48′39″N 19°55′22″E/50,810833 19,922778[1]

Czarncawieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie włoszczowskim, w gminie Włoszczowa[5][4]

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Czarnca. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Części wsi

[edytuj | edytuj kod]
Integralne części wsi Czarnca[5][4]
SIMC Nazwa Rodzaj
0277670 Dworskie Pole część wsi
0277693 Handlarka przysiółek
0277724 Mościska przysiółek
0277730 Wymysłów przysiółek
0277687 Zastaw część wsi

We wsi znajduje się przystanek kolejowy Czarnca.

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]

Nazwa wsi pochodzi od imienia Czarnek lub Czarnko z sufiksem -ja zamienionym następnie na c pod wpływem mazurzenia lub dysymilacji.
Nazwy miejscowe wsi w dokumentach źródłowych: „Carncza” 1366 (Kodeks Małopolski t.1 s.339), „Czarcza” (!) w roku 1382, „Czarnnecz” 1394, „Czarnecz” 1414 „Czarnyecz” 1424, „Czarncza” 1508, „Czarncza” 1511-23. Z „Czarncy” pisze w roku 1680 Rej, Czarnca w roku 1880 SgKP t.1 s.741[6]

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wieś notowana od roku 1366[6]. Zgodnie z zapisem ówczesny dziedzic wsi Budza sprzedaje prawo patronatu w istniejącym już kościele parafialnym w Czarncy Dobowi z Dobowa (Kodeks Małopolski t.1 s.339). Kolejnymi właścicielami Czarncy byli w 1420 roku Mikołaj de Czarnca herbu Łodzia, w 1508 roku Jakub Czarniecki, a w 1540 roku Hieronim Czarniecki. Ostatnim właścicielem Czarncy z rodu Czarnieckich był Stefan – hetman polny koronny – szósty z kolei syn Krzysztofa i Krystyny Czarnieckich. Czarnca to miejsce urodzenia i pochówku hetmana Stefana Czarnieckiego.

Historia miejscowości związana jest jednak nie tylko z rodem Czarnieckich, ale i z braćmi polskimi. Józef Szymański w pracy „Szlakiem Braci Polskich” wspominał, że dziad hetmana Stefana Czarnieckiego był członkiem wspólnoty braci polskich[7].

Podczas powstania styczniowego dnia 24 września 1863 roku pod miejscowością miała miejsce nierozstrzygnięta bitwa pod Czarncą stoczona pomiędzy powstańcami mjr. Zygmunta Chmieleńskiego[8] a siłami Imperium Rosyjskiego.

22 kwietnia 2007 r. odbyła się uroczystość poświęcenia odnowionego sarkofagu – grobowca Hetmana Czarnieckiego, którego dokonał ks. Jan Zalewski, proboszcz kościoła Sct. Marie z miasta Haderslev w Danii. Miasto to było główną kwaterą wojsk polskich, dowodzonych przez przyszłego hetmana polnego koronnego Stefana Czarnieckiego w czasie interwencji Polski na rzecz Danii, w jej wojnie ze Szwedami w 1658 r.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Osoby związane z Czarncą

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 18995
  2. Wieś Czarnca w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-11-08], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 171 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
  5. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  6. a b Kazimierz Rymut: Nazwy miejscowe Polski: historia, pochodzenie, zmiany - praca zbiorowa pod redakcją Kazimierza Rymuta [T. 1-6 i 9]. Kraków: Wydawnictwo Instytutu Języka Polskiego PAN. ISBN 83-85579-29-X.
  7. Józef Szymański, Szlakiem Braci Polskich.Przewodnik turystyczny po Kielecczyźnie, Kielce 1962, s. 144.
  8. Kronika powstań polskich 1794–1944, Marian B Michalik (red.), Eugeniusz Duraczyński (oprac.), Warszawa: Wydawnictwo Kronika, 1994, s. 248, ISBN 83-86079-02-9, OCLC 834009097.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]