Front Dalekowschodni
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1940 |
| Rozformowanie |
1945 |
| Dowódcy | |
| Ostatni |
gen. Maksim Purkajew |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa Operacja kwantuńska | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Podległość | |
| Skład |
1 Armia |
Front Dalekowschodni (ros. Дальневосточный фронт) – związek operacyjno-strategiczny Armii Czerwonej o kompetencjach administracyjnych i operacyjnych na dalekowschodnim terytorium ZSRR.
Historia
Front utworzono 28 czerwca 1938 ze sztabem w Chabarowsku[1] na bazie istniejącej na tym terenie od 1929 Samodzielnej Armii Dalekiego Wschodu[2].
Początkowo w składzie posiadał 1., 2. i 15 Armię. Stopniowo zwiększał swoją liczebność. Na początku 1941 w jego skład weszła 25 Armia. Do 25 kwietnia 1943 roku dowódcą frontu był gen. armii Iosif Apanasienko, a następnie po nim gen. płk (od 26 października 1944 gen. armii) Maksim Purkajew. Do 1945 osłaniał granice ZSRR na Dalekim Wschodzie przed ewentualnym uderzeniem wojsk japońskich.
W momencie wybuchu wojny z III Rzeszą front dysponował siłą 21 dywizji i kilku brygad. Między sierpniem a listopadem 1941 8 dywizji zostało przerzuconych na zachód dla wsparcia wojsk walczących z Wehrmachtem.
Jako zwarta formacja, przez większą część II wojny światowej front nie prowadził działań bojowych. Wiosną 1945 w jego skład wchodziły: 1., 2., 15., 25. i 35 Armia oraz 9. i 10 Armia Lotnicza. 13 marca 1945 roku z jego składu wydzielono Nadmorską Grupę Wojsk.
Od 5 sierpnia 1945 prowadził działania jako 2 Front Dalekowschodni (ros. 2-й Дальневосточный фронт). W czasie operacji kwantuńskiej uczestniczył w rozbiciu stacjonującej w Mandżurii japońskiej Armii Kwantuńskiej, jednakże głównym zgrupowaniem atakującym był Front Zabajkalski atakujący z rejonu jeziora Bajkał i z Mongolii. W jego skład wchodziły oddziały przeniesione z Europy po kapitulacji Niemiec. Dowódcą Frontu Zabajkalskiego był marszałek Rodion Malinowski.
10 września 1945 na bazie frontu powstał Dalekowschodni Okręg Wojskowy.
Dowództwo Frontu Dalekowschodniego
- Dowódcy frontu
- gen. płk (od 1940) Grigorij Sztern: 22 czerwca 1940 (rozkaz LKO nr 0073) – 14 stycznia 1941 (rozkaz LKO nr 0145)[1];
- gen. armii (od 1941) Iosif Apanasienko: 14 stycznia 1941 (rozkaz LKO nr 0145) – 25 kwietnia 1943;
- Maksim Purkajew: 25 kwietnia 1943 – 10 września 1945[3],[1].
- Członkowie rady wojskowej
- komisarz armijny II rangi (od 1940) Nikołaj Biriukow: 22 czerwca 1940 (rozkaz LKO nr 0073) – 24 lutego 1941[1];
- komisarz korpuśny (od 1940) Aleksiej Żełtow: 24 lutego – 15 sierpnia 1941[1];
- F. Jakowlew (Ф.П. Яковлев): 15 sierpnia 1941 – 10 września 1945[3].
- Szefowie sztabu
- gen. mjr (od 1940) Michaił Kuzniecow[4]: 22 czerwca 1940 (rozkaz LKO nr 0073) – 14 stycznia 1941 (rozkaz LKO nr 0145)[1];
- gen. por. (od 1940) Iwan Smorodinow: 14 stycznia 1941 (rozkaz LKO nr 0145) – 18 czerwca 1943[1];
- Fiodor Szewczenko: 18 sierpnia 1943 – 10 września 1945[3].
Struktura organizacyjna
Skład (1945)[2]:
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Командный и начальствующий состав Красной Армии в 1940–1941 гг. Структура и кадры центрального аппарата H КО СССР, военных округов и общевойсковых армий. Документы и материалы. Moskwa: Rosyjskie Państwowe Archiwum Wojskowe, 2005. ISBN 5-94381-137-0.
- ↑ a b Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 145.
- ↑ a b c Konstantin Zalesski: Великая Отечественная война. Большая биографическая энциклопедия. Moskwa: AST, 2013. ISBN 978-5-17-078426-4.
- ↑ Konecki 2007 ↓, s. 112.
Bibliografia
- Tadeusz Konecki: Labirynt dezinformacji w drugiej wojnie światowej. Od Compiegne 22 czerwca 1940 roku do hasła Dortmund 22 czerwca 1941 roku. Warszawa: 2007. ISBN 978-83-05-13506-1.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- А.Г.Ленский,СУХОПУТНЫЕ СИЛЫ РККА в предвоенные годы.СПРАВОЧНИК, Санкт-Петербург 2000
- Bolszaja Sowietskaja Encykłopedija Moskwa 1978,
- Mała encyklopedia Wojskowa MON 1967'