Jerzy Schroeder (inżynier)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk chemicznych | |
| Specjalność: technologia nieorganiczna | |
| Alma Mater | |
| Profesura | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Rektor PWr (1982) | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Jerzy Schroeder (ur. 18 czerwca 1912 we Lwowie, zm. 11 czerwca 2000 we Wrocławiu) – polski inżynier, profesor nauk chemicznych.
Syn Artura Schroedera, prozaika, poety i publicysty, oraz Marii Daisenberg, pochodzącej z rodziny o austriackich korzeniach. Absolwent Korpusu Kadetów Nr 1 i Politechniki Lwowskiej (1937). Po studiach podjął pracę na Wydziale Chemicznym w Dublanach[1]. W czasie II wojny światowej walczył jako kapral podchorąży w obronie Lwowa, a następnie, po przeniesieniu się w okolice Krakowa, kontynuował walkę pod pseudonimem "Pokorny" w szeregach batalionu "Skała" Krakowskiej Komendy Dywersji. Prowadził też konspiracyjne wykłady na Uniwersytecie Jagielloński[2][3].
Po wojnie zamieszkał we Wrocławiu. Docent od 1955; prof. nadzwyczajny w 1964 na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej i dziekan tego wydziału (1956-1958 i 1962-1964). W 1971 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Rektor Politechniki Wrocławskiej (1982). W latach 1966–1991 członek Komitetu Nauk Chemicznych PAN. Autor 130 publikacji, 40 patentów w tym 11 zagranicznych. W 1982 r. przeszedł na emeryturę[4][5].
Pochowany na Cmentarzu Świętej Rodziny we Wrocławiu[6].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Ożeniony z Ireną z Grudzińskich, pochodzącą z majątku ziemskiego pod Mińskiem, który musiała opuścić po zamordowaniu ojca przez bolszewików. Ich córka, Teresa (ur. w 1939 r. we Lwowie- zm. w 2007 w Warszawie), wyszła za mąż za artystę-malarza Franciszka Starowieyskiego[7].
Odznaczenia[8]
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
- Złoty Krzyż Zasługi,
- Krzyż Armii Krajowej,
- Krzyż Partyzanckim
- Odznaka Grunwaldzka,
- Medal Komisji Edukacji Narodowej,
- Medal „Za Wybitne Zasługi dla Rozwoju Politechniki Wrocławskiej”,
- Złota Odznaka „Za zasługi dla przemysłu chemicznego”.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Teresa Schroeder-Starowieyska – Jerzy Turowicz [online], 5 września 2016 [dostęp 2023-11-21] (pol.).
- ↑ Jerzy Schroeder
- ↑ Sylwetki żołnierzy S – Pamięci konspiratorów krakowskiego Kedywu AK [online], www.kedyw.info [dostęp 2023-11-21].
- ↑ Henryk Górecki, Wspomnienie o profesorze Schroederze – Pamięci konspiratorów krakowskiego Kedywu AK [online], www.kedyw.info [dostęp 2023-11-21].
- ↑ Jerzy Burak, Piotr Pregiel, Tytularni profesorowie Politechniki Wrocławskiej 1945-2015, Politechnika Wrocławska, s. 87, ISBN 978-83-7493-885-3 [dostęp 2022-05-22] (pol.).
- ↑ Mogily.pl - Cmentarz Parafialny św. Rodziny we Wrocławiu [online], mogily.pl [dostęp 2023-11-21].
- ↑ Teresa Schroeder [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-11-21].
- ↑ "Nauki Chemiczne. Początki chemii w powojennym Wrocławiu. Chemia na Uniwersytecie Wrocławskim" s.381
- Ludzie urodzeni we Lwowie
- Polscy inżynierowie
- Absolwenci Politechniki Lwowskiej
- Żołnierze Armii Krajowej
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Armii Krajowej
- Odznaczeni Krzyżem Partyzanckim
- Odznaczeni Odznaką Grunwaldzką
- Odznaczeni Medalem Komisji Edukacji Narodowej
- Odznaczeni odznaką „Za zasługi dla przemysłu chemicznego”
- Wykładowcy Politechniki Wrocławskiej
- Urodzeni w 1912
- Zmarli w 2000
- Ludzie związani z Wrocławiem
- Pochowani na Cmentarzu Świętej Rodziny we Wrocławiu