Przejdź do zawartości

Ernst Moro

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Ernst Moro edytowana 22:06, 7 wrz 2024 przez Bocianski (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Ernst Moro trzymający dziecko (1904)

Ernst Moro (ur. 8 grudnia 1874 w Laibach, zm. 17 kwietnia 1951 w Heidelbergu) – austriacki lekarz pediatra, autor opisu odruchu noworodkowego znanego dziś jako odruch Moro.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Moro studiował medycynę na Uniwersytecie w Grazu, tytuł doktora medycyny otrzymał w 1899 roku. Od 1901 do 1902 roku pracował z Theodorem Escherichem w Wiedniu. Habilitował się z pediatrii w 1906 roku w Monachium, w 1911 roku został profesorem pediatrii w Heidelbergu. W 1938 roku, po dojściu nazistów do władzy, Moro zrezygnował z katedry w Heidelbergu, jako powód podając przyczyny zdrowotne. W rzeczywistości, prawdziwym powodem było jego małżeństwo z Żydówką Grete Königsvald. Otworzył następnie prywatną klinikę przy Mozartstrasse 10 i zakończył praktykę po wojnie, w 1948 roku.

Dorobek naukowy

[edytuj | edytuj kod]

Poza opisem odruchu Moro, Ernst Moro dowiódł sterylności jelita cienkiego, wykazał, że karmione piersią dzieci mają lepiej rozwiniętą odporność niż dzieci karmione butelką; jako pierwszy opisał zespół jelita drażliwego (Nabelkoliken) u dzieci; wyizolował bakterie Lactobacillus acidophilus; opracował tzw. test tuberkulinowy Moro; opracował skład mieszanki mlecznej, znanej także jako mleko Moro – składało się z pełnego mleka, 3% mąki, 5% masła i 5-7% cukru.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • A Weirich, GF Hoffmann. Ernst Moro (1874-1951)--a great pediatric career started at the rise of university-based pediatric research but was curtailed in the shadows of Nazi laws. „European Journal of Pediatrics”. 164 (10), s. 599–606, 2005. DOI: 10.1007/s00431-005-1703-2. PMID: 15931526. 
  • Fischer I: Biographisches Lexikon der hervorragenden Ärzte der letzten fünfzig Jahre. Band 2. München-Berlin: Urban & Schwarzenberg, 1962, s. 1070.