Jacek Śniegocki

Jacek Śniegocki ps. Czek (ur. 15 września 1928 w Łomży, zm. 21 listopada 2018 w Bydgoszczy) – polski lekarz, doktor medycyny w zakresie chirurgii i onkologii, wieloletni dyrektor bydgoskich szpitali, m.in. Szpitala im. dr. A. Jurasza, pierwszy dyrektor Centrum Onkologii w Bydgoszczy (1986-1991), powstaniec warszawski, harcerz, żeglarz.

Syn Stefana i Jadwigi z d. Zielińskiej. W okresie II wojny światowej wstąpił do do 9. Kompanii Dywersyjnej Szarych Szeregów na warszawskim Żoliborzu. W czasie Powstania Warszawskiego walczył w składzie 229 plutonu zgrupowania "Żniwiarz" II Obwodu "Żywiciel" (Żoliborz) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej. 15 września 1944 został ranny. Po upadku powstania miasto opuścił wraz z ludnością cywilną^[1].

Dyplom lekarski uzyskał w 1952 roku, po czym rozpoczął pracę w Szpitalu Ogólnym nr 1 w Bydgoszczy^[2]. W 1963 uczestniczył w powstaniu pierwszego w województwie oddziału onkologicznego przy Szpitalu im. Jurasza, zbudowanego dzięki Fundacji Sue Ryder z gotowych elementów dostarczonych z Wielkiej Brytanii. W tym samym czasie w suterenie szpitala powstał oddział rentgenoterapii, a dwa piętra wyżej chirurgia onkologiczna, której był ordynatorem. W latach 70. udało mu się sprowadzić do Bydgoszczy bombę kobaltową i aparat do brachyterapii, dzięki czemu nastąpił postęp w leczeniu nowotworów sutka, krtani i narządów rodnych^[3].

W l. 1986-1991 pierwszy dyrektor Regionalnego Centrum Onkologii.

Pochowany na cmentarzu na bydgoskich Bielawach w dniu 24.11.2018^[4].

Za zasługi dla rozwoju onkologii dr Śniegocki został odznaczony m.in. Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski Polonia Restituta, a także, za udział w powstaniu warszawskim, Krzyżem Armii Krajowej^[3].