Przejdź do zawartości

Polonia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Rga (dyskusja | edycje) o 00:02, 27 sie 2014. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 27 sie 2014, była oparta na tej wersji.
Ten artykuł dotyczy Polaków za granicą. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.
Polacy na świecie

Diaspora Polaków zwyczajowo Polonia (z łac. Polonia – Polska) – określenie Polaków mieszkających poza historycznymi granicami Polski.

Polonią uznaje się tylko polskich migrantów, nie określając tym mianem osób i ich potomków mieszkających na terenach, które po 1795 r. a z ostatniej zmiany granicy Polski po 1939 roku przestały wchodzić w skład państwa polskiego. Argumentem za tym stanowiskiem jest stwierdzenie, że ludzie ci nie wyjechali z Polski, tylko zmieniły się granice państwa rządzonego przez Polaków. Oni sami uznają się za Polaków, a nie za Polonię.

Liczebność Polonii

Dzień Polonii i Polaków za Granicą w Atenach (2008)
Spotkanie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z Polonią amerykańską w Chicago
Dzielnica Greenpoint w Nowym Jorku
Polscy emigranci w Stanach Zjednoczonych, początek XX wieku
Gateway Theatre w Chicago, siedziba fundacji Kopernikowskiej w dzielnicy Jefferson Park
Polski sklep na Milwaukee Avenue w Chicago

Według danych szacunkowych poza terytorium Polski mieszka do 21 milionów Polaków i osób pochodzenia polskiego[1]. Polska liczy ok. 38,1 mln mieszkańców (stan na 2008 r.).

Skupiska Polaków i osób polskiego pochodzenia w świecie[1].

Państwo i liczebność (od 10 osobowych skupisk):

Państwo Liczebność Uwagi (procent ogółu ludności, rok spisu);
Strona Wikipedii o Polonii w poszczególnych krajach
Afganistan 100
Albania 50
Algieria 250
Andora 10
Arabia Saudyjska 100
Argentyna 450 000 Polonia w Argentynie
Armenia 1 200
Australia 200 000 Polonia w Australii
Austria 55 000
Azerbejdżan 1 000
Bahrajn 130
Bangladesz 20
Belgia 70 000
Białoruś 396 000 oficjalnie (3,9%, 1999)[2], szacunki nieoficjalne: do 900 000[1]
Polacy na Białorusi
Boliwia 500
Bośnia i Hercegowina 350 Polonia w Bośni i Hercegowinie
Brazylia 1 800 000 Polonia w Brazylii
Bułgaria 2 600
Chile 10 000 Polonia w Chile
Chiny 300
Chorwacja 567 oficjalnie (<0,001%, 2001); szacunkowo 2 400[1]
Cypr 500
Czechy 39 269[3] oficjalnie (0,5%, 2011); szacunkowo 100 000[1]
Polacy w Czechach
Dania 20 000 Polonia w Danii
Dominikana 100
Egipt 600
Ekwador 350
Estonia 2 193 oficjalnie (0,1%, 2000); szacunkowo 5 000[1]
Polacy w Estonii
Etiopia 100
Finlandia 5 000
Filipiny 100
Francja 1 050 000 Polonia we Francji
Ghana 100
Grecja 50 000
Gruzja/Abchazja 6 000
Gujana 100
Gwatemala 100
Hiszpania 45 000
Holandia 60 000
Honduras 100
Indie 100
Indonezja 100
Irak 100
Iran 100
Irlandia 122 585 Polonia w Irlandii
Islandia 7 000? Polonia na Islandii
Izrael 4 000?
Japonia 600
Jemen 50
Jordania 250
Kamerun 100
Kanada 900 000 Polonia w Kanadzie
Kazachstan 100 000
Kenia 100
Kirgistan 1 400
Kolumbia 3 000
Kongo 100
Korea Południowa 100
Korea Północna 11
Kostaryka 200
Kuba 150
Kuwejt 250
Liban 700 Polonia w Libanie
Libia 350
Liechtenstein 10
Litwa 235 000 oficjalnie (6,7%, 2001); szacunkowo 300 000[1]
Polacy na Litwie
Luksemburg 3 000
Łotwa 60 416 oficjalnie (2,5%, 2000); szacunkowo 75 000[1]
Macedonia 162 oficjalnie (<0,001%, 2000); szacunkowo 600[1]
Madagaskar 80
Malezja 100
Malta 30
Maroko 500
Mauretania 100
Mauritius 50
Meksyk 10 000
Mołdawia 10 000
Monako 100
Mozambik 10
Niemcy 2 000 000[4][1] Polonia w Niemczech
Nikaragua 100
Nigeria 100
Norwegia 70 103 Polonia w Norwegii
Nowa Zelandia 6 000 Polonia w Nowej Zelandii
Panama 200
Papua-Nowa Gwinea 20
Paragwaj 10 000
Pakistan 50
Peru 5 000
Portugalia 3 000
Republika Południowej Afryki 35 000 Polonia w Republice Południowej Afryki
Rosja 95 000 oficjalnie (<0,001%, 1989); szacunkowo 300 000[1]
Rumunia 10 000 Polonia w Rumunii
Rwanda 100
Senegal 100
Serbia i Czarnogóra 1 200
Singapur 200
Słowacja 3 084[5] oficjalnie (0,1%, 2011); szacunkowo 10 000[1]
Słowenia 200
Stany Zjednoczone 9 292 875 oficjalnie (3,3%, 2000); szacunkowo 10 600 000[1]
Polonia w Stanach Zjednoczonych
Sudan 100
Syria 600
Szwajcaria 20 000 Polonia w Szwajcarii
Szwecja 100 000 Polonia w Szwecji
Tadżykistan 2 000
Tajlandia 100
Tajwan 100
Tanzania 100
Tunezja 500
Turcja 1 000 Polonia w Turcji
Turkmenistan 5 000
Uganda 100
Ukraina 144 100 oficjalnie (0,3%, 2001); szacunkowo 900 000[1]
Polacy na Ukrainie
Urugwaj 10 000
Uzbekistan 5 000
Watykan 50
Wenezuela 4 000
Węgry 20 000 Polonia na Węgrzech
Wielka Brytania 250 000
– 500 000 		dane różnią się w zależności od brytyjskich czy polskich źródeł internetowych, przebywających sezonowo (według szacunków pozarządowych od 100 000 do 800 000, główne skupiska Polonii to Londyn, Ealing, Manchester i Birmingham)[6]
Wietnam 100
Włochy 100 000
Wybrzeże Kości Słoniowej 100
Zambia 100
Zimbabwe 800
Zjednoczone Emiraty Arabskie 3 000

Powyższe dane podają czasami znacznie większą liczebność Polaków niż inne statystyki, np. spisy powszechne, i nie muszą oznaczać rzeczywistej populacji, a jedynie zbliżoną (szacunkową). W niektórych państwach podczas spisów nie zbiera się danych dotyczących narodowości, w takich przypadkach jedynym źródłem informacji są dane szacunkowe.

Główne ośrodki polonijne

Polska wieś Wierszyna na Syberii
Polonia w Niemczech
Polacy w Hamburgu
Polacy w Berlinie
Suczawa – siedziba Związku Polaków w Rumunii

Statystyka (2006) przedstawia największe skupiska polonijne na świecie. Warto jednak zwrócić uwagę, że Polonia istnieje również w takich miejscach jak Oceania, Katar, Mjanma, Nepal, Salwador, Trynidad, Surinam, Antyle Holenderskie, Barbados, Mali oraz Antarktyda (polska stacja badawcza).

Przyczyny emigracji

Polscy emigranci pochodzą z kilku fal migracji:

  • uchodźcy po powstaniach narodowych w XIX w. (głównie do Francji, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, Niemiec i Ameryki Północnej),
  • emigracja zarobkowa w II poł. XIX w. aż do 1939 r. (robotnicy głównie do Francji, Belgii i Niemiec; chłopi do Stanów Zjednoczonych, Kanady, Brazylii i Argentyny),
  • emigracja na skutek II wojny światowej oraz z przyczyn politycznych po wojnie,
  • emigracja polskich Żydów na skutek napięć narodowościowych i prześladowań antysemickich (w różnych falach i okresach, przed wojną i po wojnie, m.in. tzw. emigracja pomarcowa lat 1968–1971)
  • emigracja z przyczyn ekonomicznych i politycznych w latach 80. XX wieku,
  • emigracja zarobkowa po 1989 r. (głównie do Wielkiej Brytanii, Irlandii, Niemiec, Austrii, Włoch, Kanady i Stanów Zjednoczonych).

Media polonijne

Obecnie emitowane są 3 telewizje nadające z terytorium Polski dla rodaków za granicą należące do trzech największych nadawców telewizyjnych w Polsce – TVP Polonia, Polsat 2 International i TVN International. Kanały te emitują przede wszystkim powtórki z kanałów dla widzów w Polsce.

W Chicago działa największa polskojęzyczna telewizja poza terytorium RP – Polvision Waltera Kotaby.

Zobacz też

Informacje w projektach siostrzanych
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Wiadomości w Wikinews
 Definicje słownikowe w Wikisłowniku
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah Polonia w liczbach. [w:] Polska Diaspora na świecie (dane szacunkowe 2007) [on-line]. Stowarzyszenie Wspólnota Polska. [dostęp 2014-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  2. ↑ a b Polacy na Białorusi – Liczebność i rozmieszczenie ludności polskiej według ostatnich spisów powszechnych.
  3. ↑ Wyniku spisu z 2011 (wynik nie uwzględnia mieszanych deklaracji).
  4. ↑ Raport Ambasady RP w Berlinie. W: Krzysztof Sawicki: Raport o sytuacji Polonii i Polaków za granicą 2009. zespół pracowników Departamentu Współpracy z Polonią MSZ. Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 2009, s. 177. ISBN 978-83-89607-81-2. [dostęp 2011-02-28]. (pol.).
  5. ↑ Spis powszechny 2011.
  6. ↑ Polacy za granicą. Świat Polonii, Stowarzyszenie Wspólnota Polska.

Bibliografia

  • Raport Ambasady RP w Berlinie. W: Raport o sytuacji Polonii i Polaków za granicą 2012. Zespół pracowników Departamentu Współpracy z Polonią i Polakami za Granicą MSZ. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 2013, s. 177. ISBN 978-83-63743-17-8. [dostęp 2013-11-27]. (pol.).
  • Jan Rozwadowski: Emigracja polska we Francji. Europejski ruch wychodźczy. La Madeleine lez Lille, 1927 (304 s.)
  • Edmond Marek: Luźne refleksje. O Polonii francuskiej. Wczoraj – dzisiaj – jutro. Lille 1982 (25 s.)
  • Jan Paweł II a emigracja i Polonia 1978–1989. pod red. R. Dzwonkowskiego, S. Kowalczyka, E. Walewandra. Lublin 1991
  • Edward Kołodziej: Emigracja z ziem polskich i Polonia. (1831–1939). Informator o źródłach przechowywanych w terenowych archiwach państwowych w Polsce. Warszawa, Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, 1997 (185 s.)
  • Rocznik Polonii. Periodyk naukowy poświęcony społeczności polskiej i polonijnej w świecie. Nr 2. Wyd. Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego, Bydgoszcz 2006 (192 s.)
  • Przegląd Polsko-Polonijny. Periodyk (półrocznik) naukowy poświęcony społeczności polskiej i polonijnej w świecie, Nr 1. Wyd. Stowarzyszenie „Polska w Świecie”. Gorzów Wielkopolski 2011, s. 333, il.

Linki zewnętrzne

Polacy na świecie
Autochtoniczni Polacy poza RP
Polonia w Europie
Polonia poza Europą

Polska

Polska – tematy i zagadnienia
Historia
Geografia
Prawo i ustrój polityczny
Demografia,
bezpieczeństwo
i życie społeczne
Kultura
Gospodarka
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Polonia&oldid=40251809”