Tekst źródłowy strony Challenge 1932

← Challenge 1932
Nie masz uprawnień do edytowania tej strony z następującego powodu:
Twój adres IP znajduje się w zakresie adresów, który został zablokowany na wszystkich wiki Wikimedia Foundation.
Blokada została nałożona przez ‪EPIC‬. Podany powód to Open proxy/Webhost: See the help page if you are affected.
Początek blokady: 09:48, 2 lip 2024
Zakończenie blokady: 09:48, 2 lip 2025
Twój obecny adres IP to 206.189.44.186. Zablokowany zakres to 206.189.32.0/20.
Prosimy o uwzględnienie wszystkich powyższych informacji we wszelkich zapytaniach. Jeśli uważasz, że zostałeś zablokowany przez pomyłkę, możesz znaleźć dodatkowe informacje i instrukcje w globalnej polityce No open proxies.
Aby zakwestionować lub omówić blokadę, proszę wysłać prośbę o jej weryfikację na Meta-Wiki. Możesz również wysłać e-mail do kolejki VRT stewardów na adres stewards@wikimedia.org, podając wszystkie powyższe szczegóły.
Tekst źródłowy strony można podejrzeć i skopiować.
{{wyróżnienie|AnM}}
[[Plik:RWD 6 Karpinski Challenge32.jpg|thumb|250px|Samolot RWD-6 Tadeusza Karpińskiego podczas próby krótkiego startu]]
'''Międzynarodowe Zawody Samolotów Turystycznych w 1932 roku''', znane w Polsce pod francuską nazwą '''''Challenge''''' – zawody lotnicze odbywające się w dniach 12–28 sierpnia 1932 roku w [[Berlin]]ie, trzecie zawody z serii ''[[Challenge (zawody lotnicze)|Challenge International de Tourisme]]''. Zakończyły się zwycięstwem polskiej załogi [[Franciszek Żwirko|Franciszka Żwirki]] i [[Stanisław Wigura|Stanisława Wigury]] na samolocie polskiej konstrukcji [[RWD-6]], stanowiąc pierwszy duży międzynarodowy sukces polskiego lotnictwa sportowego. Obejmowały one ocenę techniczną samolotów, konkurencje techniczne, próbę prędkości maksymalnej oraz lot okrężny wokół Europy, długości 7363,2&nbsp;km przez Niemcy, Polskę, Czechosłowację, Austrię, Jugosławię, Włochy, Szwajcarię, Francję, Holandię, Danię i Szwecję.

== Organizacja i rozpoczęcie zawodów ==
Były to trzecie z serii prestiżowych międzynarodowych zawodów samolotów turystycznych [[Międzynarodowa Federacja Lotnicza|Międzynarodowej Federacji Lotniczej]] (FAI), znanych w Polsce jako ''Challenge'', od francuskiej nazwy ''Challenge International de Tourisme''. Organizatorem zawodów był Aeroklub Niemiec, ponieważ niemiecki zawodnik [[Fritz Morzik]] zwyciężył w poprzednich zawodach [[Challenge 1930|''Challenge'' w 1930 roku]]. Również regulamin konkursu, zmieniony w stosunku do regulaminu poprzednich zawodów, opracował Aeroklub Niemiec, biorąc za punkt wyjścia regulamin Niemieckiego Konkursu Samolotów Lekkich z 1931 roku<ref>[http://web.archive.org/web/20131102003344/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1931/1931%20-%201088.html ''The Circuit of Europe, 1932'']. „Flight”. Nr 1189, s. 1018, 1931-10-09 {{lang|en}}.</ref>. Liczba samolotów zgłoszonych (67) i ostatecznie biorących udział w zawodach (43) była mniejsze niż w poprzednio, gdyż zawody przerodziły się w trudną imprezę specjalistyczną, stawiającą wysokie wymagania sprzętowi oraz wymagającą wysokiego poziomu wyszkolenia pilotów<ref name="krzyzan62" />. Większe szanse miały samoloty specjalnie opracowane na zawody. Z tego powodu też, aby dać szansę na przygotowanie nowych konstrukcji, zwiększono odstęp między zawodami z jednego roku do dwóch lat<ref name="krzyzan61" />. Przewodniczącym międzynarodowej komisji sportowej czuwającej nad przebiegiem zawodów był Niemiec Gerd von Hoeppner, w jej skład wchodzili przedstawiciele uczestniczących w imprezie aeroklubów, w tym w imieniu Polski [[Bogdan Kwieciński]]<ref name="krzyzan61">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=61}}</ref>.

Otwarcie zawodów nastąpiło 12 sierpnia 1932 na berlińskim lotnisku [[Lotnisko Staaken|Staaken]]. Zawody składały się z trzech osobno punktowanych konkurencji:

# prób technicznych, 
# lotu okrężnego wokół Europy,
# próby prędkości maksymalnej. 

Próby techniczne składały się z oceny poziomu technicznego samolotów i z konkurencji wymagających kunsztu w pilotażu. Tym razem odwrócono proporcje z dotychczasowych imprez i za próby techniczne można było zdobyć więcej punktów, niż za lot okrężny (odpowiednio 280 i 220), co było wyrazem położenia nacisku na możliwości techniczne samolotów. Osobno do kilkunastu punktów można było otrzymać za nową na zawodach ''Challenge'' próbę prędkości maksymalnej<ref name="krzyzan62" />.

== Zgłoszenia ==
W zawodach wzięły udział ekipy z sześciu państw: [[Niemcy|Niemiec]] (16 załóg), [[Francja|Francji]] (8 załóg), [[Polska|Polski]] (5 załóg), [[Szwajcaria|Szwajcarii]] (2 załogi) i, po trzyletniej przerwie, [[Włochy|Włoch]] (8 załóg) i [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]] (4 załogi). Ekipy były zgłaszane przez aerokluby narodowe, które musiały uiścić wpisowe na rzecz FAI. Tym razem do konkursu nie przystąpiła [[Wielka Brytania]], gdyż nowe brytyjskie samoloty prywatnych użytkowników przekraczały limit masy wynikający z regulaminu, a w przeciwieństwie do innych krajów, nie opracowano tam specjalnych konstrukcji na zawody<ref>[http://web.archive.org/web/20090810224216/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200015.html ''Circuit of Europe'']. „Flight”. Nr 1235, s. 15, 1932-01-01 {{lang|en}}.</ref>. W składzie ekipy włoskiej startowała jednak Angielka [[Winifred Spooner]], a w składzie niemieckiej – Kanadyjczyk John Carberry i Rumun [[Alexandru Papană]]<ref name="krzyzan62">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=62-63}}</ref>. W składzie ekipy niemieckiej zgłosił się także japoński pilot Hachisuka z brytyjskim samolotem [[de Havilland DH.80 Puss Moth|Puss Moth]], lecz nie został dopuszczony do startu z uwagi na przekroczenie masy przez samolot<ref name="luft327">{{odn|Luftwacht nr 9/1932|ref=nie|s=327-331}}</ref>.

[[Plik:Klemm32 Morzik-Poss Challenge32.jpg|thumb|250px|Czołowi niemieccy piloci [[Fritz Morzik]] i [[Reinhold Poss]] przy samolocie [[Klemm Kl 32|Klemm Kl&nbsp;32]] Possa]]
Ze zgłoszonych 67 samolotów i załóg ostatecznie tylko 43 przystąpiło do zawodów. Część samolotów była niegotowa, kilka zostało rozbitych podczas prób fabrycznych lub treningów (w tym jeden polski [[RWD-6]]). Przede wszystkim, z powodu dwóch katastrof tuż przed zawodami<ref group=uwaga>W wypadkach BFW M.29 8 i 9 sierpnia 1932 zginęli piloci Kreutzkamp i Starchinsky, a [[Reinhold Poss]] uratował się na spadochronie ([http://www.histaviation.com/Messerschmitt_M_29.html ''Messerschmitt M 29''] w serwisie histaviation.com [dostęp 24-07-2012]).</ref>, zostały wycofane nowe szybkie samoloty [[Messerschmitt]]a [[BFW M.29]], z którymi ekipa niemiecka wiązała największe nadzieje i mieli na nich startować zdobywcy pierwszego i drugiego miejsca w poprzednich zawodach – Fritz Morzik i [[Reinhold Poss]]. Przy tym, miały to być samoloty lżejszej II kategorii, co dodatkowo dawało im preferencje w punktacji{{odn|„Skrzydlata Polska” nr 9/1932|s=197}}. W związku z tym, niemiecka zawodniczka [[Elly Beinhorn]] odstąpiła Morzikowi swój samolot Heinkel He 64c, a Friedrich Siebel (20. miejsce w poprzednich zawodach<ref name="krzyzan56">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=56-59}}</ref>) także zrezygnował z uczestnictwa na rzecz Possa<ref name="flight771">[http://web.archive.org/web/20131102003424/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200827.html ''International...'']. „Flight”. Nr 1234, s. 771-773.</ref>. Wycofano też m.in. trzy zgłoszone awangardowe dwusilnikowe [[Latające skrzydło|bezogonowce]] Fieseler F.3 Wespe, które nie zostały dopracowane<ref name="flight771" />. Początkowo prawie połowa zgłoszeń – 32 – pochodziła od pilotów niemieckich; ostatecznie do zawodów przystąpiła tylko połowa z nich, co i tak tworzyło najliczniejszy zespół, wyposażony w większości w nowoczesne samoloty zawodnicze dwóch typów ([[Heinkel He 64]] i [[Klemm Kl 32]]). Tylko dwóch Niemców startowało na samolotach innych typów, mających mniejsze szanse w konkursie (nie licząc dodatkowo Rumuna A. Papany z niemieckiego zespołu, lecącego amerykańskim samolotem [[Monocoupe 110]]). Nie przystąpiły do zawodów również cztery załogi francuskie, trzy czechosłowackie i jedna polska<ref name="flight803">E. Heinze, [http://web.archive.org/web/20110322021555/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200867.html ''The International...'']. „Flight”. Nr 1235, s. 803-804.</ref>. W komplecie stawił się jedynie silny zespół włoski, na 8 samolotach jednolitego typu [[Breda Ba 33]], a także obydwóch zgłoszonych zawodników szwajcarskich (z tego jeden, Robert Fretz, na niemieckim samolocie Kl 32). Samoloty startowały z załogami dwuosobowymi: pilot i mechanik, z wyjątkiem trzech zawodników (G. Pasewaldt, J. Carberry, J. Puget), co do których brak jest informacji, żeby lecieli z pasażerem<ref name="luft327" /><ref name="krzyzan-tab" />.

Większość samolotów – 41 stawiło się na lotnisku Staaken w Berlinie w regulaminowym czasie 11 sierpnia 1932. Dwie załogi spóźniły się, lecz przystąpiły do konkursu za przewidzianą regulaminem podwójną opłatą startową<ref group=uwaga>Z opóźnieniem, 12 sierpnia 1932 do zawodów przystąpili Niemiec Antonius Raab na samolocie Raab-Katzenstein RK-25/32 i Włoch Vittorio Suster ([http://web.archive.org/web/20131102003424/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200827.html ''International...''], „Flight” Nr 1234, s. 771).</ref>. Ostatecznym terminem przybycia był 12 sierpnia o godz. 16<ref name="flight803" />.

== Samoloty ==
[[Plik:Heinkel He64c.jpg|thumb|250px|Heinkel He 64c pilota [[Werner Junck|Wernera Juncka]]]]
Wszystkie samoloty biorące udział w zawodach były jednosilnikowe, ze stałym [[Podwozie (lotnictwo)|podwoziem]], w większości dwumiejscowe, rzadziej trzymiejscowe. Samoloty te były nominalnie maszynami turystycznymi, w praktyce jednak Niemcy, Polska, Włochy i Czechosłowacja opracowały dla celów ''Challenge'', pod kątem nowego regulaminu, specjalne nowoczesne samoloty sportowe. Większe znaczenie niż w poprzednich latach miała wysoka prędkość maksymalna połączona z niską prędkością minimalną, co wymagało kombinacji dobrej aerodynamiki, mocnego silnika oraz mechanizacji skrzydeł (głównie wyposażenia w [[Skrzela (lotnictwo)|sloty]] i [[klapy]])<ref name="flight803" />. Najlepsze samoloty na zawodach cechowały się rozpiętością prędkości minimalnej i maksymalnej w stosunku bliskim 1:4<ref name="krzyzan98">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=98}}</ref>. W zawodach uczestniczyło wprawdzie 17 typów samolotów<ref name="krzyzan62" />, lecz 2/3 biorących udział maszyn (29) należało do sześciu specjalnie zaprojektowanych typów<ref name="krzyzan160">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=160-269}} (przegląd typów samolotów)</ref>. Charakterystyczne samoloty zawodów to zwłaszcza wolnonośne [[dolnopłat]]y z zakrytą kabiną i składanymi skrzydłami, napędzane odwróconym silnikiem rzędowym chłodzonym powietrzem{{odn|„Skrzydlata Polska” nr 9/1932|s=190}}.

Wszystkie specjalnie zaprojektowane na zawody samoloty były [[jednopłat]]ami z zakrytymi, przeszklonymi kabinami załogi i bogatą mechanizacją płata<ref name="krzyzan160" />. Podstawowym sprzętem ekipy niemieckiej były drewniane wolnonośne dolnopłaty typów [[Heinkel He 64]] (6 sztuk) i [[Klemm Kl 32]] (7 sztuk, a nadto jeden w ekipie szwajcarskiej). Po wycofaniu samolotów BFW M.29, za faworytów uważane były przed zawodami szybkie He 64, z wysmukłym kadłubem i dwoma miejscami załogi w układzie tandem (jedno za drugim), będące pierwszą konstrukcją lekkiego samolotu firmy [[Heinkel]]<ref name="flight771" />. Liczniejsze Klemmy Kl 32, napędzane różnymi silnikami, były samolotami trzymiejscowymi, z dwoma miejscami obok siebie. Włochy i Czechosłowacja wystawiły podobne do siebie samoloty Breda Ba 33 (8 sztuk) i [[Praga BH-111]] (3 sztuki), zastrzałowe dolnopłaty o mieszanej konstrukcji, usztywniane olinowaniem, z dwoma miejscami załogi w układzie tandem<ref name="krzyzan160" />. Polska opracowała natomiast całkowicie metalowy wolnonośny dolnopłat [[PZL.19]] z dwoma lub trzema miejscami załogi w układzie tandem (3 sztuki) i zastrzałowy [[górnopłat]] o konstrukcji mieszanej [[RWD-6]], z miejscami załogi obok siebie (3 sztuki, jeden się rozbił)<ref name="krzyzan160" />.
[[Plik:Challenge1932 French.jpg|thumb|250px|Samoloty w hangarze na lotnisku Staaken. Na pierwszym planie ekipa francuska (dobrze widoczne: Guerchais T.9 F-AMBD, oba Potezy 43 F-AMBM i F-AMBN i Farman F.350 F-ALMA). W głębi po lewej ekipa czechosłowacka, w środku polska, po prawej włoska]]

Samoloty nie budowane specjalnie pod kątem wymogów konkursu, zwłaszcza większość francuskich, prezentowały niższy poziom i miały mniejsze szanse w próbach technicznych. Były to: francuskie [[Caudron C.278 Luciole]], [[Potez 43]], [[Guerchais T.9]], [[Farman F.234]], [[Farman F.350]], [[Mauboussin M.12]], niemieckie [[Akaflieg Darmstadt D-22a]], [[Raab-Katzenstein RK-25|Raab-Katzenstein (Raka) RK-25/32]], włoska [[Breda Ba 15|Breda-15S]] (w ekipie czechosłowackiej), amerykański [[Monocoupe 110]] (w ekipie niemieckiej) i szwajcarski [[Comte AC-12E]]. Oprócz dwóch Farmanów 234 i dwóch Potezów 43, pozostałe występowały w pojedynczych egzemplarzach. W odróżnieniu od poprzednich zawodów, tylko dwa samoloty były [[dwupłat]]ami (Caudron C.278 i Darmstadt D-22a), pozostałe były dolnopłatami lub górnopłatami. Część z nich miała zakryte kabiny (Guerchais T.9, RK-25/32, Monocoupe 110, Comte AC-12E, Potez 43, Breda-15S). Część miała klapy do lądowania, a Potez 43 był wyposażony w stałe sloty (na 1/3 rozpiętości skrzydła)<ref name="krzyzan160" />.

W porównaniu z poprzednimi zawodami, zwiększeniu uległy moce silników najlepszych maszyn. Większość samolotów miała silniki o mocy 120–160 [[koń mechaniczny|KM]], aczkolwiek w źródłach spotykane są rozbieżne szczegółowe dane<ref name="krzyzan160" />. Moc maksymalną rzędu 150–160 KM osiągały niemieckie czterocylindrowe [[silnik rzędowy|silniki rzędowe]] Argus As 8R montowane w Heinklach, trzech Klemmach Kl 32 V i D-22a, [[silnik gwiazdowy|silniki gwiazdowe]] Siemens Sh.14a dwóch Kl 32 XIV oraz silnik [[V8 (silnik)|V8]] Hirth HM-150 pojedynczego Kl 32 XII<ref name="krzyzan160" /><ref name="kurtz">O. Kurtz. ''Die Motoren des Europa-Rundflugs 1932'' w: „Zeitschrift für Flugtechnik und Luftschiffahrt” nr 19/1932, s. 578-580 (w serwisie [https://web.archive.org/web/20131101230357/http://he64.info/?lang=en&site=Documents He 64]).</ref>. Podobną moc rozwijały także brytyjskie silniki gwiazdowe Armstrong-Siddeley Genet Major zamontowane w polskich RWD-6<ref name="krzyzan160" /> oraz sześciocylindrowe silniki rzędowe Colombo S.63 montowane w 7 samolotach Breda 33 włoskich pilotów<ref group=uwaga>Niemieckie współczesne źródła podają moc 150 lub 155 KM dla silników włoskich Colombo S.63 („Zeitschrift für Flugtechnik und Luftschiffahrt” nr 19/1932, s. 566, 578), natomiast w innych publikacjach ich moc waha się od 130 KM („Flight” nr 1235 s.805) do 180 KM ({{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=268}}). Liczbę 7 samolotów włoskich z silnikiem Colombo podaje „Flight” nr 1234 s. 772 ({{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=268}} podawał, że samolot F. Lombardiego miał silnik Gipsy IIIA, lecz przeczy temu zdjęcie jego samolotu na s. 68).</ref>. Najbardziej rozpowszechnioną jednostką napędową był brytyjski silnik rzędowy [[de Havilland]] Gipsy III o mocy 122 KM, napędzający 3 Pragi BH-111, 3 PZL-19, Farmana F.350, Comte AC-12E, jedną Bredę 33 (W. Spooner) oraz dwa pozostałe Klemmy Kl 32 X (R. Fretza i J. Carberry)<ref name="krzyzan160" />, natomiast Breda 15S miała czechosłowacką wersję tego silnika Walter Junior<ref name="kurtz" />. Z francuskich samolotów tylko Caudron C.278 miał silnik gwiazdowy dużej mocy 170 KM, co niwelowała jednak przestarzała konstrukcja samolotu (zastrzałowego dwupłata z odkrytymi kabinami)<ref>{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=170}} i {{odn|Luftwacht nr 9/1932|ref=nie|s=344}}.</ref>. Pozostałe samoloty francuskie miały zbyt słabe silniki, zmniejszające ich szanse w zawodach, o mocy rzędu 100 KM (oprócz wspomnianego Farmana F.350 z silnikiem Gipsy)<ref name="flight803" />. Wyjątkiem był Mauboussin M-12, zaliczony do II kategorii, który miał silnik Salmson 9Ad o mocy zaledwie 46 KM<ref name="krzyzan160" />. Prawie wszystkie samoloty posiadały metalowe śmigła o zmiennym skoku oraz możliwość regulacji sterów wysokości podczas lotu<ref name="flight803" />.

Samoloty były zgodnie z regulaminem podzielone na dwie kategorie pod względem masy własnej – pierwsza do 480&nbsp;kg i druga do 336&nbsp;kg. Formalnie masa została określona na 400 i 280&nbsp;kg, tak, jak w poprzednich zawodach, lecz dopuszczono 20% tolerancji (w poprzednich zawodach: 15%)<ref name="flight803" />. Początkowo zgłoszono 13 samolotów lżejszej II kategorii{{odn|„Skrzydlata Polska” nr 9/1932|s=191}}. Ostatecznie wziął z nich udział tylko jeden francuski samolot Mauboussin M.12, co miało znaczenie dla zasad jego punktacji za prędkość i zużycie paliwa<ref name="krzyzan65">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=65-66}}</ref>.

Samoloty niemieckie nosiły numery startowe (malowane w czarnej kwadratowej obwódce) z zakresu: A4 – A9, B1 – B9, C2 – C8, E1 – E2 (bez zachowanej ciągłości numeracji), francuskie: K1 – K8, włoskie: M1 – M8, polskie: O1 – O6, szwajcarskie: S1 – S2, czechosłowackie: T1 – T4<ref name="krzyzan62" />.

== Zawodnicy ==
W zawodach brało udział wielu pilotów znanych w międzynarodowym sporcie lotniczym tego okresu, z których część uczestniczyła już w poprzednich zawodach ''Challenge''. Po raz trzeci w zawodach wystartowali Niemcy Fritz Morzik, Reinhold Poss i Robert Lusser, Angielka Winifred Spooner (jedyna kobieta wśród zawodników) i Kanadyjczyk John Carberry. Po raz drugi uczestniczyło w zawodach kilku innych Niemców i Włochów, wszyscy Polacy oraz Francuz Raymond Delmotte i Czech František Klepš{{odn|Krzyżan|1988}}.

{|cellspacing=1
!colspan=7| Lista startowa<ref group=uwaga>Zestawienie według {{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=63 i tablica III}}, z poprawkami według podanych osobno źródeł. Znaki rejestracyjne kilku samolotów są nieznane; dane osobowe pasażerów są podawane szczątkowo w publikacjach, z możliwymi zniekształceniami nazwisk.</ref>
|-
| Lp. || Numer || Pilot || Pasażer / mechanik || Państwo || Samolot || Silnik || Znaki rejestr.
|-
!colspan=7| Ekipa niemiecka
|-
|1. || A4 || John Carberry || – || {{flaga|Kanada|1921}} || [[Klemm Kl 32]] X || DH Gipsy III || D-2299
|-
|2. || A6 || Dietrich v. Massenbach || Scholz || {{flaga|GER|1919}} || Heinkel He 64c ||  Argus As.8R || D-2303
|-
|3. || A8 || Wolfgang Stein || Aumann || {{flaga|GER|1919}} || [[Heinkel He 64]]c ||  Argus As.8R || D-2302
|-
|4. || A9 || [[Hans Seidemann]] || Witt || {{flaga|GER|1919}} || Heinkel He 64b || Argus As.8R || D-2260
|-
|5. || B1 || H. von Cramon || Dübwart || {{flaga|GER|1919}} || Heinkel He 64c || Argus As.8R || D-2301
|-
|6. || B6 || Robert Lusser || Reuter || {{flaga|GER|1919}} || Klemm Kl 32 V || Argus As.8R || D-2311
|-
|7. || B7 || [[Theo Osterkamp]] || Arno Trebs || {{flaga|GER|1919}} || Klemm Kl 32 V || Argus As.8R || D-2312
|-
|8. || B8 || Walter Marienfeld || Fritz || {{flaga|GER|1919}} || Darmstadt D-22a || Argus As.8R || D-2222
|-
|9. || B9 || [[Reinhold Poss]] || Kurt Mettiner<ref name="luft327" /> || {{flaga|GER|1919}} || Klemm Kl 32 V || Argus As.8R || D-2261
|-
|10. || C2 || Otto Cuno || Heil || {{flaga|GER|1919}} || Klemm Kl 32 XIV || Siemens Sh.14a || D-2310
|-
|11. || C4 || [[Georg Pasewaldt]] || – || {{flaga|GER|1919}} || Klemm Kl 32 XIV || Siemens Sh.14a || D-2320
|-
|12. || C6 || [[Fritz Morzik]] || Hermann Dempewolf || {{flaga|GER|1919}} || Heinkel He 64c ||  Argus As.8R || D-2304
|-
|13. || C7 || [[Alexandru Papană]] || Hubert || {{flaga|Rumunia}} || [[Monocoupe 110]] || Warner Scarab || CV-TUK
|-
|14. || C8 || Antonius Raab || Gammelin || {{flaga|GER|1919}} || [[Raab-Katzenstein RK-25|Raka RK-25/32]] || Argus As.8 || D-1489
|-
|15. || E1 || [[Wolf Hirth]] || Hermann Illg || {{flaga|GER|1919}} || Klemm Kl 32 XII || Hirth HM-150 || D-2328
|-
|16. || E2 || [[Werner Junck]] || Beese || {{flaga|GER|1919}} || Heinkel He 64c || Argus As.8R || D-2305
|-
!colspan=7| Ekipa francuska
|-
|17. || K1 || Henri Massot || Perriot || {{flaga|FRA|1870}} || [[Guerchais T.9]] || Renault 6Ac || F-AMBD
|-
|18. || K2 || Georges Détré || Ville || {{flaga|FRA|1870}} || [[Potez 43]] || Potez 6Ac || F-AMBM
|-
|19. || K3 || Pierre Duroyon || Lewir || {{flaga|FRA|1870}} || Potez 43 || Potez 6Ac || F-AMBN
|-
|20. || K4 || Raymond Delmotte || Philippe || {{flaga|FRA|1870}} || [[Caudron C.278]] || Salmson 9Nc || F-ALXB
|-
|21. || K5 || [[Maurice Arnoux]] || Brabant || {{flaga|FRA|1870}} || [[Farman F.234]] || Salmson 7Ac || F-ALLY
|-
|22. || K6 || André Nicolle || Hericault || {{flaga|FRA|1870}} || [[Mauboussin M.12]] || Salmson 9 Ad || F-ALVX
|-
|23. || K7 || George Lebeau || Belfort || {{flaga|FRA|1870}} || [[Farman F.350]] || DH Gipsy III || F-ALMA
|-
|24. || K8 || Jacques Puget || – || {{flaga|FRA|1870}} || Farman F.234 || Salmson 7Ac || F-ALHV
|-
!colspan=7| Ekipa włoska
|-
|25. || M1 || Ambrogio Colombo || Brioschi || {{flaga|ITA|1861}} || [[Breda Ba 33|Breda 33]] || Colombo S.63 || I-????
|-
|26. || M2 || Vittorio Suster || Muratori || {{flaga|ITA|1861}} || Breda 33 || Colombo S.63 || I-BLEA<ref name="flight771" />
|-
|27. || M3 || Pierro de Angeli || Pezza || {{flaga|ITA|1861}} || Breda 33 || Colombo S.63 || I-MANO
|-
|28. || M4 || Renato Donati || Cupini || {{flaga|ITA|1861}} || Breda 33 || Colombo S.63 || I-CORE
|-
|29. || M5 || Mario Stoppani || Appignani || {{flaga|ITA|1861}} || Breda 33 || Colombo S.63 || I-MUNE
|-
|30. || M6 || Francesco Lombardi || Zancolla || {{flaga|ITA|1861}} || Breda 33 || Colombo S.63 || I-CTUS<ref name="flight803" />
|-
|31. || M7 || [[Winifred Spooner]] || Percins || {{flaga|GBR}} || Breda 33 || Colombo S.63 || G-ABXK
|-
|32. || M8 || G. Viazzo || Corta || {{flaga|ITA|1861}} || Breda 33 || Colombo S.63 || I-BIBI
|-
!colspan=7| Ekipa polska
|-
|33. || O1 || [[Bolesław Orliński]] || Marian Balcerzak || {{flaga|POL|2RP}} || [[PZL.19]] || DH Gipsy III || SP-AHH
|-
|34. || O2 || [[Ignacy Giedgowd]] || Stefan Kłosinek || {{flaga|POL|2RP}} || PZL.19 || DH Gipsy III || SP-AHI
|-
|35. || O3 || [[Jerzy Bajan]] || [[Gustaw Pokrzywka]] || {{flaga|POL|2RP}} || PZL.19 || DH Gipsy III || SP-AHK
|-
|36. || O4 || [[Tadeusz Karpiński (lotnik)|Tadeusz Karpiński]] || Stanisław Zientek || {{flaga|POL|2RP}} || [[RWD-6]] || AS Genet Major || SP-AHL
|-
|37. || O6 || [[Franciszek Żwirko]] || [[Stanisław Wigura]] || {{flaga|POL|2RP}} || RWD-6 || AS Genet Major || SP-AHN
|-
!colspan=7| Ekipa szwajcarska
|-
|38. || S1 || Peter Straumann || Schröder || {{flaga|Szwajcaria}} || [[Comte AC-12E]] || DH Gipsy III || CH-333
|-
|39. || S2 || Robert Fretz || Gibbins || {{flaga|Szwajcaria}} || Klemm Kl 32 X || DH Gipsy III || CH-360
|-
!colspan=7| Ekipa czechosłowacka
|-
|40. || T1 || Jan Anderle || Bina || {{flaga|Czechosłowacja}} || [[Breda Ba 15|Breda Ba-15S]] || Walter Junior || OK-WAL
|-
|41. || T2 || Josef Kalla || Novak || {{flaga|Czechosłowacja}} || [[Praga BH-111]] || DH Gipsy III || OK-BAH
|-
|42. || T3 || Karel Mareš || Novotny || {{flaga|Czechosłowacja}} || Praga BH-111 || DH Gipsy III || OK-BIH
|-
|43. || T4 || František Klepš || Gernie || {{flaga|Czechosłowacja}} || Praga BH-111 || DH Gipsy III || OK-BEH
|}

== Ekipa polska ==
[[Plik:RWD 6 SP-AHL.jpg|thumb|250px|RWD-6 SP-AHL (po przeróbkach po zawodach Challenge)]]
Po debiucie polskich pilotów w zawodach ''Challenge'' w 1930 roku, startujących na samolotach polskiej konstrukcji, udział Polski w kolejnych zawodach stał się sprawą ogólnonarodową, w którą zaangażowały się instytucje państwowe. Specjalnie dla celów zawodów opracowano w Polsce dwa typy samolotów: [[RWD-6]] i [[PZL.19]]. Pod koniec 1931 roku udział Polski w zawodach został zagrożony z powodu trudności budżetowych państwa, lecz ostatecznie [[Aeroklub Polski|Aeroklub RP]] zaciągnął pożyczkę na wpisowe, a Departament Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji zamówił budowę po dwóch samolotów zawodniczych w zakładach [[Państwowe Zakłady Lotnicze|PZL]] i [[Doświadczalne Warsztaty Lotnicze|DWL]] (RWD)<ref name="sp5">''Pełnym gazem do konkursu międzynarodowego!'' w: Skrzydlata Polska nr 1(87) ze stycznia 1932, s. 5 [http://www.muzeumlotnictwa.pl/digitalizacja_archiwaliow/katalog.php?cz=2].</ref> W zbiórkę środków finansowych zaangażowało się społeczeństwo, w tym pracownicy [[Polskie Linie Lotnicze LOT|PLL Lot]] ufundowali ze swoich składek budowę piątego samolotu. Ostatecznie, szósty samolot został zakupiony przy udziale finansowym [[Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej|Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej]]<ref name="sp5" />. W skład ekipy polskiej miało więc wchodzić sześć samolotów, lecz ostatecznie w jej skład weszło pięć maszyn: trzy PZL-19 pilotowane przez [[Bolesław Orliński|Bolesława Orlińskiego]], [[Ignacy Giedgowd|Ignacego Giedgowda]] i [[Jerzy Bajan|Jerzego Bajana]] oraz dwa RWD-6, pilotowane przez [[Tadeusz Karpiński (lotnik)|Tadeusza Karpińskiego]] i [[Franciszek Żwirko|Franciszka Żwirkę]], z którym jako mechanik leciał współkonstruktor samolotu inż. [[Stanisław Wigura]]<ref name="krzyzan64">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=64}}</ref>.

Trzecim samolotem RWD-6 nr rej. SP-AHM, ufundowanym ze składek pracowników PLL Lot, miał lecieć najlepszy polski pilot z zawodów z 1930 roku [[Stanisław Płonczyński]], lecz samolot ten został zniszczony w wypadku podczas prób fabrycznych<ref name="krzyzan64" />.

== Próby techniczne ==
=== Ocena techniczna ===
Zawody rozpoczęły się od komisyjnego ważenia samolotów oraz znaczenia i plombowania ich części niepodlegających wymianie lub regulacji. W dniu 13 sierpnia miała miejsce ocena techniczna samolotów<ref name="krzyzan65" />. Można było za nią otrzymać maksymalnie 107 punktów (ponad 1/5 możliwych do zdobycia w całych zawodach). Zgodnie z charakterem zawodów jako konkursu samolotów turystycznych, punktowane były takie cechy, jak widoczność z kabiny dla pilota (13 pkt) i pasażera (5 pkt), komfort kabiny (regulacja siedzeń, wygoda, ergonomia itp. – 12 pkt), dobre rozmieszczenie przyrządów (8 pkt), zakryta kabina załogi (8 pkt), miejsca załogi obok siebie (5 pkt), posiadanie trzeciego wygodnego miejsca (5 pkt), podwójny zestaw sterownic (2 pkt). Premiowane były też rozwiązania zwiększające bezpieczeństwo: urządzenia zwiększające nośność skrzydeł i zmniejszające ryzyko [[przeciągnięcie|przeciągnięcia]] (10 pkt), [[silnik o zapłonie samoczynnym|silnik Diesla]] (10 pkt), posiadanie [[Klapka wyważająca|trymerów]] steru wysokości regulowanych w locie (9 pkt) lub na ziemi (2 pkt), metalowa konstrukcja kadłuba (5 pkt), łatwość opuszczenia samolotu w razie niebezpieczeństwa (5 pkt), dodatkowe urządzenia przeciwpożarowe (3 pkt), rodzaj podwozia (4 pkt), posiadanie hamulców kół (2 pkt)<ref name="flight803" />.

W tej fazie najwyżej ocenione zostały polskie samoloty (86 pkt RWD-6, 84 pkt PZL.19), a tuż za nimi włoskie Breda Ba 33 (83 pkt), co od razu ustawiło je w pozycji faworytów, dając im kilkunastopunktową przewagę nad samolotami niemieckimi<ref name="krzyzan65" />. Czechosłowackie Pragi BH-111 otrzymały po 80 punktów, następnie Klemmy 32 po 71–72 punkty, Guerchais T.9 – 69 punktów i Heinkle He 64 – 66 punktów, na równi z Potezami 43. Dalsze wyniki: Comte AC-12E – 60 pkt, Monocoupe 110 – 58 pkt, Darmstadt D-22a – 54 pkt, Breda 15S – 53 pkt, Farman F.234 i F.350 – 46 pkt, Raka RK-25/32 – 45 pkt. Najsłabszą ocenę – 44 punkty otrzymały Caudron C.278 i Mauboussin M.12<ref name="krzyzan65" />.

=== Próba prędkości minimalnej ===
Jako pierwsza z konkurencji technicznych była przeprowadzona próba prędkości minimalnej, nowa na zawodach Challenge, mająca sprawdzić bezpieczeństwo samolotów turystycznych w locie z małymi prędkościami<ref group=uwaga>M. Krzyżan podaje, że próba prędkości minimalnej była prowadzona 15 sierpnia, po trwających jeden dzień próbach startu i lądowania (s. 67-73), lecz według współczesnej prasy była rozgrywana jako pierwsza konkurencja ({{odn|Luftwacht nr 9/1932|ref=nie|s=327}}, także Bogdan Arct, ''Rycerze biało-czerwonej szachownicy'', Warszawa 1966, ss.59-60), przed próbami startów i lądowań, które według „Flight” ([http://web.archive.org/web/20110323225629/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200870.html nr 1235 s. 806-807]) trwały kilka dni, do 17 sierpnia.</ref>. Prędkość była mierzona nad lotniskiem na odcinku 800 m, lot musiał być wykonywany na wysokości maksymalnie 50 m, a różnica wysokości podczas lotu nie mogła przekraczać 30 m. Za osiągnięcie prędkości 63&nbsp;km/h lub mniejszej przyznawano 50 punktów; wyniki malały o 2 punkty za każdy kilometr na godzinę więcej, do prędkości 88&nbsp;km/h, która nie była już punktowana<ref name="krzyzan73">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=73-75}}</ref>. Dzięki slotom i klapom, najlepsze samoloty pokonywały tę trasę z prędkościami rzędu 60&nbsp;km/h, lecąc z ogonami wiszącymi w dół, na granicy ryzyka [[przeciągnięcie|przeciągnięcia]]. Dla zachowania równych warunków oceny, podczas prób prędkości minimalnej, startów i lądowań oraz zużycia paliwa, samoloty musiały mieć balast wyrównujący masę załogi do 200&nbsp;kg<ref name="flight806" />.

Najlepsze okazały się polskie RWD-6: F. Żwirko osiągnął w drugim przelocie najniższą prędkość 57,6&nbsp;km/h, a drugi był T. Karpiński (60,8&nbsp;km/h). Regulamin nie przewidywał takich dobrych wyników, więc uzyskali oni po 50 punktów wraz z Włochami A. Colombo i F. Lombardim i Winifred Spooner na Bredach 33 oraz Niemcami W. Junckiem i H. Seidemannem na He 64, którzy wszyscy osiągnęli prędkości między 61 a 63&nbsp;km/h<ref name="krzyzan73" />. Fritz Morzik uzyskał 48 punktów, wraz z 5 innymi zawodnikami (w tym trzema Włochami i Francuzem R. Delmotte na dwupłatowym Caudronie C.278). Najlepsi zawodnicy na Klemmach Kl 32: W. Hirth i R. Fretz uzyskali 44 punkty, a R. Poss tylko 42 punkty<ref name="krzyzan-tab" />. Z zawodników na polskich PZL.19, Jerzy Bajan uzyskał 40 punktów, B. Orliński 30 punktów, a I. Giedgowd – 24 punkty. Francuskie Potezy 43 uzyskały 38 i 32 punktów, a jeszcze słabiej wypadły czeskie Pragi – 22–24 punkty<ref name="krzyzan-tab" />. Najsłabsze rezultaty miały samoloty nie posiadające mechanizacji płata, jak Guerchais T.9 (H. Massot, 16 pkt), Monocoupe 110 (A. Papana, 14 pkt) i Farman 234 (M. Arnoux, 10 pkt). Jako jedyny punktów nie uzyskał za swój wynik Szwajcar P. Strauman (Comte AC-12E – 91,9&nbsp;km/h)<ref name="krzyzan-tab" />.

=== Próby krótkiego startu i lądowania ===
[[Plik:Breda-33 Lombardi.jpg|thumb|250px|Breda Ba-33 Francesco Lombardiego podczas spektakularnego startu na bramkę (słabo widoczną po lewej)]]
Następnie prowadzone były próby krótkiego startu, przeprowadzane w grupach i trwające kilka dni, do 17 sierpnia<ref name="flight806">E. Heinze, [http://web.archive.org/web/20110323225629/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200870.html ''The International...'']. „Flight”. Nr 1235, s. 806-807.</ref>. Konkurencja ta polegała na tym, że startując z wybranego miejsca, należało przelecieć samolotem nad 8-metrowej wysokości bramką połączoną linką z chorągiewkami. Maksymalny wynik 40 punktów przyznawano za odległość 100 m lub mniejszą, wyniki malały o jeden punkt za każde dalsze 5 m, do odległości ponad 295 m, za którą nie było już punktów. Z uwagi na bezwietrzną pogodę zrezygnowano ze stosowania przeliczników kompensujących wpływ wiatru<ref name="krzyzan67">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=67-69}}</ref>. Była to bardzo widowiskowa konkurencja, z powodu prawie akrobatycznych wzlotów nad linką najlepszych zawodników<ref name="flight806" />.

Po 40 punktów za krótki start uzyskali najpierw dwaj Włosi Colombo i Lombardi, odległościami 100 m i 97,5 m, a 17 sierpnia ich wynik poprawił Niemiec Wolf Hirth na samolocie Kl 32 XII, startując z 91,5 m. [[Reinhold Poss]] (Kl 32 V) prawdopodobnie źle wyznaczył odległość, gdyż zdobył 39 punktów, startując ze 100,3 m (jedynie 30&nbsp;cm dzieliło go od maksymalnego wyniku)<ref name="flight806" />. Najlepsze były w tej konkurencji Bredy 33 i Klemmy 32 – oprócz wymienionych pilotów, także pozostali startowali z odległości do 115 metrów, uzyskując po 37–39 punktów, a jedynie Winifred Spooner uzyskała słabszy rezultat, dający jej 35 punktów<ref name="krzyzan67" />. Dobre rezultaty – po 37 punktów – osiągnęły także polskie [[RWD-6]], przy tym  Karpiński, uzyskał wynik 111,5 m, a Żwirko – 115 m. Najlepszy z zawodników na Heinklach, Wolfgang Stein uzyskał 36 punktów (117,8 m), natomiast Fritz Morzik – 35 pkt (124,8 m), a pozostali z nich po 30-32 punkty<ref name="krzyzan-tab">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=tablica III}}</ref>. Polskie PZL-19 Giedgowda i Bajana uzyskały natomiast po 34 punkty (129–130 m). Słabo w tej próbie poradziły sobie samoloty czeskie (27–30 punktów) i francuskie (do 28 punktów), z wyjątkiem Raymonda Delmotte – 34 pkt (C.278). Najgorszy wynik uzyskał André Nicolle na samolocie Mauboussin M.12 – 282 m, dający mu 3 punkty<ref name="krzyzan-tab" />. Bolesław Orliński (PZL-19) i Dietrich von Massenbach (He 64c) nie zyskali jednak żadnych punktów, dwukrotnie zrywając linkę<ref name="krzyzan67" />. Punktów nie uzyskało za tę próbę jeszcze czterech innych zawodników<ref group=uwaga>Punktów za próbę startu nie uzyskał także z niewyspecyfikowanych przyczyn Antonius Raab (RK-25/32) (M. Krzyżan, op.cit., tablica III), natomiast Francuzi George Lebeau i Jacques Puget (Farman 350 i 234) oraz John Carberry (Kl 32) nie przystąpili do tej próby (M. Krzyżan, op.cit., s. 67).</ref>. O postępie technicznym w konstrukcji samolotów świadczył fakt, że w poprzednich zawodach najlepszy wynik wynosił 125,5 m<ref name="krzyzan56" />.

Po próbach krótkiego startu, prowadzone były próby krótkiego lądowania znad bramki, będące ich odwrotnością i na takich samych zasadach punktowane. Po przelocie nad 8-metrową bramką należało wylądować i zatrzymać samolot jak najbliżej bramki. W przypadku niektórych zawodników chęć osiągnięcia dobrego wyniku, wiążąca się z twardymi lądowaniami tuż za bramką, prowadziła do uszkodzeń i pęknięć podwozia lub innych elementów konstrukcji samolotów, lecz dopuszczalna była ich naprawa w regulaminowym czasie<ref name="krzyzan71">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=71-72}}</ref>. Najlepsza okazała się tym razem Winifred Spooner z wynikiem 92,4 m, a oprócz niej maksymalne 40 punktów uzyskał Reinhold Poss (97,8 m). Po 39 punktów uzyskali zawodnicy spoza czołówki – Włoch G. Viazzo i Francuz G. Détré na Potezie 43. Piąty wynik (105,8 m) i 38 punktów uzyskał F. Żwirko, lecz rezultaty pozostałych Polaków w tej próbie były znacznie gorsze (od 22 do 29 punktów)<ref name="krzyzan71" />. Z innych faworytów, A. Colombo uzyskał 38 punktów, W. Hirth 37 pkt, F. Lombardi i F. Morzik po 34 pkt. Najsłabsze rezultaty uzyskali Walter Marienfeld (Darmstadt D-22a) – 259,6 m i 8 pkt, Czech Karel Mareš (BH.111) – 9 pkt i Maurice Arnoux (Farman 234) – 10 pkt. Ze startujących zawodników punktów nie otrzymał tylko Antonius Raab, który dwa razy zerwał linkę<ref name="krzyzan71" />. Warto zauważyć, że w poprzednich zawodach najlepszy wynik wynosił 127,3 m<ref name="krzyzan56" />.

=== Próby składania skrzydeł i rozruchu silnika ===
[[Plik:PZL19 Challenge1932.jpg|thumb|250px|PZL.19 Ignacego Giedgowda w trakcie próby składania skrzydeł]]
W międzyczasie prowadzona była próba składania i rozkładania skrzydeł, mająca na celu premiowanie samolotów zajmujących mniejszą powierzchnię do hangarowania lub nadających się do holowania przez samochód bez daleko idącego demontażu. Wymagała ona odpowiedniej konstrukcji samolotu, a także sprawności obu członków załogi. Po złożeniu skrzydeł samolot musiał być przeciągnięty przez bramkę 3,5&nbsp;×&nbsp;3,5&nbsp;metra, po czym rozłożony. Za złożenie i rozłożenie skrzydeł w czasie poniżej 1 minuty zawodnik otrzymywał 7 punktów, w czasie do 3 minut – 6 punktów, do 4 minut – 5 punktów. Za niewykonanie próby w czasie 30 minut lub brak składanych skrzydeł było z kolei naliczane 15 punktów karnych<ref name="krzyzan75">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=75-77}}</ref>. Sposób składania skrzydeł nie był tym razem przedmiotem oceny. Próba ta nie przyniosła dużych zmian w czołówce, gdyż pięciu Niemców: W. Stein, R. Lusser, H. Seidemann, W. Hirth i R. Poss otrzymało po 7 punktów za czasy 50–58 sekund, a 21 innych zawodników tylko o punkt mniej, w tym F. Morzik, O. Cuno, R. Fretz, G. Pasewaldt, A. Colombo, R. Delmotte, wszyscy Polacy i Czesi na BH-111<ref name="krzyzan-tab" />. Walter Marienfeld na dwupłacie Darmstadt D-22 za czas 241 sekund otrzymał tylko 2 punkty. Dziewięć załóg jednak, startujących na gorzej przystosowanych do zawodów samolotach, otrzymało po 15 punktów karnych w związku z brakiem składanych skrzydeł (samoloty: Monocoupe 110, Comte AC-12E, Farman 234 i 350, Potez 43, Mauboussin M.12, RK-25/32)<ref name="krzyzan-tab" />.

Tego samego dnia prowadzona była próba szybkości rozruchu silnika. Za rozruch w czasie do 15 sekund przyznawano 2 punkty, a do 45 sekund – 1 punkt. Do 4 punktów można było ponadto uzyskać za sposób rozruchu (m.in. 4 punkty – [[Rozrusznik silnika spalinowego|rozrusznik]] elektryczny, 3 punkty – rozrusznik mechaniczny z wewnątrz samolotu, 2 punkty – rozrusznik mechaniczny na zewnątrz samolotu)<ref name="krzyzan78">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=78-79}}</ref>. Również ta próba nie przyniosła dużych zmian. Maksimum 6 punktów otrzymało 7 zawodników, z tego dwóch Niemców na Klemmach z silnikami gwiazdowymi Siemens (O. Cuno i G. Pasewaldt) oraz 5 spoza czołówki: R. Delmotte (Caudron C.278), A. Papana (Monocoupe 110), H. Massot (Guerchais T.9), G. Détré i P. Duroyon (obaj Potez 43). Po 5 punktów natomiast uzyskało 23 zawodników, w tym: Morzik, Żwirko, Fretz, Stein, Karpiński, Bajan, Colombo i  Lombardi<ref name="krzyzan-tab" />. Z pozostałych faworytów, Poss i Hirth otrzymali po 4 punkty, a Winifred Spooner – 3 punkty<ref name="luft-tab">''Verlauf und Ergebnisse des Internationalen Rundflugs 1932'' w: {{odn|Luftwacht nr 9/1932|ref=nie|s=332-333}}.</ref>).

Po tych konkurencjach technicznych w klasyfikacji ogólnej dominowali Polacy na RWD-6 i ekipa włoska. Prowadzili ''ex aequo'' Franciszek Żwirko i [[Ambrogio Colombo]] z wynikiem 222 pkt, a dalsze miejsca ''ex aequo'' z 217 punktami zajmowali Włosi Francesco Lombardi i Renato Donati oraz Winifred Spooner. Trzeci wynik z 213 punktami mieli Karpiński i Stoppani. Najlepsi z Niemców, Poss i Hirth na Klemmach, zajmowali dalsze miejsca, mając 204 i 203 punkty<ref name="krzyzan78" />.

Jeszcze na początku prób technicznych wycofał się z zawodów Kanadyjczyk John Carberry startujący na Klemmie 32 (według ''Flight'', „bez widocznego powodu”), mimo że w poprzednich dwóch zawodach zajął 3. i 6. miejsce, a obecnie miał 72 punkty za wyposażenie i 32 za próbę prędkości minimalnej. Wycofał się również Francuz Jacques Puget (Farman F.234), plasujący się po ocenie technicznej i odjęciu 15 punktów za stałe skrzydła na jednym z końcowych miejsc<ref name="flight806" />.

=== Próba zużycia paliwa ===
Po zakończeniu pierwszej serii prób i dniu odpoczynku, w piątek 19 sierpnia odbyła się próba zużycia paliwa<ref name="flight806" />, prowadzona na trójkątnej trasie długości 300&nbsp;km o wierzchołkach: Staaken – [[Frankfurt nad Odrą]] – [[Doberlug-Kirchhain|Doberlug]]<ref name="krzyzan80">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=80-82}}</ref>. Za zużycie 8&nbsp;kg/100&nbsp;km lub mniejsze przyznawano 30 punktów, za zużycie gorsze o 0,5&nbsp;kg przyznawano o 1 punkt mniej. Niedopuszczalna była specjalna regulacja [[gaźnik]]ów ani silników, a w celu uniknięcia lotu ze zbyt niską prędkością, prędkość lotu brano pod uwagę przy obliczaniu prędkości średniej z lotu okrężnego<ref name="krzyzan80" />. Najlepsze wyniki osiągnęły w tej próbie niemieckie samoloty, lecz nie poprawiły mimo tego znacząco swoich miejsc w klasyfikacji, będąc nadal za ekipą włoską. Maksymalny wynik 30 punktów uzyskało 9 pilotów, z tego 8 Niemców (m.in. Poss, Morzik, Stein) i Francuz George Lebeau na Farmanie 350<ref name="krzyzan-tab" />. Najlepszy był Niemiec Otto Cuno, spalając 6,75&nbsp;kg paliwa na 100&nbsp;km. Włoscy piloci Colombo, Lombardi i Winifred Spooner oraz polscy piloci uzyskali po 25 punktów, jedynie  Żwirko zdobył tylko 23 punkty i utracił prowadzenie<ref name="krzyzan-tab" />.

W sobotę 20 sierpnia ogłoszono wyniki prób technicznych. Prowadził Ambrogio Colombo (247 pkt), za nim Franciszek Żwirko (245 pkt), następnie pozostali Włosi i T. Karpiński na 6. miejscu. Najlepszy z Niemców, Reinhold Poss był na 9. miejscu (234 pkt), Wolf Hirth – na 11. (230 pkt), a zwycięzca poprzednich zawodów Fritz Morzik – na 13., z 224 punktami<ref name="krzyzan80" />. Niskie pozycje niemieckich zawodników były przede wszystkim konsekwencją słabszej oceny technicznej ich maszyn.

{|cellspacing=2
!colspan=12| Wyniki prób technicznych<ref>Zestawienie według E. Heinze, [http://web.archive.org/web/20110322021555/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200867.html ''The International...'']. „Flight”. Nr 1235, s. 805; imiona (gdzie dostępne), typy i numery samolotów według M. Krzyżan, tablica III.</ref>:
|-
| &nbsp; || Pilot || Państwo || Samolot || Numer || ocena<br>tech. || prędkość<br>min. || start || lądowanie || składanie<br>skrzydeł<br>+ rozruch || zużycie<br>paliwa || = suma
|-
|1. || Ambrogio Colombo || {{flaga|ITA|1861}} || [[Breda Ba 33|Breda 33]] || M1 || 83 || 50 || 40 || 38 || 6 + 5 || 25 || 247
|-
|2. || [[Franciszek Żwirko]] || {{flaga|POL|2RP}} || [[RWD-6]] || O6 || 86 || 50 || 37 || 38 || 6 + 5 || 23 || 245
|-
|3. || Francesco Lombardi || {{flaga|ITA|1861}} || Breda 33 || M6 || 83 || 50 || 40 || 34 || 5 + 5 || 25 || 242
|-
|4-5. || [[Winifred Spooner]] || {{flaga|GBR}} / {{flaga|ITA|1861}} || Breda 33 || M7 || 83 || 50 || 35 || 40 || 5 + 3 || 25 || 241
|-
|4-5. || Renato Donati || {{flaga|ITA|1861}} || Breda 33 || M4 || 83 || 48 || 38 || 37 || 6 + 3 || 26 || 241
|-
|6-7. || Mario Stoppani || {{flaga|ITA|1861}} || Breda 33 || M5 || 83 || 48 || 37 || 34 || 6 + 5 || 25 || 238
|-
|6-7. || Tadeusz Karpiński || {{flaga|POL|2RP}} || RWD-6 || O4 || 86 || 50 || 37 || 29 || 6 + 5 || 25 || 238
|-
|8. || Vittorio Suster || {{flaga|ITA|1861}} || Breda 33 || M2 || 83 || 48 || 38 || 32 || 5 + 5 || 24 || 235
|-
|9. || [[Reinhold Poss]] || {{flaga|GER|1919}} || [[Klemm Kl 32]] V || B9 || 72 || 42 || 39 || 40 || 7 + 4 || 30 || 234
|-
|10. || Robert Fretz || {{flaga|Szwajcaria}} || Klemm Kl 32 X || S2 || 72 || 44 || 39 || 38 || 6 + 5 || 27 || 231
|-
|11. || Wolf Hirth || {{flaga|GER|1919}} || Klemm Kl 32 XII || E1 || 71 || 44 || 40 || 37 || 7 + 4 || 27 || 230
|-
|12. || [[Werner Junck]] || {{flaga|GER|1919}} || [[Heinkel He 64]]c || E2 || 66 || 50 || 32 || 36 || 6 + 5 || 30 || 225
|-
|13-14. || [[Fritz Morzik]] || {{flaga|GER|1919}} || Heinkel He 64c || C6 || 66 || 48 || 35 || 34 || 6 + 5 || 30 || 224
|-
|13-14. || Otto Cuno || {{flaga|GER|1919}} || Klemm Kl 32 XIV ||  C2 || 71 || 42 || 38 || 31 || 6 + 6 || 30 || 224
|-
|15. || [[Jerzy Bajan]] || {{flaga|POL|2RP}} || [[PZL.19]] || O3 || 84 || 40 || 34 || 29 || 6 + 5 || 25 || 223
|-
|16. || Wolfgang Stein || {{flaga|GER|1919}} || Heinkel He 64c || A8 || 66 || 44 || 36 || 33 || 7 + 5 || 30 || 221
|-
|17. || Pierro de Angeli || {{flaga|ITA|1861}} || Breda 33 || M3 || 83 || 46 || 37 || 19 || 6 + 5 || 24 || 235
|-
|18-20. || [[Georg Pasewaldt]] || {{flaga|GER|1919}} || Klemm Kl 32 XIV || C4 || 71 || 40 || 38 || 31 || 6 + 6 || 27 || 219
|-
|18-20. || Robert Lusser || {{flaga|GER|1919}} || Klemm Kl 32 V || B6 || 72 || 40 || 38 || 28 || 7 + 5 || 29 || 219
|-
|18-20. || [[Theo Osterkamp]] || {{flaga|GER|1919}} || Klemm Kl 32 V ||  B7 || 72 || 38 || 38 || 30 || 6 + 5 || 30 || 219
|-
|21. || G. Viazzo || {{flaga|ITA|1861}} || Breda 33 || M8 || 83 || 22 || 38 || 39 || 5 + 4 || 25 || 216
|-
|22. || [[Hans Seidemann]] || {{flaga|GER|1919}} || Heinkel He 64b || A9 || 66 || 50 || 30 || 28 || 7 + 4 || 29 || 214
|-
|23. || H. von Cramon || {{flaga|GER|1919}} || Heinkel He 64c || B1 || 66 || 44 || 32 || 31 || 6 + 4 || 29 || 212
|-
|24. || [[Ignacy Giedgowd]] || {{flaga|POL|2RP}} || PZL.19 || O2 || 84 || 24 || 34 || 22 || 6 + 3 || 25 || 198
|-
|25. || František Klepš || {{flaga|Czechosłowacja}} || [[Praga BH-111]] || T4 || 80 || 22 || 28 || 28 || 6 + 5 || 27 || 196
|-
|26-27. || Raymond Delmotte || {{flaga|FRA|1870}} || [[Caudron C.278]] || K4 || 44 || 48 || 34 || 28 || 6 + 6 || 26 || 192
|-
|26-27. || Josef Kalla || {{flaga|Czechosłowacja}} || Praga BH-111 || T2 || 80 || 22 || 27 || 24 || 6 + 5 || 28 || 192
|-
|28-29. || Dietrich v. Massenbach || {{flaga|GER|1919}} || Heinkel He 64c ||  A6 || 66 || 48 || 0 || 30 || 6 + 3 || 30 || 183
|-
|28-29. || Karel Mareš || {{flaga|Czechosłowacja}} || Praga BH-111 || T3 || 80 || 24 || 30 || 9 || 6 + 5 || 29 || 183
|-
|30. || Georges Détré || {{flaga|FRA|1870}} || [[Potez 43]] || K2 || 66 || 38 || 26 || 39 || -15 + 6 || 18 || 178
|-
|31-32. || Pierre Duroyon || {{flaga|FRA|1870}} || Potez 43 || K3 || 66 || 32 || 28 || 35 || -15 + 6 || 19 || 171
|-
|31-32. || [[Bolesław Orliński]] || {{flaga|POL|2RP}} || PZL.19 || O1 || 84 || 30 || 0 || 22 || 6 + 4 || 25 || 171
|-
|33. || Alexandru Papana || {{flaga|Rumunia}} / {{flaga|GER|1919}} || [[Monocoupe 110]] || C7 || 58 || 14 || 32 || 28 || -15 + 6 || 27 || 150
|-
|34. || Henri Massot || {{flaga|FRA}} || [[Guerchais T.9]] || K1 || 69 || 16 || 21 || 15 || 0 + 6 || 20 || 147
|-
|35. || Walter Marienfeld || {{flaga|GER|1919}} || Darmstadt D-22a || B8 || 54 || 12 || 34 || 8 || 2 + 5 || 30 || 145
|-
|36. || Jan Anderle || {{flaga|Czechosłowacja}} || Breda Ba-15S || T1 || 53 || 18 || 30 || 12 || 5 + 5 || 20 || 143
|-
|37. || Peter Straumann || {{flaga|Szwajcaria}} || Comte AC-12E || S1 || 60 || 0 || 26 || 23 || -15 + 5 || 28 || 127
|-
|38. || André Nicolle || {{flaga|FRA|1870}} || Mauboussin M.12 || K6 || 44 || 32 || 3 || 18 || -15 + 4 || 25 || 111
|-
|39. || Maurice Arnoux || {{flaga|FRA|1870}} || Farman F.234 || K5 || 46 || 10 || 13 || 10 || -15 + 0 || 25 || 89
|-
|40. || George Lebeau || {{flaga|FRA|1870}} || Farman F.350 || K7 || 46 || 0 || 0 || 12 || -15 + 5 || 30 || 78
|-
|41. || Antonius Raab || {{flaga|GER|1919}} || Raka RK-25/32 || C8 || 45 || 0 || 0 || 0 || -15 + 5 || 21 || 56
|}

Przed następnym etapem jednak, zajmująca wysoką 4. pozycję [[Winifred Spooner]] musiała lądować przymusowo pod Berlinem podczas przelotu z lotniska Staaken na Tempelhof, na skutek zanieczyszczenia paliwa. Podejrzewano celowy [[sabotaż]], w następstwie czego angielska pilotka zrezygnowała z dalszego uczestnictwa w zawodach<ref name="krzyzan83">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=83-84}}</ref>. Ponadto zdyskwalifikowany został francuski pilot Henri Massot na kabinowym dolnopłacie Guerchais T.9, ponieważ wykonywał próby techniczne bez regulaminowego [[balast]]u (Aeroklub Francji zdyskwalifikował go następnie na trzy lata)<ref name="krzyzan83" />{{odn|„Skrzydlata Polska” nr 9/1932|s=189|ref=nie}}. Wobec tego w locie okrężnym wzięło udział tylko 39 samolotów.

== Lot okrężny ==
[[Plik:Challenge1932.png|right|frame]]
Drugim etapem zawodów był lot okrężny o długości 7363,2&nbsp;km, na trasie: '''Berlin''' – [[Warszawa]] – [[Kraków]] – [[Praga]] – [[Brno]] – [[Wiedeń]] – [[Zagrzeb]] – ''Postumia'' (punkt kontrolny, obecnie [[Port lotniczy Postojna|Postojna]]) – [[Vicenza]] – [[Rimini]] – '''[[Rzym]]''' – [[Florencja]] – [[Bellinzona]] – [[Turyn]] – ''[[Albenga]]'' (punkt kontrolny) – ''[[Imperia]]'' (punkt kontrolny) – [[Cannes]] – [[Lyon]] – [[St. Gallen]] – [[Stuttgart]] – [[Bonn]] – '''[[Paryż]]''' – [[Deauville]] – [[Rotterdam]] – [[Dortmund]] – [[Hamburg]] – [[Kopenhaga]] – ''[[Laholm]]'' (punkt kontrolny) – [[Göteborg]] – ''Laholm'' (punkt kontrolny) – Kopenhaga – [[Hamburg]] – '''Berlin'''<ref name="krzyzan83" />. Najdłuższym etapem był pierwszy Berlin – Warszawa (518&nbsp;km), najkrótszym Brno – Wiedeń (106,4&nbsp;km). Nad punktami kontrolnymi zawodnicy mieli tylko zrzucać meldunki. W odróżnieniu od poprzednich zawodów, w których zawodnicy byli bardzo rozciągnięci na trasie, lot był podzielony na trzy duże etapy, które należało pokonać w wyznaczonym czasie: Berlin – Rzym 21–22 sierpnia (2497,4&nbsp;km), Rzym – Paryż 23–24 sierpnia (2464&nbsp;km), gdzie przewidziano 25 sierpnia jako dzień odpoczynku, i Paryż – Berlin 26–27 sierpnia (2401,2&nbsp;km). Około 2/3 trasy przebiegało nad górami<ref name="krzyzan83" />.

Zawodnicy musieli spędzać noce tylko na lotniskach etapowych – z 40 punktów za regularność odejmowano 15 za pierwszą noc poza lotniskiem etapowym, 25 za drugą, a za trzecią zawodnik był dyskwalifikowany<ref name="flight826">E. Heinze, [https://web.archive.org/web/20131102003347/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200890.html ''The International...'']. „Flight”. Nr 1236, s. 826-828.</ref>. Przy tym, na lotnisku etapowym należało wylądować przed godziną jego zamknięcia, o 20. Minimalna prędkość średnia na trasie, poniżej której zawodnik miał być zdyskwalifikowany, wynosiła 125&nbsp;km/h dla kategorii I i 100&nbsp;km/h dla kategorii II (w poprzednich zawodach było to 80 i 60&nbsp;km/h)<ref name="flight803" />. W kategorii I za prędkość średnią 125–130&nbsp;km/h nie przyznawano punktów, a za każdy kilometr na godzinę powyżej 130&nbsp;km/h do 180&nbsp;km/h przyznawano 3 punkty. Ponieważ taka prędkość przelotowa była uznana za wystarczająco dobrą, a organizatorzy chcieli uniknąć typowego [[wyścig]]u, wyższa prędkość średnia była nagradzana mniejszą liczbą punktów: 2 punkty za kilometr na godzinę pomiędzy 181 a 190&nbsp;km/h i 1 punkt – pomiędzy 191 a 200&nbsp;km/h<ref name="flight826" />. Maksymalna liczba punktów za prędkość średnią wynosiła więc 180, a prędkość ponad 200&nbsp;km/h nie była dodatkowo punktowana. Dla kategorii II, do której należał tylko jeden samolot (Mauboussin M.12), przedziały prędkości były odpowiednio niższe (maksymalnie 175&nbsp;km/h)<ref name="krzyzan83" />. Dopuszczalne były pewne naprawy samolotów, lecz zostały one ograniczone do minimum i musiały być dokonywane pod nadzorem Komisji Sportowej<ref name="krzyzan83" />.

=== I etap Berlin – Rzym ===
Lot okrężny rozpoczął się startem w niedzielę 21 sierpnia między 7 a 7.40 rano, z lotniska [[Port lotniczy Berlin-Tempelhof|Tempelhof]] w Berlinie<ref name="flight826" />. Samoloty startowały w grupach po pięć w wylosowanej kolejności, podczas dobrej, słonecznej pogody<ref name="krzyzan83" />. Mimo przyjętych zasad punktacji za prędkość, lot od początku stał się praktycznie wyścigiem pilotów niemieckich z dalszych pozycji listy, pozbawionych i tak realnych szans na zwycięstwo w zawodach, z pilotami włoskimi, usiłującymi dotrzeć jako pierwsi do Rzymu („wyścigowy” lot wiązał się z większym ryzykiem awarii silnika lub braku dotarcia na ostatnie lotnisko tego dnia przed jego zamknięciem)<ref name="flight829">E. Heinze, [http://web.archive.org/web/20131102003422/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200893.html ''The International...'']. „Flight”. Nr 1236, s. 829-830.</ref>. Polscy piloci, mający wolniejsze samoloty, wybrali taktykę uzyskania dobrze punktowanej prędkości przelotowej przy oszczędzaniu silników<ref name="krzyzan87">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=87-88}}</ref>, podobnie lecieli też zawodnicy niemieccy z wyższych miejsc klasyfikacji, jak Reinhold Poss, Wolf Hirth i Fritz Morzik. Oprócz Hansa Seidemanna i Dietricha von Massenbacha, lecących na najszybszych samolotach He 64, w czołówce rajdu byli też Robert Lusser (Kl 32) oraz Walter Marienfeld, lecący szybkim wolnonośnym dwupłatem D-22a konstrukcji Akademickiego Klubu Lotniczego – ''Akaflieg'' Politechniki w Darmstadt, który wcześniej kiepsko sobie radził podczas prób technicznych.

W pierwszej grupie startującej z Berlina był Colombo, lecz na trasie jeszcze przed Warszawą wyprzedził go Marienfeld, który utrzymał prowadzenie tylko do [[Brno|Brna]]. Przed [[Vicenza|Vicenzą]] jednak Colombo został ponownie wyprzedzony przez Marienfelda, a następnie także Heinkle Seidemanna i von Massenbacha<ref name="flight826" />. Pierwszego dnia większość zawodników osiągnęła [[Wiedeń]] lub [[Zagrzeb]], natomiast Colombo i czterech najszybszych Niemców (wraz z R. Lusserem) pokonali prawie cały duży etap, dolatując do Vicenzy<ref name="luft327" /><ref name="flight826" /> (według innych źródeł, nawet do Rimini<ref name="krzyzan87" />). Żwirko i Karpiński nocowali w Wiedniu<ref name="krzyzan87" />.

Już na początku pierwszego dnia odpadł niemiecki pilot H. von Cramon na He 64c, na skutek awarii systemu smarowania. Mimo awaryjnego lądowania i próby usunięcia usterki na lotnisku [[Port lotniczy Poznań-Ławica|Ławica]] w [[Poznań|Poznaniu]], w drodze do Krakowa doszło do pęknięcia [[wał korbowy|wału korbowego]]<ref name="flight826" /> i przymusowego lądowania pod [[Katowice|Katowicami]]<ref name="krzyzan87" />. Również Włoch Renato Donati miał problemy z [[iskrownik]]iem, przez co spędził 9 godzin po awaryjnym lądowaniu w Poznaniu, a w końcu w Pradze wycofał się z zawodów<ref name="flight826" />. Z kolei Szwajcar Peter Straumann, lecący kabinowym górnopłatem konstrukcji szwajcarskiej Comte AC-12E, zaobserwował pod Wiedniem silne drgania skrzydeł. Jego mechanik wyskoczył ze spadochronem, a Straumann zaryzykował doprowadzenie samolotu do Wiednia, lecz zmuszony był wycofać się z zawodów<ref name="krzyzan87" />. Z innych incydentów, Ignacy Giedgowd stracił sporo czasu z powodu przymusowego lądowania pod Zagrzebiem na skutek zatkania przewodu paliwa, lecz kontynuował lot. Fritz Morzik uszkodził z kolei podwozie na lotnisku w Brnie, ale zdołał usunąć uszkodzenie<ref name="luft327" />.

22 sierpnia zawodnicy osiągnęli Rzym. Mimo starań Colombo, żeby być pierwszym w Rzymie, wyprzedził go o 10 minut Seidemann, przylatując o 7.54, a o minutę – Marienfeld (o 8.03). Za nimi w pierwszej grupie przylecieli jeszcze von Massenbach i Lusser<ref name="flight826" />. Tego dnia odpadło jednak kilka dalszych załóg, więc tylko 33 doleciały do Rzymu. Francuz George Lebeau na Farmanie F.350 na skutek awarii silnika Gipsy wodował przymusowo w rzece [[Piawa|Piawie]] koło Vicenzy, ale wraz z mechanikiem zdołał dopłynąć do brzegu<ref name="flight826" />. Czech Karel Mareš uszkodził poważnie swój samolot BH-111, który „stanął na nosie” podczas przymusowego lądowania po awarii silnika koło [[Padwa|Padwy]], przed Rimini<ref name="luft327" />. Niemiec Antonius Raab również wycofał się po awarii silnika swojego samolotu Raab-Katzenstein między Rimini a Rzymem<ref name="krzyzan89">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=89}}</ref>. Kolejny Czech Josef Kalla stracił sporo czasu na skutek przymusowego lądowania po awarii silnika i konieczności powrotu do Vicenzy, lecz po naprawie kontynuował lot<ref name="luft327" />.

=== II etap Rzym – Paryż ===
23 sierpnia od 6 rano z rzymskiego lotniska Littorio wystartowały do kolejnego dużego etapu 33 samoloty (jako pierwsi, B. Orliński, D. von Massenbach i A. Nicolle)<ref name="flight826" />. Mimo walorów krajobrazowych, etap ten był najtrudniejszy z powodu przelotów nad górami, przede wszystkim 404-kilometrowego odcinka nad [[Alpy|Alpami]] między [[Lyon]]em a [[St. Gallen]]<ref name="flight826" />. W dodatku pogoda tego dnia była gorsza i już za [[Florencja|Florencją]] załogi wleciały w mgłę<ref name="krzyzan90">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=90-91}}</ref>. Tego dnia doszło do dwóch wypadków włoskich samolotów Breda 33. Nad punktem kontrolnym w [[Albenga|Albendze]] złamało się skrzydło w samolocie Vittorio Sustera. Pilot zdołał wylądować na spadochronie, lecz mechanik Muratori, którego [[spadochron]] zaczepił o samolot, zginął. Z kolei w samolocie Pierro de Angeli skrzydła zaczęły drgać przed lotniskiem w [[Cannes]], po czym złamały się już po wylądowaniu<ref name="krzyzan90" />. Jak się okazało przyczyną była słaba konstrukcja skrzydeł tych samolotów. Pozostali włoscy zawodnicy dolecieli tego dnia do Lyonu, lecz następnego dnia, w trosce o bezpieczeństwo zawodników, włoska ekipa została wycofana z dalszych zawodów<ref name="krzyzan90" /> przez ministra lotnictwa [[Italo Balbo]]<ref name="flight826" />. Colombo, który zajmował po próbach technicznych pierwsze miejsce, miał realne szanse na zwycięstwo w zawodach z uwagi na większą prędkość Bred od polskich samolotów; bardzo dobre miejsca zajmowali też po próbach Lombardi i Stoppani<ref name="krzyzan90" />. Tego dnia odpadł także Rumun [[Alexandru Papană]], dwukrotnie lądując przymusowo swoim samolotem Monocoupe 110 na skutek awarii silnika za Florencją i rozbijając samolot za drugim razem<ref name="luft327" />.

Z zawodników w czołówce rajdu, Hans Seidemann jako jedyny doleciał jeszcze 23 sierpnia z Rzymu do Paryża, z prędkością średnią 235&nbsp;km/h, lądując tam o 19.50, na 10 minut przed zamknięciem lotniska [[Port lotniczy Paryż-Orly|Orly]]<ref name="flight826" />. Von Massenbach osiągnął z kolei [[Bonn]], a ośmiu innych zawodników doleciało do [[Stuttgart]]u<ref name="krzyzan91" />. [[Bolesław Orliński]] na skutek urwania się dźwigni gazu musiał lądować na plaży przed Cannes, lecz po naprawie, kontynuował lot<ref name="krzyzan90" />. Z powodu trudnych warunków atmosferycznych nad Alpami, polscy zawodnicy nocowali tego dnia w Lyonie, z wyjątkiem Giedgowda, który zdołał dolecieć do Sankt Galen w Szwajcarii<ref name="krzyzan90" />.

Następnego dnia, 24 sierpnia pogoda nad Alpami jeszcze pogorszyła się, na trasie była mgła i burza, więc Żwirko i Karpiński startujący z Lyonu, musieli lecieć nisko i nadkładać drogi<ref name="krzyzan90" />. Bajan uzyskał nieco lepszy czas od nich, przebijając się przez złą pogodę<ref name="flight826" />. Na dalszej trasie panowała jednak już dobra pogoda, umożliwiająca nadrobienie straconego czasu. Żwirko miał na tym etapie od Rzymu problemy z silnikiem, w którym działał tylko jeden z dwóch iskrowników, lecz zdołał dotrzeć do Paryża, w którym zepsuty iskrownik został wymieniony (dostarczony z fabryki samolotem)<ref name="krzyzan91">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=91-92}}</ref>. Bolesław Orliński podejmował próby lotu przez Alpy, lecz dwukrotnie musiał zawrócić do Lyonu<ref name="flight826" />, a w końcu wycofał się na skutek przemęczenia i choroby<ref name="krzyzan91" />. Do Paryża doleciało na skutek tego tylko 25 załóg<ref name="krzyzan91" />.

=== III etap Paryż – Berlin ===
Po dniu odpoczynku, 26 sierpnia rozpoczął się ostatni duży etap lotu z Paryża, który obejmował m.in. lot nad morzem przez [[Kopenhaga|Kopenhagę]] do Szwecji i z powrotem. Jeszcze tego samego dnia metę w Berlinie osiągnęli najszybsi Niemcy: Hans Seidemann (o 18.36), Walter Marienfeld (o 19.19) i Dietrich von Massenbach (o 19.33)<ref name="flight829" />. Niektórzy inni zawodnicy po powrocie ze Szwecji dotarli powtórnie do [[Hamburg]]a. Żwirko, Karpiński i Giedgowd dotarli tego dnia z powrotem do Kopenhagi, podobnie jak Poss, który jednak zbłądził nieco na trasie do [[Dortmund]]u, uzyskując gorszy czas<ref name="krzyzan91" />. Na etapie tym nikt już nie odpadł, aczkolwiek zawodnicy czescy Kalla i Klepš mieli problemy z samolotami<ref name="luft327" />.

27 sierpnia lotnisko Staaken w Berlinie osiągnęli pozostali zawodnicy, przylatujący grupami z poszczególnych lotnisk. Pierwszy tego dnia na mecie był Werner Junck o 7.14, a 9 minut za nim Theo Osterkamp. Między 9.03 a 9.54 przylecieli w kolejności: Wolf Hirth, Wolfgang Stein, Fritz Morzik, Georg Pasewaldt i Ignacy Giedgowd, jako pierwszy spoza zawodników niemieckich<ref name="flight829" />. O 11.27 i 11.31 nadlecieli Robert Lusser i Robert Fretz, o 12.11 – Maurice Arnoux (Farman F.234). Między 12.43 a 13.15 lot ukończyli, w kolejności: J. Bajan, J. Anderle, F. Żwirko (o 13.00), T. Karpiński, R. Delmotte (Caudron C.278), P. Duroyon (Potez 43). Między 15.09 a 16.04 wylądowała ostatnia grupa, w kolejności: Reinhold Poss, Otto Cuno, Josef Kalla (BH-111), Georges Détré (Potez 43), František Klepš (BH-111)<ref name="flight829" />. Jako ostatni lot okrężny ukończył o 18.24 André Nicolle na najmniejszym samolocie Mauboussin M.12<ref name="flight826" />.

Najszybszym na całej trasie zawodnikiem był Niemiec Hans Seidemann, z prędkością przelotową 213&nbsp;km/h, za nim byli Wolfgang Stein, Dietrich von Massenbach, Walter Marienfeld, Wolf Hirth i Fritz Morzik. Tylko tych 6 zawodników uzyskało maksimum 220 punktów za prędkość i regularność, przy tym Morzik osiągnął dokładnie 200&nbsp;km/h. Niewiele wolniejszy był Reinhold Poss, uzyskując 217 punktów za prędkość 197&nbsp;km/h. Najlepszy z Polaków Żwirko uzyskał dobry wynik 211 punktów (prędkość 191&nbsp;km/h)<ref name="krzyzan93">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=93}}</ref>. Tylko jeden zawodnik, Czech František Klepš (BH-111) otrzymał obniżoną liczbę punktów za regularność, z uwagi na awarię silnika i spędzenie nocy poza lotniskiem etapowym między Kopenhagą a Göteborgiem, co kosztowało go także utratę dobrej prędkości średniej<ref name="luft327" />. Pozostali zawodnicy zachowali po 40 punktów za regularność. Za prędkość średnią nie otrzymali punktów tylko Klepš i Nicolle (Mauboussin M.12), zaś Pierre Duroyon (Potez 43) otrzymał tylko 3 punkty (za 131&nbsp;km/h)<ref name="luft327" />. Jedną załogę francuską (Georges Détré na Potezie 43) zdyskwalifikowano za zbyt niską prędkość przelotową 124,2&nbsp;km/h<ref name="luft327" />.

Po próbach technicznych i locie okrężnym, w klasyfikacji generalnej prowadził F. Żwirko z sumą 456 pkt, za nim byli Reinhold Poss (451 pkt), Wolf Hirth (450 pkt) i Szwajcar Robert Fretz (448 pkt – wszyscy na Klemmach Kl 32). Nieco więcej punktów do lidera tracili zawodnicy F. Morzik (444 pkt) i W. Stein (441 pkt) na Heinklach He 64, które miały jednak największe szanse w następującej próbie prędkości maksymalnej. Na 6. miejscu w klasyfikacji znajdował się O. Cuno (Kl 32, 442 pkt), na 8. – T. Karpiński (RWD-6, 438 pkt), a na 11. [[Jerzy Bajan]] (429 pkt)<ref>{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=93}}, z tym, że omyłkowo autor podał na 6. miejscu W. Juncka z większą liczbą punktów, niż wynikająca faktycznie z podliczenia (411 – tabela nr III).</ref>. Różnice punktów w czołówce były na tyle niewielkie, że o zmianie zwycięzcy mogła zdecydować próba prędkości maksymalnej. Wprawdzie przy założeniu wykorzystania wszystkich możliwości samolotu przez Żwirkę i rozwinięcia prędkości 215&nbsp;km/h, żaden z konkurentów nie powinien odebrać mu prowadzenia, biorąc pod uwagę możliwości ich samolotów, lecz istniała możliwość zajścia nieprzewidzianych sytuacji<ref name="krzyzan94">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=94-95}}</ref>.

== Próba prędkości maksymalnej ==
Ostatnim etapem zawodów była próba prędkości maksymalnej, również będąca nowością w zawodach ''Challenge'', odbywająca się w niedzielę 28 sierpnia. Przeprowadzona była w postaci wyścigu lotniczego na trasie o długości 300&nbsp;km, o kształcie trójkąta o wierzchołkach Berlin – [[Frankfurt nad Odrą]] – [[Doberlug-Kirchhain|Doberlug]], na której odbywała się wcześniej próba zużycia paliwa. Start miał miejsce z lotniska Staaken, po czym samoloty przelatywały nad lotniskiem Tempelhof i kierowały się nad Frankfurt. Meta znajdowała się na lotnisku Tempelhof, gdzie zgromadzona była też publiczność<ref name="flight829" />. W tej próbie przyznawano 1 punkt za 3&nbsp;km/h ponad 200&nbsp;km/h<ref name="sp157">''Lotnicza olimpjada rozpoczęła się'' w: Skrzydlata Polska nr 8(94) z sierpnia 1932, s. 157 [http://www.muzeumlotnictwa.pl/digitalizacja_archiwaliow/katalog.php?cz=2].</ref>, przy czym analiza wyników wskazuje, że nadwyżkę nad 200&nbsp;km/h dzielono przez 3 i odpowiednio zaokrąglano w górę lub dół. Do próby wystartowało jedynie 19 samolotów, ponieważ cztery pozostające w zawodach załogi francuskie i Czech F. Klepš, zajmujący końcowe pozycje, bez szansy na ich poprawę, zrezygnowali z próby prędkości<ref group=uwaga>M. Krzyżan, op.cit., s. 94, z tym, że wśród zawodników, którzy zrezygnowali z próby prędkości maksymalnej wymienia on też Czecha Jana Anderle, który według {{odn|Luftwacht nr 9/1932|ref=nie|s=332-333}} oraz „Flight” nr 1236 s.827 podszedł do tej próby, lecz nie uzyskał punktów. Francuskie samoloty nie miały zresztą w praktyce szans na uzyskanie punktowanej prędkości.</ref>.

Samoloty startowały w tej próbie w kolejności wynikającej z dotychczasowej klasyfikacji, przy czym dalsze samoloty startowały z odpowiednio wyliczonym opóźnieniem w stosunku do lidera, tak, by na skutek przyznanych za tę próbę punktów, pierwszy samolot na mecie był zwycięzcą zawodów. Gdyby samolot z dalszej pozycji prześcignął lidera, oznaczałoby to, że osiągnął na trasie prędkość dającą mu przewagę w punktacji generalnej<ref name="flight829" />. Żwirko wystartował jako pierwszy o godzinie 15.15, Poss 5 minut za nim, Hirth 6 minut, Fretz 8 minut i Morzik 11 minut za nim, o 15.26<ref name="flight829" />. Z dalszych zawodników, Bajan wystartował o 15.40, Karpiński o 15.41, Giedgowd o 15.44<ref name="krzyzan94" />.

[[Plik:RWD 6 Żwirko Challenge1932.jpg|thumb|250px|RWD-6 Żwirki finiszuje wyścig]]
Publiczność na lotnisku Tempelhof, której czas umilała orkiestra grająca marsze wojskowe, otrzymywała komunikaty z poszczególnych punktów kontrolnych. Poss nadrabiał stratę do lidera w wolnym tempie, lecz nad punktem kontrolnym Doberlug Hirth nadrobił około 3 minut straty, wyprzedzając Possa, a Morzik nadrobił około 6 minut. Umiejętności Żwirki i silnik jego samolotu jednak nie zawiodły i przekroczył on metę jako pierwszy o 16.42'01". Pomimo mniejszej prędkości rozwiniętej przez RWD-6, Niemcy nie zdołali go prześcignąć na takim dystansie, aczkolwiek Morzik minął metę 83 sekundy za RWD (o 16.43'24")<ref name="flight829" />. Poss ukończył wyścig 2 i pół minuty za RWD<ref name="krzyzan94" />. Niewątpliwego pecha miał Wolf Hirth, który dzięki mocnemu silnikowi V8 konstrukcji swojego brata Helmuta Hirtha był jednym z możliwych pretendentów do zwycięstwa, lecz musiał przymusowo lądować 2&nbsp;km przed metą na skutek pęknięcia przewodu paliwa<ref group=uwaga>Pęknięcie przewodu paliwa u Hirtha według współczesnych źródeł {{odn|Luftwacht nr 9/1932|ref=nie|s=334}} oraz [https://web.archive.org/web/20131102003548/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200894.html „Flight” nr 1236 s.830]. Według „Luftwacht”, po naprawie Hirth wystartował ponownie i ukończył wyścig. Według M. Krzyżana (op.cit. s. 94) uszkodzeniu uległa pompa paliwa, a samolot przepchano do linii mety, co wydaje się mniej wiarygodne.</ref>. Ostatecznie Hirth ukończył wyścig, lecz osiągnięta prędkość średnia 136,6&nbsp;km/h była zbyt niska i nie otrzymał punktów<ref name="krzyzan-tab" />.

Najszybszy w tej próbie był Fritz Morzik – 241,3&nbsp;km/h, który jako jedyny uzyskał 14 punktów. Kolejne cztery miejsca zajęli pozostali Niemcy na Heinklach z dalszych pozycji (W. Junck, H. Seidemann, W. Stein i D. von Massenbach), a szóste – W. Marienfeld na D-22a (230,7&nbsp;km/h i 10 punktów). Najbliższy konkurent Żwirki, R. Poss na samolocie Klemm 32 zajął 7. miejsce (220,7&nbsp;km/h i 7 pkt), natomiast inni piloci Klemmów nie przekroczyli wyniku 5 punktów. Najszybszy z Polaków był T. Karpiński na 8. miejscu (216,2&nbsp;km/h i 5 pkt), a F. Żwirko zajął 13. miejsce z prędkością 214,1&nbsp;km/h, również premiowane 5 punktami. Tyle samo punktów uzyskali m.in. I. Giedgowd (215,8&nbsp;km/h) i Czech J. Kalla (214,3&nbsp;km/h). Ostatni z zajmujących punktowane miejsca, T. Osterkamp (Kl 32) uzyskał 3 punkty za prędkość 210,4&nbsp;km/h<ref name="krzyzan94" />. Oprócz Hirtha, punktów nie uzyskał Czech J. Anderle (Breda 15S), z prędkością 177,8&nbsp;km/h<ref name="luft327" />.

Na próbie prędkości skorzystali jedynie piloci Heinkli, najbardziej F. Morzik, który awansował z piątego na trzecie miejsce, oraz W. Stein, który awansował z ósmego na czwarte. Również H. Seidemann poprawił swoją pozycję o jedną – na ósme miejsce, spychając z niego T. Karpińskiego<ref name="krzyzan-tab" />. Na skutek awarii, Wolf Hirth stracił co najmniej trzecie miejsce, jakie mógł uzyskać w zawodach i spadł na szóstą pozycję<ref group=uwaga>Publikacje nie podają prognozowanej prędkości Hirtha, gdyby nie doszło do awarii, lecz lecąc szybciej od Possa, zapewne uzyskałby nie mniej, niż 8 punktów, zajmując z wynikiem 458 pkt trzecie miejsce zamiast Morzika (z uwagi na lepsze wyniki startów i lądowań), a w razie lepszego wyniku, zająłby drugie miejsce przed Possem.</ref>.

== Wyniki zawodów ==
Po próbie prędkości, 28 sierpnia nastąpiło zamknięcie zawodów. Zwycięstwo w zawodach ''Challenge'' 1932 odniosła polska załoga: pilot [[Franciszek Żwirko]] i mechanik [[Stanisław Wigura]] na samolocie [[RWD-6]], z wynikiem 461 punktów. Zwycięstwo było nie tylko zasługą pilota, ale i polskich konstruktorów, który zaprojektowali samolot o wysokich walorach technicznych i dobrze zbalansowanych osiągach, w najlepszym stopniu dostosowanych do wymagań konkursu<ref name="sp181">{{odn|„Skrzydlata Polska” nr 9/1932|s=181-190|ref=nie}}.</ref>. Osiągnięcie to było tym większe, że w Polsce dopiero od kilku lat projektowano samoloty, zwłaszcza młody był zespół [[RWD]]. Należy podkreślić, że inż. Wigura był jednym z konstruktorów zwycięskiego samolotu. Zwycięstwo Żwirki zostało przyjęte w Polsce z entuzjazmem i uznawane jest za punkt zwrotny w historii polskiego lotnictwa sportowego, które zyskało uznanie na świecie<ref name="krzyzan145">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=145}}</ref>. Warto zauważyć, że także brytyjska prasa lotnicza, przy braku własnej reprezentacji, świętowała sukces w zawodach brytyjskiego silnika, który w obu samolotach RWD wykazał się niezawodnością<ref name="flight826" />.

Drugie i trzecie miejsce zajęli Niemcy [[Reinhold Poss]] (Klemm Kl 32 V) i [[Fritz Morzik]] (Heinkel He 64c) z jednakowym wynikiem 458 pkt, przy czym drugie miejsce zajął według regulaminu Poss z uwagi na lepsze wyniki startów i lądowań<ref name="flight829" />. Dziewiąte miejsce zajął [[Tadeusz Karpiński (lotnik)|Tadeusz Karpiński]] na RWD-6 (443 pkt)<ref group=uwaga name=karpinski />, 11. – [[Jerzy Bajan]] na [[PZL.19]] (433 pkt), a 18. Ignacy Giedgowd (PZL.19, 345 pkt). Zawody ukończyły jedynie 24 załogi z 43 startujących, z tego 12 niemieckich, 4 polskie, 4 francuskie, 3 czechosłowackie i 1 szwajcarska.

{| class="wikitable"
!colspan=10| Wyniki zawodów<ref name="krzyzan-tab" />:
|-
| &nbsp; || Pilot || Państwo || Samolot || Numer<br>rejestracyjny || Numer<br>startowy
|colspan=3| Punkty za:<br>próby tech. + lot okrężny + prędkość maks. || = suma
|-
| [[Plik:Gold medal icon.svg]] || [[Franciszek Żwirko]] || {{państwo|POL|2RP}} || [[RWD-6]] || SP-AHN || O6 || 245 || 211 ''(191 km/h)'' || 5 ''(214,1 km/h)'' || = 461
|-
| [[Plik:Silver medal icon.svg]] || [[Reinhold Poss]] || {{państwo|GER|1918}} || [[Klemm Kl 32]] V || D-2261 || B9 || 234 || 217 ''(197 km/h)'' || 7 ''(220,7 km/h)'' || = 458
|-
|[[Plik:Bronze medal icon.svg]] || [[Fritz Morzik]] || {{państwo|GER|1918}} || [[Heinkel He 64]]c || D-2304 || C6 || 224 || 220 ''(200 km/h)'' || 14 ''(241,3 km/h)'' || = 458
|-
|4. || Wolfgang Stein || {{państwo|GER|1918}} || Heinkel He 64c || D-2302 || A8 || 221 || 220 ''(208 km/h)'' || 12 ''(236,8 km/h)'' || = 453
|-
|5. || Robert Fretz || {{państwo|CHE}} || Klemm Kl 32 X || CH-360 || S2 || 231 || 217 ''(197 km/h)'' || 4 ''(211,2 km/h)'' || = 452
|-
|6. || Wolf Hirth || {{państwo|GER|1918}} || Klemm Kl 32 XII || D-2328 || E1 || 230 || 220 ''(203 km/h)'' || 0 ''(136,6 km/h)'' || = 450
|-
|7. || Otto Cuno || {{państwo|GER|1918}} || Klemm Kl 32 XIV || D-2310 || C2 || 224 || 218 ''(198 km/h)'' || 5 ''(215,1 km/h)'' || = 447
|-
|8. || [[Hans Seidemann]] || {{państwo|GER|1918}} || Heinkel He 64b || D-2260 || A9 || 214 || 220 ''(213 km/h)'' || 13 ''(239 km/h)'' || = 447
|-
|9. || [[Tadeusz Karpiński (lotnik)|Tadeusz Karpiński]] || {{państwo|POL|2RP}} || RWD-6 || SP-AHL || O4 || 238 || 200 ''(185 km/h)''<ref group=uwaga name=karpinski /> || 5 ''(216,2 km/h)'' || = 443<ref group=uwaga name=karpinski>Na skutek pomyłki w obliczaniu czasu Tadeusz Karpiński był początkowo sklasyfikowany na 10. miejscu, a dopiero po dwóch tygodniach sprostowano jego miejsce na 9. i liczbę punktów na 443 ({{odn|„Skrzydlata Polska” nr 9/1932|s=189|ref=nie}}). We współczesnej prasie zagranicznej podawane były nieaktualne dane: 10. miejsce z 435 punktami, w tym 152 za prędkość średnią 181 km/h (np. {{odn|Luftwacht nr 9/1932|ref=nie|s=332-333}} i [http://web.archive.org/web/20131102003550/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200891.html „Flight” nr 1236 s. 827]).</ref>
|-
|10. || Robert Lusser || {{państwo|GER|1918}} || Klemm Kl 32 V || D-2311 || B6 || 219 || 213 ''(193 km/h)'' || 5 ''(214,3 km/h)'' || = 437
|-
|11. || [[Jerzy Bajan]] || {{państwo|POL|2RP}} || [[PZL.19]] || SP-AHK || O3 || 223 || 206 ''(188 km/h)'' || 4 ''(212,9 km/h)'' || = 433
|-
|12. || [[Georg Pasewaldt]] || {{państwo|GER|1918}} || Klemm Kl 32 XIV || D-2320 || C4 || 219 || 202 ''(186 km/h)''<ref group=uwaga>Wynik 426 punktów G. Pasewaldta, w tym 162 punkty za prędkość średnią 186 km/h według M. Krzyżana (op.cit., s. 93 i tablica III). We współczesnej prasie podawano wprawdzie taki sam wynik ogólny 426 punktów, lecz obejmował on 160 punktów za prędkość 185 km/h i poszczególne pozycje sumowały się faktycznie do 424 punktów (np. {{odn|Luftwacht nr 9/1932|ref=nie|s=332-333}} i [http://web.archive.org/web/20131102003550/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200891.html „Flight” nr 1236 s. 827]). Być może doszło do błędu w komunikacie.</ref> || 5 ''(213,7 km/h)'' || = 426
|-
|13. || [[Theo Osterkamp]] || {{państwo|GER|1918}} || Klemm Kl 32 V || D-2312 || B7 || 219 || 204 ''(187 km/h)'' || 3 ''(210,4 km/h)'' || = 426
|-
|14. || [[Werner Junck]] || {{państwo|GER|1918}} || Heinkel He 64c || D-2305 || E2 || 225 || 186 ''(178 km/h)'' || 13 ''(239,3 km/h)'' || = 424
|-
|15. || Dietrich von Massenbach || {{państwo|GER|1918}} || Heinkel He 64c || D-2303 || A6 || 183 || 220 ''(206 km/h)'' || 12 ''(235,2 km/h)'' || = 415
|-
|16. || Josef Kalla || {{flaga|Czechosłowacja}} [[Czechosłowacja]] || [[Praga BH-111]] || OK-BAH || T2 || 192 || 211 ''(191 km/h)'' || 5 ''(214,3 km/h)'' || =  408<ref group=uwaga>Szesnaste miejsce z 408 punktami dla J. Kalli według M. Krzyżana (op.cit, s. 95 i tablica III). Według współczesnej prasy (np. [http://web.archive.org/web/20131102003550/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200891.html „Flight” nr 1236 s. 827] i {{odn|Luftwacht nr 9/1932|ref=nie|s=332}}) Kalla zajmował 12. miejsce z 428 punktami, lecz podawane tam cząstkowe liczby punktów sumują się faktycznie do 408 (być może doszło do błędu w oficjalnym komunikacie).</ref>
|-
|17. || Walter Marienfeld || {{państwo|GER|1918}} || [[Darmstadt D-22]]a || D-2222 || B8 || 145 || 220 ''(205 km/h)'' || 10 ''(230,7 km/h)'' || = 375
|-
|18. || [[Ignacy Giedgowd]] || {{państwo|POL|2RP}} || PZL.19 || SP-AHI || O2 || 198 || 142 ''(164 km/h)'' || 5 ''(215,8 km/h)'' || = 345
|-
|19. || [[Jan Anderle]] || {{flaga|Czechosłowacja}} [[Czechosłowacja]] || [[Breda Ba 15]]S || OK-WAL || T1 || 143 || 130 ''(160 km/h)'' || 0 ''(177,8 km/h)''<ref name="luft327" /> || = 273
|-
|20. || Raymond Delmotte || {{państwo|FRA|1870}} || [[Caudron C.278]] || F-ALXB || K4 || 192 || 73 ''(141 km/h)'' || – || = 265
|-
|21. || František Klepš || {{flaga|Czechosłowacja}} Czechosłowacja || [[Praga BH-111]] || OK-BEH || T4 || 196 || 25 ''(130 km/h)'' || – || = 221
|-
|22. || Pierre Duroyon || {{państwo|FRA|1870}} || [[Potez 43]] || F-AMBN || K3 || 171 || 43 ''(131 km/h)''<ref name="luft327" /> || – || = 214
|-
|23. || Maurice Arnoux || {{państwo|FRA|1870}} || [[Farman F-234]] || F-ALLY || K5 || 89 || 73 ''(141 km/h)'' || – || = 162
|-
|24. || André Nicolle || {{państwo|FRA|1870}} || [[Mauboussin M.12]] || F-ALVX || K6 || 111 || 40 ''(105 km/h)'' || – || = 151
|}

Za pierwsze miejsce wyznaczona była nagroda 100 000 franków francuskich, za drugie – 50&nbsp;000 franków, za trzecie – 25&nbsp;000 franków, za czwarte – 13&nbsp;000 franków i za miejsca od piątego do dwudziestego – po 7000 franków. Poszczególne aerokluby i inne organizacje ufundowały też inne nagrody<ref name="krzyzan62" />.

Efektem zawodów ''Challenge'' było wymuszenie rozwoju lotniczej myśli technicznej. Ówczesna prasa dostrzegała, że w porównaniu z poprzednimi zawodami nastąpił olbrzymi postęp w konstrukcji samolotów{{odn|„Skrzydlata Polska” nr 9/1932|s=190}}. Samoloty budowane specjalnie na zawody odznaczały się wysokim poziomem technicznym – bogatą mechanizacją skrzydeł ([[klapy]], [[skrzela (lotnictwo)|sloty]]) oraz dobrymi charakterystykami lotnymi. W stosunku do poprzednich zawodów maksymalna szybkość średnia na trasie rajdu wzrosła ze 175 do 213 km/h, najkrótsza długość startu i lądowania zmniejszyła się ze 125 i 127 do poniżej 100 metrów, a jednocześnie polepszyło się najmniejsze zużycie paliwa (poprzednio: 8 kg/100 km){{odn|„Skrzydlata Polska” nr 9/1932|s=190}}. Ujemną stroną było jednak to, że wyśrubowane wymagania co do wyposażenia i mocy silników przy prawie niezmienionej masie własnej powodowały, że ucierpiała na tym solidność budowy płatowców{{odn|„Skrzydlata Polska” nr 9/1932|s=182}}. Dalszy rozwój udanych konstrukcji doprowadził do powstania bardziej zaawansowanych samolotów budowanych na kolejne zawody [[Challenge 1934]], które, z uwagi na zwycięstwo Polaków, organizowane były w Warszawie, przez [[Aeroklub Polski|Aeroklub Rzeczypospolitej Polskiej]]<ref name="krzyzan150">{{odn|Krzyżan|1988|ref=nie|s=150}}</ref>.

Niecały miesiąc po zwycięskich zawodach, [[Franciszek Żwirko]] i [[Stanisław Wigura]] ponieśli śmierć w katastrofie ich samolotu [[RWD-6]] w [[Żwirkowisko|Cierlicku koło Cieszyna]] 11 września 1932. Również [[Reinhold Poss]] zginął w 1933 r. w wypadku lotniczym<ref name="krzyzan98" />.

== Uwagi ==
{{Uwagi}}
== Przypisy ==
{{Przypisy}}

== Bibliografia ==
* {{Cytuj książkę|imię= Marian|nazwisko=Krzyżan |tytuł = Międzynarodowe turnieje lotnicze 1929-1934 |data = 1988 |isbn = 83-206-0637-3 |miejsce = Warszawa |wydawca = Wydawnictwa Komunikacji i Łączności |oclc = 69292164 |odn=tak}}
* {{cytuj pismo | tytuł = Challenge de Tourisme International 1932 | czasopismo = Skrzydlata Polska| wolumin = Nr 9(95)/1932| strony = 181-198| rok=1932|miesiąc=wrzesień|url=https://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/publication/350042/edition/334275 |odn={{odn/id|„Skrzydlata Polska” nr 9/1932}}}}
* {{cytuj pismo | tytuł = International Touring Competition| url =http://web.archive.org/web/20131102003424/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200827.html | czasopismo = Flight| wolumin = Nr 1234| strony = 771-773| data = 1932-08-19| język = en}}
* {{cytuj pismo | nazwisko = Heinze| imię = Edwin | tytuł = The International Touring Competition| url = http://web.archive.org/web/20110322021555/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200867.html | czasopismo = Flight| wolumin = Nr 1235| strony = 803-808| data = 1932-08-26| język = en}}
* {{cytuj pismo | nazwisko = Heinze| imię = Edwin | tytuł = The International Touring Competition| url = https://web.archive.org/web/20131102003347/http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1932/1932%20-%200890.html | czasopismo = Flight| wolumin = Nr 1236| strony = 826-830| data = 1932-09-02 |język = en}}
* {{cytuj pismo | czasopismo = Zeitschrift für Flugtechnik und Luftschiffahrt| wolumin = Nr 19/1932| strony = 563-588| data = |język = de}} (dostępny w serwisie [https://web.archive.org/web/20131101230357/http://he64.info/?lang=en&site=Documents He 64])
* {{cytuj pismo |tytuł=Internationaler Rundflug 1932| czasopismo = Luftwacht| wolumin = Nr 9/1932| strony = | data = |język = de|url=https://web.archive.org/web/20131102191602/http://he64.info/images/downloads/documents/Luftwacht_9_1932.pdf|odn={{odn/id|Luftwacht nr 9/1932}}}}

== Linki zewnętrzne ==
* Artykuł na temat Challenge’u ’32; [https://web.archive.org/web/20160304072810/https://www.infolotnicze.pl/2013/08/28/challenge-1932-czesc-i/ część pierwsza], [https://web.archive.org/web/20160304082735/https://www.infolotnicze.pl/2013/08/29/challenge-1932-czesc-ii/ część druga]

[[Kategoria:Challenge (zawody lotnicze)]]
[[Kategoria:1932 w sporcie lotniczym]]
[[Kategoria:Sport w Berlinie]]
[[Kategoria:1932 w Europie]]
Szablony użyte w tym artykule:
Szablon:Cytuj książkę (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Cytuj pismo (tekst źródłowy) (zabezpieczone na poziomie redaktorów)
Szablon:Cytuj pismo/tytuł (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie niskim)
Szablon:Flaga (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Flaga/core (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Ikona (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Lang (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Odn (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Odn/id (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Odn/tekst (edytuj)
Szablon:Państwo (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Państwo/core (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Państwo dane CHE (edytuj)
Szablon:Państwo dane Czechosłowacja (edytuj)
Szablon:Państwo dane FRA (edytuj)
Szablon:Państwo dane Francja (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Państwo dane GBR (edytuj)
Szablon:Państwo dane GER (edytuj)
Szablon:Państwo dane ITA (edytuj)
Szablon:Państwo dane Kanada (edytuj)
Szablon:Państwo dane Niemcy (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Państwo dane POL (edytuj)
Szablon:Państwo dane Polska (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Państwo dane Rumunia (edytuj)
Szablon:Państwo dane Szwajcaria (edytuj)
Szablon:Państwo dane Wielka Brytania (edytuj)
Szablon:Państwo dane Włochy (edytuj)
Szablon:Przypisy (tekst źródłowy) (zabezpieczony na poziomie wysokim)
Szablon:Uwagi (tekst źródłowy) (zabezpieczone na poziomie redaktorów)
Szablon:Wyróżnienie (edytuj)
Moduł:Cytuj/dane (edytuj)
Moduł:ISBN (edytuj)
Moduł:Ikona (edytuj)
Moduł:Ikona/dane (edytuj)
Moduł:Lang (edytuj)
Moduł:Lang/data (edytuj)
Moduł:Przypisy (tekst źródłowy) (zabezpieczone na poziomie redaktorów)
Moduł:Sprawdź (edytuj)
Moduł:String (edytuj)
Wróć do Challenge 1932.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Challenge_1932”