konstytutywny (język polski)

edytuj
wymowa:
?/i
znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) taki, który jest główną częścią lub cechą czegoś
(1.2) praw. taki, który ustanawia, zmienia lub znosi stosunek prawny
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Ponieważ […] konstytutywną cechą buntu społecznego jest m.in. łamanie zasad, norm, standardów itp., dość łatwo można wpaść w pułapkę szablonowej, negatywnej oceny tego zjawiska[1].
(1.2) Obowiązek meldunkowy ma charakter konstytutywnej zasady porządku publicznego mającej jednocześnie związek z ochroną praw i interesów obywateli[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) konstytutywny charakter / element • konstytutywna cecha / rola / wartość
(1.2) akt konstytutywny • decyzja konstytutywna
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. cōnstitūtīvus + pol. -ny
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Anna Oleszkowicz, Bunt młodzieńczy, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Meldunek bez przeszkód, „Dziennik Polski”, 2004-01-07, Narodowy Korpus Języka Polskiego.