konstrukcja (język polski)

edytuj
 
konstrukcja (1.1) stalowa
wymowa:
IPA[kɔ̃w̃ˈstrukt͡sʲja], AS[kõũ̯strukcʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.samogł.+n/m+szczelin. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) układ elementów, sposób ich powiązania
(1.2) proces budowania, konstruowania
(1.3) mat. metoda wykreślania figur geometrycznych określonym sposobem, określonymi przyrządami
(1.4) jęz. zestawienie jednostek o zgodnych funkcjach gramatycznych; zob. też konstrukcja (językoznawstwo) w Wikipedii
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.2) Trzeba zrobić jakąś konstrukcję tego budynku.
(1.3) Drogie dzieci, zróbcie konstrukcję sześcioboku foremnego.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. konstruktor m, konstruktorka ż, konstruowanie n, skonstruowanie n, konstruktywizm m, rekonstrukcja ż, konstruktywność ż
czas. konstruować ndk., skonstruować dk.
przym. konstrukcyjny, konstruktorski, konstruktywistyczny
przysł. konstrukcyjnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
zob. też konstrukcja budowlana w Wikipedii
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „konstrukcja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.