Gołębie (Krasicki)

 Dwa gołąbki razem żyły;
 I szczęśliwe z sobą były.
Jeden się zwał Bezendech, Newazendech drugi.
W jednem jadły korytku, z jednej piły strugi,
 Razem po polach bujały,
 Razem do domu wracały.
 Zgoła, czy w wieczór, czy rano,
 Zawsze je razem widziano.
 Nie masz w świecie rzeczy stałej,
 Zażyłości poufałej.
 Nie najdłuższe było trwanie.
 Mimo prośby, odradzanie,
 Bezendech chciał świat odwiedzić.
Uprzykrzyło się na miejscu siedzieć.
 I poleciał.... Miło było,
 Co obaczył, to bawiło.
 Gdzie siadł, nowe widowiska.
 Wtem, gdy już noc była bliska,
 A odpocząć sam gdzie nie wie,
 Usiadł na drzewie.
 Nadeszła burza, grad i ulewa:
 Spuścił się z wierzchołka drzewa,
 I tak jeszcze gorzej było.
 Wspomniał sobie, jak miło
 Spokojnej chwili używać,
 W gołębniku odpoczywać.
 Po smutnej porze
 Nastały zorze.
 Deszcz, grad, grzmoty ustały.
 Wskroś przemokły, zmartwiały,
 Widząc już rzeczy postać okazalszą,
Otrzepawszy skrzydełka, wziął lot w drogę dalszą.
 A gdy coraz nowemi widoki się cieszy,
 Postrzegł, że ktoś za nim śpieszy.
 Był to jastrząb w pędzie lotny.
 Gołąb zwrotny
 Jak mógł uciekał.... w tem orzeł z góry
 Straszny pazury
 Padł na jastrzębia.... i gdy walczyli,
 Korzystając z dobrej chwili,
 Przecie tę miał pociechę,
 Iż się dostał pod strzechę.
 Nazajutrz gdy dzień nastał pogodny,
 Lekki, bo głodny,
 Postrzegł gołębia: a on się pasie.
 I to zda się,
 Pomyślał sobie; więc się z nim wita:
 Strawa obfita,
 Potrzebna zdrowiu
 Na pogotowiu.
 Nie długo mysląc, jął się do jadła,
 Wtem sieć zapadła,
 I wraz z kolegą został w więzieniu.
 Gdy więc w srogiem utrapieniu
 Płakał stroskany,
 Postrzegł, iż tamten był uwiązany.
 Więc mu złorzeczył mądry po stracie,
 A on... Nie krzycz, bracie,
 Płacz tu i krzyk nie pomoże,
 Jakeś wpadł, tak siedź nieboże.
 I mnie się to przydało.
 Lecz poweźmy myśl wspaniałą,
 Kto wie, czy wspolni
 Nie będziem wolni.
 Jakoż tyle pracowali,
 Iż się z więzów wydostali,
 I każdy w swoję poleciał stronę.
 Bezendech kontent, iż miał ochronę,
 Nie mówiąc nic nikomu,
 Powędrował do domu.
 Już widział z bliska
 Miłe siedliska,
 Już do swojego domku się śpieszył,
 Gdy strzelec skrzydło strzałą wskróś przeszył.
 Wpadł w studnią, i ostatnia ginęła otucha:
Szczęściem niespodziewanem studnia była sucha.
 Więc kiedy się ocucił,
 A do lotu jak mógł, powrócił;
 A raczej gdy sił zdobywał,
 Ponad ziemię podlatywał.
 Pełen wesela,
 Znalazł dóm i przyjaciela.
A doznawszy, jak podróż i trudzi i smuci,
Przysiągł, iż więcej do niej nie powróci.