Zbigniew Tilgner
Zbigniew Tilgner (ur. 9 lutego 1909 w Berlinie, zm. 25 grudnia 1983 w Poznaniu[1]) – polski lekkoatleta, specjalista pchnięcia kulą i rzutu dyskiem, trzykrotny mistrz Polski.
| Data urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ukończył Gimnazjum im. Ignacego Paderewskiego w Poznaniu. Pracował jako handlowiec.
Był mistrzem Polski w rzucie dyskiem w 1933 i w pchnięciu kulą w 1935 i 1939, wicemistrzem w pchnięciu kulą w 1932 i 1934 i w rzucie dyskiem w 1935 oraz brązowym medalistą w pchnięciu kulą w 1931 i 1933 i w rzucie dyskiem w 1932[2]. Był też złotym medalistą halowych mistrzostw Polski w pchnięciu kulą w 1934 i w 1935, srebrnym medalistą w pchnięciu kulą w 1933 oraz brązowym medalistą w skoku w dal z miejsca w 1935 i w pchnięciu kulą w 1939[3].
Dwukrotny nieoficjalny halowy rekordzista Polski w pchnięciu kulą[4]:
W latach 1935–1937 wystąpił w czterech meczach reprezentacji Polski (7 startów), bez zwycięstw indywidualnych.
Rekordy życiowe[1]:
- pchnięcie kulą – 15,635 m (8 września 1935. Poznań)
- rzut dyskiem – 42,66 m (6 października 1935, Poznań)
- rzut młotem – 33,89 m (16 września 1934, Bydgoszcz)
Był zawodnikiem klubów Sokół Bydgoszcz (1928-1929) i Sokół Poznań (1929-1939).
Po II wojnie światowej był sędzią lekkoatletycznym.
Syn Hieronima i Kazimiery (z domu Wolańskiej), był jednym z pięciorga dzieci (jeden z braci Damazy, profesor oraz doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej).
Jego ojciec prowadził w Berlinie polski Dom Wysyłkowy Towarzystwa św. Rafała, (zatrudniający wyłącznie Polaków).
Ojciec Zbigniewa stracił większość majątku umieszczonego w akcjach kolei rosyjskich, które znacjonalizowali bolszewicy bez odszkodowania, co przyczyniło się do jego przedwczesnej śmierci na atak serca.
Zbigniewa i resztę rodzeństwa wychowywała matka.
Mąż Emilii (z domu Kaletka), ojciec trójki dzieci (najstarszy syn Jerzy) oraz dziadek wnuków (Macieja i Piotra).
Przypisy
edytuj- ↑ a b Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 222. ISBN 83-9136-63-9-1.
- ↑ Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 166, 175 i 176. ISBN 978-83-61233-20-6.
- ↑ Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu 1919-1939. Wyniki mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985, s. 106-108 i 112.
- ↑ Rozwój halowego rekordu Polski w pchnięciu kulą [online], Oficjalny portal Polskiego Związku Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-09-23] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 222. ISBN 83-9136-63-9-1.
- Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
- Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu 1919-1939. Wyniki mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985.
- Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.