Zamek w Otyniu

zabytkowy klasztor w województwie lubuskim, w powiecie nowosolskim

Zamek w Otyniuzamek w mieście Otyń, wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa lubuskiego[2].

Zamek w Otyniu
Zabytek: nr rej. 38 z 30.10.1953[1]
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 lubuskie

Miejscowość

Otyń

Położenie na mapie Otynia
Mapa konturowa Otynia, w centrum znajduje się ikonka zamku z wieżą z opisem „Zamek w Otyniu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się ikonka zamku z wieżą z opisem „Zamek w Otyniu”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, na dole znajduje się ikonka zamku z wieżą z opisem „Zamek w Otyniu”
Położenie na mapie powiatu nowosolskiego
Mapa konturowa powiatu nowosolskiego, w centrum znajduje się ikonka zamku z wieżą z opisem „Zamek w Otyniu”
Położenie na mapie gminy Otyń
Mapa konturowa gminy Otyń, blisko centrum po prawej na dole znajduje się ikonka zamku z wieżą z opisem „Zamek w Otyniu”
Ziemia51°50′48″N 15°42′45″E/51,846667 15,712500
Zrujnowana kaplica

Warownia powstała w formie gotyckiej, prawdopodobnie na przełomie XIV i XV wieku. Budowę murowanej warowni przypisuje się rodzinie von Zabel[3]. W wieku XVI doszło do pierwszej przebudowy zamku w duchu renesansowym. W 1638 Johann Ernest von Spritzenstein zbudował kaplicę. Sam zamek zapisał w testamencie czeskiej prowincji zakonu jezuitów, któ­ra przejęła go w 1649 i przebudowała na barokowy klasztor, funkcjonujący do 1776 roku. W jego miejsce utworzono Kró­lewski Instytut Szkolny, który prowadzili byli jezuici. 27 maja 1787 król pru­ski Fryderyk Wilhelm II sprzedał Otyń za 100 tys. dukatów księciu kurlandzko-żagańskiemu Piotrowi Bironowi. Po jego śmierci w 1800 zamek odziedziczyła jego córka Dorota Talleyrand. W 1879 zamek zakupił pruski minister spraw wewnętrznych dr Karl Rudolf Friedenthal. Ostatnim właścicielem zamku przed 1945 była jego córka Renata von der Lancken-Wackenitz[3].

Rezydencja nie została zniszczona w czasie II wojny światowej. W roku 1945 została znacjonalizowana i przydzielona miejscowemu PGR, który zaadaptował ją na mieszkania i magazyny. Po serii dewastacji i pożarów (1946, 1954) popadł w ruinę. W 1958 przeprowadzono remont dachu budynku bramnego oraz skrzydła zachodniego i północnego. Wschodnia część klasztoru była użytkowana do 1991 jako mieszkania. Na początku lat 90. XX w. zamek został zakupiony przez prywatnego właściciela z Warszawy i przez krótki okres poddawany zabiegom konserwatorskim, jednak właściciel nie dokończył remontu zabudowań. W 2022 obiekt przejęła gmina[3].

Przypisy

edytuj