Wszystko może się przytrafić
Wszystko może się przytrafić – polski inscenizowany film dokumentalny z 1995 w reżyserii Marcela Łozińskiego.
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji |
1995 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
39 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Marcel Łoziński |
| Zdjęcia | |
| Montaż |
Katarzyna Maciejko-Kowalczyk |
| Produkcja |
Studio Filmowe Kalejdoskop |
Treść
edytujBohaterem filmu jest sześcioletni (w chwili powstawania filmu) Tomek Łoziński, syn reżysera. Tomek poznaje świat, przemierzając park na hulajnodze. Zatrzymuje się przy stojących wzdłuż parkowych alejek ławkach, rozmawiając z ludźmi w podeszłym wieku. Rozmawiając z nimi, przekonuje się o sprawach doczesnych: biedzie, samotności, nieuchronności śmierci, jaka rychło może dotknąć przepytywanych przezeń starszych przechodniów[1].
Odbiór
edytujWszystko może się przytrafić okazał się wielkim sukcesem artystycznym Marcela Łozińskiego. Film został nagrodzony Grand Prix Złotym Smokiem na Krakowskim Festiwalu Filmowym, a na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Oberhausen otrzymał Wyróżnienie Jury Katolickiego oraz Nagrodę Klubów Filmowych FICC[2].
Tadeusz Szyma uznał Wszystko może się przytrafić za „niedościgły wzorzec ekranowej liryki refleksyjnej”, ukazujący świat „rzeczywistości ludzkiej podległej przemijaniu, naznaczonej cierpieniem i nieuchronnie ciążącej [...] ku śmierci”, ale zarazem dążący do „ciągłego przekraczania [...] owej ostatecznej i najboleśniejszej z egzystencjalnych barier”[3]. Marek Hendrykowski podkreślał z kolei, że „istota poetyckości tego filmu tkwi w niebywale kunsztownym montażu – w obmyślanym w najdrobniejszych szczegółach autorskim sposobie semantycznej organizacji utworu”[4].
W 2016 w internetowym plebiscycie „100/100. Epoka Polskiego Filmu Dokumentalnego” widzowie wyłonili Wszystko może się przytrafić jako najlepszy polski film dokumentalny wszech czasów[5]. Marcel Łoziński powrócił do rozważań nad swym filmem w dokumencie A gdyby tak się stało (2008), w którym zapytywał już osiemnastoletniego Tomka Łozińskiego o refleksję nad swoim udziałem we Wszystkim[6].
Nagrody
edytuj| Rok | Festiwal | Nagroda[2] | Odbiorca |
|---|---|---|---|
| 1995 | Krakowski Festiwal Filmowy | Złoty Smok | Marcel Łoziński |
| Międzynarodowy Festiwal Filmów Krótkometrażowych w Krakowie | Nagroda miesięcznika „Film Pro” | ||
| Festiwal Filmów Państw Bałtyckich w Bornholmie | Grand Prix | ||
| Międzynarodowy Festiwal Filmów Krótkometrażowych w Oberhausen | Wyróżnienie Jury Katolickiego | ||
| Nagroda Klubów Filmowych FICC | |||
| Lubuskie Lato Filmowe | Dyplom Honorowy | ||
| 1996 | Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Francisco | Golden Gate Award w kategorii filmu dokumentalnego |
Przypisy
edytuj- ↑ Hendrykowski 2000 ↓, s. 232.
- ↑ a b Wszystko może się przytrafić w bazie filmpolski.pl
- ↑ Szyma 2008 ↓, s. 80.
- ↑ Hendrykowski 2000 ↓, s. 233.
- ↑ "Wszystko może się przytrafić" najlepszym polskim dokumentem 100-lecia [online], Culture.pl [dostęp 2021-09-12] (pol.).
- ↑ A gdyby tak się stało [online], Onet Kultura, 14 lutego 2008 [dostęp 2021-09-12] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Marek Hendrykowski, Z perspektywy dziecka: Elementarz (1976), Wszystko może się przytrafić (1995), [w:] Małgorzata Hendrykowska (red.), Widziane po latach: analizy i interpretacje filmu polskiego, Wydawn. Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk, 2000, s. 225-234, ISBN 83-7063-261-0 (pol.).
- Tadeusz Szyma, Puste ławki w Łazienkach, „Kino”, 42 (489), 2008, s. 80–81.