Wilhelm II z Avesnes

Wilhelm II był jedynym synem hrabiego Holandii i Zelandii i hrabiego Hainaut Wilhelma I Dobrego, który przeżył ojca. Jego matką była Joanna z Valois, córka Karola Walezjusza, a zarazem wnuczka króla Francji Filiipa III Śmiałego i siostra króla Filipa VI Walezjusza^[2].

Jeszcze za życia ojca otrzymał w zarząd hrabstwo Zelandii^[1], a w 1337 odziedziczył po jego śmierci także hrabstwo Hainaut i hrabstwo Holandii^[1][3]. Odznaczał się zamiłowaniem do przepychu i życia rycerskiego^[1], dwukrotnie uczestniczył w krucjatach przeciwko Prusom i udał się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej^[1][3]. Angażował się w wiele przedsięwzięć wojennych, które zrujnowały jego finanse. Starał się wspierać politykę swego szwagra, króla Anglii Edwarda III, i kilkakrotnie uczestniczył w wojnach przeciwko Francji^[1]. Z czasem jednak przeszedł na stronę francuską^[3].

Sukcesem zakończyła się podjęta w 1345 przezeń próba podporządkowania sobie Utrechtu^[1][3]. W tym samym okresie wybuchło jednak wywołane jego polityką powstanie we Fryzji Zachodniej^[3]. Wyprawa Wilhelma w celu jego stłumienia zakończyła się klęską^[1][3]. Sztorm rozproszył jego nieliczną flotę i spowodował, że jego rycerstwo lądowało w różnych miejscach fryzyjskiego wybrzeża. Hrabia zginął w walce z powstańcami w okolicy Stavoren. Jego ciało odnaleziono dopiero po dziesięciu dniach^[1]. Pochowano go w klasztorze cysterskim w Bloemkamp^[1][3].

Bezpotomna śmierć Wilhelma zapoczątkowała wojnę domową w Holandii^[1]. Oznaczała wygaśnięcie męskiej linii dynastii z Avesnes^[4], a trony hrabiowskie po Wilhelmie objęła jego siostra, cesarzowa Małgorzata^[5].

Żoną Wilhelma została Joanna (ur. 1322, zm. 1346), córka księcia Brabancji i księcia Limburgii Jana III z dynastii z Louvain. Mieli tylko zmarłego w dzieciństwie syna Wilhelma^[2].