Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów/Pomarańczowa Rewolucja

Heorhij Gongadze, ukraiński dziennikarz i założyciel Ukrajinśkiej prawdy (Gazeta internetowa znana rozpowszechnienia korupcji lub nieetycznych zachowań ukraińskich polityków) został porwany i zamordowany w 2000 roku. Choć nikt osobiście nie oskarżył Prezydenta Ukrainy Łeonida Kuczmy o zamordowanie go, uporczywe pogłoski sugerują, że prezydent zlecił zabójstwo. Uważa się, że to morderstwo ^{[przez kogo?]} w 2000 roku wywołało ruch przeciwko rządom Kuczmy , które mogą być postrzegane jako początek pomarańczowej rewolucji w 2004 roku. Po dwóch kadencjach prezydentury (1994-2005) oraz skandalu z 2000 r., jego wizerunek został nieodwracalnie zniszczony, Kuczma postanowił nie ubiegać się o trzecią kadencję w wyborach w 2004 r. i wspierać Premiera Wiktora Janukowycza w prezydenckim wyścigu z kandydatem partii Nasza Ukraina-Ludowa Samoobrona Wiktorem Juszczenką.

Nastroje społeczne na Ukrainie podczas wyborów prezydenckich w 2004 roku uważane były za "stan idealny" dla wybuchu społecznego. W tym czasie Ukraińcy byli niecierpliwi w oczekiwaniu na przemiany gospodarcze i polityczne^[9].Wyniki wyborów miały być sfałszowane i uznane za "gwóźdź do trumny" poprzednich wydarzeń.

Ukraiński system władzy istniejący przed pomarańczową rewolucją stworzył możliwości dla wyłonienia demokratycznego społeczeństwa. Został on oparty na "konkurencyjnym autorytarnym reżimie", który był uważany za "system hybrydowy" , co pozwalało na współistnienie demokracji i gospodarki rynkowej. Oszustwa wyborcze zdecydowanie podkreśliły chęć ukraińskich obywateli do bardziej pluralistycznych rządów. Kryzys Kuczmagate wywołał pragnienie społeczeństwa, do stworzenia ruchu reform społecznych. Podważało to nie tylko szacunek dla Kuczmy, jako prezydenta, ale także w ogóle dla elit klasy rządzącej. Z powodu skandalicznego zachowania Kuczma, stracił wielu swoich zwolenników zajmujących wysokie rangą stanowiska rządowe. Wielu urzędników państwowych, którzy byli po jego stronie w pełni wspierali kampanię wyborczą Juszczenki, a także jego ideę w ogóle. Wyraźny brak wiary w rząd został zaszczepiony w ludności ukraińskiej, Juszczenko nigdy odegrał większej roli poza okresem rewolucji. Juszczenko był charyzmatycznym kandydatem, który nie wykazywał żadnych oznak skazy. Był uważany za "metroseksualnego" ,obraz, który pomógł mu na odwołanie się do młodych wyborców. Juszczenko był na tej samej płaszczyźnie, co jego wyborcy i przedstawił swoje pomysły w "nie-sowiecki" sposób. Młodzi wyborcy ukraińscy byli bardzo ważnym elementem dla wyniku wyborów prezydenckich w 2004 roku. Ta nowa fala młodych ludzi miała różne poglądy o głównych postaciach ukraińskiej sceny politycznej. Zostały one wystawione na wiele negatywnych obrazów z afery Kuchmagate i dlatego mieli bardzo skrzywioną wizję o rządach Kuczmy i jego zdolności do prowadzenia ich kraju. Większość młodych ludzi, którzy uczestniczyli wykazało rosnące poczucie nacjonalizmu, który rozwijał się w kraju. Pomarańczowa rewolucja była wystarczająco przekonująca dla ludzi interesu w każdym wieku.

W końcu 2002 Wiktor Juszczenko (Nasza Ukraina), Ołeksandr Moroz (Socjalistyczna Partia Ukrainy), Petro Symonenko (Komunistyczna Partia Ukrainy) i Julia Tymoszenko (Blok Julii Tymoszenko) wydały wspólne oświadczenie w sprawie "Początku rewolucji państwowej na Ukrainie. Komuniści wyszli z sojuszu, Symonenko sprzeciwiał się wspólnemu kandydatowi z sojuszu w ukraińskich wyborach prezydenckich 2004 , ale pozostałe trzy partie pozostawały w koalicji^[10] (until July 2006)^[11]. Jesienią 2001 r. zarówno Tymoszenko i Juszczenko nie poruszali tematu stworzenia takiej koalicji^[12].

Dniu 2 lipca 2004 Nasza Ukraina i Blok Julii Tymoszenko ustaliła Siła ludzi, koalicji, który miał na celu zatrzymanie "destrukcyjne procesy, które, ciążyły na wielu organach państwowych i stały się charakterystyczne dla Ukrainy", w czasie gdy prezydent Łeonid Kuczma i premier Wiktor Janukowicz sprawowali władzę na Ukrainie. Pakt zawierał obietnicę Wiktora Juszczenki do nominowania Tymoszenko na stanowisko premiera, w przypadku zwycięstwa Juszczenki w październikowych wyborach prezydenckich.^[12].

W wyborach prezydenckich na Ukrainie wyłoniło się dwóch głównych kandydatów. Jednym z nich był premier Wiktor Janukowicz, w dużej mierze wspierany przez Łeonida Kuczmę (ustępującego prezydenta Ukrainy, który sprawował władze już przez dwie kadencje i ze względu na konstytucję został wykluczony ubiegania się o prezydenturę) i opozycjny kandydat Wiktor Juszczenko, lider frakcji Nasza Ukraina w Radzie Najwyższej Ukrainy i były premier (1999-2001). Wybory odbyły się w bardzo trudnych warunkach politycznych, ludzie Janukowicza oraz administracja ustępującego prezydenta używali aparatu rządowego i państwowego do zastraszania Juszczenki i jego zwolenników. We wrześniu 2004 roku, Juszczenko został otruty dioksynami. Juszczenko przeżył i powrócił do kampanii, zatrucie spowodowało pogorszenie jego stanu zdrowia i drastycznie zmieniło wygląd (twarz pozostaje zniekształcona do dnia dzisiejszego).

Dwaj główni kandydaci zdecydowanie wygarli w głosowaniu w pierwszej rundzie, która odbyła się w dniu 31 października 2004 r., zbierając 39,32% (Janukowicz) i 39,87% (Juszczenko) oddanych głosów. Kandydaci, którzy zajęli trzecie i czwarte miejsce zebrali znacznie mniej: Ołeksandr Moroz Socjalistyczna Partia Ukrainy i Petro Symonenko Komunistyczna Partia Ukrainy kolejno 5.82% i 4.97% głosów. Ponieważ żaden z kandydatów zdobył ponad 50% oddanych głosów, została przeprowadzona II tura wyborów pomiędzy kandydatami którzy zdobyli najwięcej głosów. Później: Po run-off ogłoszono, Ołeksandr Moroz poparł kandydaturę Wiktora Juszczenki. Kandydatka Postępowej Partii Socjalistycznej Natalia Vitrenko, która zdobyła 1,53% głosów, poparła Janukowicza, który miał nadzieję na poparcie ze strony Petro Simonenko, ale go nie otrzymał^[13]

W czasie pierwszej tury wyborów napływało wiele skarg dotyczących nieprawidłowości głosowania na rzecz kandydata obozu władzy Wiktora Janukowicza. Jednak kandydat nie miał wystarczająco wysokiego poparcia, aby zebrać wymaganą większość w pierwszej turze i z uzyskanym w starciu początkowym wynikiem nie miałyby wpływu na ostateczny wynik wyborów. Takie zarzuty nie były prezentowane i obaj kandydaci skoncentrowali się na II turze którą zaplanowano na 21 listopada.

W październiku 2004 r działacze organizacji Pora! zostali aresztowani., ale uwolnienie wielu (co odnotowano osobisty rozkaz prezydenta Kuczmy) spowodowało wzrost zaufania do opozycji^[14].

Kolor pomarańczowy został przyjęty przez obóz Juszczenki jako kolor jego kampanii wyborczej.Później kolor dał nazwę do całej serii wydarzeń pod względem politycznym, takich jak pomarańczowi ( Pomaranchevi w języku ukraińskim) dla swojego obozu politycznego i jego zwolenników. W czasie, gdy masowe protesty rosły, a zwłaszcza, gdy przyniosły zmiany polityczne w kraju, zaczęto określać je terminem pomarańczowej rewolucji.

W związku z sukcesem jaki odniósł kolor pomarańczowy jako symbol mobilizacji zwolenników, obóz Janukowicza wybrał kolor niebieski dla siebie.

•  
  Wiktor Juszczenko (I tura) – percentage of total national vote
•  
  Wiktor Janukowicz (I tura) – percentage of total national vote
•  
  Wiktor Juszczenko (II tura) – percentage of total national vote
•  
  Wiktor Janukowicz (II tura) – percentage of total national vote

Protesty zaczęły się w przeddzień drugiej tury wyborów, jako oficjalny Ilość różniły się znacznie od wyników exit poll, które dały Juszczence aż do 11% przewagi, a oficjalne wyniki wyborów dały 3% zwycięstwo Janukowyczowi. Podczas gdy zwolennicy Janukowycza twierdzili, że połączenia Juszczenki z ukraińskimi mediami wyjaśnią tę rozbieżność, sztab wyborczy Juszczenki opublikował na dowód wiele przypadków oszustw wyborczych na rzecz Janukowycza, których świadkami byli obserwatorzy krajowi i zagraniczni. Oskarżenia te zostały wzmocnione przez podobne zarzuty, choć w mniejszej skali, podczas pierwszej tury wyborów z dnia 31 października. ^{[potrzebny przypis]}

Sztab Juszczenki publicznie wezwał do protestu na świecie dniu wyborów, 21 listopada 2004 r., kiedy zarzuty oszustwa zaczął się w formie ulotek drukowanych i dystrybuowanych przez Fundację "Demokratyczne Inicjatywy", ogłaszając, że Juszczenko wygrał - na podstawie własnych badań^[15] Rozpoczęte dnia 22 listopada 2004 r.^[16], w ukraińskich miastach rozpoczęły się masowe protesty^{[nb 1]} started in cities across Ukraine:^[16] Największa, w kijowskim Majdanie Nezalezhnosti (Plac niepodległosci), przyciągnęła szacunkowo 500 tysięcy uczestników^[18], którzy dnia 23 listopada 2004 , spokojnie maszerowali przed siedzibą Rady Najwyższej, wielu ubranych na pomarańczowo lub niosło pomarańczowe flagi,w kolorze kampanii koalicji Juszczenki. Jednym z najbardziej znanych działaczy tego czasu był Paraska Korolyuk, następnie nadawany z Zakonu księżnej Olgi. Od dnia 22 listopada Pora! podjęła się zarządzania protestami w Kijowie do końca demonstracji^[17].

Lokalne rady w Kijowie, Lwowie^[19], i kilku innych miastach przeszły, z szerokim poparciu ich okręgu wyborczym, w dużym stopniu symbolicznie odmówiły zaakceptowania i legitymizacji oficjalnych wyników wyborów, a Juszczenko złożył symboliczną przysięgi prezydenckiej^[20]. Przysięga złożona przez Juszczenkę przy w połowie pustej izbie parlamentu, braku kworum, w obecności przychylnych mu frakcji, nie miała mieć żadnych skutków prawnych. Ale to był ważny gest symbolicznie oznaczało wykazanie determinacji kampanii Juszczenki i nie zaakceptowania sfałszowanych wyników wyborów. W odpowiedzi przeciwnicy Juszczenki potępili go za złożenie nieważnej przysięgi, a nawet postawa niektórych z jego umiarkowanych zwolenników była ambiwalentna o tym akcie, a bardziej radykalni jego zwolennicy zażądali od obozu Juszczenki, żeby działał jeszcze bardziej zdecydowanie. Niektórzy obserwatorzy twierdzili, że ta symboliczna przysięga prezydenta mogły być przydatna do obozu Juszczenki powinna wydarzenia miały bardziej konfrontacyjnej drogi.^{[potrzebny przypis]} W takim scenariuszu, to "przysięga prezydencka" Juszczenki mogła zostać wykorzystana do udzielenia legitymacji, że on, a nie jego rywal, który próbował zdobyć prezydenturę przez domniemanego oszustwa, był prawdziwym, przywódcą upoważnionym do wydawania poleceń dla wojska i służb bezpieczeństwa.

W tym samym czasie, władze lokalne w wschodniej i południowej Ukrainy, bastionów Wiktora Janukowycza rozpoczęli szereg działań nawiązujących do możliwości rozpadu Ukrainy lub federalizacji bardzo konstytucyjnej kraju, powinien osiągając zwycięstwo swojego kandydata nie być rozpoznawane. Demonstracje publicznego poparcia dla Janukowycza odbywały we wschodniej Ukrainie i kilku jego zwolenników przybyłych w Kijowie. W Kijowie Janukowycz pro-były znacznie liczniejsze od demonstrantów zwolenników Juszczenki, których szeregi ciągle rosły z powodu nowo przybyłych z wielu regionów Ukrainy. Skala demonstracji w Kijowie była bezprecedensowa.Wiele szacunków wskazywało że przez kilka dni na ulicach, w mrozie, protestowało do miliona ludzi ^[21].

W sumie 18,4% Ukraińców twierdziło, że wzięło udział w pomarańczowej rewolucji (przez Ukrainę) (across Ukraine)^[15]. Podczas protestów, mężczyzna zmarł po ataku serca^[22].

Chociaż Juszczenko rozpoczął negocjacje z ustępującym prezydentem Łeonidem Kuczmą, starając się pokojowo rozwiązać sytuację, zerwał negocjacje w dniu 24 listopada 2004 roku. Janukowycz został oficjalnie uznany za zwycięzcę przez Centralną Komisję Wyborczą, która sama w sobie była rzekomo zaangażowana w fałszowanie wyników wyborczych zatajając informacje, które otrzymywała od gmin i działała równolegle z nielegalnym serwerem komputerowym do manipulowania wynikami. Następnego ranka po certyfikacji Juszczenko mówił do zwolenników w Kijowie, zachęcając ich, aby rozpocząć serię masowych protestów, strajk generalny i sit-ins z zamiarem paraliżowania rządu i zmuszenia go przyznania się do porażki.

W związku z groźbą władze bezprawne przystępujących do władzy, obóz Juszczenki zapowiedział utworzenie Komitetu Ocalenia Narodowego, który ogłosił strajk ogólnokrajowy.

1 grudnia 2004 r., Rada Najwyższa podjęła uchwałę, zdecydowanie potępiającą działania separatystyczne i federalizację i wotum nieufności wobec Rady Ministrów Ukrainy, premier Janukowycz odmówił uznania. Konstytucja Ukrainy, głosowanie wotum niefności spowodowało dymisję rządu, ale parlament nie miał środków do egzekwowania rezygnacji bez współpracy premiera Janukowycza i ustępującego prezydenta Kuczmy.

W dniu 3 grudnia 2004 r., Sąd Najwyższy przełamał impas polityczny. Sąd uznał, że ze względu na skalę oszustw wyborczych stało się niemożliwe ustalenie wyników wyborów. W związku oszustwami, podważył oficjalne wyniki, które dały Janukowyczowi prezydenturę. W formie uchwały, sąd zarządził powtórzone głosowanie na 26 grudnia 2004 r..^[23] Decyzja ta była postrzegana jako zwycięstwo obozu Juszczenki podczas Janukowycz i jego zwolennicy preferowali powtórkę całych wyborów a nie jedynie drugiej tury ponieważ ich zdaniem Janukowiczowi przyznano prezydenturę. W dniu 8 grudnia 2004 r. Rada Najwyższa wprowadziła przepisy, aby zapewnić ramy prawne powtórzonej II turze wyborów. Parlament zatwierdził również zmiany w Konstytucji, wdrożenie reform politycznych wspierane przez ustępującego prezydenta Kuczmę w ramach kompromisu politycznego między władzami i opozycją. W listopadzie 2009 Janukowycz oświadczył, że choć jego zwycięstwo w wyborach zostało "zabrane", zrezygnował z tego zwycięstwa, aby uniknąć rozlewu krwi. "Nie chciałem stracić swoich matek do dzieci i żon ich mężów nie chciałem trupów z Kijowa. Płynąć w dół Dniepru Ja nie chciałem przejęcia władzy przez rozlew krwi^[24].

26 grudnia powtórzone głosowanie odbyło się pod intensywnym nadzorem obserwatorów lokalnych i międzynarodowych. Wstępne wyniki, ogłoszone przez Centralną Komisję Wyborczą w dniu 28 grudnia, dały Juszczence 51,99% a Janukowyczowi 44,20% ogólnej liczby głosów co stanowiło zmianę w głosowaniu przez 5,39% do Juszczenki i -5,27% z Janukowycza odpowiednio w porównaniu do sondażu listopada.^[25] Sztab Janukowycza próbował podejmować zażartą kampanię zaskarżenia wyników wyborów. Skargi składali zarówno do ukraińskich sądów jak i Komisji Wyborczej. Jednakże wszystkie ich skargi zostały oddalone jako bezzasadne zarówno przez Sąd Najwyższy Ukrainy jak i Centralną Komisję Wyborczą^[16]. 10 stycznia 2005 r. Komisja Wyborcza oficjalnie poinformowała o zwycięstwie Wiktora Juszczenkiw wyborach prezydenckich ^[16] z końcowymi wynikami o różnicy o 0,01% od wstępnych. Niniejszy komunikat Komisji Wyborczej^[26] otworzyło drogę inauguracji Juszczenki jako prezydenta Ukrainy. Oficjalna ceremonia odbyła się w Radzie Najwyższej w dniu 23 stycznia 2005 r., a następnie "innauguracji publicznej" nowo zaprzysiężonego prezydenta na Majdanie Niepodległości (' Plac Niepodległości) przez setki tysięcy jego zwolenników^[27]. To wydarzenie doprowadziło do pokojowego zakończenia pomarańczowej rewolucji.^[28].

•  
  Viktor Yushchenko (Final round) – percentage of total national vote
•  
  Viktor Yanukovych (Final round) – percentage of total national vote

Według New York Times'a, ukraińskie służby bezpieczeństwa odegrały niebagatelną rolę w pomarańczowej rewolucji, with a KGB successor agency in the former Soviet state providing qualified support to the political opposition. As per the paper report, on 28 November 2004 over 10,000 MVS (Internal Ministry) troops were mobilized to put down the protests in Independence Square in Kiev by the order of their commander, Lt. Gen. Sergei Popkov^[29]. The SBU (Security Service of Ukraine, a successor to the KGB in Ukraine) warned opposition leaders of the crackdown. Oleksander Galaka, head of GUR (military intelligence) made calls to "prevent bloodshed". Col. Gen. Ihor Smeshko (SBU chief) and Maj. Gen. Vitaly Romanchenko (military counter-intelligence chief) both claimed to have warned Popkov to pull back his troops, which he did, preventing bloodshed.

In addition to the desire to avoid bloodshed, the New York Times article suggests that siloviki, as the security officers are often called in the countries of the former Soviet Union, were motivated by personal aversion to the possibility of having to serve President Yanukovych, who was in his youth convicted of robbery and assault and had alleged connection with corrupt businessmen, especially if he were to ascend to the presidency by fraud. The personal feelings of Gen. Smeshko towards Yanukovych may also have played a role. Additional evidence of Yushchenko's popularity and at least partial support among the SBU officers is shown by the fact that several embarrassing proofs of electoral fraud, including incriminating wiretap recordings of conversations among the Yanukovych campaign and government officials discussing how to rig the election, were provided to the Yushchenko camp.^[30] These conversations were likely recorded and provided to the opposition by sympathizers in the Ukrainian Security Services.

According to Abel Polese Kuchma was concerned about its reputation in the West; because of lack of natural resources to finance his regime he had to show a commitment to democracy in order to be targeted for Western financial assistance^[31].

W opinii wielu ekspertów Pomarańczowa Rewolucja została zbudowana na platformie analogicznej do tych, które doprowadziły do obalenia Slobodana Miloševića w Serbii cztery lata wcześniej i wybuchu Rewolucji Róż w Gruzji. Każdy z tych ruchów, choć spontaniczny, opary był na szerokiej oddolnej kampanii i zjawisku łączenia się opozycji w jeden ruch. Następstwem każdego było zwycięstwo wyborcze poprzedzone publicznymi demonstracjami, wywołanymi przez próbę fałszerstwa wyborczego rządzących.

Istotną częścią wszystkich były organizacje młodych aktywistów, przede wszystkim studentów. Najbardziej znany z nich był Otpor, którego wsparcie pomogło w zwycięstwie wyborczym Vojislava Koštunica. In Georgia the movement was called Kmara. In Ukraine the movement has worked under the succinct slogan Pora ("It's Time"). Chair of Georgian Parliamentary Committee on Defense and Security Givi Targamadze, former member of the Georgian Liberty Institute, as well as some members of Kmara, were consulted by Ukrainian opposition leaders on techniques of nonviolent struggle. Georgian rock bands Zumba, Soft Eject and Green Room, which earlier had supported the Rose Revolution, organized a solidarity concert in central Kiev to support Yushchenko’s cause in November 2004.^[32]

Activists in each of these movements were funded and trained in tactics of political organization and nonviolent resistance by a coalition of Western pollsters and professional consultants who were partly funded by a range of Western government and non-government agencies but received most of their funding from domestic sources.^{[nb 2][15]} According to The Guardian, the foreign donors included the U.S. State Department and USAID along with the National Democratic Institute for International Affairs, the International Republican Institute, the NGO Freedom House and George Soros's Open Society Institute^[33]. The National Endowment for Democracy, a foundation supported by the U.S. government, has supported non-governmental democracy-building efforts in Ukraine since 1988.^[34] Writings on nonviolent struggle by Gene Sharp contributed in forming the strategic basis of the student campaigns^[31].

14 września 2005 były prezydent Łeonid Krawczuk oskarżył rosyjskiego oligarchę, Borysa Bieriezowskiego o finansowanie kampanii Juszczenki.^{[35][nb 3]} Juszczenko zaprzeczył aby Bieriezowski finansował jego kampanię wyborczą^[35].Finansowanie kampanii wyborczych przez obywateli obcych państw na Ukrainie jest nielegalne^[36]. Początkowo Bieriezowski odmówił potwierdzenia lub zaprzeczenia zarzutom Krawczuka, ale w listopadzie 2005 roku stwierdził, że faktycznie miał mocno finansować pomarańczową rewolucję^[37].^{[nb 4]}

The election was marred by claims that "Western PR consultants had helped orchestrate this rebellion"^[40]. On the other hand, Russia's involvement in the election was more direct and heavily on the side of Prime Minister Yanukovych. The extent of this involvement is still contested but some facts are indisputable such as multiple meetings between (hugely popular in Ukraine at the time^[15]) Russian president Vladimir Putin, Kuchma and Yanukovych before and during the elections. Putin repeatedly congratulated Yanukovych while the results were still contested, which was soon to embarrass both parties. Yanukovych received a much more preferential treatment in Russian media, and was surrounded by Russian consultants known to be close to the Kremlin throughout the election cycle^[15]. During the protests Russian media portrayed the Ukrainian protesters as irresponsible, led astray by Western agents and Russian TV broadcast a pro-Yanukovych message^[15][41][42]. In a poll held in November 2005, 54% of the Russian respondents believed the Orange Revolution was "A power struggle between different groups of politicians and oligarchs"^[43].

Wszystkie demonstracje, pojawiające wykorzystywały internet na Ukrainie (ułatwione przez serwisy informacyjne które rozpoczęły rozpowszechnianie taśm Kuczmy) były integralną częścią pomarańczowej rewolucji. Sugerowano nawet, że pomarańczowa rewolucja była pierwszym przykładem masowego protestu zorganizowanego przez Internet^[44]. Analitycy uważają, że telefony internetowe i mobilne pozwoliły na rozkwit mediów alternatywnych, które nie były przedmiotem autocenzury lub jawnej kontroli przez prezydenta Kuczmę, jego sojuszników i działaczy na rzecz demokracji (takich jak Pora!) Były w stanie wykorzystać telefony komórkowe, internet do koordynowania monitorowania wyborów i masowych protestów^[45][46].

As part of the Orange Revolution, the Ukrainian constitution was changed to shift powers from the presidency to the parliament. This was Oleksandr Moroz's price for his decisive role in winning Yushchenko the presidency. The Communists also supported these measures. These came into effect in 2006 during which Yanukovych's Party of Regions won the parliamentary election, creating a coalition government with the Socialists and the Communists under his leadership. As a result, President Viktor Yushchenko had to deal with a powerful Prime Minister Viktor Yanukovych who had control of many important portfolios. His premiership ended in late 2007 after Yushchenko had succeeded in his months-long attempt to dissolve parliament. After the election, Yanukovych's party again was the largest, but Tymoshenko's finished far ahead of Yushchenko's for second place. The Orange parties won a very narrow majority, permitting a new government under Tymoshenko, but Yushchenko's political decline continued to his poor showing in the 2010 presidential election.

W dniu 1 października 2010 r. Sąd Konstytucyjny Ukrainy uchylił poprawki z 2004 r, uznając je za niezgodne z konstytucją^[47].

A Circuit administrative court in Kiev forbade mass actions at Maidan Nezalezhnosti from 9 January 2010 to 5 February 2010. The Mayor`s office had requested this in order to avoid “nonstandard situations” during the aftermath of the 2010 presidential election. Apparently (in particular) the Party of Regions, All-Ukrainian Union "Fatherland" and Svoboda had applied for a permit to demonstrate there^[48]. Incumbent President Viktor Yushchenko got 5,5% of votes during the election^[49]. “Ukraine is a European democratic country”, said Yushchenko in a sort of political will at the polling station. “It is a free nation and free people.”^[50] According to him, this is one of the great achievements of the Orange Revolution.

In the 2010 presidential election Viktor Yanukovych was declared the winner which was labeled by some Yanukovych supporters as "An end to this Orange nightmare"^[51]. Immediately after his election Yanukovych promised to "clear the debris of misunderstanding and old problems that emerged during the years of the Orange power"^[52]. According to influential Party of Regions member Rinat Akhmetov the ideals of the Orange Revolution won at the 2010 election "We had a fair and democratic independent election. The entire world recognized it, and international observers confirmed its results. That's why the ideals of the Orange Revolution won”^[53]. According to Yulia Tymoshenko the 2010 elections was a missed "chance to become a worthy member of the European family and to put an end to the rule of the oligarchy"^[54].

w 2005 Prezydent Wiktor Juszczenko ustanowił 22 listopada (pierwszy dzień pomarańczowej rewolucji)nieoficjalne święto "Dzień Wolności"^[55].W końcu grudnia 2011 Data ta została przesunięta na 22 stycznia (połączona z Dzień Jedności) przez prezydenta Wiktora Janukowycza.^[56][57][58] President Yanukovych stated he moved "Day of Freedom" because of “numerous appeals from the public”^[57].

Outright vote rigging diminished after the 2004 presidential election^{[59][60][61][62]}. No officials involved in the 2004 elections that preceded the Orange Revolution were convicted for election fraud^[63][64][65].

A 2007 research revealed that opinion about the nature of the Orange Revolution had barely shifted since 2004 and that the attitudes about it in the country remained divided along the same largely geographical lines that it had been at the time of the revolution (West and Central Ukraine being more positive about the events and South and Eastern Ukraine more cynical (seniors also))^[15]. This research (also) showed that Ukrainians in total had a less positive view on the Orange Revolution in 2007 then they had in 2005.^[15] It has been suggested that since the Orange Revolution was impactful enough to interest people of all ages it increased the overall unity of Ukraine.

During the elections campaign of the 2012 Ukrainian parliamentary election the Party of Regions' campaign focused heavily on (what they called) the coach and ruins of 5 years of orange leadership^[66][67].

In March 2005 Ukrainian Foreign Minister Borys Tarasyuk stated that Ukraine would not be exporting revolution^[68].

During Alexander Lukashenko's inauguration (ceremony) as President of Belarus of 22 January 2011 Lukashenko vowed that Belarus would never have its own version of the Orange Revolution and Georgia's 2003 Rose Revolution^[4]. In the aftermath of the 2011 South Ossetian presidential election (in December 2011) and during the protests following the 2011 Russian elections (also in December 2011) the Ambassador of South Ossetia to the Russian Federation Dmitry Medoyev and Russian Prime Minister Vladimir Putin and Putin's supporters named the Orange Revolution an infamous foreknowledge for their countries^[5][69][70]. Putin also claimed that the organizers of the Russian protests in December 2011 were former (Russian) advisors to Yushchenko during his presidency and were transferring the Orange Revolution to Russia^[5]. A 4 February 2012 rally in favor of Putin was named the "anti-Orange protest"^[71]. In 2013 a Russian State Duma Oleg Nilov and former fellow Russian politician Sergey Glazyev referred to political adversaries as "different personalities in some sort of orange or bright shorts" and "diplomats and bureaucrats that appeared after the years of the ‘orange’ hysteria"^[7][72].^{[nb 5]}

In Russian right wing circles the Orange Revolution has been linked with fascism because, all be it marginal, Ukrainian nationalist extreme right wing groups and Ukrainian Americans (including Viktor Yushchenko wife, Kateryna Yushchenko, who was born in the United States) were involved in the demonstrations; Russian right wing group see both as branches of the same tree of fascism^[73]. The involvement of Ukrainian Americans lead them to believe the Orange Revolution was steered by the CIA^[73].

• Civil resistance
• Colour revolution
• Post-election developments in Ukraine, 2004
• Orange Revolution (film)

• Paul D'Anieri, ed. Orange Revolution and Aftermath: Mobilization, Apathy, and the State in Ukraine (Johns Hopkins University Press; 2011) 328 pages
• Tetyana Tiryshkina. The Orange Revolution in Ukraine – a Step to Freedom (2nd ed. 2007)
• Andrew Wilson (March 2006). Ukraine's Orange Revolution. Yale University Press. ISBN 0-300-11290-4.
• Anders Åslund and Michael McFaul (January 2006). Revolution in Orange: The Origins of Ukraine's Democratic Breakthrough. Carnegie Endowment for International Peace. ISBN 0-87003-221-6.
• Askold Krushelnycky (2006). An Orange Revolution: A Personal Journey Through Ukrainian History. ISBN 0-436-20623-4.
• Pavol Demes and Joerg Forbrig (eds.). Reclaiming Democracy: Civil Society and Electoral Change in Central and Eastern Europe. German Marshall Fund, 2007.
• Lehrke, Jesse Paul. "The Transition to National Armies in the Former Soviet Republics, 1988–2005." Oxfordshire, UK: Routledge (2013). Especially p. 185-199 but also p. 152-159 for background. (See: http://www.routledge.com/books/details/9780415688369/).
• Andrey Kolesnikov (2005). Первый Украинский: записки с передовой (First Ukrainian [Front]: Notes from the Front Line). Moscow: Vagrius. ISBN 5-9697-0062-2. (ros.)
• Giuseppe D'Amato, EuroSogno e i nuovi Muri ad Est (The Euro-Dream and the new Walls to the East). L'Unione europea e la dimensione orientale. Greco-Greco editore, Milano, 2008. PP.133–151. (Italian).
• The orange ribbon by the Centre for Eastern Studies (OSW), Warsaw, 2005.
• US campaign behind the turmoil in Kiev, The Guardian, 2, 6 November 2004.
• Six questions to the critics of Ukraine's orange revolution, The Guardian, 2 December 2004.
• The Orange Revolution, TIME.com, Monday, 6 December 2004 (excerpt, requires subscription)
• The price of People Power, The Guardian, 7 December 2004.
• U.S. Money has Helped Opposition in Ukraine, Associated Press, 11 December 2004.

Szablon:Wikinewshas

• “Maidan” – An Internet Hub for Citizens Action Network in Ukraine
• Orange Winter, a feature documentary about the Orange revolution by Andrei Zagdansky
• "Role of Internet-based Information Flows and Technologies in Electoral Revolutions:The Case of Ukraine’s Orange Revolution”, Lysenko, V.V., and Desouza, K.C., First Monday, 15 (9), 2010,

Kategoria:Post-Soviet revolutions Kategoria:History of Kiev Kategoria:Activism Kategoria:Nonviolent revolutions Kategoria:2004 in Ukraine Kategoria:History of Ukraine Kategoria:Politics of Ukraine Kategoria:Revolutions in Ukraine Kategoria:21st-century revolutions Kategoria:Political movements in Ukraine Kategoria:National revivals Kategoria:Corruption in Ukraine Kategoria:Electoral fraud Kategoria:Social movements in Ukraine Kategoria:Coalitions of parties in Ukraine Kategoria:Ukrainian opposition groups Kategoria:Riots and civil disorder in Ukraine Kategoria:Ukrainian democracy movement Kategoria:Political scandals in Ukraine
Błąd w przypisach: Istnieje znacznik <ref> dla grupy o nazwie „nb”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="nb"/>