Wikipedystka:Chevalie~plwiki/brudnopis

Jego rodzice, Srđan i Dijana, pochodzą z Serbii. Ma dwóch braci - Marko i Đorđe, którzy również są tenisistami.^[3][4] Treningi zaczął w wieku czterech lat. W wieku dwunastu lat spędził trzy miesiące w tenisowej akademii Nikoli Pilića w Monachium.^[3] Obecnie mieszka w Monte Carlo. Zna języki: serbski, angielski oraz włoski. Jego ulubiona nawierzchnia to twarda. Kiedy był dzieckiem, jego idolem był Pete Sampras. Inspiruje się Andre Agassim.^[3][5]

W trakcie szukania źródeł.

U progu profesjonalnej kariery, Novak Đoković grywał głównie w Futuresach oraz Challengerach. Serb rozpoczął swoją karierę w wieku czternastu lat, w 2001 roku. Wtedy to został mistrzem Europy juniorów w singlu, deblu oraz drużynowo. W kolejnym sezonie stał się najlepszym graczem w kategorii wiekowej do szesnastu lat, wygrywając francuskie turnieje La Boule oraz La Poet, zwyciężając w nich z m.in. Hewittem, Grosjeanem, oraz Roddickiem. Zwycięstwo odniósł również w Pucharze Księcia w Miami, zarówno jak i w turnieju rangi ITF w kategorii wiekowej do osiemnastu lat. Po rozegranych pięciu zawodach tego typu, stał się czterdziestym tenisistą-juniorem na świecie.

Rok 2003 rozpoczął od występu w turnieju ITF w Nurnbergu. Skreczował w pierwszym meczu z powodu kontuzji. Wystąpił również w eliminacjach do Pucharu Davisa przeciwko Wybrzeżu Kości Słoniowej oraz Bułgarii. W roku tym zagrał również swój pierwszy mecz jako profesjonalista. W Futuresie organizowanym przez TK „Red Star” wygrał mecz pierwszej rundy, zdobywając swoje, również pierwsze, punkty do rankingu ATP. Zwyciężył również w całym turnieju. Po tym tryumfie wystąpił w kolejnym turnieju Futures, organizowanym przez TK „Dril” gdzie dotarł do półfinału. W szóstym i zarazem ostatnim turnieju Futures ponownie osiągnął półfinał. W drodze do niego pokonał Salvesa, francuskiego zawodnika klasyfikowanego ówcześnie w pierwszej setce rankingu ATP. Serb zwyciężył w mistrzostwach swojego kraju do lat osiemnastu. Zdobył również tytuł wśród seniorów, wraz z drużyną (Partizan).

W roku 2005 zakwalifikował się do trzech turniejów wielkoszlemowych: Australian Open (I runda – porażka z Maratem Safinem), Roland Garros (II runda), Wimbledonu (III runda) oraz US Open. Podczas turnieju w Nowym Jorku osiągnął trzecią rundę. Rezultat ten pozwolił mu wspiąć się na osiemdziesiątą pozycję w rankingu.

W 2006 był po raz pierwszy w półfinale turnieju rangi ATP Tour, w halowej imprezie w Zagrzebiu, a także dotarł do pierwszego ćwierćfinału na French Open 2006, w drodze do którego pokonał trzech rozstawionych graczy: Fernando Gonzáleza, Tommy'ego Haasa i Gaëla Monfilsa; natomiast, w 1/4 finału skreczował w pojedynku z broniącym tytułu Rafaelem Nadalem. Trzy tygodnie po Wimbledonie, zdobył tytuł podczas Dutch Open w Amersfoort bez straty seta. W finale pokonał Nicolása Massú. Kolejny turniej wygrał podczas Open de Moselle w Metz,^[6] w finale pokonując Jurgena Melzera. Tym samym po raz pierwszy w karierze dostał się do pierwszej 20 rankingu ATP.

Źródła, które umieszczę, już mam, ale zrobiłam sobie przerwę w edytowaniu i piszę tak dziwne przypisy, że wyskakują mi same czerwone błędy, a sama nie wiem, co robię źle.

Sezon Serb rozpoczął od zwycięstwa w turnieju w Adelajdzie, w finale pokonując reprezentanta gospodarzy, Chrisa Guccione. Podczas pierwszego w sezonie turnieju wielkoszlemowego – Australian Open, dotarł do czwartej rundy, w której przegrał z późniejszym mistrzem, Rogerem Federerem 2:6, 5:7, 3:6. Następnie Serb wystąpił w turnieju w Marsylii, w którym już w pierwszej rundzie w trzech setach uległ Michaiłowi Jużnemu. Z Rosjaninem przegrał również kilka dni później, w ćwierćfinale imprezy w Rotterdamie.

W ¼ finału znalazł się również w kolejnym turnieju, odbywającym się w Dubaju. Ponownie uległ w trzech partiach Rogerowi Federerowi. Pierwszy w sezonie finał osiągnął w Indian Wells, który przegrał z ówczesną drugą rakietą świata, Rafaelem Nadalem. W kolejnym turnieju z cyklu Masters Series odbywającym się w Stanach Zjednoczonych zrewanżował się Hiszpanowi, pokonując go w ćwierćfinale. Zwycięstwo odniósł również w całej imprezie, w finale zwyciężając Guillermo Canasa. Sezon kortów ziemnych rozpoczął od występu w Pucharze Davisa. Poddał mecz z George’m Chantourią. Następnie wystąpił w mieście, w którym mieszka – Monte Carlo. W trzeciej rundzie przegrał z Davidem Ferrerem w trzech setach.

Drugi w sezonie tytuł zdobył w Estorilu, w drodze do finału pokonując m.in. trzech Hiszpanów – Santiago Venturę, Guillermo Garcia-Lopeza oraz Tommy’ego Robredo. W finale zmierzył się z Richardem Gasquetem.

W dwóch kolejnych imprezach (odbywających się w Rzymie oraz Hamburgu) Serb dotarł do ćwierćfinałów, w każdym z nich przegrywając z Hiszpanem – odpowiednio z Rafaelem Nadalem oraz Carlosem Moyą. Podczas French Open odbywającym się niecałe dwa tygodnie po niemieckiej imprezie, Đoković dotarł do pierwszego w swojej karierze wielkoszlemowego ćwierćfinału, w którym po raz kolejny przegrał z Nadalem - 5:7, 4:6, 2:6. Niedługo później Serb zagrał w Londynie. Jego występ zakończył się na trzeciej rundzie, w której przegrał z Francuzem, Arnaud Clémentem.

Podczas Wimbledonu, Đoković wygrał trwający ponad pięć godzin ćwierćfinał przeciw Marcosowi Baghdatisowi. Mecz ten był tylko pięć minut krótszy od najdłuższego spotkania gry pojedynczej w pojedynczym dniu w historii turnieju. Wynik spotkania: 7:6(4), 7:6(9), 6:7(3), 4:6, 7:5. W półfinale z Nadalem Serb skreczował z powodu kontuzji pleców i problemu ze stopą.

Niecały miesiąc po Wimbledonie, Serb grał w imprezie w Umag. W drugiej rundzie przegrał z rodakiem, Viktorem Troickim. Na początku sierpnia zawodnik wystąpił w turnieju w Kanadzie, który wygrał, w drodze do finału pokonując trzech ówcześnie najwyżej rozstawionych zawodników rankingu ATP: Andy’ego Roddicka, Rafaela Nadala oraz Rogera Federera. Pierwszy raz od 1984 roku taka sytuacja miała miejsce, odkąd dokonał tego Boris Becker. Serb stał się też drugim po Tomasie Berdychu zawodnikiem, który pokonał Federera oraz Nadala odkąd stali się oni czołowymi tenisistami świata.

W tym samym tygodniu Đoković zagrał w imprezie w Cincinnati. Po pierwszej rundzie, którą z racji wysokiego rankingu miał wolną, odpadł już w swoim pierwszym meczu, przegrywając z Carlosem Moyą.

W rozpoczynającym się 27 sierpnia US Open Serb osiągnął swój pierwszy w karierze finał turnieju Wielkiego Szlema. W drodze do niego wygrał m.in. blisko pięciogodzinne spotkanie drugiej rundy z Radkiem Stepankiem, które zakończyło się wynikiem 6:7(4) 7:6(5) 5:7 7:5 7:6(2).

Następnie Serb ponownie zagrał w Pucharze Davisa przeciwko Australii. Zwyciężył w obydwóch meczach, które rozegrał – z Peterem Luczakiem oraz Chrisem Guccione.

We Wiedniu Đoković sięgnął po piąty w sezonie tytuł, w finale pokonując Stanislasa Wawrinkę. W rozpoczynającym się na dzień po austriackim, turnieju w Madrycie, tenisista osiągnął półfinał, w którym uległ Davidowi Nalbandianowi.

Podczas imprezy w Paryżu, przegrał mecz drugiej rundy (pierwszą miał wolną) z reprezentantem gospodarzy, Fabrice Santoro 3:6, 2:6.

Ostatnim turniejem, w jakim Serb wystąpił, była kończąca sezon impreza z serii Masters w Szanghaju. Był pierwszym zawodnikiem, który z niej opadł – przegrał swoje mecze z Davidem Ferrerem, Rafaelem Nadalem oraz Richardem Gasquetem.

Źródła czekają na wstawienie, tak samo linki wewnętrzne. Ale to niedługo. Wstawiam tą sekcję, aby pokazać, że coś robię.

Sezon 2011 tenisista rozpoczął od reprezentowania Serbii w Pucharze Hopmana. Przegrał tylko jeden mecz – w deblu z Aną Ivanović. Serbowie nie awansowali do finału.

W pierwszym w sezonie turnieju wielkoszlemowym – Australian Open, Serb w drodze do finału stracił zaledwie seta. W meczu o finał spotkał się z Rogerem Federerem. W drugim secie Szwajcar prowadził już 5:2, ale Djoković wygrał pięć gemów z rzędu. W spotkaniu finałowym spotkał się ze Szkotem, Andy’m Murrayem. Pokonał go w trzech partiach, zapewniając sobie drugi w karierze tytuł wielkoszlemowy.

Z imprezy w Rotterdamie Serb wycofał się z powodu kontuzji barku uniemożliwiającej mu trening i przygotowanie się do turnieju. Powrócił trzy tygodnie później i wystąpił w Dubaju, gdzie rozstawiony był z numerem drugim (ówczesny lider rankingu, Rafael Nadal, wycofał się z powodu kontuzji). Wygrał w finale z Rogerem Federerem 6:3, 6:3. Djoković zrezygnował z występu w reprezentacji Serbii w meczu 1. rundy Pucharu Davisa z Indiami. Było to spowodowane potrzebą odpoczynku.

W marcu Serb wystąpił w Indian Wells, w drodze do finału tracąc seta. O tytuł zagrał z liderem rakingu, Rafaelem Nadalem, którego pokonał w trzech partiach. Po wygranej w półfinale zapewnił sobie awans na drugie miejsce w rakingu ATP, wyprzedził wtedy Federera. W Miami po raz kolejny Serb bez straty partii osiągnął finał, w którym znowu w trzech setach pokonał Rafaela Nadala. Stał się tym samym siódmym tenisistą, który w jednym sezonie wygrał zarówno imprezy w Indian Wells, jak i Miami. Finał w Miami był 24 z rzędu wygranym meczem Serba.

W turnieju tym wystąpił również w deblu. Jego partnerem był Andy Murray, rywal z finału Australian Open, po którym tenisiści podjęli decyzję o wspólnej grze. Odpadli w pierwszej rundzie.

Z imprezy w Monte Carlo Djoković wycofał się z powodu kontuzji kolana.

Sezon kortów ziemnych rozpoczął od występu w Belgradzie. W finale pokonał Feliciano Lopeza 7:6 (4), 6:2.

Zwycięską passę kontynuował w imprezie w Madrycie. W drugiej rundzie turnieju wygrał 30. mecz z rzędu. W drodze do finału stracił seta. O tytuł zagrał trzeci raz w sezonie z Rafaelem Nadalem. Zwyciężył w dwóch setach, przerywając tym samym trwającą serię od 2009 roku passę 37 kolejnych zwycięstw Hiszpana na nawierzchni ziemnej.

Ostatnim występem przed French Open 2011 był dla Serba turniej w Rzymie. W półfinale zagranym przeciw Andy’emu Murrayowi, był bliski przegrania pierwszego od grudnia 2010 meczu. Szkot w decydującym secie serwował na mecz. Serb jednak zwyciężył 6:1, 3:6, 7:6(2). W finale czwarty raz w sezonie 2011 zmierzył się z Rafaelem Nadalem i po raz kolejny go pokonał, zdobywając swój siódmy w sezonie tytuł. Stał się pierwszym od czasu Federera i Nadala tenisistą, który wygrał cztery turnieje z serii Masters 1000 w jednym sezonie.

Do Roland Garros Serb przystępował jako faworyt ze względu na swoją trwającą wówczas serię meczów bez przegranej. Aż do rundy półfinałowej dotarł bez straty seta (w tym wygrał jeden mecz bez gry – Fabio Fognini poddał mecz walkowerem z powodu kontuzji). O finał zagrał z Rogerem Federerem i został pokonany w czterech setach. Tym samym Szwajcar zakończył serię 43 meczów Serba bez porażki.

Z turnieju w Queen’s Djoković wycofał się, ponieważ chciał odpocząć po French Open.

Na Wimbledonie tenisista był rozstawiony z dwójką. Pierwsze dwie rundy przeszedł bez straty seta, później pokonując w czterech partiach Marcosa Baghdatisa. Następnie zwyciężył Michaela Llodrę i Bernarda Tomicia. O finał zagrał z Jo-Wilfriedem Tsongą, którego pokonał 7:6(4), 6:2, 6:7(9), 6:3. Tym samym po raz pierwszy w karierze awansował do finału Wimbledonu. Zwycięstwem w półfinale zapewnił sobie awans na pozycję lidera rankingu ATP, niezależnie od wyniku finału turnieju. O tytuł zagrał z jego obrońcą, Rafaelem Nadalem. Było to ich piąte spotkanie w tym sezonie. Serb wygrał w czterech setach. Był to jego pierwszy tytuł na Wimbledonie.