Wikipedysta:Wuuja/Brudnopis2

Pierwszy mecz reprezentacji Kamerunu odbył się 13 kwietnia 1960 roku na Madagaskarze. W pierwszej rundzie Turnieju Kolonii Francuskich Nieposkromione Lwy rozgromiły Somalię Francuską aż 9:2. Było to jednocześnie najwyższe zwycięstwo w historii kameruńskiego futbolu. Niezbyt dobrze zorganizowana i amatorska wówczas reprezentacja awansowała do ćwierćfinału rozgrywek, w którym odprawiła 3:2 zespół z Mali. W półfinale Nieposkromionym Lwom przyszło zmierzyć się z drużyną Konga i odnieśli trzecie zwycięstwo w historii, pokonując rywala 5:4. W finale jednak ulegli amatorom z Francji, 1:2. Pierwsze towarzyskie spotkanie zostało rozegrane 26 kwietnia 1960 z Togo i zakończyło się bezbramkowym remisem.

W 1962 roku Kameruńczycy wzięli udział w turnieju o Puchar Kwame Nkrumaha. Niestety, już w pierwszej rundzie trafili na silną Nigerię i odpadli w dwumeczu 1:3, 1:2. Pierwszym sukcesem w historii kameruńskiego futbolu było pokonanie Demokratycznej Republiki Konga w finale Turnieju Kolonii Francuskich, 2:1. Mecz ten odbył się 19 listopada 1964 roku w Douali.

Kamerun, po raz pierwszy wziął udział w kwalifikacjach do Pucharu Narodów Afryki w 1967. W inauguracyjnym meczu grupy 5, Nieposkromione Lwy doznały klęski 0:4, a ich przeciwnikiem była reprezentacja Tunezji. W drugim meczu, z Demokratyczną Republiką Konga padł wynik nieco niższy (1:2), ale również na niekorzyść Kamerunu. Dopiero w rewanżowym meczu z Tunezją, Kamerun odniósł pierwsze zwycięstwo, 2:0. Jednak to i punkt za obustronny walkower w ostatnim meczu z późniejszym triumfatorem Pucharu Narodów Afryki 1968, DR Konga było niewystarczające, by zając miejsce premiowane awansem.

W grudniu 1967 Kamerun wziął udział w eliminacjach do Letnich Igrzysk Olimpijskich, które odbywały się w Meksyku. W pierwszej rundzie trafił na reprezentację Mali, która zrezygnowała z gry, oddając mecz walkowerem. Kamerun automatycznie przeszedł do drugiej rundy, gdzie czekała już Ghana. Pierwsze spotkanie Kameruńczycy wygrali 1:0, natomiast w drugim polegli 2:3. O tym, kto przejdzie dalej miał decydować dodatkowy mecz, z którego Kamerun zrezygnował i tym samym zakończył swój udział w eliminacjach. Rok później reprezentacja Kamerunu przystąpiła do kolejnych eliminacji, tym razem Mistrzostw Świata 1970, a jej pierwszym i jak się później okazało, ostatnim rywalem była Nigeria. 7 grudnia Kamerun wywiózł cenny remis (1:1) z Lagos, a bramkę wyrównującą w 69 minucie zdobył Norbert Owona. Natomiast w rewanżowym meczu u siebie, na Stade Akwa w Douali, Nieposkromione Lwy doznały porażki, 2:3. Gole w tym meczu zdobywali David Ayo oraz Dieudonné Bassanguen (Dragon Yaoundé).

Po dwóch meczach towarzyskich, reprezentacja Kamerunu przystąpiła do turnieju kwalifikacyjnego do Pucharu Narodów Afryki 1970. W pierwszej rundzie odprawiła Ugandę 1-1, 2-0, a w drugiej poradziła sobie z Zambią 2-2, 2-1. Pierwszy, historyczny udział w Pucharze Narodów Afryki stał się faktem.

Na górę strony | Początek wątku

Finałowy turniej o Puchar Narodów Afryki w 1970 roku organizował Sudan. Reprezentacja Kamerunu trafiła do grupy A, razem z Wybrzeżem Kości Słoniowej, Etiopią i gospodarzami turnieju - Sudanem. Wszystkie spotkania tej grupy rozgrywane były w Chartum. Duet trenerski Colonna - Fobeté zdecydował się na ofensywne ustawienie 4-2-4. 6 lutego odbył się mecz inauguracyjny, w którym Kameruńczycy podejmowali Wybrzeże Kości Słoniowej. Po dwóch golach (w 25 i 45 minucie) najlepszego snajper Słoni i późniejszego króla strzelców całego turnieju, Laurenta Pokou Nieposkromione Lwy schodziły do szatni przegrywając 0:2. Po przerwie Kamerun prezentował się znacznie lepiej. W 57 minucie Emmanuel Koum (24, Grenoble) zdobył kontaktową bramkę, a 3 minuty później Jean-Baptiste N'Doga wyrównał wynik meczu. Nieco oszołomiona reprezentacja WKS została dobita w 66 minucie, a na listę strzelców po raz drugi wpisał się Koum i tym samym został bohaterem spotkania. Mecz zakończył się wynikiem 3:2, a Kamerun wskoczył na drugie miejsce, dające awans do dalszej fazy rozgrywek.

Dwa dni później podopieczni duetu trenerskiego Colonna - Fobeté podejmowali Etiopię i szybko musieli przyjąć zimny prysznic, bowiem już w 12 minucie Mengistou otworzył wynik spotkania. Radość Etiopczyków nie trwała jednak zbyt długo, bo w kilka minut później Jean-Marie Tsébo doprowadził do wyrównania. Bramkę "do szatni" strzelił Jean Manga Onguene i obydwie drużyny udały się na przerwę. W 70 minucie wynik na 3:1 podwyższył N'Doga, a 5 minut później Mengistou po raz kolejny pokonał bramkarza Nieposkromionych Lwów. Nic to jednak nie dało, a spotkanie zakończyło się zwycięstwem Kamerunu, 3:2.

Ostatnim, decydującym o losach w grupie, meczem była potyczka Kamerunu z gospodarzami turnieju, Sudanem. Nikt bowiem nie liczył na sensacje w pojedynku Wybrzeża Kości Słoniowej z Etiopią. Słonie wygrały 6:1 (5 bramek Pokou) i były pewne awansu. Spotkanie Sudan - Kamerun było rozgrywane 10 lutego na Stade Municipal w Chartum. Sudańczycy objęli prowadzenie w 20 minucie, strzelcem gola był Djaksa. W 34 minucie padł gol wyrównujący, a na listę strzelców trafił Tsébo. Decydującą o awansie bramkę w drugiej połowie strzelił Hasabu i to późniejszy triumfator Pucharu Narodów Afryki Sudan awansował dalej, na skutek niekorzystnego bilansu bramkowego Kamerunu. Pierwszy udział Nieposkromionych Lwów w najważniejszej afrykańskiej imprezie zakończył się dość szybko, ale po bardzo wyrównanej walce. Po kilku meczach przygotowawczych, w 1972 roku Kamerun przystąpił do kolejnej edycji turnieju o Puchar Czarnego Lądu.

Na górę strony | Początek wątku

Od 1972 roku funkcję trenera oraz dyrektora sportowego reprezentacji Kamerunu pełnił Peter Schnittger (31). Niemiecki szkoleniowiec, który wcześniej pracował z drużyną narodową Wybrzeża Kości Słoniowej. Za kadencji nowego trenera Kameruńczycy rozegrali kilka meczów towarzyskich i przystąpili do Pucharu Narodów Afryki 1972. Turniej ten odbywał się na terenie Kamerunu, więc podopieczni Schnittgera nie musieli rozgrywać eliminacji. Pierwsze, inauguracyjne spotkanie odbyło się 23 lutego na stadionie w Jaunde, a po drugiej stronie boiska stanęła Kenia. Pierwszą bramkę w tej edycji Pucharu Narodów Afryki zdobył Gaston Paul N'Doga, już w 7 minucie. Chwilę później na 2:0 podwyższył jego imiennik - Gaston Ngondo. Kontaktowe trafienie dla Kenijczyków, jeszcze przed przerwą zdobył Niva. W drugiej połowie żadnej z drużyn nie udało się umieścić piłki w siatce i spotkanie zakończyło się rezultatem 2:1.

Trzy dni później, 26 lutego, Kamerun podejmował reprezentację Togo, która w poprzednim meczu zremisowała 1:1 z Mali. W pierwszej połowie bramki nie padły i drużyny schodziły do szatni z wynikiem 0:0. Po przerwie to Kamerun dyktował warunki gry, a na prowadzenie wyszedł w 64 minucie po bramce Josepha Mayi. Na 10 minut przed końcem spotkania gola dołożył Emmanuel Mvé i tym samym pogrzebał nadzieje Togijczyków na korzystny rezultat. Wynik meczu już do końcowego gwizdka sudańskiego arbitra Babikra Eissy nie uległ zmianie, a Kameruńczycy mogli sobie dopisać kolejne dwa punkty i z kompletem zwycięstw przystąpić do potyczki z Mali. Do pewnego awansu Kameruńczykom wystarczył remis i taki wynik właśnie padł. Prowadzenie dla Malijczyków objął Fantamady Keita na dwie minuty przed przerwą, a w 67 minucie do remisu doprowadził François Ndoumbé (18). Spotkanie zakończyło się wynikiem 1:1, a Kamerun awansował z pierwszego miejsca w grupie, zdobywając 5 punktów.

W grupie B drugie miejsce zajęła reprezentacja Konga i to z nimi przyszło się zmierzyć podpopiecznym Petera Schnittger w półfinale. Mecz został rozgegrany 2 marca w Jaunde. Kongijczycy wyszli na prowadzenie w 31 minucie spotkania, po bramce Mingi. Jak się później okazało, to było pierwsze i zarazem ostatnie trafienie w tym meczu. Kamerun odpadł i musiał się zadowolić pojedynkiem o brązowy medal. W drugim półfinale, po dramatycznym meczu Zairu z Mali (3:4), lepsi okazali się Malijczycy, a na reprezentację Zairu w małym finale czekały już Nieposkromione Lwy. Mecz odbył się 4 marca, po raz kolejny w Jaunde, gdzie Kamerun rozegrał wszystkie swoje mecze w tym turnieju. Spotkanie zaczęło się idealnie dla Kameruńczyków, ponieważ już w 4 minucie został podyktowany rzut karny. Do piłki podszedł Jean-Paul Akono i pewnie umieścił piłkę w siatce. Radość nie trwała jednak zbyt długo, bo Zairczycy szybko odrobili straty (w 13 minucie po bramce Emmanuela Etepe Kakoko) i poszli za ciosem, wychodząc na prowadzenie (w 17 minucie po bramce Adelarda Maku Mayangi). Jednak nawet to nie zdołało poskromić Lwów z Kamerunu. Od 31 do 42 minuty nastąpił prawdziwy armagedon ze strony Kameruńczyków. Strzelanie w 31 minucie rozpoczął Gaston Ngondo, minutę po nim podwyższył Owona, czwartą bramkę zdobył Mouthé, a wynik tuż przed przerwą ustalił N'Doga. Co ciekawe, w drugiej części gry nie padła ani jedna bramka. Mecz zakończył się rezultatem 5:2 i reprezentacja Kamerunu sięgnęła po historyczny, brązowy medal w turnieju o Puchar Narodów Afryki.

• MECZ O BRĄZOWY MEDAL PUCHARU NARODÓW AFRYKI 1972
  5.03.1972, Jaunde:   KAMERUN -   ZAIR 5:2 (Akono '4 k., Ngondo '31, Owona '32, Mouthé '34, N'Doga '42 - Kakoko '13, Mayanga '17)
  

Na górę strony | Początek wątku

W kwietniu 1972, reprezentacja Kamerunu wzięła udział w eliminacjach do Igrzysk Olimpijskich. Były to ostatnie mecze Nieposkromionych Lwów pod wodzą Petera Schnittgera, bowiem nie zdołał on wywalczyć awansu. Niemiecki trener został zwolniony, a jego miejsce zajął obywatel Jugosławii, Vladimir Beara.

Nowy trener już od samego początku stanął przed ciężkim zadaniem. Musiał przystąpić do niezwykle trudnych elimnacji do Mistrzostw Świata 1974. W pierwszym meczu Kamerun trafił na reprezentację Gabonu, która zrezygnowała bez walki, oddając walkowera. Podopieczni Beary przeszli do następnej rundy, gdzie czekał już Zair. Pierwszy mecz odbył się 4 lutego w Douali, na Stade de la Reunification. Aż 21,752 tysięcy wiernych fanów przybyło, by dopingować obydwie drużyny. Część kibiców, która była za Kamerunem, po końcowym gwizdku sędziego nie miała powodów do radości. Ich pupile polegli 0:1, co było bardzo niekorzystnym rezultatem przed drugim meczem w Zairze. Do rewanżu doszło 25 lutego, na Stade du 20 Mai w Kinszasie. Trener Kamerunu, Vladimir Beara, chcąc awansować dalej, musiał postawić wszystko na jedną kartę. Taktyka okazała się skuteczna, a trener mógł podnieść ręce w geście triumfu, gdy w 43 minucie sędzia Francis Wolbert wskazał na środek boiska. Trafieniem popisał się niezawodny Gaston Paul N'Doga i straty z pierwszego meczu zostały odrobione. W drugiej połowie więcej bramek nie padło, a o tym, kto przejdzie dalej zadecydować miał dodatkowy pojedynek na terenie Zairu, z tą samą obsadą sędziowską. Kamerun poległ 0:2 (0:1) i nie zdołał przejść do kolejnej rundy. W eliminacjach do Pucharu Narodów Afryki 1974 Kamerun ponownie trafił na Zair i również tym razem przegrał w dwumeczu. Podobnie, jak rok później z Togo (3-0, 0-4) w ramach eliminacji do PNA 1976.

Vladimir Beara został zwolniony, a na jego miejsce zatrudniono innego Jugosłowianina, Ivana Ridanovica. Jego początek pracy z Nieposkromionymi Lwami był wymarzony. 29 czerwca 1976 Kamerun pod wodzą nowego trenera wygrał Igrzyska środkowoafrykańskie rozgrywane na boiskach Gabonu, w finale pokonując reprezentację Kongo. Następnie Kameruńczycy udanie zaczęli dwumecz eliminacyjny do Mistrzostw Świata 1978, bo od wygranej 2-0 z Kongiem. Jednak o pożegnaniu się z Mistrzostwami przesądził drugi mecz i porażka 1-2. W październiku 1973 reprezentację Kamerunu czekały eliminacje do Pucharu Narodów Afryki 1976. Podopieczni Ridanovica po raz kolejny trafili na Kongijczyków. Ten mecz miał być wielkim rewanżem, jednak zakończył się klęską. Mimo wygranej 2-0 w pierwszym spotkaniu, w drugim Kameruńczycy polegli aż 0-4 i mogli zapomnieć o awansie.

W 1978 roku, Kamerun przystąpił do pierwszych w swojej historii Igrzysk afrykańskich, rozgrywanych co cztery lata. Przegrana z Ghaną oraz dwa remisy, z Nigerią i Mali nie wystarczyły by awansować, więc Kamerun musiał wrócić z Algierii do domu. Rok później przyszedł czas na kolejne wzmagania o udział w Pucharze Narodów Afryki. Tym razem Kamerunowi przyszło się mierzyć z Gwineą. Pierwszy mecz zakończył się porażką 0-3 i wszystko wskazywało na to, że Gwinea awansuje dalej. W rewanżu to Kamerun wygrał 3-0, a o dalszym awansie Gwinei rozstrzygnęła seria rzutów karnych. Jak się później okazało, był to ostatni mecz Lwów pod wodzą Ivana Ridanovica. Jego miejsce zastąpił, już trzeci z kolei obywatel Jugosławii, Branko Zutic.

Warto dodać, że miano najlepszego piłkarza roku 1979 w Afryce przypadło bramkarzowi reprezentacji Kamerunu, Thomasowi N'Kono (23, Canon Jaunde). Był to pierwszy kameruński piłkarz wyróżniony tą nagrodą.

Na górę strony | Początek wątku

Zutic już na początku kadencji musiał stawić czoła ciężkiemu wyzwaniu. Miał za zadanie wywalczyć awans do Mistrzostw Świata 1982. W pierwszym dwumeczu Kamerun łatwo pokonał reprezentację Malawi, wygrywając 3-0 u siebie i remisując 1-1 na wyjeździe. Drugą przeszkodą okazała się drużyna Zimbabwe, jednak i oni zostali wyeliminowani (2-0, 0-1). Kolejnym ważnym meczem było spotkanie eliminacji do turnieju finałowego o Puchar Narodów Afryki 1982. Kamerun, będący w coraz lepszej formie, rozniósł na własnym boisku Togo, a siedem dni później (już w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata) uległ na wyjeździe Zairowi, 0-1. Rewanże, zarówno z Togo, jak i Zairem zakończyły się po myśli trenera Zutica. Odzwierciedlały to wyniki, odpowiednio 2-2 i 6-1. Mecz z Zairem był ostatnim spotkaniem przed letnią przerwą w rozgrywkach.

W roku 1980 najlepszym piłkarzem Afryki po raz drugi został Kameruńczyk. Tym razem Jean Manga-Onguene (34, Canon Jaunde).

16 sierpnia 1981 roku Kamerun rozgromił na własnym terenie Madagaskar, 5-1. Wobec tak wysokiej zaliczki bramkowej, porażka 1-2 na wyjeździe nie miała znaczenia. Kamerun mógł świętować awans do turnieju finałowego o Mistrzostwo Czarnego Lądu. W przerwie pomiędzy meczem a rewanżem odbyły się Igrzyska środkowoafrykańskie, w których Kamerun aż trzy razy zanotował bezbramkowy remis (z gospodarzami turnieju - Angolą oraz Gabonem i Kongo), a także poniósł jedną porażkę, 0-2 z Zairem. 15 i 29 listopada rozegrane zostały dwa ostatnie mecze eliminacyjne, decydujące o awansie do fazy grupowej Mistrzostw Świata. Obydwa wygrał Kamerun i podopieczni Branko Zutica cieszyli się z pierwszego, historycznego dla kameruńskiej piłki nożnej awansu do turnieju o Puchar Świata.

Na górę strony | Początek wątku

Cztery miesiące później Kamerun przystąpił do rozgrywek o Puchar Narodów Afryki 1982, w Libii. W inauguracyjnym meczu Nieposkromione Lwy podejmowały Tunezję. Pierwszą bramkę strzeliły Orły Kartaginy, a dokładniej Gabsi, w 49 minucie. Jednak odpowiedź Kamerunu była błyskawiczna. W 50 minucie stan meczu wyrównał Grégoire M'Bida (27, Canon Jaunde). Jak się później okazało, była to jedyna bramka reprezentacji Kamerunu w tej edycji PNA. Dwa pozostałe mecze, z Ghaną i Libią zakończyły się bezbramkowym remisem. Kameruńczycy zajęli 3 miejsce w grupie, ze stratą jednego punktu do miejsca premiowanego awansem.

Po nieudanym starcie w Pucharze Narodów Afryki, zwolniony został Branko Zutic, a na jego miejsce zatrudniono byłego piłkarza reprezentacji Francji, dwukrotnego uczestnika Mistrzostw Świata, Jeana Vincenta. Wcześniej ze sporymi sukcesami trenował on piłkarzy FC Nantes. Tuż przed Mistrzostwami, rozegrany został turniej przygotowawczy, w formie grupowej. Kameruńczycy wygrali z Senegalem (2-1), a także zremisowali z Gwineą (1-1) i Ghaną (0-0), co dało im pierwsze miejsce w grupie. Po kilkunastodniowej przerwie, zmotywowana i rządna sukcesu reprezentacja Kamerunu poleciała do Hiszpanii, by wziąć udział w pierwszych, historycznych dla tego kraju Mistrzostwach Świata.

Na górę strony | Początek wątku

Trener Jean Vincent, wraz z dwudziestoma dwoma wyselekcjonowanymi piłkarzami udali się do słonecznej Hiszpanii. Konkretniej do La Coruñi, gdzie rozgrywali swój pierwszy mecz w grupie A. Poza Kamerunem, do pierwszej grupy trafiły Włochy, Peru i Polska. Pierwszy, historyczny mecz Kameruńczyków w najważniejszych piłkarskich rozgrywkach został rozegrany 15 czerwca, o godznie 17:15 na Estadio Municipal de Riazor. Przeciwnikiem Nieposkromionych Lwów była jedenastka z Ameryki Południowej. Około 11 tysięcy kibiców przybyło na stadion, by po 90 minutach ujrzeć wynik bezbramkowy. Mimo gry na zero z tyłu i czystego konta kapitana reprezentacji Kamerunu, Thomasa N'Kono (26, Canon Jaunde) podopieczni Vincenta mogli dopisać sobie tylko jeden punkt. Nieskutecznością grzeszyli zarówno Jacques N'Guea (28, Canon Jaunde) wraz z filarem reprezentacji, Rogerem Millą (30, SC Bastia), jak i dwaj wprowadzeni napastnicy, Paul Bahoken (27, AS Cannes) w 73 minucie oraz doświadczony Jean-Pierre Tokoto (34, FC Jacksonville) minutę przed końcem spotkania.

Drugi mecz Kameruńczyków również rozgrywany był na El Riazor. Po przeciwnej stronie boiska stanęli Polacy, a mecz obserwowało 19 tysięcy kibiców. Dobrze poukładana gra obronna podopiecznych Vincenta po raz drugi zaowocowała czystym kontem N'Kono, jednak o Polakach można było powiedzieć to samo. Tak więc mecz zakończył się bezbramkowym remisem, a drużynie Kamerunu nie pomógł nawet, tym razem w cześniej wprowadzony, Jean Pierre Tokoto. Zółtą kartką ukarany został klubowy kolega Bahokena, Ibrahim Aoudou (27, AS Cannes) i Roger Milla. Kameruńczycy, chcąc awansować do dalszej fazy rozgrywek, musieli wygrać ostatni mecz z Włochami. Sędzią głównym tego spotkania miał być Niemiec Eschweiler, a jego pomocnikami Klein z Izraela oraz Rubio z Meksyku. Włosi również zremisowali swoje dwa poprzednie spotkania, więc stawką tego był awans.

Decydujący mecz odbył się 23 czerwca na Estadio Balaídos w Vigo. Meczowi Włochy - Kamerun towarzyszyła blisko 20 tysięczna publiczność. Co ciekawe, w obydwu reprezentacjach rolę kapitana pełnili bramkarze. W reprezentacji Włoch słynny Dino Zoff, a w jedenastce z Czarnego Lądy wspomniany wcześniej N'Kono. Tym razem nie udało się zachować czystego konta, bowiem w 60 minucie celnym strzałem popisał się Francesco Graziani. Jednak to nie załamało Kameruńczyków. Wręcz przeciwnie, z jeszcze większym impetem ruszyli do walki. Na skutki długo nie musieli czekać, bo zaledwie minutę po golu Włochów nastąpiła odpowiedź Kamerunu, a dokładniej Grégoire M'Bidy (27, Canon Jaunde). Więcej bramek nie padło, a w końcowej klasyfikacji, Kamerun miał tyle samo punktów co podopieczni Enzo Bearzota. O awansie zdecydowała liczba strzelonych bramek, o jedną na korzyść Włochów. Kamerun nie miał się czego wstydzić, bo jak się okazało, przegrał walkę o wyjście z grupy z późniejszymi Mistrzami Świata.

Po Mistrzostwach pożegnano się z trenerem Jeanem Vincentem. Jego miejsce zajął, już czwarty szkoleniowiec z Jugosławii, Rade Ognanovic. Piłkarzem roku w Afryce po raz drugi został Thomas N'Kono, wyróżniony między innymi za dobrą grę na Mundialu.

Na górę strony | Początek wątku

3 kwietnia 1983 roku Kamerun przystąpił do eliminacji, których stawką był udział w Pucharze Narodów Afryki 1984. Ognanovic swojego debiutu w oficjalnym meczu nie mógł zaliczyć do udanych, ponieważ jego podopieczni przegrali aż 0:3 z reprezentacją Mozambiku. W rewanżu straty zostały odrobione z nawiązką, albowiem Kameruńczycy odprawili 4:0 popularnych The Mambas, a do kolejnej rundy awansowali różnicą jednej bramki. Mecz o awans Kameruńczycy stoczyli z Sudanem. W między czasie podopieczni Ognanovica wygrali dwumecz z Angolą (1:1, 3:2) w ramach eliminacji do Letnich Igrzysk Olimpijskich, rozgrywanych w Los Angeles. 14 sierpnia Kamerun na własnym boisku rozgromił 5:0 Sudan, natomiast w rewanżu to Pustynne Orły okazały się lepsze, lecz wynik 2:0 dawał awans Nieposkromionym Lwom. W styczniu 1984, Kamerun wygrywając 4:0 z Etiopią znacznie przybliżył się do awansu na Igrzyska, a sukces przypieczętował remisując 1:1 na wyjeździe. W marcu piłkarze Rade Ognanovica wyruszyli w podróż na Wybrzeże Kości Słoniowej, gdzie rozgrywana była XIV edycja Mistrzostw Czarnego Lądu.

Na górę strony | Początek wątku

Kamerun trafił do grupy A, której mecze rozgrywane były w stolicy Wybrzeża Kości Słoniowej, Abidżanie.

Inauguracyjny mecz odbył się 4 marca, a przeciwnikiem Nieposkromionych Lwów był Egipt. Przez większą część tego pojedynku utrzymywał się wynik bezbramkowy. Dopiero w 75 minucie Taher Abouzeid zaskoczył Josepha-Antoine Bella (30, Mokawloon Al-Arab Kair), który podczas trwania tego PNA występował w lidze egipskiej. Rezultat nie uległ zmianie i Kameruńczycy znaleźli się w bardzo ciężkiej sytuacji. W drugim meczu Kamerunowi przyszło zmierzyć się z Togo. Już w 6 minucie wynik otworzył Bonaventure Djonkep (23, Union Douala). W 21 minucie do siatki rywali trafił Richard Abéga, a w 45 Ibrahim Aoudou (29, AS Cannes) i Kamerun prowadził już 3:0. Kilka minut później honorowe trafienie dla Togijczyków uzyskał Moutairou Rafiou, po czym bramkę na 4:1 po raz drugi zdboył Abéga i tym samym zamknął wynik spotkania.

Do decydującego meczu pomiędzy Kamerunem, a gospodarzami imprezy, Wybrzeżem Kości Słoniowej doszło 10 marca. Stawką tego pojedynku było drugie, premiowane awansem, miejsce w grupie. Na trzy minuty przed przerwą, gola do szatni wbił Roger Milla (32, AS Saint-Etienne), a w 61 minucie na 2:0 podwyższył Djonkep. Kamerun z czterema punktami awansował do półfinału, w którym trafił na Algierię. Bramki nie padły przez 90 minut regulaminowego czasu gry, ani też w dogrywce. O zwycięstwie Nieposkromionych Lwów zadecydowała seria rzutów karnych (5:4).

Mecz o złoto odbył się 18 marca na Stade Félix Houphouët-Boigny w Abidżanie, a przeciwnikiem Kamerunu była Nigeria. Popisy jednej i drugiej drużyny oglądało około 50 tysięcy widzów. Pierwszą bramkę dla Nigeryjczyków w 10 minucie zdobył Muda Lawal. Radość Super Orłów nie trwała jednak zbyt długo, bo chwilę później wynik wyrównał obrońca, René N'Djeya (31, Union Douala). W 79 minucie prowadzenie Kameruńczykom dał ich najskuteczniejszy w tym turnieju zawodnik, Abéga. Trzecią bramkę strzelił Ernest Ebongué (22, Tonnerre Jaunde), na 6 minut przed końcem. Wynik nie uległ już zmianie, więc Kamerun mógł świętować swój pierwszy, historyczny tryumf w Pucharze Narodów Afryki. Warto dodać, że podopieczni Rade Ognanovica z dziewięcioma bramkami zostali najskuteczniejszą drużyną tej edycji Mistrzostw Czarnego Lądu.

• MECZ O ZŁOTY MEDAL PUCHARU NARODÓW AFRYKI 1984
  18.03.1984, Abidżan:   KAMERUN -   NIGERIA 3:1 (N'Djeya '32, Abéga '79, Ebongué - Lawal '10)
  

Na górę strony | Początek wątku