Wikipedysta:Kobrabones/brudnopis3
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
Kierowca śmieciarki |
Lorenzo Gilyard (ur. 24 maja 1950 w Kansas City) – amerykański seryjny morderca i gwałciciel, zwany Dusicielem z Kansas City. W latach 1977-1993 zgwałcił, a następnie zamordował w Kansas City 13 prostytutek.
Lorenzo Jerome Gilyard, Jr. wychował się w dysfunkcyjnej rodzinie. Jego ojciec odbywał wyrok w wiezieniu za napaść na tle seksualnym i gwałt. Jego brat został skazany na dożywocie za zabójstwo dilera narkotyków, natomiast jego siostra została skazana na 11 lat więzienia, za zadźganie swojego klienta, który zapłacił jej zbyt mało, gdy pracowała jako prostytutka. Od młodzieńczych był nadpobudliwy seksualnie. Po ukończeniu 18 lat, był wielokrotnie zatrzymywany pod zarzutem napaści na tle seksualnym oraz gwałtów. Gdy miał 18 lat pierwszy raz ożenił się. Jego żona rozwiodła się z nim kilka lat później, ze względu na przemoc domową ze strony Gilyarda. Po jego aresztowaniu pod zarzutem morderstw, kobieta przyznała, że była gwałcona przez męża nawet kilka razy dziennie, jednak w obawie przed zemstą nigdy nie zawiadomiła policji. W późniejszych latach, Gilyard będzie żonaty jeszcze 3 razy i spłodzi łącznie 11 dzieci, w tym również nieślubnych. W 1974 roku, Gilyard dopuszcza się gwałtu i zostaje aresztowany, jednak zwolniono go z braku dowodów. Rok później gwałci 13-letnią dziewczynkę i ponownie zostaje aresztowany. Za ten czyn skazano go na zaledwie 9 miesięcy więzienia. Po opuszczeniu zakładu karnego zatrudnia się jako kierowca śmieciarki.
W 1977 roku Gilyard dopuszcza się pierwszego morderstwa. W 1979 roku, Gilyard uprowadza parę nastolatków, chłopaka terroryzuje, a dziewczynę gwałci na jego oczach. Gilyard zostaje oskarżony o tę zbrodnię, jednak odpowiada z wolnej stopy. W trakcie oczekiwania na proces dopuszcza się drugiego morderstwa. Niedługo później, ze względu na brak dowodów, zostaje uniewinniony z czynów popełnionych na parze nastolatków. W 1980 roku, Gilyard grozi śmiercią swojej byłej, trzeciej już zonie. Niedługo później napada na nią i dotkliwie ją bije. Za ten czyn zostaje skazany na więzienie.
Tuż po wyjściu z więzienia w 1982 roku dokonuje trzeciego morderstwa. Policjanci początkowo nie łączą trzech morderstw, ale to się zmieni a w 1986 roku. Wówczas, Gilyard wpadł w szał zabijania i do 1987 roku zamordował osiem prostytutek. Wszystkie ofiary miały skrępowane ręce, przed śmiercią były gwałcone, a ostatecznie zostały uduszone. Gilyard do duszenia kobiet używał tego co miał pod ręką np. części garderoby ofiar. Śledztwo od początku napotykało trudności. W tym samym czasie, w Kansas City działał inny seryjny morderca - Robert Berdella, zwany Rzeźnikiem z Kansas City. Śledczy musieli się więc skupić na tropieniu dwóch psychopatów.
W przypadku morderstwa Shelii Ingold z listopada 1987 roku, Gilyard zostaje przesłuchany w charakterze podejrzanego i zostaje od niego pobrana próbka krwi, jednak ostatecznie nie udało mu się tej zbrodni udowodnić, jednak wydarzenie to sprawiło, ze Gilyard przestraszył się i przestał mordować aż do 1993 roku. Wówczas zgwałcił i zabił swą ostatnią ofiarę. Przez kolejne lata Gilyard był oskarżany o molestowanie i seksualne oraz stalking. Napastował seksualnie swoją sąsiadkę, która ze strachu przed nim wyprowadziła się do innego miasta.
W 2004 roku śledztwo w sprawie Dusiciela z Kansas City zostaje wznowione. Przez ten czas rozwinęło się badanie DNA. Śledczy rozpoczęli od porównania DNA z próbek krwi pobranych od wszystkich podejrzanych w latach 80. z próbkami zabezpieczonymi na miejscach zbrodni. Po porównaniu próbki Gilyarda okazało się, ze jego DNA znaleziono na wszystkich ofiarach Dusiciela. Kilka dni później Gilyard zostaje aresztowany i postawiony w stan oskarżenia. Nigdy nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów , a fakt odnalezienia jego DNA tłumaczył, że był stałym klientem zamordowanych kobiet. W 2007 roku, Gilyard został skazany na dożywocie.
Hrabstwo Catawba
edytuj| hrabstwo | |
| Państwo | |
|---|---|
| Stan | |
| Siedziba | |
| Powierzchnia |
1072 km² |
| Populacja (2012) • liczba ludności |
|
| Położenie na mapie Karolina Północna | |
| Strona internetowa | |
Hrabstwo Catawba (ang. Catawba County) – hrabstwo w stanie Karolina Północna w Stanach Zjednoczonych.
Geografia
edytujWedług spisu z 2000 roku obszar całkowity hrabstwa obejmuje powierzchnię 414 mil2 (1072 km2), z czego 400 mil2 (1036 km2) stanowią lądy, a 14 mil2 (36 km2) stanowią wody. Według szacunków United States Census Bureau w roku 2012 miało 154 339 mieszkańców[3]. Jego siedzibą administracyjną jest Newton.
- ↑ Tabela ekstraklasy w 1980 r.. WP.pl.
- ↑ I liga 1979/1980. 90minut.pl.
- ↑ a b US Census Bureau: Hrabstwo Catawba. Quickfacts. [dostęp 2013-05-30]. (ang.).
Hrabstwo Vance
edytuj| hrabstwo | |
| Państwo | |
|---|---|
| Stan | |
| Siedziba | |
| Powierzchnia |
699 km² |
| Populacja (2012) • liczba ludności |
|
| Położenie na mapie Karolina Północna | |
| Strona internetowa | |
Hrabstwo Vance (ang. Vance County) – hrabstwo w stanie Karolina Północna w Stanach Zjednoczonych.
Geografia
edytujWedług spisu z 2000 roku obszar całkowity hrabstwa obejmuje powierzchnię 270 mil2 (699 km2), z czego 254 mile2 (658 km2) stanowią lądy, a 16 mil2 (41 km2) stanowią wody. Według szacunków United States Census Bureau w roku 2012 miało 45 132 mieszkańców[1]. Jego siedzibą administracyjną jest Henderson.
- ↑ a b US Census Bureau: Hrabstwo Vance. Quickfacts. [dostęp 2013-05-30]. (ang.).
Hrabstwo Wake
edytuj| hrabstwo | |
| Państwo | |
|---|---|
| Stan | |
| Siedziba | |
| Powierzchnia |
2220 km² |
| Populacja (2012) • liczba ludności |
|
| Położenie na mapie Karolina Północna | |
| Strona internetowa | |
Hrabstwo Wake (ang. Wake County) – hrabstwo w stanie Karolina Północna w Stanach Zjednoczonych.
Geografia
edytujWedług spisu z 2000 roku obszar całkowity hrabstwa obejmuje powierzchnię 857 mil2 (2220 km2), z czego 832 mile2 (2155 km2) stanowią lądy, a 25 mil2 (65 km2) stanowią wody. Według szacunków United States Census Bureau w roku 2012 miało 952 151 mieszkańców[1]. Jego siedzibą administracyjną jest Raleigh.
- ↑ a b US Census Bureau: Hrabstwo Wake. Quickfacts. [dostęp 2013-05-30]. (ang.).
Hrabstwo Yadkin
edytuj| hrabstwo | |
| Państwo | |
|---|---|
| Stan | |
| Siedziba | |
| Powierzchnia |
873 km² |
| Populacja (2012) • liczba ludności |
|
| Położenie na mapie Karolina Północna | |
| Strona internetowa | |
Hrabstwo Yadkin (ang. Yadkin County) – hrabstwo w stanie Karolina Północna w Stanach Zjednoczonych.
Geografia
edytujWedług spisu z 2000 roku obszar całkowity hrabstwa obejmuje powierzchnię 337 mil2 (873 km2), z czego 336 mile2 (870 km2) stanowią lądy, a 2 mil2 (5 km2) stanowią wody. Według szacunków United States Census Bureau w roku 2012 miało 38 084 mieszkańców[1]. Jego siedzibą administracyjną jest Yadkinville.
- ↑ a b US Census Bureau: Hrabstwo Yadkin. Quickfacts. [dostęp 2013-05-30]. (ang.).
Hrabstwo Currituck
edytuj| hrabstwo | |
| Państwo | |
|---|---|
| Stan | |
| Siedziba | |
| Powierzchnia |
1362 km² |
| Populacja (2012) • liczba ludności |
|
| Położenie na mapie Karolina Północna | |
| Strona internetowa | |
Hrabstwo Currituck (ang. Currituck County) – hrabstwo w stanie Karolina Północna w Stanach Zjednoczonych.
Geografia
edytujWedług spisu z 2000 roku obszar całkowity hrabstwa obejmuje powierzchnię 526 mil2 (1362 km2), z czego 262 mile2 (679 km2) stanowią lądy, a 264 mil2 (684 km2) stanowią wody. Według szacunków United States Census Bureau w roku 2012 miało 24 077 mieszkańców[1]. Jego siedzibą administracyjną jest Currituck.
- ↑ a b US Census Bureau: Hrabstwo Currituck. Quickfacts. [dostęp 2013-05-30]. (ang.).
Hrabstwo New Hanover
edytuj| hrabstwo | |
| Państwo | |
|---|---|
| Stan | |
| Siedziba | |
| Powierzchnia |
850 km² |
| Populacja (2012) • liczba ludności |
|
| Położenie na mapie Karolina Północna | |
| Strona internetowa | |
Hrabstwo New Hanover (ang. New Hanover County) – hrabstwo w stanie Karolina Północna w Stanach Zjednoczonych.
Geografia
edytujWedług spisu z 2000 roku obszar całkowity hrabstwa obejmuje powierzchnię 328 mil2 (850 km2), z czego 199 mile2 (515 km2) stanowią lądy, a 129 mil2 (334 km2) stanowią wody. Według szacunków United States Census Bureau w roku 2012 miało 209 234 mieszkańców[1]. Jego siedzibą administracyjną jest Wilmington.
- ↑ a b US Census Bureau: Hrabstwo New Hanover. Quickfacts. [dostęp 2013-05-30]. (ang.).
Hrabstwo Pamlico
edytuj| hrabstwo | |
| Państwo | |
|---|---|
| Stan | |
| Siedziba | |
| Powierzchnia |
1466 km² |
| Populacja (2012) • liczba ludności |
|
| Położenie na mapie Karolina Północna | |
| Strona internetowa | |
Hrabstwo Pamlico (ang. Pamlico County) – hrabstwo w stanie Karolina Północna w Stanach Zjednoczonych.
Geografia
edytujWedług spisu z 2000 roku obszar całkowity hrabstwa obejmuje powierzchnię 566 mil2 (1466 km2), z czego 337 mil2 (873 km2) stanowią lądy, a 229 mil2 (593 km2) stanowią wody. Według szacunków United States Census Bureau w roku 2012 miało 13 074 mieszkańców[1]. Jego siedzibą administracyjną jest Bayboro.
- ↑ a b US Census Bureau: Hrabstwo Pamlico. Quickfacts. [dostęp 2013-05-30]. (ang.).
Hrabstwo Sampson
edytuj| hrabstwo | |
| Państwo | |
|---|---|
| Stan | |
| Siedziba | |
| Powierzchnia |
2453 km² |
| Populacja (2012) • liczba ludności |
|
| Położenie na mapie Karolina Północna | |
| Strona internetowa | |
Hrabstwo Sampson (ang. Sampson County) – hrabstwo w stanie Karolina Północna w Stanach Zjednoczonych.
Geografia
edytujWedług spisu z 2000 roku obszar całkowity hrabstwa obejmuje powierzchnię 947 mil2 (2453 km2), z czego 945 mil2 (2448 km2) stanowią lądy, a 2 mile2 (5 km2) stanowią wody. Według szacunków United States Census Bureau w roku 2012 miało 63 949 mieszkańców[1]. Jego siedzibą administracyjną jest Bayboro.
- ↑ a b US Census Bureau: Hrabstwo Sampson. Quickfacts. [dostęp 2013-05-30]. (ang.).
Lista osób skazanych na karę śmierci w Polsce po roku 1945 – niekompletna lista osób skazanych, ponieważ nie można w sposób dokładny określić, ile osób zostało skazanych na najwyższy wymiar kary pomiędzy rokiem 1945 a 1956. Ewidencja Ministerstwa Sprawiedliwości, dotycząca kary śmierci, jest wiarygodna od 1956 roku. Wcześniej była ona prowadzona przez Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego, w której liczba orzeczonych wyroków została znacznie zaniżona. Lista nie zawiera osób skazanych za udział w podziemiu antykomunistycznym.
Wykaz skazanych
edytuj| Imię i nazwisko | Data skazania | Uwagi |
|---|---|---|
| Adolf Adler vel Orłowski | 17 grudnia 1945 | skazany za znęcanie się nad więźniami Radogoszcza; wyrok wykonano 22 marca 1946 w Łodzi |
| Karol Kurpanik | 20 lutego 1946 | skazany za ludobójstwo; wyrok wykonano 22 lutego 1946 |
| Jenny-Wanda Barkmann, Wanda Klaff, Elisabeth Becker, Gerda Steinhoff, Ewa Paradies, Johann Pauls, Józef Reiter, Wacław Kozłowski, Jan Breit, Franciszek Szopiński, Tadeusz Kopczyński | 31 maja 1946 | skazani za ludobójstwo; członkowie załogi obozu koncentracyjnego w Sztutowie (niem. Stutthof), wyrok wykonano 4 lipca 1946; egzekucja publiczna odbyła się w Gdańsku na Biskupiej Górce |
| Arthur Greiser | 7 lipca 1946 | skazany przez Najwyższy Trybunał Narodowy za ludobójstwo; wyrok wykonano 21 lipca 1946; egzekucja odbyła się na stokach Fortu Winiary w Poznaniu; ostatnia publiczna egzekucja w Polsce |
| Edward Jurkowski, Józef Pokrzywiński, Julian Chorążak, Władysław Błachut, Józef Kukliński, Stefan Mazur, Kazimierz Nowakowski, Antoni Pruszkowski i Józef Śliwa | 11 lipca 1946 | skazani przez Najwyższy Sąd Wojskowy na sesji wyjazdowej w Kielcach za udział w pogromie kieleckim, wyrok wykonano 12 lipca 1946[1] |
| Amon Göth | 5 września 1946 | skazany za ludobójstwo; wyrok wykonano 13 września 1946, egzekucja odbyła się na terenie więzienia Montelupich |
| Theodor Meyer, Ewald Foth, Karl Eggert, Paul Wellnitz, Hans Rach, Fritz Peters, Kurt Dietrich, Albert Paulitz, Karl Zurell, Alfred Nikolaysen | 31 stycznia 1947 | skazani za ludobójstwo; członkowie załogi obozu koncentracyjnego w Sztutowie (niem. Stutthof), wyrok wykonano 10 października 1947 w Areszcie Śledczym w Gdańsku na ul. Kurkowej 12. |
| Rudolf Höss | 7 kwietnia 1947 | skazany za ludobójstwo; wyrok wykonano 16 kwietnia 1947, egzekucja odbyła się na terenie dawnego obozu Auschwitz-Birkenau |
| Walter Pelzhausen | 12 września 1947 | skazany za zabójstwo kilkunastu więźniów Radogoszcza, zbrodniczą działalność jako komendant tego więzienia a przede wszystkim za spalenie tego więzienia wraz z jego więźniami w styczniu 1945 r.; wyrok wykonano 1 marca 1948 w Łodzi, egzekucja odbyła się w więzieniu przy ul. S. Sterlinga 16 w Łodzi |
| Rudolf Malysz | 13 sierpnia 1947 | skazany za ludobójstwo; wyrok wykonano 8 listopada 1947 |
| Bernard W. | 7 listopada 1947 | skazany przez Sąd Okręgowy w Warszawie za to, że jako niemiecki żandarm zastrzelił zbiegłego Polaka z obozu pracy w czasie wojny. Prezydent RP Bolesław Bierut ułaskawił Bernarda na dożywotnie więzienie[2]. |
| Arthur Liebehenschel, Hans Aumeier, Max Grabner, Karl Ernst Möckel, Maria Mandl, Franz Xaver Kraus, Ludwig Plagge, Fritz Buntrock, Wilhelm Gerhard Gehring, Otto Lätsch, Heinrich Josten, Josef Kollmer, Erich Muhsfeldt, Hermann Kirschner, Hans Schumacher, August Bogusch, Therese Brandl, Paul Szczurek, Paul Götze, Herbert Paul Ludwig, Kurt Hugo Müller, Johann Paul Kremer, Artur Breitwieser | 22 grudnia 1947 | skazani za ludobójstwo przez Najwyższy Trybunał Narodowy w Krakowie (Pierwszy proces oświęcimski); J. P. Kremerowi i A. Breitwieserowi karę zmieniono na dożywotnie pozbawienie wolności, zaś na pozostałych wyrok wykonano 24 stycznia 1948 w Krakowie w więzieniu Montelupich – ostatnia egzekucja kobiet wykonana w Polsce. |
| Kurt Möller | 1 kwietnia 1948 | skazany za ludobójstwo; wyrok wykonano 8 października 1948 |
| Józef Żółty | 2 kwietnia 1948 | skazany za ludobójstwo; wyrok wykonano 30 października 1948 |
| Albert Forster | 29 kwietnia 1948 | skazany za ludobójstwo; wyrok wykonano 28 lutego 1952 w Warszawie |
| Erich Walter Hoffmann | 25 maja 1948 | skazany za ludobójstwo; wyrok wykonano 13 listopada 1948 |
| Elisabeth Lupka | 6 lipca 1948 | skazana za ludobójstwo; wyrok wykonano 8 stycznia 1949 |
| Werner Händler | 30 sierpnia 1948 | skazany za ludobójstwo; wyrok wykonano 10 marca 1949 |
| Maksymilian K. | 16 października 1948 | skazany za wspieranie działań okupanta, tj. dokonywanie zabójstw na ludności cywilnej, wydawanie Żydów etc przez Sąd Powiatowy w Świdnicy; ułaskawiony przez Prezydenta RP na 15 lat więzienia[3] |
| Erwin von Helmersen | 17 stycznia 1949 | skazany za ludobójstwo; wyrok wykonano 12 kwietnia 1949 |
| Wilhelm Bayer | 2 czerwca 1949 | skazany za ludobójstwo; wyrok wykonano 9 grudnia 1949 w Krakowie |
| Czesław P. | sierpień 1949 | skazany za kradzież części z nieczynnych parowozów, które potem sprzedawał; kolega, z którym współpracował otrzymał wyrok 15 lat więzienia; według IPN Urząd Bezpieczeństwa zdecydowanie wpłynął na rozstrzygnięcie; wyrok wykonano 15 września 1949[4]. |
| Bolesław Wierzbica | 20 marca 1950 | skazany za ludobójstwo; wyrok wykonano 5 grudnia 1950 |
| Roman D. | 22 maja 1950 | skazany za aktywne pomaganie nazistom w czasie wojny; wyrok wykonano[5] |
| Wilhelm Polotzek | 18 lipca 1950 | skazany za ludobójstwo; wyrok wykonano 12 kwietnia 1952 |
| Tadeusz Ołdak | 31 stycznia 1951 | Skazany za morderstwo dwóch kobiet na tle seksualnym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Warszawie; wyrok wykonano 10 kwietnia 1951 w więzieniu w Warszawie[6]. |
| Wilhelm Haase | 26 czerwca 1951 | Skazany za udział w ludobójstwie. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Krakowie; wyrok wykonano 23 maja 1952 w więzieniu w Krakowie. |
| Józef Cyppek | 17 września 1952 | Skazany za morderstwo kobiety. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Szczecinie; wyrok wykonano 3 listopada 1952 w Szczecinie[7]. |
| Leszek Wałachowski Robert Wałachowski Marian Malinowski Eugeniusz Szczyciński |
Październik 1952 | W 1951 roku w Warszawie banda braci Wałachowskich dokonała kilkunastu napadów rabunkowych na taksówkarzy i sklepy w dzielnicy Wola. Dokonali również kilku napadów na milicjantów w celu pozyskania broni palnej i amunicji. W trakcie tych „akcji pozyskania broni” zginęło dwóch milicjantów. Pierwszego zabójstwa dokonali w Warszawie, drugiego w Lublinie. W obu przypadkach ofiary zostały zastrzelone. Przywódcą bandy był Leszek Wałachowski. Na trzech członkach bandy i jej liderze wyrok przez powieszenie wykonano w lutym 1953 roku w Warszawie. |
| Zenon Kawczyński | 21 kwietnia 1954 | Skazany za morderstwo dwóch kobiet na tle rabunkowym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Bydgoszczy; wyrok wykonano w sierpniu 1954 w więzieniu w Bydgoszczy[8]. |
| Bolesław Bubieńczyk | 13 października 1955 | Skazany za morderstwo milicjanta. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Białymstoku; wyrok wykonano 10 kwietnia 1956 w więzieniu w Białymstoku[9]. |
| Jerzy Paramonow | 11 listopada 1955 | Skazany za morderstwo milicjanta. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Warszawie; wyrok wykonano 21 listopada 1955 w więzieniu w Warszawie. |
| Kazimierz Gaszyński | 11 listopada 1955 | Skazany za współudział w zabójstwie milicjanta. Skazany przez Sądu Wojewódzki w Warszawie; wyrok zmieniono na dożywocie. |
| Michał S. | 22 listopada 1955 | Skazany za dwa morderstwa przez Sąd Wojewódzki w Katowicach; Sąd Najwyższy uchylił wyrok i przekazał go do ponownego rozpoznania z powodu niedostatecznie dokładnego zbadania poczytalności S. Dalszy los oskarżonego nieznany[10]. |
| Józef Nastarowicz | 2 lutego 1956 | Skazany za morderstwo żony oraz córki. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Łodzi; wyrok wykonano 4 czerwca 1956 w więzieniu w Łodzi[11] |
| Władysław Mazurkiewicz | 30 sierpnia 1956 | Skazany za morderstwo sześciu osób i usiłowanie zabójstwa dwóch kolejnych. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Krakowie; wyrok wykonano 31 stycznia 1957 w Krakowie[12]. |
| Joseph Kokott | 30 sierpnia 1958 | Skazany za morderstwo rodziny Ulmów w Markowej. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Rzeszowie. Wyrok zamieniono na dożywocie, a następnie na 25 lat więzienia |
| Ryszard Gorzel | 1 lipca 1957 | Skazany za morderstwo swoich rodziców. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Lublinie; wyrok wykonano w 1957 roku[13]. |
| Stanisław Grześ | 28 sierpnia 1957 | Skazany za napad na milicjanta (4 grudnia 1956) oraz zabójstwo czterech osób w tzw. sprawie pleszewskiej (napad rabunkowy na konwój pieniędzy w Fabianowie koło Pleszewa, 10 stycznia 1957). Skazany przez Sąd Wojewódzki w Kaliszu[14]; wyrok wykonano 4 października 1957 roku w Kaliszu[15]. |
| Edmund Słaby | 20 stycznia 1958 | Skazany za morderstwo siedmioosobowej rodziny Heluszków. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Opolu; wyrok wykonano w 9 września 1959 roku w więzieniu w Opolu[16]. |
| Władysław Kurek | 7 kwietnia 1958 | Skazany za morderstwo dwuletniej córki |
| Jan Miśkiewicz | 2 czerwca 1958 | Skazany za morderstwo sześcioletniej córki bratowej[17]. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Łodzi; wyrok wykonano 19 marca 1959 w więzieniu w Łodzi[11]. |
| Józef T. | 9 września 1958 | Skazany za morderstwo mężczyzny. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Gdańsku. Wyrok uchylił Sąd Najwyższy[18] |
| Władysław Baczyński | 21 września 1959 | Skazany za morderstwo czterech osób i usiłowanie zabójstwa dwóch kolejnych. Skazany przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu; wyrok wykonano 17 maja 1960 w więzieniu we Wrocławiu[19]. |
| Tadeusz Rączka | 9 czerwca 1960 | Skazany za morderstwo 14-letniego chłopca i 18-letniej kobiety (rodzeństwa). Skazany przez Sąd Wojewódzki w Bydgoszczy; wyrok wykonano 10 sierpnia 1960 w więzieniu w Bydgoszczy[8]. |
| Maksymilian B. | 15 października 1960 | skazany przez Sąd Wojewódzki za pomaganie Schutzpolizei, do której przynależał, wykonywanie egzekucji i dobijanie rannych. Rada Państwa zastosowała prawo łaski i zmieniła wyrok na dożywotnie więzienie. W wyniku wprowadzenia nowego kodeksu karnego wyrok obniżono do 25 lat. Był głównym bohaterem powieści „Przyczółek”[20]. |
| Bolesław Dedo | 21 grudnia 1960 | Skazany za przestępstwa gospodarcze. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Kielcach; wyrok zmieniono na dożywocie[21]. |
| Jan T. | 27 października 1961 | Skazany przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu za udział, jako policjant niemieckiego garnizonu, w zabójstwach ludności cywilnej podczas pacyfikacji wsi na Kozłowszczyźnie i zastrzelenie 6-letniej dziewczynki w lutym 1943 roku; Sąd Najwyższy zmienił karę na dożywotnie więzienie[22] |
| Stanisław Jaros | 25 maja 1962 | Skazany za usiłowanie morderstwa Władysława Gomułki i Nikity Chruszczowa oraz zabójstwo przypadkowego mężczyzny. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Katowicach; wyrok wykonano 5 stycznia 1963 w więzieniu w Katowicach[23]. |
| Stanisław W. | 20 października 1962 | Skazany za zabójstwo żony i podpalenie domu, w wyniku czego zmarła dwójka jego dzieci. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Poznaniu. Za pomocnictwo Emilia P. została skazana na 15 lat więzienia[24]. |
| Stanisław P. | 12 grudnia 1962 | Skazany za zabójstwo brata i jego żony. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Radomiu[25]. |
| Bogusław Olejnik | 27 marca 1963 | Skazany za morderstwo dwóch mężczyzny i kobiety na tle rabunkowym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Krakowie; wyrok wykonano w więzieniu w Krakowie[26]. |
| Sylweriusz Zdanowicz | 18 stycznia 1964 | Skazany za morderstwo dwóch milicjantów. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Krakowie; wyrok wykonano w więzieniu w Krakowie[27]. |
| Stanisław Wawrzecki | 2 lutego 1965 | Skazany za przestępstwa gospodarcze. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Warszawie; wyrok wykonano 19 marca 1965 w więzieniu w Warszawie. |
| Janusz Stanisław K. | 9 lipca 1966 | Skazany za zabójstwo 13-latki na tle rabunkowym. Skazany przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu. Sąd Najwyższy uchylił wyrok, z powodu licznych błędów w czasie postępowania i interpretacji dowodów, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Wojewódzkiemu w Katowicach. Nieznany dalszy los oskarżonego[28]. |
| Karol Kot | 14 lipca 1967 | Skazany za morderstwo staruszki oraz chłopca. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Krakowie; wyrok wykonano 16 maja 1968 w więzieniu w Mysłowicach[29]. |
| Jerzy Strawa | 22 grudnia 1967 | skazany za szpiegostwo na rzecz wywiadu amerykańskiego (prawdopodobnie na rzecz DIA) przez Sąd WOW w Warszawie (sygn. So 711/67); egzekucję przez rozstrzelanie wykonano 2 lub 8 maja 1968 w Więzieniu Mokotowskim przy ul. Rakowieckiej 37 w Warszawie |
| Adam Kaczmarzyk | 1968 | skazany za szpiegostwo na rzecz wywiadu brytyjskiego |
| Tadeusz C. | 24 lutego 1968 | Skazany za podwójne morderstwo sąsiadów na tle rabunkowym przez Sąd Wojewódzki w Kielcach. Sąd Najwyższy uchylił wyrok i przekazał do ponownego rozpoznania. Dalszy los oskarżonego nieznany[30]. |
| Bogdan Arnold | 9 marca 1968 | Skazany za morderstwo czterech kobiet na tle seksualnym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Katowicach; wyrok wykonano 16 grudnia 1968 w więzieniu w Katowicach[31]. |
| Stefan Rachubiński | 22 października 1968 | Skazany za morderstwo dwóch kobiet na tle seksualnym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Bydgoszczy; wyrok wykonano w grudniu 1968 w więzieniu w Bydgoszczy[8]. |
| Stefan Dorna | styczeń 1969 | Żołnierz Ludowego Wojska Polskiego uczestniczący w interwencji zbrojnej państw członków Układu Warszawskiego w Czechosłowacji w 1968. W późnych godzinach wieczornych w dniu 7 września 1968 w czeskim Jiczynie będąc pod wpływem alkoholu, wraz z trzema innymi polskimi żołnierzami usiłował dokonać gwałtu na młodej kobiecie. Kiedy mieszkańcy miasteczka ruszyli na pomoc w napadzie szału zaczął strzelać z pistoletu maszynowego PPS raniąc kilkanaście osób (w tym swojego kolegę z jednostki). Pijany Stefan Dorna, zmieniając magazynki wystrzelił w sumie 74 pociski. Dwie osoby zmarły na miejscu w wyniku odniesionych ran postrzałowych – 45-letni Jaroslav Veselý oraz Zdenka Klimešová. Po czteromiesięcznym procesie Stefan Dorna na początku 1969 roku został skazany przez Sąd Wojskowy w trybie doraźnym na karę śmierci przez rozstrzelanie. Przebywając w celi śmierci żołnierz zwrócił się z prośbą o łaskę do Wojciecha Jaruzelskiego, który jednak nie odpowiedział na list skazanego. Tymczasem łaskę skazanemu udzieliła Rada Państwa zamieniając mu wyrok z kary śmierci na dożywocie. Po wejściu w życie nowego kodeksu karnego w 1970 karę dożywocia zamieniono na 25 lat pozbawienia wolności. Stefan Dorna za dobre sprawowanie, został zwolniony z więzienia i wyszedł na wolność w 1983, po 15 latach przebywania w zakładzie karnym. |
| Stanisław Modzelewski | 5 lutego 1969 | skazany za zamordowanie siedmiu kobiet. Wyrok wykonano 13 listopada 1969 w mokotowskim więzieniu przy ulicy Rakowieckiej 37 w Warszawie. |
| Mieczysław Zbroja | 9 lipca 1969 | Skazany za morderstwo myśliwego. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Kielcach. Dalszy los nieznany[32]. |
| Franciszek B. Edmund P. |
12 września 1970 | Skazani za morderstwo gdańskiego taksówkarza. Skazani przez Sąd Wojewódzki w Gdańsku. Sąd Najwyższy uchylił wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, dalszy los skazanych jest nieznany[33]. |
| Samuel Fernbach | 29 stycznia 1971 | Skazany za morderstwo dwóch dziewczynek na tle seksualnym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Poznaniu; wyrok wykonano 26 lipca 1971 w więzieniu w Poznaniu[34]. |
| Józef Zakrzewski Czesław Zakrzewski |
28 czerwca 1971 | Ojciec i syn zostali skazani za morderstwo ośmiu osób, w tym pięcioosobowej rodziny Lipów. Skazani przez Sąd Wojewódzki w Kielcach; wyroki wykonano w lutym 1972 w więzieniu w Krakowie[35]. |
| Ryszard Stachowiak | 1972 | Skazany za morderstwo kobiety na tle seksualnym oraz usiłowanie morderstwa kolejnej kobiety. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Poznaniu; wyrok wykonano w więzieniu we Wrocławiu[36]. |
| Marian D. | 7 stycznia 1972 | Skazany za zabójstwo na tle rabunkowym przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu; karę zmieniono na 25 lat pozbawienia wolności[37]. |
| Zygmunt Garbacki | 16 czerwca 1972 | Skazany za morderstwo pułkownika Jana Gerharda. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Warszawie; wyrok wykonano 22 stycznia 1973 w więzieniu w Warszawie[38]. |
| Marian Wojtasik | 16 czerwca 1972 | Skazany za morderstwo pułkownika Jana Gerharda. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Warszawie; wyrok wykonano 22 stycznia 1973 w więzieniu w Warszawie[38]. |
| Jerzy Kowalczyk | 8 września 1972 | Skazany za przygotowanie zamachu bombowego i wysadzenie auli Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Opolu; karę zmieniono na 25 lat więzienia. |
| Janusz Dębiński | 30 stycznia 1973 | Skazany za morderstwo dwóch mężczyzn na tle rabunkowym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Łodzi; wyrok wykonano 25 września 1973 w więzieniu w Łodzi[11]. |
| Jacek K. | 9 sierpnia 1973 | Skazany za morderstwo swojej matki. Skazany przez Sąd Najwyższy w Warszawie. Dalszy los nieznany[39] |
| Krzysztof Kowalski | 6 listopada 1973 | Skazany za morderstwo kobiety na tle seksualnym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Bydgoszczy; wyrok wykonano 27 maja 1974 w więzieniu w Bydgoszczy[8]. |
| Czesław Musiński | 12 stycznia 1974 | Skazany za morderstwo pięciu osób. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Zielonej Górze; wyrok wykonano 30 września 1974 w więzieniu we Wrocławiu[40]. |
| Jan Marchwicki | 28 lipca 1975 | Skazany za podżeganie do morderstwa kobiety |
| Zdzisław Marchwicki | 28 lipca 1975 | Skazany za morderstwo piętnastu kobiet i usiłowanie morderstwa czterech kobiet |
| Stanisław Kornacki | 25 czerwca 1976 | Skazany za morderstwo kobiety na tle rabunkowym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Bydgoszczy; wyrok wykonano w 1977 w więzieniu w Bydgoszczy[8]. |
| Piotr K. | 9 lipca 1976 | Skazany za morderstwo 13-latki na tle seksualnym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Lublinie, lecz Sąd Najwyższy obniżył karę do 25 lat.[41] |
| Andrzej Pietrzak | 18 stycznia 1977 | Skazany za morderstwo trzech kobiet na tle rabunkowym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Łodzi; wyrok wykonano 6 lutego 1978 w więzieniu w Łodzi[11]. |
| Tadeusz Wencel | 12 maja 1977 | Skazany za morderstwo kobiety. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Bydgoszczy; karę zmieniono na 25 lat więzienia[8]. |
| Konstanty Krajza | 31 stycznia 1978 | Skazany za współudział w zamordowaniu sześcioosobowej rodziny. Siostrzeniec, Eugeniusz, uznany został za niepoczytalnego, zaś siostra Franciszka, która podżegała brata i syna do zabójstwa, została skazana na 12 lat. Skazani przez Sąd Wojewódzki w Ostrołęce; wyrok wykonano[42]. |
| Jan Dąbrowski Jan Wołyniec |
8 czerwca 1978 | Skazani za morderstwo dziewięciu mężczyzn na tle rabunkowym. Skazani przez Sąd Wojewódzki w Białymstoku; wyroki wykonano we wrześniu 1979 w więzieniu w Warszawie. |
| Andrzej S. | 16 czerwca 1978 | Skazany za morderstwo swojej matki. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Szczecinie; wyrok zmieniono na karę 25 lat pozbawienia wolności[43]. |
| Zygmunt Korgól | 13 września 1978 | Skazany za morderstwo dwóch mężczyzn. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Piotrkowie Trybunalskim; wyrok wykonano 24 sierpnia 1979 w więzieniu w Łodzi[44]. |
| Jan Masłowski | 27 października 1978 | Skazany za udział w mordach na ludności cywilnej i jeńcach wojennych w czasie II wojny światowej. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Zamościu; wyrok wykonano 20 sierpnia 1979 w więzieniu w Warszawie[45]. |
| Zbigniew Czajka | 1979 | Skazany za morderstwo 5-letniej dziewczynki na tle seksualnym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Wałbrzychu; wyrok wykonano w sierpniu 1979 w więzieniu we Wrocławiu[46]. |
| Tadeusz Janicki | 1979 | Skazany za morderstwo 10-letniej dziewczynki na tle seksualnym. Skazany przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu; wyrok wykonano w sierpniu 1979 w więzieniu we Wrocławiu[46]. |
| Józef Adaś | 10 listopada 1979 | Skazany za morderstwo trzech osób. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Tarnobrzegu; wyrok wykonano 23 listopada 1982 w więzieniu w Krakowie[47][48]. |
| Jan Sojda | 10 listopada 1979 | Skazany za morderstwo trzech osób. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Tarnobrzegu; wyrok wykonano 23 listopada 1982 w więzieniu w Krakowie[47][48]. |
| Stanisław Kulpiński | 10 listopada 1979 | Skazany za morderstwo trzech osób. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Tarnobrzegu; wyrok zmieniono na karę 15 lat pozbawienia wolności[47][48]. |
| Jerzy Socha | 10 listopada 1979 | Skazany za morderstwo trzech osób. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Tarnobrzegu; wyrok zmieniono na karę 25 lat pozbawienia wolności[47][48]. |
| Zdzisław Szczerkowski | 18 grudnia 1979 | Skazany za zamordowanie gdyńskiego lekarza Tadeusza Kurzydłowskiego, jego matki Zofii oraz Kamili Banaszek z Warszawy. Wyrok wykonano w dniu 13 sierpnia 1981 w Gdańsku. |
| Ryszard Kowalski | 31 stycznia 1980 | Skazany za zamordowanie dwóch starszych kobiet na tle rabunkowym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Łodzi. Dalszy los nieznany[49]. |
| Czesław Chodorowicz | 12 marca 1980 | Skazany za morderstwo starszej kobiety. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Piotrkowie Trybunalskim; wyrok wykonano 4 listopada 1980 w więzieniu w Łodzi[50]. |
| Kazimierz Labrync | 14 sierpnia 1980 | Skazany za morderstwo mężczyzny i usiłowanie zabójstwa. Skazany przez Sąd Najwyższy w Warszawie; wyrok wykonano 27 marca 1981 w więzieniu w Łodzi[51]. |
| Bronisław Winczewski | 1981 | Skazany za morderstwo milicjanta. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Katowicach; wyrok wykonano w 1982 w więzieniu w Krakowie[52]. |
| Julian Kołtun | 1981 | Skazany za zamordowanie kobiety oraz 12-letniej dziewczynki na tle seksualnym i usiłowanie zabójstwa kolejnych pięciu. Wyrok wykonano w więzieniu w Warszawie[53]. |
| Tadeusz Wencel | 7 maja 1982 | Skazany za morderstwo współwięźnia. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Pile; wyrok wykonano 7 lipca 1983 w więzieniu w Poznaniu[8]. |
| Ryszard Sobok | 16 czerwca 1982 | Skazany za morderstwo 6 osób – członków własnej rodziny. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Wałbrzychu; wyrok wykonano 31 marca 1984 w więzieniu we Wrocławiu[54]. |
| Krzysztof Sołtysiak | 31 stycznia 1983 | Skazany 20 kwietnia 1982 przez Sąd Wojewódzki w Łodzi za morderstwo dziewczynki i kobiety oraz usiłowanie zabójstwa kolejnej kobiety i dziewczynki. W wyniku rewizji złożonej przez obrońców oraz decyzji Sądu Najwyższego, sprawa ponownie trafiła do Sądu Wojewódzkiego w Łodzi, który utrzymał wyrok w mocy. Wyrok wykonano w więzieniu w Łodzi[11]. |
| Zdzisław Najder | 28 maja 1983 | Skazany za szpiegostwo na rzecz USA przez Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie. Sąd Najwyższy uchylił wyrok i przekazał Naczelnej Prokuraturze Wojskowej do uzupełnienia postępowania przygotowawczego wskutek licznych błędów proceduralnych[55]. |
| Waldemar Krakos | 23 czerwca 1983 | Skazany za morderstwo taksówkarza. Skazany przez Sąd Najwyższy w Warszawie; wyrok wykonano 10 października 1983 w Warszawie[56]. |
| Grzegorz Tyklewicz | 14 lipca 1983 | Skazany za morderstwo dwóch kobiet i taksówkarza. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Poznaniu; wyrok wykonano 30 maja 1985 w więzieniu w Poznaniu[57]. |
| Stefan W. | 19 października 1983 | Skazany za morderstwo na tle rabunkowym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Elblągu, zaś SN utrzymał wyrok. Nieznany dalszy los oskarżonego[58]. |
| Antoni Kosidło | 13 grudnia 1983 | Skazany za morderstwo kobiety oraz usiłowanie zabójstwa jej syna. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Szczecinie; wyrok wykonano 10 lipca 1984 w więzieniu w Poznaniu[59]. |
| Janusz Magierski | 16 grudnia 1983 | Skazany za morderstwo milicjanta. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Słupsku; wyrok wykonano latem 1984[60]. |
| Kazimierz Polus | 13 kwietnia 1984 | Skazany za morderstwo chłopca i dwóch mężczyzn. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Poznaniu; wyrok wykonano 15 marca 1985 w więzieniu w Poznaniu[57]. |
| Joachim Knychała | 19 kwietnia 1984 | Skazany za morderstwo czterech kobiet i dziewczynki. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Katowicach; wyrok wykonano w więzieniu w Krakowie. |
| Henryk Dębski | 19 maja 1984 | Skazany za zabójstwo dwóch dziewczynek na tle seksualnym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Suwałkach; wyrok wykonano w 1985 w więzieniu w Warszawie[61]. |
| Ryszard Kukliński | 23 maja 1984 | Skazany zaocznie za szpiegostwo na rzecz USA przez sąd wojskowy w Warszawie. Wyrok został złagodzony do 25 lat więzienia w 1990 r. W 1995 w wyniku rewizji I prezesa Sądu Najwyższego Adama Strzembosza wyrok uchylono[62]. |
| Zdzisław Grossman | 28 maja 1984 | Skazany za zabójstwo mężczyzny na tle rabunkowym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Krakowie; wyrok wykonano w czerwcu 1985 w więzieniu w Krakowie[63]. |
| Andrzej Nowosławski | 28 maja 1984 | Skazany za zlecenie zabójstwa ojca. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Krakowie; wyrok wykonano w czerwcu 1985 w więzieniu w Krakowie[63]. |
| Marian K. | 10 lipca 1984 | Skazany za morderstwo 6-letniej dziewczynki na tle seksualnym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Tarnobrzegu; wyrok zmieniono na karę 25 lat pozbawienia wolności[64]. |
| Mirosław Michoń | 11 września 1984 | Skazany za morderstwo mężczyzny i usiłowanie zabójstwa wspólnika. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Częstochowie; wyrok wykonano 15 czerwca 1985 w Krakowie[65]. |
| Mieczysław Zub | Grudzień 1984 | Skazany za morderstwo czterech kobiet. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Katowicach; wyroku nie wykonano – skazaniec popełnił samobójstwo[66]. |
| Mirosław F. | Czerwiec 1985 | Skazany za morderstwo kobiety na tle rabunkowym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Gdańsku; wyrok zmieniono na karę 25 lat pozbawienia wolności[67]. |
| Edmund Kolanowski | 4 czerwca 1985 | Skazany za morderstwo dziewczynki i dwóch kobiet. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Poznaniu; wyrok wykonano 28 lipca 1986 w więzieniu w Poznaniu[57][68]. |
| Paweł Tuchlin | 6 sierpnia 1985 | Skazany za morderstwo dziewięciu kobiet. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Gdańsku; wyrok wykonano 25 maja 1987 w więzieniu w Gdańsku[69]. |
| Mariusz Radomski | 20 września 1985 | Skazany za morderstwo taksówkarza. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Szczecinie; wyrok wykonano w więzieniu w Poznaniu[70]. |
| Ludwik S. | 11 czerwca 1986 | Skazany za morderstwo kobiety. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Gdańsku; wyrok zmieniono na karę 25 lat pozbawienia wolności[71]. |
| Andrzej Czabański | 12 czerwca 1986 | Skazany za morderstwo kobiety oraz usiłowanie zabójstwa jej córek. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Tarnowie; wyrok wykonano 21 kwietnia 1988 w więzieniu w Krakowie – ostatnia egzekucja wykonana w Polsce[72]. |
| Krzysztof Kałużny | 24 września 1986 | Skazany za morderstwo 8-letniej dziewczynki na tle seksualnym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Poznaniu; wyrok wykonano 17 września 1987 w więzieniu w Poznaniu[73][74] |
| Jan K. | 30 października 1986 | Skazany za morderstwo żony przez Sąd Wojewódzki w Kielcach; wyrok zamieniono na 25 lat więzienia[75]. |
| Krzysztof T. | 3 listopada 1986 | Skazany za morderstwo kobiety oraz usiłowanie zabójstwa mężczyzny na tle rabunkowym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Pile; wyrok zamieniono na 25 lat więzienia[76]. |
| Józef Ś. | 16 czerwca 1987 | Skazany za morderstwo swojej konkubiny. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Łodzi[77]. |
| Mariusz Trynkiewicz | 29 września 1989 | Skazany za morderstwo czterech chłopców. |
| Henryk Więckowski | 1991 | Skazany za morderstwo. |
| Eugeniusz Mazur | 4 marca 1992 | Skazany za morderstwo czteroosobowej rodziny. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Olsztynie[78]. Zmarł w więzieniu w Sztumie przed końcem odbywania kary. |
| Henryk Moruś | 1993 | Skazany za morderstwo siedmiu osób. Wyrok zamieniono na dożywocie, Moruś zmarł w więzieniu w 2013 roku[79]. |
| Janusz Kulmatycki | 9 czerwca 1994 | Skazany za morderstwo policjanta. Skazany przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu[80]. |
| Grzegorz Płociniak | 10 listopada 1994 | Skazany za morderstwo mężczyzny i kobiety (małżeństwa) na tle rabunkowym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Olsztynie[81]. |
| Jan Franke | 1995 | Skazany za zamordowanie dwóch osób – kobiety na tle seksualnym oraz mężczyzny na tle rabunkowym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Katowicach[82]. |
| Tomasz Ciepielewski | 30 marca 1995 | Skazany za morderstwo 11-letniej dziewczynki na tle seksualnym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Radomiu[83]. |
| Zenon Gliwa | 28 września 1995 | Skazany za morderstwo dwóch dziewczynek na tle seksualnym. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Gdańsku[84]. |
| Zbigniew Brzoskowski | 7 lutego 1996 | Skazany za morderstwo dwóch kobiet – matki i córki. Skazany przez Sąd Wojewódzki w Elblągu – ostatni wydany wyrok śmierci w Polsce[85]. |
W latach 1970–1988 wykonano także trzy ostatnie wyroki na wojskowych. Wszyscy zostali rozstrzelani za zabójstwa na tle seksualnym. Wyroki te wykonano w Warszawie, na terenie Fortu Rembertowskiego. Ostatni wyrok śmierci w Polsce wykonano 21 kwietnia 1988 w krakowskim areszcie śledczym przy ulicy Montelupich. W dniu 7 grudnia 1989 Sejm PRL przyjął ustawę o amnestii, która zamieniła wszystkim skazanym karę śmierci na karę 25 lat pozbawienia wolności.
Pomiędzy rokiem 1988 a 1996 sądy powszechne w Polsce orzekły karę śmierci wobec około 10 osób – na najwyższy wymiar kary skazano m.in. Mariusza Trynkiewicza, pedofila który zgwałcił i zabił czterech chłopców, Janusza Kulmatyckiego, mordercę policjanta, Eugeniusza Mazura, mordercę czteroosobowej rodziny, czy Henryka Morusia, mordercę siedmiu osób, w tym matki i dziecka.
Na mocy ustawy z dnia 12 lipca 1995 o zmianie kodeksu karnego, kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym wprowadzono ustawowe moratorium na wykonywanie kary śmierci, przewidziane na okres 5 lat[86] (w kontekście lat 1988-1995 mówi się o moratorium faktycznym[a][87]) i przywrócono do polskiego systemu prawnego karę dożywotniego pozbawienia wolności[88], która została zniesiona w 1970 roku[89]. Sądy, pomimo tego, iż miały możliwość orzekania kary śmierci, wymierzały jednak karę łagodniejszą. Ostatni wyrok śmierci w Polsce orzeczono w lutym 1996 – Sąd Wojewódzki w Elblągu skazał na tę karę 23-letniego Zbigniewa Brzoskowskiego, mordercę dwóch kobiet. Kodeks karny z 6 czerwca 1997, który wszedł w życie 1 września 1998, nie przewiduje tego typu kary. Protokół nr 13 do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka znoszący karę śmierci we wszystkich okolicznościach został ratyfikowany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego 27 sierpnia 2013[90][91]. Równocześnie Drugi Protokół Fakultatywny do Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych dopuszczający stosowanie tej kary w czasie wojny (o ile zastrzeżono to przy ratyfikacji) został ratyfikowany bez zastrzeżeń[92].
Przepisy wprowadzające Kodeks z 1997 roku, które weszły w życie w 1998, nakazywały wymierzanie – w przypadku stosowania dawnych, ale wciąż obowiązujących przepisów – kary dożywotniego pozbawienia wolności zamiast kary śmierci. Wśród karnistów istnieje spór co do tego, czy owe przepisy zmodyfikowały treść tychże dawnych przepisów przez zmianę przewidzianej tam kary śmierci na dożywocie, czy też – pozostawiając ją w dotychczasowym brzmieniu – nakazały stosowanie kary dożywotniego pozbawienia wolności zamiast kary głównej. Przyjmując ten drugi pogląd, należy uznać, że w polskim systemie prawnym kara śmierci wciąż istnieje, na mocy nieuchylonego dekretu PKWN z dnia 31 sierpnia 1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcania się nad ludnością cywilną i jeńcami oraz dla zdrajców Narodu Polskiego[87].
Zobacz też
edytujUwagi
edytuj- ↑ Zgodnie z ustawą z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. z 1969 r. nr 13, poz. 96), akta sprawy, w której orzeczono karę śmierci, po wyczerpaniu wszystkich możliwych środków odwoławczych miały zostać niezwłocznie przedłożone głowie państwa (Radzie Państwa, a od 1989 r. – Prezydentowi PRL / RP) wraz z wnioskiem Prokuratora Generalnego w sprawie ułaskawienia (art. 500 § 2 zd. 1). Do czasu podjęcia decyzji przez głowę państwa, czy korzysta z przysługującego jej prawa łaski, wyrok nie mógł zostać wykonany (art. 500 § 2 zd. 2). Ponieważ głowa państwa nie była związana żadnym terminem, w jakim miała podjąć decyzję w kwestii ułaskawienia skazanego na śmierć, brak rozstrzygnięcia wpływających do niej spraw spowodował faktyczne moratorium na wykonywanie kary śmierci w Polsce.
Przypisy
edytuj- ↑ Bożena Szaynok, Pogrom Żydów w Kielcach, 4 lipca 1946 r., Bellona 1992, s. 82.
- ↑ Sygn. akt I KRN 255/57; LEX nr 1673697.
- ↑ Sygn. akt I KRn 369/54; OSNCK 1954/4/80; LEX nr 117774.
- ↑ Zbrodniarze w togach. poznan.naszemiasto.pl. [dostęp 2020-06-02]. (pol.).
- ↑ Sygn. akt WZ 114/92; OSNKW 1993/3-4/23; LEX nr 20578.
- ↑ Wampir w Warszawie. Psychoza morderczego strachu. Onet.pl. [dostęp 2015-26-09]. (pol.).
- ↑ Tajemnica rzeźnika z Niebuszewa. Pokazywarka.pl. [dostęp 2015-26-09]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g Jerzy Derenda, Bogusław Sygit „Pitawal bydgoski”, Pomorze 1985, ISBN 83-7003-414-4.
- ↑ Ostatnia kara śmierci na Białostocczyźnie. Solidarni.pl. [dostęp 2014-02-09]. (pol.).
- ↑ Sygn. akt II K 138/56; SNCK 1956/4/61; LEX nr 118865.
- ↑ a b c d e Adam Antczak, Jarosław Warzecha „Pitawal łódzki 1954–1986”, Magart 1994, ISBN 83-85980-06-7.
- ↑ Katarzyna Kantner, „Piękny Władzio”, czyli „upiór krakowski” [online], Onet.pl, 10 lipca 2013 [dostęp 2014-02-19] (pol.).
- ↑ Sprawa Gorzela. Zabił rodziców, bo nie chcieli ślubu. Wyborcza.pl. [dostęp 2014-02-19]. (pol.).
- ↑ [Sąd Okręgowy w Kaliszu Kalendarium]. www.kalisz.so.gov.pl. [dostęp 2019-09-29]. (pol.).
- ↑ Brutalny mord 4 osób, w tym ciężarnej kobiety. Ta historia wstrząsnęła całą Polską. www.faktykaliskie.pl. [dostęp 2019-09-29]. (pol.).
- ↑ Rzeź rodziny Heluszków. Nto.pl. [dostęp 2016-10-20]. (pol.).
- ↑ Zbrodniarze skazani na śmierć: Zabił 6-latkę, bo „była niegrzeczna i go denerwowała”. Dzienniklodzki.pl. [dostęp 2014-03-05]. (pol.).
- ↑ Informacja o uchyleniu wyroku śmierci przez SN [online].
- ↑ Cena śmierci. Zemsta na byłym szefie. Onet.pl. [dostęp 2014-02-09]. (pol.).
- ↑ Sygn. akt I CR 424/78; LEX nr 64087.
- ↑ Skazali prezesa garbarni na karę śmierci. Przedawnienie. Gazeta.pl. [dostęp 2014-02-09]. (pol.).
- ↑ Sygn. akt IV K 1303/61; OSNKW 1963/1/10; LEX nr 135432.
- ↑ Głęboko skrywana tajemnica PRL-u. Onet.pl. [dostęp 2014-01-27]. (pol.).
- ↑ Sygn. akt III K 743/62; OSNKW 1963/12/218; LEX nr 136485.
- ↑ Sygn. akt IV K 130/63; LEX nr 1632818.
- ↑ Skazani na śmierć: Historia Bogusława Olejnika, który siał strach w Krakowie. Gazeta Krakowska. [dostęp 2014-02-19]. (pol.).
- ↑ Zbrodniarze skazani na śmierć: Sylweriusz Zdanowicz, zabójca milicjantów. Gazeta Krakowska. [dostęp 2014-01-27]. (pol.).
- ↑ Sygn. akt II KR 199/66; OSNKW 1967/5/44; LEX nr 113078.
- ↑ Wampir i psychoza strachu w Krakowie. Ciekawykrakow.com. [dostęp 2014-01-27]. (pol.).
- ↑ Sygn. akt IV KR 81/68; OSNKW 1968/11/135; LEX nr 112221.
- ↑ Bestia z Katowic. Horror na poddaszu. Onet.pl. [dostęp 2015-01-27]. (pol.).
- ↑ Dziennik Polski. 1969 (lipiec). Małopolska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2016-01-01]. (pol.).
- ↑ Wyrok SN z 10 marca 1971 r., uchylający wyrok śmierci [online], Legeo.pl [dostęp 2016-07-09] [zarchiwizowane z adresu 2016-09-19].
- ↑ Kalisz też miał swojego wampira. Fakty Kaliskie. [dostęp 2014-10-05]. (pol.).
- ↑ Z zimną krwią. Rodzina morderców z Polski. Onet.pl. [dostęp 2014-01-25]. (pol.).
- ↑ Odcinek 6 – „Ryszard S. Potwór z Mełpina” (cz. II). Zabójcze opowieści. [dostęp 2019-01-27]. (pol.).
- ↑ Sygn. akt V KRN 530/72; OSNKW 1973/6/74; LEX nr 18587.
- ↑ a b Joanna Zajączkowska, Tajemnicza śmierć posła [online], Onet.pl, 1 grudnia 2011 [dostęp 2014-01-25] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-02] (pol.).
- ↑ Wyrok SN z dnia 9 sierpnia 1973, sygn. I KR 178/73 skazujący Jacka Pawła K. na karę śmierci za zabicie matki [online], Legeo.pl [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04].
- ↑ Telewizja Żary: POZNAJ SWOJE MIASTO – SERYJNY MORDERCA Z ŻAR.
- ↑ Sygn. akt: SW – III K 30/76, SN – IV KR 212/76; LEX nr 470992.
- ↑ Sygn. akt I KR 120/78; OSNKW 1978/10/110; LEX nr 19436.
- ↑ Matkobójca, któremu współczuli. wszczecinie.p. [dostęp 2014-05-25]. (pol.).
- ↑ Marek Obszarny, Zbrodnia i kara. Historie oparte na aktach: Gliniarz, który zabijał z zimną krwią [online], Naszemiasto.pl, 17 marca 2013 [dostęp 2014-01-25] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-03] (pol.).
- ↑ Skromny krawiec spod Wrocławia. Roberthorbaczewski.pl. [dostęp 2014-01-25]. (pol.).
- ↑ a b „Express Ilustrowany”. 13 sierpnia 1979 (179), 1979. Łódź. (pol.).
- ↑ a b c d Gdy się Chrystus rodził... – Echodnia.eu. 2006–12–29. [dostęp 2014-01-25].
- ↑ a b c d Sygn. akt IV KR 308/80; OSNKW 1982/7-8/55; LEX nr 19784.
- ↑ „Express Ilustrowany”. 1 lutego 1980 (25), 1980. Łódź. (pol.).
- ↑ Marek Obszarny, Zbrodnia i kara. Historie oparte na aktach: Zakatowali babcię, by mieć na kolejne wino [online], Naszemiasto.pl, 6 kwietnia 2013 [dostęp 2014-01-25] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-03] (pol.).
- ↑ Zbrodnia i kara. Historie oparte na aktach: Kazimierz Labrync, ostatni skazany na karę śmierci. Naszemiasto.pl. [dostęp 2014-01-25]. (pol.).
- ↑ Krwawy Jasio. Interia.pl. [dostęp 2014-02-03]. (pol.).
- ↑ Julian Kołtun – morderca i gwałciciel. Nasygnale.pl. [dostęp 2016-02-25]. (pol.).
- ↑ Janusz Bartkiewicz, Bestia z Walimia [online], Janusz Bartkiewicz [dostęp 2014-04-25] [zarchiwizowane z adresu 2014-04-16] (pol.).
- ↑ Sygn. akt WRN 26/89; OSNKW 1991/1-3/10; LEX nr 20427.
- ↑ Ani sznura, ani szczęścia. Rzeczpospolita. [dostęp 2014-01-25]. (pol.).
- ↑ a b c Śmierć za śmierć?. Naszemiasto.pl, 2004-10-22. [dostęp 2014-02-03]. [zarchiwizowane z tego adresu].
- ↑ Sygn. akt III KR 322/83; OSNKW 1984/11-12/117; LEX nr 19988.
- ↑ Kryptonim: Goździki. TVP.pl. [dostęp 2013-02-10]. (pol.).
- ↑ Adam Zadworny, Dramatyczna historia z PRL. „Wszędzie widzę milicję” [online], Wyborcza.pl, 14 grudnia 2013 [dostęp 2015-08-02] (pol.).
- ↑ Ostatnie wyznania skazanego na śmierć. Nasygnale.pl. [dostęp 2014-02-10]. (pol.).
- ↑ Sławomir Cenckiewicz: Atomowy szpieg: Ryszard Kukliński i wojna wywiadów. Poznan: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2014. ISBN 978-83-7785-477-8. OCLC 897750385. (pol.).
- ↑ a b Skazani na śmierć: Andrzej Nowosławski. Ojcobójca i wspólnicy – Gazeta Krakowska. 2014–02–21. [dostęp 2014-04-16].
- ↑ Pedofil wtopiony w tłum. Super Nowości. [dostęp 2015-12-25]. (pol.).
- ↑ W cieniu szubienicy (IV). Fundacja Wolność i Pokój. [dostęp 2014-01-25]. (pol.).
- ↑ Śląski szlak „Fantomasa”. Onet.pl. [dostęp 2014-01-25]. (pol.).
- ↑ Mirosław F. zamordował kobietę. Sąd skazał go na karę śmierci. Wspolczesna.pl. [dostęp 2014-02-10]. (pol.).
- ↑ 10 przestępstw, które wstrząsnęły Wielkopolską. Głos Wielkopolski. [dostęp 2014-01-25]. (pol.).
- ↑ Wyznania seryjnego mordercy: zabijałem, by poczuć się lepiej. Nasygnale.pl. [dostęp 2014-02-10]. (pol.).
- ↑ Ruchomy cel. Wprost.pl. [dostęp 2013-09-17]. (pol.).
- ↑ Chełmno: Dostał karę śmierci, wyszedł na wolność i znów zaatakował – Ludwik S. czeka w Chełmnie na rozprawę..
- ↑ Wyrok: śmierć. Wprost.pl. [dostęp 2014-01-25]. (pol.).
- ↑ Odcinek 7 – „Krzysztof Kałużny. Zwyrodniały recydywista”. Zabójcze opowieści. [dostęp 2019-02-04]. (pol.).
- ↑ Jerzy Jakubowski, Policjant. Okrutne zbrodnie, głośne śledztwa, Zakrzewo: Replika, 2008, ISBN 978-83-60383-80-3, OCLC 297814416.
- ↑ Juliusz Ćwieluch: Kronika darowanej śmierci. polityka.pl, 22 kwietnia 2008. [dostęp 2015-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-20)].
- ↑ Sygn. akt IV KR 37/88; OSNKW 1989/1/15; LEX nr 20342.
- ↑ Rzeźnik z Rychtelskiego skazany na dożywocie.
- ↑ Wyrok śmierci nie został wykonany. Gazeta Olsztyńska. [dostęp 2015-05-03]. (pol.).
- ↑ Lista 10 polskich morderców skazanych na karę śmierci. Fakt.pl. [dostęp 2019-01-27]. (pol.).
- ↑ Kat zdjął z haka stryczek. Niepotrzebnie?. Wiadomosci24. [dostęp 2016-07-11]. (pol.).
- ↑ Morderca ocalił głowę. Archiwum.rp.pl. [dostęp 2015-05-03]. (pol.).
- ↑ W ciągu 5 lat na wolność wyjdzie setka zabójców, w tym skazani na śmierć. Dziennik Zachodn. [dostęp 2015-12-03]. (pol.).
- ↑ Kara śmierci w Radomiu. Gazeta Wyborcza. [dostęp 2014-05-03]. (pol.).
- ↑ Morderca z Tarpana w kolorze groszku. Dziennikbaltycki.pl. [dostęp 2014-02-03]. (pol.).
- ↑ Nie jestem rasowym kilerem. Polityka.pl. [dostęp 2014-09-14]. (pol.).
- ↑ Zob. art. 5 ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U. z 1995 r. nr 95, poz. 475).
- ↑ a b Łukasz Pohl: Prawo karne. Wykład części ogólnej. Warszawa: Wolters Kluwer, 2019, s. 436, 438. ISBN 978-83-8160-143-6.
- ↑ Zob. art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U. z 1995 r. nr 95, poz. 475).
- ↑ Zob. art. 39 § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny (Dz.U. z 1932 r. nr 60, poz. 571), art. 30 § 3 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny (Dz.U. z 1969 r. nr 13, poz. 94) oraz art. I, art. IV pkt. 1, art. XIII pkt. 2, art. XIV pkt. 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks karny (Dz.U. z 1969 r. nr 13, poz. 95).
- ↑ Polska definitywnie pożegnała karę śmierci. Już nigdy nie będzie można jej stosować.
- ↑ Informacje zawarte na stronie MSZ RP.
- ↑ Prezydent podpisał ustawy o zniesieniu kary śmierci. Ostateczny koniec kary śmierci w Polsce.