Wikipedysta:Kiszka111111/brudnopis/Green Day

Zespół powstał w 1987r. w Rodeo w stanie Kalifornia. Grupę założyli wokalista i gitarzysta Billie Joe Armstrong oraz basista Mike Dirnt. Obaj nie mieli łatwego dzieciństwa. Mike, którego matka oddała do adopcji, kilkakrotnie zmieniał rodzinę zastępczą. Z kolei gdy Billie Joe miał 10 lat zmarł jego ojciec (muzyk jazzowy). Niedługo przed śmiercią, ojciec podarował młodemu synowi grupy błękitnego stratocastera, gitarę na której przyszły frontman uczył sie grać i na której gra nawet do dziś. Na początku grania zespołu Dirnt układał piosenki na pianinie, później zaczął grać na gitarze basowej. Grupa, która wtedy nosiła nazwę Sweet Children rozpoczęła granie na imprezach szkolnych i w barze gdzie pracowała mama Billiego. Przełom nastapił w 1988r. kiedy to Sweet Children zagrał w klubie rockowym 924 Gilman Street. Po tym występie grupa podpisała kontrakt płytowy z wytwórnią Lookout! i wydała EP "1,000 Hours" i swój pierwszy singel o tej samej nazwie. W marcu następnego roku zespół już pod nazwą Green Day nagrał kolejne EP o nazwie "Slappy". 29 i 30 grudnia w studiu Arts of Ears w San Francisco grupa nagrała swój pierwszy longplay - "39/Smooth". Później postanowiono, by połączyć go ze wcześniejszymi EP. Zespół nagrał jeszcze piosenkę "I Want to be Alone", którą dołaczono do wydawnictwa o nazwie "1,039/Smoothed Out Slappy Hours". Mniej więcej w czasie nagrywania "39/Smooth" dyskografia zespołu powiększyła sie o kolejne EP, wydane przez chicagowską wytwórnię Skene!, pt. "Sweet Children" (co ciekawe, minialbum był nagrany pod starą nazwą zespołu, Sweet Children).

W 1991r. grupa wyruszyła w swoją pierwszą trasę koncertową po Kalifornii. Grała wyłączniew klubach punkowych. Po jej zakończeniu z zespołu odszedł Al Sobrante. Powodem była chęć dalszego kształcenia się perkusisty w college'u. Polecił jednak Tre Cool'a. Z nowym perkusistą grupa wyjechała na trasę koncertową po Europie. W czasie tournee trwającego od listpada 1991r. do stycznia 1992r. zespół po raz pierwszy odwiedził Polskę. W styczniu 1992r. na rynek trafił album "Kerplunk!" nagrany w maju i wrześniu poprzedniego roku. Był to album nietypowy, gdyż ostatnie cztery piosenki pochodziły z EP "Sweet Children", która powstała 3 lata wcześniej. Gdy płyta osiągnęła 40 tysięczny nakład, zespół wzbudził zainteresowanie większych wytwórni, takich jak Interscope, Sony BMG i Geffen Records. Członkowie grupy nie byli jednak przekonani do żadnej z propozycji, jakie otrzymali aż do momentu gdy z propozycją do nich przyszedł Rob Cavallo z wytwórni Reprise, firmy korporacyjnej działającej w ramach Warner Bros. Records. W kwietniu 1993r. zespół oficjalnie podpisał kontrakt z tą wytwórnią. Po podpisaniu kontraktu z Reprise zespół wyruszył zorganizowaną z wielkim rozmachem trasę koncertową. Wiele osób namawiało do bojkotowania koncertów i następnego albumu. Twierdzili, że Green Day przechodząc do dużej wytwórni przyczynia się do upadania wytwórni niezależnych. Wtedy to zespół przeniósł sie z Rodeo do Oakland. W międzyczasie album "Kerplunk!" uzyskał status platynowej płyty w USA (1 milion sprzedanych płyt).

11 stycznia 1994r. wyszedł album "Dookie". Odniósł on duży sukces. 14 czerwca płyta uzyskała status złotej, a 1,5 roku od czasu premiery uzyskał status 8x platynowej płyty. W 1999r. "Dookie" stała się diamentową płytą w USA i Kanadzie. Album uzyskał 2. miejsce na liście Billboard 200^[1].

Pierwszym singlem promującym album była piosenka "Longview". Stanęła ona na szczycie listy Modern Rock Tracks ^[2]. Uzyskała także 13. miejsce na liście Mainstream Rock^[3] oraz 30. miejsce w Wielkiej Brytanii i 33. miejsce w Australii. Drugim singlem był "Welcome to Paradise", do którego nie nakręcono teledysku, wobec czego uzyskał dopiero 7. miejsce na liście Modern^[4]. Za to następna piosenka promująca album, "Basket Case" uzyskała czołowe pozycje na listach rożnych krajów z Europy, czyli 2. miejsce w Norwegii, 3. w Szwecji, 7. w Wielkiej Brytanii. Także w USA singel ten był popularny. Okupował on przez 7 tygodni 1. miejsce listy Modern Rock Tracks^[5] tak samo jak "When I Come Around", który dodatkowo uzyskał 2. miejsce na liście Mainstream Rock^[6] i 4. miejsce w Nowej Zelandii. Ostatni singel z tej płyty, "She" był puszczany tylko w USA.

Latem 1994r. grupa wzięła udział w objazdowym festiwalu Lollapalooza. Później zespół wystąpił na festiwalu Woodstock 1994 zorganizowanym na Winston Farm w stanie Nowy Jork. Koncert z tamtejszego imprezy przeszedł do historii z powodu "bitwy błotnej", czyli obrzucania się błotem uczestników imprezy. Organizatorzy wymusili skrócenie występu i zejście ze sceny zespołu. 8 września zesół wystapił na gali wręczenia nagród MTV Video Music Awards.

Grupa otrzymała za ten album wiele nagród. W rankingu prestiżowego magazynu "Rolling Stone" zespół triumfował w kategoriach najlepszy debiut , najlepszy wokalista, najlepszy album i najlepsza okładka, a 1 marca 1995r. zespół odebrał swoja pierwszą statuetkę "Grammy" w kategorii najlepszego zespołu alternatywnego.

Przedsmakiem zbliżającego się nowego albumu była piosenka "J.A.R.(Jason Andrew Relva)", która ukazała się na soundtracku do filmu Angus. Piosenka ta znalazła się na szczycie listy Modern Rock Tracks^[7] i na 22. miejscu listy Hot 100 Airplay^[8]. 11 października 1995r. zespół wydał nową płytę - "Insomniac". Sprzedała się ona gorzej od "Dookie". Jej światowa sprzedaż wynosła 10 milionów, ale już w samych Stanach Zjednoczonych tylko 2 miliony (o 8 milionów gorzej od poprzedniego albumu). Album uplasował się na 2. miejscu listy Billboard Hot 200^[9]. Krytycy źle przyjęli ten album, mówiąc sarkastycznie, że jest to "Dookie 2".

Pierwszym singlem promującym album został "Geek Stink Breath" z dość oryginalnym klipem, pokazującym zabieg wyrywania zęba. Teledysk był do tego stopnia kontrowersyjny, że stacja MTV początkowo nie chciała go puszczać. Video można było oglądać tylko w godzinach nocnych. Singel ten zajął 3. miejsce na liście Modern Rocks Tracks^[10] był także na 11. miejscu nowozelandzkiej listy. Kolejny singel to "Stuck With Me", który nie został wydany w Ameryce, a następny "Brain Stew/Jaded" będący połączeniem dwóch piosenek także zajął 3. pozycję na liście Modern^[11]. Ostatnim klipem promującym "Insomniac" został ironiczny i pełen humoru "Walking Contradiction", który zajął 25. miejsce na liście Mainstream Rock^[12].

Po wydaniu płyty zespół wyruszył w trasę koncertową, jednak po kilku tygodniach przerwał ją z powodu zmęczenia muzyków i ich chęci powrotu do swoich rodzin.

W maju 1997 roku zespół wrócił do studia nagraniowego. W październiku tego samego roku na rynek muzyczny trafił album "Nimrod". Został on słabo przyjęty przez słuchaczy, wobec czego uzyskał "tylko" 10. pozycję na liście Billboard 200. Jego światowa sprzedaż wyniosłą 7 milionów sprzedanych płyt. Album uzyskał 3x platynę w Australii oraz 2x platynową płytę w USA i Kanadzie.

Pierwszym singlem z tej płyty była piosenka "Hitchin' A Ride". Uzyskała ona 5. miejsce na liście Modern Rocks Tracks oraz 25. i 26. pozycję w Wielkiej Brytanii i Australii. Na drugi singel została wybrana piosenka "Good Riddance (Time of Your Life)". Była to łagodna ballada, której fragmenty zostały podbarwione smyczkami. Z tego powodu uzyskałą ona 11. miejsce na liście Hot Airplay i 7. miejsce w Wielkiej Brytanii. Po tym zespół wydał na singlu także piosenki "Redundant" i "Nice Guys Finish Last". Później grupa wyruszyła w największą do tej pory trasę koncertową, na którą zaprosiła Jasona White'a jako dodatkowego gitarzystę.

13 października 2000 zespół wydał album "Warning:", który był nagrywany w marcu i kwietniu tego roku. Na pierwszy singel została wybrana piosenka "Minority". Uzyskała ona szczyt listy Modern Rocks Tracks. Wydane jako single zostały jeszcze piosenki "Warning" i "Waiting".

W październiku 2001 ukazał się następny album - "International Superhits!", który zawierał najlepsze piosenki zespołu. Oprócz albumu, ukazała się płyta DVD i kaseta VHS ze wszystkimi dotychczas nagranymi teledyskami. Była to druga płyta DVD wydana przez zespół - wcześniej wydano singla Waiting. "International Superhits" promuje ballada "Macy's Day Parade" i starannie zrealizowany teledysk: mamy wrażenie ciągłego podążania kamery za idącym wokalistą. Kolejnym singlem zostało "Poprocks & Coke". Teledysk do tego utworu to montaż kilkunastu scen, które nakręcono podczas nagrywania tej piosenki w studio.

Zespół w międzyczasie wystąpił w programie Hall Of Fame poświęconym zespołowi Ramones, a przede wszystkim niedawno zmarłemu Joe'u Ramone. Zespół wykonał dwa covery piosenek Ramones: "Blizkrieg Bop" i "Teenage Lobotomy". Wkrótce grupa zajęła się nagrywaniem piosenki na składankę wytwórni Adeline Records. Utwór zatytułowany "Ha, Ha, You're Dead" ukazał się w kwietniu na składance "Every Dog Will Have Ate"a dwa miesiące wcześniej Green Day i zespół Blink-182 ustalili wspólną trasę koncertową. Pomysł ten okazał się sukcesem, gdyż w pierwszej dziesiątce koncertów plenerowych w USA o największej liczbie uczestników, znalazło się aż 7 koncertów z trasy Green Day i Blink-182, a w tym 5 w pierwszej piątce (stan na I połowę 2002).

Zespół po zakończeniu trasy koncertowej, nagrał nowy album – "Shenanigans". Jest to album zawierający piosenki, które wcześniej znalazły się na singlach. Skomponowana przez Tre Coola piosenka "D.U.I". mająca znajdować się na płycie, nie ukazała się na albumie wydawanym w Ameryce i Europie, lecz tylko w Japonii.

W lecie 2003 zespół wszedł do rozpoczął pisanie i nagrywanie piosenek na album zatytułowany roboczo "Cigarettes and Valentines". Po nagraniu 20 piosenek materiał został skradziony ze studia. Zespół postanowił nie nagrywać całego materiału od początku, lecz rozpocząć pracę nad nową płytą. W tym samym roku grupa współpracowała z Iggy'm Pop'em, czego efektem były dwie piosenki umieszczone na płycie Iggy'ego "Skull Ring". 21 wrzesień 2004 światło dzienne ujrzał album "American Idiot". Członkowie zespołu zmienili swoje instrumenty. Billie Joe Armstrong zastąpił swoją gitarę, replikę Fender Stratocastera, na której grał od dziesiątego roku życia, na gitarę Gibson Les Paul Junior. Mike Dirnt używał basu firmy Gibson Guitar Corporation, lecz zmienił ją na Fender Precision Bass.

Tré Cool grał dotychczas na perkusji firmy Slingerland, z której zrezygnował po zakupie instrumentu wyprodukowanego przez Ludwig-Musser.

Pierwszym singlem promującym album była piosenka "American Idiot". Piosenka jest negatywną odpowiedzią na prowadzone wojny i postępowanie prezydenta Stanów Zjednoczonych – George'a W. Busha.

• Billie Joe Armstrong - śpiew, gitara prowadząca
• Mike Dirnt (właśc. Michael Pritchard) - gitara basowa, boczny śpiew
• Tre Cool (właśc. Frank Edwin Wright III) - perkusja, boczny śpiew

• Jason White - gitara rytmiczna
• Jason Freese - instrumenty klawiszowe
• Ronnie Blake - trąbka
• Mike Pelino - gitara rytmiczna

• Al Sobrante (właśc. John Kiffmeyer) (1987 - 1991) - perkusja

• Kurt Lohmiller (1999 - 2004) - trąbka, boczny śpiew
• Gabrial McNair (1999 - 2001) - puzon

• Rob Cavallo - pianino na "American Idiot" (2004)
• Stephen Bradley - trąbka na "Warning" (2000) i na "American Idiot" (2004)
• Petra Haden - skrzypce na "Nimrod" (1997)
• Gabrial McNair - puzon na "Nimrod" (1997)