Wikipedysta:Kika59/brudnopis5

Artykuł przedstawia wydarzenia w boksie, które miały miejsce w XIX wieku.

1801 – 1850

edytuj

8 października 1805

  •   Hailshan – Hen Pearce pokonał po dramatycznym pojedynku Johna Gullyego. Walka trwała 77 minut i zakończyła się w 64 rundzie.

6 grudnia 1805

  •   k. – Jem Belcher stracił tytuł mistrza Anglii w wadze ciężkiej przegrywając z Henem Pearcem w 18 rundzie po 35 minutach.

30 kwietnia 1809

  •   Londyn – † zmarł Hen Pearce (lat 31) angielski bokser, mistrz Anglii wagi ciężkiej w walce na gołe pięści w latach 1805-07.
 
Pojedynek Cribba z Molineaux w 1811

28 grudnia 1810

  •   Copthall Common – Tom Cribb po dramatycznym pojedynku pojedynku zwyciężył czarnoskórego Toma Molineaux. Walka trwała 55 minut i zakończyła się w 44 rundzie kiedy Molineaux nie miał sił jej kontynuować.

28 września 1811

  •   Thistleton Gap – miał miejsce rewanżowy pojedynek Toma Cribba z Tomem Molineaux o tytuł mistrza Anglii zakończony, w obecności 15000 widzów, już po 19 minutach w jedenastej rundzie zdecydowanym zwycięstwem Cribba.

4 sierpnia 1818

18 maja 1822

  •   Tom Cribb ogłosił zakończenie kariery i rezygnację z tytułu mistrza Anglii.

29 grudnia 1829

29 lipca 1835


11 maja 1848


1851 – 1900

edytuj

5 sierpnia 1763

23 marca 1784

21 stycznia 1797


ŹRÓDŁA

edytuj


MISTRZ OKRESU PIONIERSKIEGO

edytuj
 
Joe Coburn
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1835
Middletown

Data i miejsce śmierci

6 grudnia 1890
Nowy Jork

Obywatelstwo

  Stany Zjednoczone

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

bd


Joseph Henry Coburn (ur. 29 lipca 1835 w Middletown (Irlandia Płn.), zm. 6 grudnia 1890 w Nowym Jorku) – amerykański bokser z okresu walk na gołe pięści.

Urodzony w Irlandii w roku 1850 wyemigrował wraz z rodziną do Stanów Zjednoczonych i osiedlił się w Nowym Jorku[1].

Pierwszą udokumentowaną walkę stoczył 1 maja 1856 z Edmundem "Nedem" Pricem o tytuł mistrza w wadze średniej. Pojedynek po 160 rundach zakończył się remisem, przerwany ze względu na zapadające ciemności. W latach 1863-65 był posiadaczem tytułu mistrza Ameryki w wadze ciężkiej. Tytuł otrzymał po tym gdy wyzwany do walki nie przystąpił broniący tytułu John C. Heenan. W 1963 obronił tytuł zwyciężając po 67 rundach Mike'a McCoole'a. Wyzwany w 1965 przez Jimmy Elliota zrezygnował z obrony tytułu ogłaszając zakończenie kariery.

Powrócił na ring w 1867. W roku 1871 zmierzył się dwukrotnie z mistrzem Anglii, znakomitym Jemem Macem. Stawką pojedynku był tytuł mistrza świata. Pierwsza walka, która odbyła się w Port Ryeson (Kanada) 11 maja została przerwana już w pierwszej rundzie przez policję i uznana za remisową (nie został zadany żaden cios). Druga rozegrana w Saint Louis 30 listopada również zakończyła się remisem po dwunastu rundach. W piątej rundzie kontuzji ręki doznał Mace i przeciwnicy zgodzili się na remis.

Pojedynki toczył do roku 1989, głównie pokazowe. Między innymi zmierzył się z Johnem Sullivanem (kilkakrotnie) i Jackiem "Nonpareil" Dempseyem.

W roku 2013 został przyjęty do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sław.


[2]

STARZY MISTRZOWIE

edytuj
 
Wesley Ramey
Data i miejsce urodzenia

17 września 1909
Everret

Data śmierci

10 marca 1997

Obywatelstwo

  Stany Zjednoczone

Kategoria wagowa

lekka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

194

Zwycięstwa

152 (11 KO)

Porażki

28 (4 KO)

Remisy

14


Wesley Andrew Ramey (ur. 17 września 1909 w Everret, zm. 10 marca 1997) – amerykański bokser zawodowy wagi lekkiej z lat 1929-1941.

Po dwuletniej karierze amatorskiej (1927-1929) pierwszą walkę zawodową stoczył 14 sierpnia 1929. W ciągu dwunastu lat kariery mierzył się z najlepszymi zawodnikami wagi piórkowej, lekkiej i lekkopółśredniej. Pokonał byłych lub przyszłych mistrzów świata Battlinga Showa, Johnnyego Jadicka, Bennyego Bassa, Lewa Jenkinsa oraz mistrza w trzech kategoriach wagowych znakomitego Tonyego Canzoneriego jednak nigdy nie otrzymał szansy walki o tytuł mistrza świata. Nazywany niekoronowanym mistrzem wagi lekkiej. Często podróżował - walczył w Australii, Anglii i Południowej Afryce. Karierę zakończył 20 czerwca 1941 roku.

Po zakończeniu kariery bokserskiej trenował amatorskich i zawodowych bokserów w Grand Rapids.

W roku 2013 został przyjęty do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.

== Źródła

Colin Hart (ur. 6 kwietnia 1935 w Londynie – zm. [3]) – brytyjski dziennikarz.

Karierę dziennikarską rozpoczął w 1958 w Daily Herald. Od 1962 w redakcji sportowej a od 1964 zajął się problematyką bokserską. Następnie w The Sun jako korespondent z walk bokserskich. Był obecny przy najważniejszych wydarzeniach tej dyscypliny. W 2000 zakończył pracę korespondenta i prowadził w The Sun kolumnę bokserską.

Jako pierwszy brytyjski dziennikarz otrzymał Nat Fleischer Award za wybitne osiągnięcia w dziennikarstwie poświęconym pięściarstwu.

W roku 2013 został przyjęty do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy w kategorii Obserwatorzy.

Źródła

Jimmy Lennon Junior (ur. 5 sierpnia 1958 w Santa Monica) - amerykański konferansjer ringowy.

Jako dziecko nie przejawiał ochoty pójścia w ślady swojego ojca Jimmyego Lennona Seniora - znanego konferansjera ringowego. Ukończył psychologię i w 1981 rozpoczął pracę jako nauczyciel w Los Angeles.

Pierwszą walkę, za namową ojca, zapowiedział w 1981 w Inlewood w Kaliforni i odtąd zapowiada do dziś pojedynki na całym świecie. Był konferansjerem ringowym wielu historycznych walk, między innymi: Julio César Chavez vs. Greg Haugen (w Mexico City w obecności ponad 130 tysięcy widzów), Mike Tyson vs. Evander Holyfield, Israel Vázquez vs Rafael Márquez (trzy pojedynki), Ricky Hatton vs. Kostya Tszyu i Diego Corrales vs. José Luis Castillo. W roku 1991 przy okazji prowadzenia walk dla telewizji Showtime zpopularyzował zawołanie It's Showtime.

W roku 2013 został przyjęty do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy w kategorii Inni (Non-Participant).

Źródła

 
Emanuel Steward (z prawej)

Arturo "Cuyo" Hernandez (ur. listopada 1911 w Juanacatlan, zm. 20 listopada 1990 w [[]]) – meksykański promotor i trener bokserski, prowadził kilkunastu zawodowych mistrzów świata.

Powszechnie uważany za najwibitniejszego menagera w historii boksu meksykańskiego. Wysoko oceniane były również jego umiejętności trenerskie.

Prowadził kariery mistrza wagi koguciej Carlosa Zarate, papierowej Ricardo Lopeza oraz koguciej i piórkowej Rubena Olivaresa. W sumie współpracował z dwunastoma mistrzami świata i kilkudziesięcioma mistrzami Meksyku.

W roku 2013 został przyjęty do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.

Mills Lane (ur. 12 listopada 1936 w Savannah) – amerykański sędzia bokserski.

Naukę boksu rozpoczął w wojsku. W czasie studiów na Uniwersytecie Stanu Nevada, w roku 1960, zdobył mistrzostwo NCAA. Po krótkiej karierze zawodowego boksera (stoczył jedenaście walk z których dziesięć wygrał) w roku 1964 rozpoczął karierę s��dziego ringowego. Do roku 1998 kiedy zakończył karierę sędziowską prowadził ponad 100 walk o zawodowe mistrzostwo świata. Sędziował między innymi pojedynki: Muhammad Ali - Bob Foster, Ken Norton-Larry Holmes, Riddick Bowe-Evander Holyfield i Evander Holyfield-Mike Tyson.

W roku 2013 został przyjęty do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.

Bibliografia

edytuj

{{DEFAULTSORT:Steward, Emanuel} [[Kategoria:Trenerzy bokserscy] [[Kategoria:Urodzeni w 1921] [[Kategoria:Zmarli w 2012]

Przypisy

edytuj
  1. Michael Byron's Family Tree-Joe Coburn "The Boxer" (BoxRec.com) [dostęp 15-12-2012]
  2. Michael Byron's Family Tree-Joe Coburn "The Boxer" (BoxRec.com) [dostęp 15-12-2012]
  3. Bert Sugar passes at 74 (Fightnews.com)[dostęp 27-03-2012]