Wikipedysta:Felix15Kruk/brudnopis

Nazwa odnosi się do osady, która została założona przez to plemię. Lipiny stały się największą wioską na tym terenie. Aż do Brzezin nie było większego ośrodka kulturalnego i handlowego. Od VII wieku nazwa -Lipianie- była powszechnie używana, włącznie przez samych mieszkańców Lipin. Z kolei, nazwa osady wiąże się z legendą o Lipie i Inie, którzy uznawani za założycieli tejże osady.

Według podań ludowych założycielami Lipin jest Lip i In. Pierwszy z nich miał być więźniem innego słowiańskiego ludu - Łodzian. Lip został schwytany i zniewolony za to, że nie zgadzał się z polityką Łódzkich meneli. Na szczęście udało mu się zbiec. Chciał uciec do konkurencyjnej osady jaką były Brzeziny. W połowie drogi spotkał Ina. Byłego osadnika wyżej wymienionych Brzezin. Został on zesłany na banicje, za próbę obalenia dyktatury w Brzezinach. Obaj mężowie postanowili po spotkaniu stworzyć własną osadę, która pozostanie w opozycji do Łodzi i Brzezin. Tak też się stało, osada powstała, a nazwali ją od swych imion -> Lipiny.

Obecnie jedynym namacalnym śladem na istnienie tych ludzi, jest kurhan znajdujący się na środku Lipin, w którym mają spoczywać Lip i In.

Nie jest prawdą, że nazwa Lipianie nie jest poświadczona w źródłach. Wymieniają ją średniowieczne kroniki i dokumenty. Po raz pierwszy Lipianie zanotowani zostali w historycznym traktacie „Gesta Hammaburgensis ecclesiae pontificum” spisanym w latach 1075-1080 przez niemieckiego kronikarza i geografa Adama z Bremy. Wymienia on Lipian oraz słowiańskie plemiona z nimi sąsiadujące. Za strefę graniczną pomiędzy Słowianami Łódzkimi z plemion Bałuciarskich oraz Widzewskich, a Brzezinaniami . Według jego relacji ziemia Lipian graniczy z ziemiami Brzezińskimi, Łódzkimi, Ksawerońskimi i rozciąga się aż po granice państwa Teolińskiego: „Trans Oddoram fluvium primi habitant Ksawerów, deinde Lipianie, qui a latere habent hinc Teolin, inde Łódź, ab oriente Brzeziny” czyli w języku polskim "Wzdłuż wioski Ksawerów pierwsi żyją Teolińczycy, dalej Lipianie, którzy graniczą z Teolinem, Łodzianami, a na wschodzie z Brzezinami"

Założenie osady

Założenie Lipin szacuje się na V wiek. Od tamtego czasu wiele pielgrzymów oraz wygnańców osiedliło się w tejże wiosce. Miejsce to bardzo szybko stało się bogate w osadników. Niedługo później Lipiny stały się silnym ośrodkiem handlowym, ale także gospodarczym. Mieszkańcom wyżej wymienionej osady udało się zdobyć niezależność od Łodzi oraz Brzezin. Silni wojowie Lipińscy utrzymywali na dystans armie meneli z Łodzi. Chociaż wojownicy z Lipin słynęli z odwagi oraz siły (świadczy o tym m. in. podbicie przez nich Teolinu w VI w.)

Triumwirat

Według historyków pod koniec V wieku Lipiny zawarły sojusz militarny. Obawiając się inwazji Łódzkich meneli, dynastia Wiśniewskich zawarła z sąsiednimi wioskami traktat wojskowy. W skład triumwiratu wchodzili: dynastia Wiśniewskich (Lipininy), dyniastia Nowackich (Teolin) oraz dynastia X (Natolin). W trakcie trwania porozumienia zaprzyjaźnione wioski (oraz ich armie) pokonały oraz okupowały (a później dokonały rozbioru) Paprotni. Sojusz przetrwał do VI wieku, kiedy to w wyniku prowokacji Wiączyńska, został zerwany i przerodził się w wojnę.

Prowokacja Wiączyńska

V wiek przyniósł wiele zmian nie tylko dla Lipian, ale także dla Teolińczyków. W 516 roku na tron wstąpiła Wiktoria III Nowacka, która posiadała dość ambitny plan podporządkowania sobie pozostałych współ sojuszników. Wspomniana władczyni pragnęła podstępem skłócić Lipian i Natolińczyków. W tym celu wysłała swoich wojów, przebranych w barwach Lipin, do Wiączynia. Wojownicy mieli udawać, że chcąc podbić Wiączyń. Zagarnięcie ziem bez wcześniejszej konsultacji z pozostałymi członkami triumwiratu stanowiło złamanie sojuszu. Tym samym Wiktoria III Nowacka doprowadziła do wojny z Lipinami, które oczywiście nie przyznały się do agresji na Wiączyń.

Wojna Lipińsko-Teolińska

Walki po prowokacji Wiączyńskiej zaczęły się jeszcze tego samego dnia. Główny dowódca wojsk Teolińskich - Adam Chołuj, przekroczył, wraz z wojskiem, granicę z Lipinami dnia 23 kwietnia 517 roku. W planach Nowackiej, Lipiny miały skapitulować w tydzień. Tak się jednak nie stało. Teolińczycy nie mogli się przebić przez defensywę obrońców. Po kilku dniach walk, front przenosił się ku Teolinowi. Dnia 29 kwietnia 517 roku kiedy Lipianie podchodzili pod pałac królewski, Wiktoria III Nowacka została zmuszona do negocjacji. Wynikiem porozumienia była bezwzględna kapitulacja Teolina.

Hołd Teoliński

Bezpośrednią klęski wojsk Teolińskich był hołd lenny. 15 maja 517 roku Wiktoria III Nowacka złożyła hołd lenny przed Agatą VI Wspaniałą (z dynastii Wiśniewskich). Efektem hołdu było:

1. Zmniejszenie wojsk Teolińskich o 40% oraz pozbawienie ich wszelakich machin wojennych
2. Uzależnienie polityki zagranicznej Teolina od pełnomocnictwa Lipin
3. Włączenie północno-wschodnich terenów Telina w granice Lipin
4. Uzależnienie elekcji Teolina od polityki Lipin

Lipiny Obojga Narodów

W drugiej połowie VI wieku doszło do związku miedzy Agatą VI Wspaniałą a Pawłem I Banachowiczem, władcą północnych Bałut, księciem oraz pretendentem do tronu Łódzkiego. Ich związek zaowocował Unię między Łodzią a Lipinami prowadząc do największego jak dotąd sojuszu gospodarczo-militarnego. Traktat stanowił o wspólnej jednostce monetarnej, wspólnym wojsku oraz jednej polityce zagranicznej i wewnętrznej. Nowy twór państwowy miał również wspólnego wroga - Królestwo Brzezińskie.

Rozpad Unii

Unia między Lipinami oraz Łodzią przetrwała do 689 roku, kiedy to podczas posiedzenia Łódzkich meneli podjęto decyzję o rozłamie. Łodzianie nie chcieli być zależni od dynastii Wiśniewskich, toteż dążyli do suwerenności. Od 670 roku Lipiny oraz Łódź stanowiły osobne twory terytorialne niezależne od siebie. Ich sojusz militarny oraz gospodarczy rozpad się wraz z podziałem państw.

Powstanie Marysińskie

Ludność Lipińska, która została w Łodzi po rozpadzie Unii, była dyskryminowana. Dyrektywę o niższości narodu Lipiańskiego wydał sam najwyższy menel łodzi. Niezadowolenie mniejszości Lipińskiej sięgnęło zenitu kiedy nakazano tym ludziom przyjęcia obywatelstwa Łódzkiego. Efektem tego było w 690 roku zamieszki przed pałacem menelskim. Demonstracje nie przynosiły skutku i rok później Lipianie ogłosili oficjalne powstanie. Na pomoc powstańcom ruszyła armia Lipian. W 691 roku wkroczyła ona do Łodzi. Przewaga przeciwników zmusiła łódzkich meneli do kapitulacji, która nastąpiła w 695 roku. Efektem poddania się było przekazanie Lipian wschodnich terenów Łodzi i oddanie całego alkoholu. Tym samym teren Lipin sięgało od Księstwa Dołów aż do samego Królestwa Brzezin. Rok 695 to data, w którym terytorium Lipin było największe.

Potop Byszewski

Dnia 1 marca 725 roku bez wcześniejszej informacji, Byszewy dokonały agresji na Lipiny. Dowództwo Byszew przyjęło metodę Blitzkrieg (na, której wzorował się później Hitler). Dyktator Hospodartwa Byszewskiego usprawiedliwiał atak na Lipian "chęcią oczyszczenia świata". Agresorzy w tydzień zdobyli 1/3 Lipin. Na nieszczęście obrońców, 17 marca 725 roku do wojny przyłączyły się Brzeziny, opowiedziawszy się po stronie Byszew. Lipianie nie mieli szans z walką na dwa fronty. 1 kwietnia głowa państwa Lipian (z dynastii Wiśniewskich) abdykowała i uciekła do Łodzi. Byszewy i Brzeziny bez trudności zajęli pałac królewski. Agresorzy dokonali następujących zmian:

1. Wschodnie tereny Lipin zostały włączone do Byszew
2. Zachodnie tereny Lipin zostały włączone do Brzezin
3. Władcą Lipin został syn dyktatora Byszew (co zakończyło panowanie dynastii Wiśniewskich)

Bitwa o tron

Syn dyktatora Byszew zmarł dwa lata po objęciu władzy (został prawdopodobnie otruty). Nastała wówczas walka szlachty Lipińskiej o władzę. Główny generał armii Lipińkiej, aby zapobiec wojnie domowej, ogłosił że odbędzie się wolna elekcja (na, której potem wzorowało się Królestwo Polskie). Zgodnie z jego słowami dnia 6 czerwca 727 roku, szlachta Lipin wybrała nowego władce - wspomnianego wcześniej generała. Tak rozpoczęła się w Lipinach junta wojskowa.

Militaryzacja Lipian

Od kiedy wojskowi przejęli władzę, zaczęło się masowe zbrojenie Lipin. Do 750 roku potroiła się liczba żołnierzy. Rocznie Lipiny przeznaczały dwieście uncji złota na budowę machin wojennych. W krótkim czasie Lipiny stały się potęgą militarną na arenie międzynarodowej.

Napływ chrześcijaństwa

IX wiek przyniósł ze sobą wielu emisariuszy chrześcijańskich. Wszyscy próbowali nawrócić na wiarę katolicką Lipian. Z oczywistych względów ci emisariusze już nie wracali żywi. Rozpoczął się początek upadku Lipin.

Chrystianizacja Lipin

Chrzest Polski przyniósł wiele zmian. Mieszko I postanowił siłą rozprawić się z pogańskimi Lipianami. Główną motywacją było chęć władcy Polski włączenia Lipin do Polski. Księciu Polski nie udawało się przez długi czas uporać się z poganami. W 990 roku papież wystosował rozkaz skierowany do Mieszka I. Polecenie traktowało o tym, że jeśli Polska ma zostać królestwem, musi pokonać Lipian. Mieszko dostawszy ultimatum, rzucił wszystkich wojów aby pokonać Lipian.

Upadek Lipin

W 1025 roku Bolesław Chrobry osobiście dowodził armią przeciw Lipianom. Bitwa rozegrała się na polach Plichtowa. Operacja zakończyła się druzgocącą klęską wojsk Lipin. Spowodowało to, że Lipiny zostały włączone całkowicie do Łodzi. Lipiny oficjalnie przestały istnieć.

Pokonanie wojsk Lipian, papież wynagrodził Bolesławowi Chrobremu wyrażając zgodę na jego koronację.

Często na terenie współczesnych Lipin prowadzi się wykopaliska. Ostatnim znaleziskiem (wykopane w 2019 roku) była kamienna tarcza wojów. Dzięki temu odkryciu wysnuto teorię jakoby Lipianie byli niezwykle silni (prawdopodobnie nadzwyczaj dobrze zbudowani). Tarcza, którą znaleziono waży około 40 kg. Dowodzi to, że skoro wojownicy Lipińscy potrafili unosić (i walczyć) tę tarczę, musieli być nadludzko silni. Jak dowodzi prof. Jarosław Kowalczyk Lipińscy wojownicy stanowili grupę "nad-ludzi"