Więcierz
Więcierz (wereżka) – pułapka na ryby w kształcie cylindra około dwumetrowej długości, zrobiona z obręczy drewnianych na których rozpięta jest wiklina lub tkanina sieciowa, czasami z przegrodą w środku[1].
Podobny do żaka, lecz prostszy, bez skrzydeł pułapkowych.
Więcierza używa się w jeziorach lub wolno płynących rzekach[2], najczęściej do połowów węgorzy, łososi, certy, szczupaków i leszczy, także zimą do łowienia pod lodem łososi i certy[3].
Czasami po przegrodzeniu rzeki poprzecznymi jazami więcierze wstawiano w „oknach”, czyli otworach jazowych[4].
Obecnie stosowany i wytwarzany bardzo rzadko, używany bywa przez kłusowników[5][6][7].
Więcierz w literaturze
edytuj- w tytule tomiku poezji Więcierz w głębinie Kazimiery Alberti
- w bajce Czapla, ryby i rak Ignacego Krasickiego[8]
- w wierszu Chore myśli Krzysztofa Kamila Baczyńskiego[9]
- w wierszu Nokturn erotyczny Jacka Kaczmarskiego
- w pierwszej części cyklu wiedźmińskiego Ostatnie życzenie Andrzeja Sapkowskiego
Przypisy
edytuj- ↑ Elżbieta Kaczmarek „Rybołówstwo”.
- ↑ Więcierz na stronie Przemysł rybny – Słownik rybacki. [dostęp 2009-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-19)].
- ↑ Elżbieta Kaczmarek – Rybołówstwo.
- ↑ Zygmunt Gloger, Encyklopedia Staropolska, hasło „Jaz”.
- ↑ Komunikat i zdjęcie zabezpieczonego więcierza w Kole PZW 110.
- ↑ Więcierz kłusowniczy na zdjęciu.
- ↑ Więcierz kłusowniczy na zdjęciu.
- ↑ Wysłuchałam, jak rybacy/Rozmawiali: wiele pracy/Łowić wędką lub więcierzem,/Spuśćmy staw, wszystkie zabierzem.
- ↑ Są takie zjawy dalekie i znane,/które wracają w jaźni odrodzone,/które wracają (i wierzę w nie święcie),/ w zmierzchu srebrzysty uwikłane więcierz.
