Wiąz Wiedźminpomnikowy wiąz szypułkowy, zwany także Mieszkiem. To najgrubszy w Polsce i Europie udokumentowany okaz tego gatunku i prawdopodobnie także najstarszy[1]. Drzewo rośnie przy zabudowaniach w Komorowie, w powiecie krośnieńskim, w województwie lubuskim.

Wiąz Wiedźmin
pomnik przyrody ustanowiony w 1971 roku
Ilustracja
Pień wiązu, widoczna potężna dziupla.
Państwo

 Polska

Nazwa systematyczna

Ulmus laevis

Obwód

930 cm

Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Wiąz Wiedźmin”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Wiąz Wiedźmin”
Ziemia51°57′49,74″N 14°45′51,64″E/51,963817 14,764344

Charakterystyka

edytuj

To drzewo z krótkim, pustym w środku pniem, w którym występuje duża, pionowa dziupla, sięgająca 5 metrów wysokości. Część odziomkowa pnia jest guzowata, ażurowa, z widocznymi przyporami korzeniowymi. Okaz miał niegdyś 35 m wysokości, jednakże podczas wichury w 2005 roku odłamał się najdłuższy konar, stąd w 2016 roku wysokość drzewa nie przekraczała 19 metrów[1][2].

Obwód wiązu rósł na przestrzeni lat. Na tablicy informacyjnej obok drzewa podano wartość 887 cm, bez informacji o dacie wykonania pomiaru. W 2011 roku jego obwód wynosił już 930 cm[1][3].

Według badań, drzewo miało (w 2016 roku) około 463 lata[1].

Historia

edytuj

Wiąz jest pomnikiem przyrody od 1971 roku[4]. Wiek drzewa został zbadany metodami dendrochronologicznymi, a ich wynik i informację o drzewie zamieszczono w publikacji Najstarsze drzewa w Polsce z 1992 roku, autorstwa Cezarego Pacyniaka. Podano tam obwód drzewa wraz z wysokością (887 cm, 35 m wysokości) oraz wiek – 431 lat w 1984 roku.

Wiekowy okaz był także wymieniony w nowszych opracowaniach. Fotografie i pomiary drzewa, wraz z opisem, zamieszczono między innymi w publikacjach: Polskie drzewa z 2014 roku oraz Drzewa Polski z roku 2016[1][2].

Wiąz posiada dwa imiona. Jest zwany Wiedźminem za sprawą konkursu na nazwę dla tego wiekowego wiązu, urządzonego przez lubuski oddział Ligi Ochrony Przyrody. Leśnicy z pobliskiego Nadleśnictwa Gubin zwą go Mieszkiem[1].

13 czerwca 2020 roku wskutek wichury drzewo poważnie ucierpiało. Złamany został osiemnastometrowy konar, uszkodzeniom uległ pień na całej jego wysokości, a także korzenie, które z jednej strony drzewa zostały wyrwane z ziemi[5].

Lokalizacja i turystyka

edytuj

Wiąz rośnie przy ulicy Wiązowej (do 2017 r. ulica Karola Świerczewskiego[6]), w Komorowie (gmina Gubin), w zachodniej części województwa lubuskiego. Drzewo jest ogrodzone siatką ochronną[1].

Opodal przebiega „Szlak krzyży pokutnych po obu stronach Odry”[7].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g Krzysztof Borkowski, Robert Tomusiak, Paweł Zarzyński. Drzewa Polski, s. 404
  2. a b Krzysztof Borkowski. Polskie drzewa, s. 148
  3. Robert Tomusiak, Paweł Zarzyński. 90 drzew. Okazy niezwykłe, s. 148
  4. Rejestr form ochrony przyrody województwa lubuskiego. [w:] RDOŚ Gorzów Wielkopolski [on-line]. [dostęp 2015-01-08].
  5. Prawdopodobnie najstarszy wiąz w Polsce powalony przez burzę. "Tracimy świadków historii" [online], gazetapl [dostęp 2020-06-14] (pol.).
  6. Uchwała Rady gminy Gubin nr XXIX/184/2017 z dnia 30 sierpnia 2017 r. w sprawie zmiany nazwy ulicy na terenie wsi Komorów. 2017-08-30.
  7. Szlakiem krzyży pokutnych po obu stronach Odry: kamienne zabytki dawnego prawa : informator-przewodnik turystyczny terenu Euroregionu-Sprewa-Nysa-Bóbr, s. 9

Bibliografia

edytuj
  • Krzysztof Borkowski, Robert Tomusiak, Paweł Zarzyński: Drzewa Polski. Warszawa: PWN, 2016. ISBN 978-83-01-18438-4.
  • Robert Tomusiak, Paweł Zarzyński: 90 drzew. Okazy niezwykłe. Warszawa: Centrum Informacyjne Lasów Państwowych, 2014. ISBN 978-83-63895-16-7.
  • Krzysztof Borkowski: Polskie drzewa. Poznań: DALPO, 2014. ISBN 978-83-61766-08-7.
  • Szlakiem krzyży pokutnych po obu stronach Odry: kamienne zabytki dawnego prawa: informator-przewodnik turystyczny terenu Euroregionu-Sprewa-Nysa-Bóbr. Zielona Góra: Lubuska Regionalna Organizacja Turystyczna „LOTUR”, s. 9. ISBN 978-83-930067-0-0.

Linki zewnętrzne

edytuj