Wałerij Wdowenko

W oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych pod egidą Międzynarodowej Federacji Narciarskiej (FIS) zadebiutował w marcu 1988 w Saalfelden, gdzie wziął udział w mistrzostwach świata juniorów, zajmując indywidualnie 29. pozycję, a w konkursie drużynowym, wraz z reprezentacją Związku Radzieckiego, plasując się na 5. miejscu^[1].

W styczniu 1989 roku zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 60. miejsce w Libercu i 44. pozycję w Harrachovie. Miesiąc później wystartował w mistrzostwach świata seniorów, w których zajął 41. miejsce w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej, a na skoczni dużej był 41. Z kolei w rywalizacji drużynowej, wraz z radziecką kadrą, uplasował się na 4. pozycji. W marcu tego roku wziął jeszcze udział w mistrzostwach świata juniorów, gdzie był 33. indywidualnie i 13. w konkursie drużynowym^[1]. W 1989 roku zdobył także wicemistrzostwo Związku Radzieckiego w skokach narciarskich^[2].

W 1990 roku, po raz trzeci i ostatni w karierze, wystartował w mistrzostwach świata juniorów, zajmując 9. miejsce w rywalizacji drużynowej. Z kolei w konkursie indywidualnym nie został sklasyfikowany^[1].

W styczniu 1991 roku Wdowenko wystartował w 3 konkursach Pucharu Europy, zajmując 31. miejsce w Saalfelden, 12. pozycję w Ruhpolding i 20. w Planicy^[1]. Dzięki zdobytym w Ruhpolding 4 punktom (w tym okresie punkty zdobywało najlepszych 15 skoczków konkursu) został sklasyfikowany na 83. pozycji klasyfikacji generalnej sezonu 1990/1991 tego cyklu^[3]. W marcu tego samego roku wziął udział w zimowej uniwersjadzie w Sapporo, gdzie indywidualnie zajął 19. (skocznia normalna) i 8. (skocznia duża) pozycję, a w konkursie drużynowym, wraz z radzieckim zespołem, zdobył srebrny medal^[1].

Latem 1991 roku w zawodach międzynarodowych niższej rangi po raz ostatni reprezentował barwy Związku Radzieckiego^[1].

Po rozpadzie Związku Radzieckiego Wdowenko zaczął reprezentować Ukrainę. W barwach tego kraju zadebiutował na arenie międzynarodowej na przełomie 1992 i 1993 roku, w 41. Turnieju Czterech Skoczni, w którym jednak odpadał w kwalifikacjach do każdego z 4 konkursów. W styczniu 1993 roku wystartował jeszcze w konkursie Pucharu Europy w Planicy, gdzie zajął 87. miejsce^[1]

W lutym 1993 roku wziął udział w Zimowej Uniwersjadzie 1993, gdzie indywidualnie uplasował się na 12. pozycji, a w konkursie drużynowym, wraz z ukraińską kadrą, zajął 4. miejsce. W tym samym miesiącu wystartował jeszcze w mistrzostwach świata seniorów, w których indywidualnie zajmował 61. (skocznia duża) i 62. (skocznia normalna) miejsce, a drużynowo, wraz z ukraińską reprezentacją, uplasował się na 14. pozycji^[1].

Do startów międzynarodowych w roli zawodnika powrócił jeszcze w 1995 roku. W styczniu 1995 roku odpadł w kwalifikacjach, a następnie został zdyskwalifikowany w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Zakopanem. W lutym z kolei wziął udział w Zimowej Uniwersjadzie 1995, gdzie indywidualnie zajął 34. pozycję, a w konkursie drużynowym, wraz z ukraińskim zespołem, uplasował się na 6. miejscu. Były to jednocześnie jego ostatnie starty w roli zawodnika w oficjalnych zawodach międzynarodowych pod egidą FIS^[1].

Wielokrotnie zdobywał tytuł mistrza Ukrainy w skokach narciarskich^[2].

W 1989 roku ukończył Szkołę Kultury Fizycznej w Browarach, a w 1993 roku został absolwentem Narodowego Uniwersytetu Wychowania Fizycznego i Sportu Ukrainy. W 1994 roku został trenerem w kijowskiej SZWSM (ШВСМ)^[2].

Od 1995 do 2018 roku pełnił funkcję pierwszego trenera reprezentacji Ukrainy w skokach narciarskich^[2]. Pod jego wodzą punkty Pucharu Świata zdobywało 4 ukraińskich skoczków – Wołodymyr Hływka, Witalij Szumbareć, Wołodymyr Boszczuk i Ołeksandr Łazarowicz^[4].